ตอนที่ 30 ง้อไม่ถอย

วายุเร่งเครื่องยนต์รถหรูของเขาออกจากที่นั่นทันที แสงไฟรถอีกคันที่ขับตามมาจอดนิ่งอยู่ท่ามกลางสายฝนที่เริ่มตกลงมาแรงมากกว่าเดิม

“พรุ่งนี้กูจะไม่ให้มึงรอดไปได้ ถ้าจะมีความสุขก็มีไปวันนี้ให้หมดพรุ่งนี้มึงจะได้พินาศคามือกูอีหลิน”

รถสปอร์ตคันนั้นพุ่งออกจากสถานที่แสดงคอนเสิร์ตตามรถของวายุออกไปหลังจากนั้นด้วยความเร็วสูงด้วยความโกรธ เธอตามมาตั้งแต่เห็นว่าวายุเร่งขับรถออกมา แต่นึกไม่ถึงว่าจะมาตามง้อหัวหน้าดีไซเนอร์อย่างนิลินทร์อีกครั้ง

“หนาวไหม”

“…”

“พี่เบาแอร์ให้นะครับ”

เธอไม่ตอบอะไรเขาสักคำตั้งแต่ขึ้นรถมา เธอกลัวว่าหากพูดอะไรไปแม้แต่คำเดียว หัวใจเธอจะยอมแพ้ให้กับเขา เธอไม่อยากใจอ่อนให้กับคนข้างๆ เธอไม่อยากรู้สึกแบบเดิมอีกครั้ง วายุหันไปเอาแจ็คเก็ตด้านหลังมาห่มให้เธอ

“คลุมเอาไว้ กลับถึงห้องรีบอาบน้ำจะได้ไม่เป็นหวัด”

“ไม่ต้องค่ะ”

หลินดึงแจ็คเก็ตตัวนั้นออกอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับโยนคืนไปข้างหลังตามเดิม วายุไม่นึกมาก่อนเลยว่าหลินจะโกรธเขาได้ถึงขนาดนี้ เธอเหมือนกับตัดเยื่อใยกับเขาไม่เหลือเลยสักอย่างงั้นเหรอ ทั้งๆที่เรื่องทั้งหมดนี่….

แต่เขาเองก็ผิดเองที่ไม่เคยบอกอะไรเธอเลยจนกระทั่งให้เรื่องมันดำเนินม