รอ

ชุดเดรสเกาะอกสีดำแนบรัดไปกับร่างบอบบางอันสมบูรณ์แบบของหญิงสาว ทำให้เห็นส่วนเว้าโค้งของรูปร่างของเธอ

ผมยาวสีดำถูกมวยขึ้น เผยให้เห็นต้นขอขาวเเละความเซ็กซี่ เธอที่ยืนอยู่ข้างกายของเขาในตอนนี้ ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็อยากจะเข้าหา

ผิวพรรณใส่บริสุทธิ์ กับใบหน้าที่บึ้งตึง ไม่ได้บดบังความสวยของเธอเลย ทว่ามันกลับสร้างความดึดดูดเข้าไปอีก

เธอก้มหน้าก้มตา เขาเหลือบมองเธอด้วยห่างตาเพียงนิด ถึงการกระทำจะดูเหมือนไม่ได้สนใจใยดีคนข้างกาย แต่ในความคิดของเขานั้น ยากจะหักห้าม

"พวกเรานี่เจอกันบ่อยนะ"น้ำเสียงที่เธอไม่อยากได้ยินก็พูดออกมา ถ้าเขาไม่พูด เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย

"อย่ามาใช้คำว่าพวกเรากับฉัน นายคงพิศวาสฉันมากสินะ ถึงได้ตามหลอกหลอนไปทั่วทุกที่"

"หึ"มุมปากหนากระตุกยิ้มเล็กน้อย ใบหน้าของเขาไม่ได้หันมามองเธอ ชายหนุ่มสูงมากกว่าเธอ สองมือล่วงกระเป๋าอย่างสบาย ทว่ากลับดูมีภูมิฐาน

จู่ๆเขาก็ผลักร่างของเธอติดกับพนักลิฟต์ โมรินถอยหนี แต่เขายกเเขนทั้งสองข้างยันกับพนักไว้ ทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากับเขาโดยตรง

อลันก้มหน้าเข้าไปใกล้ กลิ่นหอมเฉพาะตัวของเธอลอยติดจมูก

"อ้าขาให้ฉันสิ ถ้าเอากับเธอเเล้วมันไม่สนุก ฉันอาจจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับเธออีก" หญิงสาวที่ได้ยินอย่างนั้นก็โกรธจนหน้าแดง เห็นผู้หญิงเป็นสิ่งของหรือไง ถ้าไม่พอใจก็โยนทิ้งอย่างไม่ใยดี

"คำพูดของแกมันฟังดูทุเรศมากเลยนะ แกคิดว่าผู้หญิงใจง่ายกันทุกคนหรึไง ควรจะมีจิตสำนึกบ้างนะ ว่าไม่ควรยุ่งกับผู้หญิงที่มีเจ้าของแล้ว"

แล้วเขาก็ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้เธออีก ลมหายใจเป่ารดลงมาบนพวงแก้มนวลของหญิงสาว ถ้าเธอขยับแม้แต่นิดเดียว จมูกของเขาก็จะแตะเข้ากับแก้มของเธอ

"แต่ถ้าเจ้าของมันไม่สนใจ ก็เท่ากับว่าไม่มีเจ้าของ"

"ถอยออกไปนะ" เธอผลักเขาออกไป แต่ก็ไม่เป็นผล ร่างสูงดึงคนตัวเล็กมาโอบไว้ในอ้อมแขน ฝ่ามือของเขาราวกับปลาหมึก ลูบไล้ไปทั่วรอบเอว

"นี่มันที่สาธารณะนะ"เธอพูดออกมาอย่างเหลืออดกับการกระทำของชายหนุ่มที่ดูไม่ให้เกียรติเธอสักนิด

"เหรอ" ฝ่ามือที่ลูบไล้อยู่บนรอบเอวก็เลื่อยนผ่านทุกส่วนบนร่างกายขึ้นมาบีบปลายคางเรียว เขาเชิดคางเธอขึ้นเพื่อเธอมองหน้าเขา

"ปล่อยฉัน" เธอเค่นเสียงพูด

ยิ่งเธอดื้อด้านเขาก็ยิ่งสนใจขึ้นมาอีก อลันก้มลงประกบจูบปากของโมริน เขาบดขยี้ริมฝีปากอย่างรุนเเรงราวกับหมาปาที่ต้องการจะขย้ำเหยื่อ

"อื้อ!!" โมรินร้องด้วยความเจ็บ เขาขบกัดปากเธอแรงเกินไป คนตัวเล็กดิ้นพยายามจะสลัดเขาออกไปเดี๋ยวนี้

ติ่ง~

เขาปล่อยเธอทันทีที่ได้ยินเสียงลิฟท์เปิดออก โมรินรีบกอบโกยอากาศเขาปอด เธอยืนหอบหายใจ ปากเล็กที่เป็นสีชมพูอวบอิ่มก่อนหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

ร่างสูงที่หยาบคายส่งยิ้มให้เธออย่างสบายใจ แถมยังยักคิ้วให้เธออีก ก่อนจะเดินล่วงกระเป๋ากางเกงออกไปอย่างสบายใจเหมือนเดิม

