ตอนที่ 5 วันถ่ายรูป

 

อลิซหันไปมองหน้าวายุพร้อมกับเงียบไปและหันมามองหน้าหลินอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรค่ะ ครั้งนี้คุณแค่พลั้งมือ ไม่มีใครบาดเจ็บก็ดีแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”

“เอ่อ…”

อลิซยังไม่ทันได้พูดอะไรหลินก็เดินออกไปจากห้องแล้ว วายุมองไปที่หลินที่เดินไปแต่เขาก็ไม่พูดอะไรอีก

วันถ่ายรูป

“เตรียมชุดหรือยัง”

“ทางนี้ค่ะพี่หลิน”

“หยกแล้วรองเท้าละ ทั้งสองคู่เลย”

"เตรียมเรียบร้อยแล้วค่ะ"

“พี่หลินคะ พี่วายุมาแล้วค่ะ"

“ให้เขาเปลี่ยนชุดได้”

“ค่ะๆ”

“พี่หลินคะ พี่วายุให้มาเรียกค่ะ บอกว่ามีปัญหาเรื่องชุด”

“ปัญหางั้นเหรอ ได้ เดี๋ยวพี่เข้าไป ทีทิพย์รอสักครู่นะคะ”

“ไปเถอะๆ ทางนี้ไม่ต้องห่วง”

หลินบอกฝ่ายกล้องและจัดเตรียมสตูถ่ายรูปอย่างเกรงใจเพราะวันนี้ต้องให้พวกเขามาถ่ายภาพสองศิลปินสุดท้ายที่จะมาร่วมคอนเสิร์ตในครั้งนี้

 หลินเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวของวายุเธอเคาะประตูตามมารยาทก่อนจะเดินเข้าไปเลย เมื่อเปิดเข้าไปก็พบว่าเขากับอลิซอยู่ด้วยกัน เธอกำลังทำบางอย่างและเขาก็ผลักเธอออก

“อุ้ย…คุณหลิน”

หลินถอนหายใจพร้อมกับพยายามทำใจอยู่หลายวันที่ไม่ได้เจอเขา เธอพยายามจะไม่คิดมาก แต่พอมาเห็นแบบนี้กลับทำให้ยิ่งคิดมาก

“เห็นหยกบอกว่าชุดของคุณมีปัญหาให้ฉันมาดู”

“อลิซออกไปได้แล้ว ต้องไปแต่งหน้าไม่ใช่เหรอ”

“แต่ว่าอลิซรอไปกับพี่วายุได้นะคะ”

“ไปก่อนเถอะ เราถ่ายคนละรอบอยู่แล้ว ไม่ต้องรอ”

“แต่ว่า…”

“พี่ต้อม ฝากพาอลิซไปที่ห้องแต่งหน้าที”

“อ่อ ได้ๆ อลิซครับ มาเถอะครับ”

ตั้งแต่วันที่มีเรื่องกับหลิน อลิซก็ไม่ค่อยกล้าพูดอะไรกับหลินอีก เธอเดินสวนออกไปพร้อมกับสาธิตที่เดินตามหลินเข้ามาพบกับภาพนั้นทันที หลินพยายามสลัดความรู้สึกนั้นออกและเดินเข้าไปหาวายุที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้

“คุณบอกว่าชุดมีปัญหาเหรอคะ”

“ใช่ คุณดูสิ กระดุมมันหลุด”

“หา ว่าไงนะคะ กระดุมหลุดงั้นเหรอ แล้วกระดุมหายไหมคะ”

“อยู่นี่ ผมเก็บเอาไว้ แต่ไม่รู้จะทำยังไงกับมัน”

“รอเดี๋ยวนะคะ ฝากคุณถือกระดุมนั่นเอาไว้ก่อนเดี๋ยวหลินจะหาอุปกรณ์ซ่อมให้ค่ะ”

วายุนึกทึ่งที่หลินสามารถปรับเปลี่ยนสีหน้าได้อย่างรวดเร็วเมื่อพบว่ามีปัญหาเรื่องงานเข้ามา เธอพร้อมจะแก้ไขโดยไม่ได้ถามหาสาเหตุ ทั้งๆที่เขาเป็นคนดึงกระดุมนั่นออกมาเองกับมือ ไม่นานหลินก็กลับมาพร้อมกล่องเย็บผ้า

“เอ่อ..คุณ…คุณจะทำอะไร”

