บทที่ 43 เบื้องหลังในอดีต

รถม้าถูกบังคับให้วิ่งด้วยความเร็วผ่านหุบเขาน้อยใหญ่ สายตา

หลี่หยางจ้องมองผ่านหน้าต่างไปยังเบื้องหน้า ภายในรถม้าไร้เสียงพูดคุย มีเพียงเสียงถงอู่ที่บังคับให้อาชาวิ่งอย่างไม่หยุดหย่อน หากแต่กว่าจะถึงเมืองหลวงยังใช้เวลาเกือบครึ่งวัน

หลี่หยางลงจากรถม้ารีบมุ่งตรงไปยังตำหนักเฉวียนชิงโดยมีหนิงอวี่กึ่งเดินกึ่งวิ่งอยู่ด้านหลัง รอบตำหนักทหารองครักษ์เฝ้าประจำการอย่างแน่นหนา เหล่าทหารล้อมวังตรวจตราอย่างเข้มงวด บ่งบอกให้หลี่หยางรู้ว่าบัดนี้ฝ่าบาทใกล้สวรรคตเต็มที

ภายในตำหนักเหล่าขุนนางยืนรอฟังพระอาการด้วยใบหน้าวิตกกังวล พอเห็นรัชทายาทเดินเข้าตำหนักจึงพากันหลีกทางให้อย่างรู้งาน หลี่หยางเข้าไปยังห้องบรรทมที่ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นยาหลากหลายชนิด ฮองเฮาทรงกันแสงอยู่ข้างแท่นบรรทม มีเจี้ยนหยางที่ดวงตาแดงก่ำคอยปลอบพระทัย หมอหลวงหลายคนผลัดเปลี่ยนกันตรวจพระอาการ

“เสด็จพ่อเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ” หลี่หยางแม้ไม่ได้สนิทกับฮ่องเต้ด้วยอยู่นอกวังจนเติบใหญ่ พึ่งรู้ชาติกำเนิดได้ไม่นานความผูกพันไม่ได้มากเท่าเจี้ยนหยางแต่ด้วยเลือดเนื้อเขาเองก็เสียใจไม่น้อย

“ฝ่าบ