"ไอทุเรศ" เธอตะโกนด่าใส่เขาไป และเธอคิดว่าเขาได้ยินชัดเจน เธอใช้มือเช็ดค่าบน้ำลายของเขาออกอย่างเกียจ เธอขยะแขยงเขามาก

เวรกรรมอะไรกันหนัก ขนาดมาหาเพื่อนยังเจอคนทุเรศอย่างเขาไปทุกที่ แล้วเธอก็ส่งสัยขึ้นมา หรือเขาจะตามเธอมาจริงๆ

@คอนโดโมริน

หญิงสาวหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า ก่อนเวี่ยงมันลงโยนไปบนโซฟาตัวยาว เธอโทรหาลินิน ความสงสัยของเธอยังไม่หายไป วันนี้เธอต้องรู้ให้ได้ ว่าทำไมถึงเจอเขาที่คอนโดมิเนียมของลินินวันนี้

"ว่าไงเพื่อนเลิฟ ห่างกันเเค่ไม่กี่นาทีก็คิดถึงฉันเเล้วเหรอ"

"ฉันมีเรื่องจะถามแก"

"ว่ามา"

"ไอเด็กนั้นมันอยู่คอนโดเดียวกันกับแกหรอ"

"เด็กไหน"

เธอถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

"เด็กที่นั่งข้างฉันในผับวันนนั้น"

"อลันเหรอ? ห้องเขาอยู่ตรงข้ามห้องฉันนี่เอง ทำไม มันทำอะไรแก"

"เปล่า มันเดินชนฉันแล้วไม่ขอโทษ"

"อย่าไปถือสาเลย มันไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้นแหละ"

"ฉัน..."

"วางสายละนะ แฟนฉันมาหา"

"...."

เหอะ!! ยัยลินินตัวดี เขี่ยฉันทิ้งอีกละ เธอนอนแผ่หลาลงบนเตียง แล้วก็นึกถึงแฟนหนุ่มขึ้นมา จึงลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า และไปหาเขาที่โรงพยาบาท ทั้งชีวิตของเขาแทบจะทุ่มเทให้กับหน้าที่การงานหมดแล้ว

โมรินไม่ได้ซื้ออะไรติดมือมา เธอคิดว่าวันนี้อยากจะทานข้าวกับเขาที่โรงอาหารของโรงพยาบาล

หญิงสาวเข้ามาในห้องทำงานของเขาอย่างถือวิสาสะ ทันทีที่เดินเข้ามาบนโต๊ะของเขาก็เต็มไปด้วยอาหาร อาจจะเป็นของญาติผู้ป่วยที่ให้เขาเป็นการตอบแทน

เธอนั่งรอเป็นชั่วโมง กว่าจะเข้ามาในห้องทำงานของตัวเอง

"มาตั้งแต่เมื่อไหร่"

"สักพักแล้วค่ะ" โมรินมองใบหน้าของเขา ดวงตาของเขาดูเหนื่อยล้าเหมือนอดหลับอดนอน สิ่งที่เธออยากจะท้วงเรื่องลืมวันครบรอบก็หายไป

"พี่คินทานข้าวหรือยังค่ะ"

"ยังเลย พี่เพิ่งได้พักเมื่อกี้เอง"เขาตอบพร้อมวางเอกสารในมือลง

"ไปทานข้าวที่โรงอาหารกันเถอะค่ะ" เธอเสนอขึ้น

"ได้สิ"เธอลุกขึ้นอย่างดีใจ รีบเดินไปคล้องแขนแฟนหนุ่มในทันที

โมรินเเละภาคินเดินออกไปพร้อมกัน ในตอนนั้นสายตาของพยาบาลและพนักงานคนอื่นต่างก็มองมาที่เธอเป็นตาเดียว มันก็นานมากแล้วที่เธอไม่ได้มาทานอาหารเป็นเพื่อนเขาที่โรงพยาบาล

"ถ้าไม่อร่อยทำไมไม่ซื้อข้าวข้างนอกมากิน"เธอนั่งทานข้าวตรงหน้าเขา เธอเขี่ยอาหารบางในจานอย่างออก ภาคินเห็นจึงบิกเธอ

"อร่อยค่ะ แต่พริกมันเผ็ดไปหน่อย"เธออธิบาย เมื่อเห็นว่าเขาเงียบไป จึงพูดขึ้นอีก

"เมื่อก่อน ตอนพี่คินเข้าทำงานที่นี่ใหม่ๆ พวกเราก็มากินด้วยกันบ่อยนี่ค่ะ"

ตอนเขาเข้าทำงาน โมรินอยากมีเวลาเจอเขา จึงมารอทานข้าวที่นี่ด้วยกันทุกวัน บางวันเขาก็ทำงานเกินเวลาจนลืมเธอไปบ้าง

หลังจากนั้นหญิงสาวจึงเริ่มให้เวลาเขาทำงานอย่างเต็มที่ไม่ก้าวก่าย ส่วนเธอเเค่รอเจอเขาในวันหยุด

เคยมีเหตุการณ์ครั้งหนึ่งที่เธอโทรจิกเขาในเวลางาน จนเขาโมโหขึ้นเสียงด่าเธอ

เธอมีหน้าที่เเค่รอเขา ส่วนเขาก็ลืมว่ายังมีเธอรอเขาอยู่