 “จะเย็บกระดุมกลับเข้าไปค่ะ”

“แต่ผมถอดแล้วจะใส่อะไร”

“งั้นก็ยืนอยู่เฉยๆ ฉันจะเย็บให้คุณเองใช้เวลาไม่นานค่ะ”

“ก็ได้”

วายุยืนรออยู่ระหว่างที่หลินดึงเข็มกับด้ายมาสอดด้วยความคล่องตัวและเดินเข้ามาพร้อมขอกระดุมจากเขา

“กระดุมค่ะ”

“นี่”

หลินหยิบกระดุมจากมือเข้ามาพร้อมกับจับปกเสื้้อเขาและค่อยๆเย็บเข้าไปทีละนิด

“หลุดได้ยังไงกันนะ ก็ตรวจก่อนจะมาส่งแล้วนี่นา”

“น่าจะเพราะเมื่อครู่ไม่ทันระวัง เลยโดนดึง”

มือของหลินชะงักลง จริงสิ พวกเขาอยู่ในห้องนี้ด้วยกัน พวกเขาคงทำอะไรกันอยู่ในนี้จนกระดุมชุดนี่หลุดแต่ทำไมเธอต้องมารับผิดชอบด้วยนะ พูดแล้วก็ดึงด้ายออกมาพร้อมกับกรรไกรตัดอย่างไม่ใส่ใจนักพร้อมกับจัดเสื้อให้เขา

“เสร็จแล้วค่ะ”

“เดี๋ยวก่อนสิ ทำไมคุณดูบึ้งตึงจังเลยล่ะ”

“เข้าใจผิดแล้วค่ะ ข้างนอกรอนานแล้ว หากคุณไม่มีอะไรแล้วออกไปถ่ายรูปเถอะค่ะ”

“คุณไม่ได้กลับห้องเหรอสองวันมานี้”

“คะ?”

“ผมถามว่าคุณไม่ได้กลับห้องเหรอ”

หลินไม่รู้จะตอบอย่างไร เธอกลับห้องทุกคืนนั่นแหละแต่กลับดึกแล้ว กว่าจะออกมาอีกทีก็ตอนสายเพราะงานของเธอไม่จำเป็นต้องมีเวลาแน่นอนเพราะบริษัทรู้ดีว่าพวกดีไซเนอร์งานหนักแค่ไหน

“รีบออกไปถ่ายรูปเถอะค่ะ”

“คุณหลิน..เหมือนว่าคุณกำลังเข้าใจผมผิด หรือว่า…ผมไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า”

หลินหันไปเก็บกล่องเครื่องมือและปิดฝาพร้อมกับตอบโดยไม่ได้หันมามองหน้าผู้ถาม

“เปล่านี่คะ คุณวายุคิดมากแล้ว”

“แต่ว่าเหมือนคุณจะหลบหน้าผมนะ”

“ล้อเล่นแล้วค่ะ หลินแค่ไม่อยากมีปัญหา ขอตัวก่อนนะคะ”

“เดี๋ยว คุณหลิน ผมว่า…”

“คุณวายุคะ ได้เวลาแล้วค่ะ”

“พี่ทิพย์ หลินแก้ชุดเสร็จพอดีค่ะ ขอตัวนะคะ”

วายุพูดไม่ทันจบเธอก็หนีไปอีกแล้ว ดูเหมือนว่าจะมีโอกาสน้อยมากจริงๆที่จะได้คุยกับเธอ เขาเดินตามหลินออกไปเพื่อจะได้มาถ่ายรูป เซตแรกเป็นรูปเดี๋ยว หลินยืนมองอยู่พร้อมกับช่วยทิพย์ปรับแสงและท่าทางให้วายุ

“หลิน เข้าไปจัดเนคไทให้วายุทีสิ”

“เอ่อ…ค่ะ”

หลินเดินเข้ามาอย่างไม่เต็มใจนักแต่ด้วยหน้าที่ หลินพยายามปรับชุดของเขาโดยไม่ได้มองหน้าเขาสักนิด

“อ้าวคุณหลินเจอกันอีกแล้ว”

“อ้าวพี่โอปอ มาทำอะไรคะวันนี้”

“ถ่ายรูปซ่อมครับ วายุรอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวมาถ่ายด้วย”

“โอเค”

“หลิน อยู่ช่วยพี่ก่อนนะ พี่ทัพพึ่งโทรมาบอกว่ามีโอปออีกคนที่ต้องถ่าย”

