#รักจำเป็น_EP.7

#รักจำเป็น_EP.7

พัด

ผมกลับถึงเกาะก็แวะเข้าไปหาพ่อกับแม่บนบ้านใหญ่ และก็เล่าทุกอย่างให้ท่านฟัง ท่านก็โอเคทุกอย่างแล้วแต่ผมท่านให้สิทธิ์ผมในการจัดการดูแลทุกอย่าง

แต่พอผมบอกว่าผมจะแต่งงานกับมาหยา...คดีกับพลิกครับ!

“พัด! แม่ไม่ตลกกับแกด้วยหรอกนะ!” แม่ผมขู่ฟ่อ

“นั่นสิ...มันจะไม่มัดมือชกน้องไปหน่อยหรือ?” ผมส่ายหัวให้พ่อ

“ผมคุยกับน้องแล้วครับ”

“ฉันไม่เชื่อแกหรอก แกมันกะล่อนเหมือนพ่อแกไม่มีผิด!”

“เอ้าคุณ! ทำไมวกมาที่ผมได้ล่ะ!” ผมระเบิดหัวเราะ

“คุยแล้วจริง ๆ ครับ น้องก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรผม” แม่ผมมองเหมือนไม่เชื่อในคำพูดผม

“ผมไม่ได้ขู่น้องหรืออะไรเลยนะครับ” แม่ผมหรี่ตามองผมและกอดอก

“ผมแค่บอกจะสร้างศูนย์อนุรักษ์ให้เฉย ๆ” แม่ผมตบเข่าดังฉาด!

“นั่นไง!! มีเหรอที่เจ้าหยามันจะยอมคนง่าย ๆ น่ะ! นี่ไง ๆ คุณดูลูกคุณ!”

“ก็น้องดูชอบ...ผมก็แค่อยากสร้างให้ครับ” ผมหัวเราะนึกถึงหน้าเธอที่ตาปูดบวมเพราะร้องไห้แต่กลบความตื่นเต้นไม่มิด เมื่อรู้ว่าผมจะสร้างบ่อให้เจ้าพอลอะไรนั่น

“ก็ลูกคุณเหมือนกันนั่นแหละ...ทำไมโยนให้ผมคนเดียว”

“พัดแม่พูดตรง ๆ นะ มาหยาน่ะน่าสงสาร ลำบากลำบนแต่เด็ก ถึงเป็นลูกเจ้าของเกาะแต่ไม่ได้ใช้ชีวิตสุขสบายเท่าใดนัก ถ้าพัดจะ...” ผมเอื้อมมือไปจับมือแม่

“แม่ครับ...ผมโตแล้ว ผมรู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ อันไหนเรื่องเล่น อันไหนเรื่องจริง” แม่ผมถอนหายใจก่อนจะลูบหลังมือผมเบา ๆ

“ถ้าพัดจริงใจกับน้องจริง ๆ ก็อย่าทิ้งขว้างน้องนะลูก” ผมยิ้มบาง ๆ ก่อนจะจูบไปที่หลังมือแม่

“ผมจะไม่ทำให้แม่ต้องผิดหวังในตัวผมครับ...ผมจะรักและดูแลน้องให้เหมือนที่พ่อรักและดูแลแม่ครับ” แม่ผมกอดตอบผม

“แล้วปัญหาที่เกาะนู้นจะเอายังไง” พ่อผมเอ่ยถามขึ้น

“ผมให้วิชิตไปสืบอยู่ครับ คงน่าจะรู้เรื่องเร็ว ๆ นี้ ส่วนคนงานผมจะเป็นคนเข้าไปสแกนดูอีกที หนอนเยอะคงต้องทำลายทิ้งให้หมด” ผมตอบพ่อ

“พัดก็ระวังตัว...แม่ห่วง” ผมพยักหน้า

มาหยา

ฉันนอนพลิกไปพลิกมาทั้งคืน พรุ่งนี้ฉันจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ฉันควรทำตัวทำหน้าแบบไหนดี?

ถ้าแต่งงานก็ต้องมีอะไรกันน่ะสิ! ฉันยังไม่รู้จักเขาเลยนะ! โอ้ยยย ฉันมาเห็นแก่ได้อะไรก็ไม่รู้

ว่าแล้วฉันก็กดโทรศัพท์ขึ้นมาดู...กดเข้าแอปพลิเคชันไลน์ แต่ยังไม่ทันจะทักไป เขาส่งข้อความมาหาฉัน...ฉันเปิดอ่านดู

‘อาบน้ำกินยารึยัง?’

‘........’

‘อ่านแต่ไม่ตอบ...หลับแล้วเหรอครับ’

‘ป่าวค่ะ...’

‘แล้วทำไมตอบช้า’

‘ทำไมหยาต้องตอบพี่พัดเร็วด้วยล่ะคะ’

‘มันเขี้ยวววว’

‘หยาไม่ได้อ้วน...ไม่ต้องมันเขี้ยวหยาและพี่พัดก็ห้ามพูดแบบนี้อีก หยาไม่ชอบ!’

‘งั้นอะไรที่หยาชอบ...บอกพี่ได้เลย พี่จะทำทุกอย่าง’ หน้าฉันเห่อร้อน

‘ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น’

‘อ้าว...ทำไมล่ะครับไม่พอใจอะไรพี่รึเปล่า?’

‘หยาไม่แต่งงานกับพี่พัดแล้วได้ไหม’ พี่พัดอ่านแล้วเงียบไปไม่ตอบเลย

‘พี่พัด...’

‘ครับ’

‘พี่พัดไม่ตอบคำถามหยาล่ะคะ?’

‘เรื่อง?’

‘เรื่องที่ถามไปเมื่อกี้’

‘อะไร...ไม่เห็นมีข้อความอะไรมาเลย’ ตลกล่ะ ฉันส่งไปแท้ ๆ

‘พรุ่งนี้...พี่จะไปถึงบ้านหยาไม่เกิน 9 โมงเช้า’ ฉันเม้มปากเป็นเส้นตรง

‘พี่พัด...’

‘รีบนอนนะคนดี...พรุ่งนี้พี่จะพาไปเที่ยวในเมืองด้วย’

‘แต่...’

‘นอนนะพี่เหนื่อยมากเลยวันนี้...ฝันดีนะครับ อย่าลืมฝันถึงพี่ด้วย จุ๊บ’ ฉันไม่ตอบแต่นอนดิ้นอยู่บนเตียง ทำไมเขาไม่เข้าใจที่ฉันพูด หรือฉันพูดไม่เข้าใจกันแน่...ทีนี้จะทำยังไงดีเดี๋ยวก็จะเช้าแล้ว โอ้ยยย ทำไรไม่ได้เลย!