“ได้ค่ะพี่ทิพย์ไม่มีปัญหา”

วายุพยายามทำชุดให้มีปัญหาจนทิพย์สังเกตและต้องใช้หลินเข้ามาจัดเสื้อผ้าให้เขาทุกครั้ง แต่หลินก็ไม่เคยจะพูดอะไรกับเขาสักครั้ง

“วายุพักก่อนได้ครับ โอปอมาได้เลย”

“หลินช่วยพี่หน่อยสิ”

“ได้ค่ะ”

หลินเดินเข้าไปหาโอปอพร้อมกับยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร วายุที่นั่งมองอยู่รู้สึกหงุดหงิดอย่างประหลาด เมื่อครู่เขาก็ถ่ายแบบนี้เหมือนกันไม่เห็นว่าเธอจะยิ้มและพูดคุยกับเขาอย่างที่กำลังทำกับโอปออยู่นี่เลย

“เอาล่ะหล่อแล้วค่ะพี่โอปอ สู้ๆนะคะ”

“ขอบคุณครับคนสวย มา ผมพร้อมแล้วครับ”

“พี่หลินคะ ชุดของพี่วายุค่ะ”

“อ้อ ….เอาไปไว้ด้านในเลย ขอบใจนะหยก”

หลินยังยืนมองอยู่กับทิพย์และยังวิ่งเข้าออกเพื่อจัดเสื้อผ้าให้โอปออย่างเป็นกันเองจนคนที่นั่งพักมองดูอย่างหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“มาครับ ขอถ่ายวายุกับโอปอคู่กันหน่อยนะครับระหว่างรออีกหนึ่งสาว”

“หลินไปจัดเสื้อให้วายุทีสิ”

“ค่ะ”

หลินเดินเข้าไปจัดเสื้อให้วายุตามที่ทิพย์สั่ง เมื่อเธอจัดทรงเมื้อให้เขาแล้วโอปอได้คุยกับหลินอีกครั้ง

“หลินดึงแขนเสื้อพี่ลงทีสิ ตรงนี้”

“ได้ค่ะ”

“ผมเอง คุณออกไปเถอะ”

“แต่ว่า…”

“แค่ดึงแขนเสื้อเพื่อนผม ผมทำเองได้”

“เฮ้ยวายุ แรงไปป่าววะ”

วายุไม่ตอบ หลินได้แต่เดินออกมาอย่างนึกแปลกใจ ทั้งงานนั้นเธอได้แต่ยืนมอง จะเข้าไปจัดให้พวกเขาก็จัดเสื้อผ้ากันเองจนเธอไม่ต้องอะไรเพิ่มเลยเดินเข้าไปตรวจชุดที่จะถ่ายชุดที่สองแทน วายุเห็นว่าเธอเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเขาแล้ว เมื่อถ่ายเสร็จจึงเดินตามเข้าไปทันที

“อืม ได้ค่ะ เอาไว้หลินให้คำตอบอีกทีนะคะช่วงนี้งานยุ่งมาก แม่ก็บอกพี่ภัทรไปก่อนก็ได้ เอาไว้พี่เขากลับมาค่อยคุยอีกที ได้ค่ะ งั้นแคนี้นะคะ”

วายุแอบฟังเธอคุยโทรศัพท์ ดูเหมือนว่าเธอจะนัดกับแม่ของเธอ เพื่อจะไปพบกับใครอีกคน และน่าจะเป็นผู้ชาย!!

“หึ สาวไวไฟสินะ”

วายุเดินเข้ามาด้านหลังของหลินที่กำลังเตรียมชุดให้เขา เขาเดินเข้าไปพร้อมกับกระแอมด้านหลังจนเธอตกใจ

“คุณวายุ”

“ชุดผมล่ะ”

“นี่ค่ะ คุณเปลี่ยนได้เลย อีกเดี๋ยวจะให้คนมาเซตผมเพิ่มให้ค่ะ”

“คุณทำไม่ได้เหรอ”

“หน้าที่หลินมีแค่ดูและเรื่องเสื้อผ้าค่ะ ส่วนแต่งหน้าทำผมเป็นหน้าที่ของ..”

“ผมไมไ่ด้อยากรู้ว่าหน้าที่ใคร ผมแค่ถามว่า คุณทำให้ผม ไม่ได้เหรอ ทีกับโอปอยังทำให้ได้เลย”