ตอนที่ 21 ว่าที่แม่ผัวหาว่าหนูเป็นสก๊อย

[“ อืม งั้นแกก็อยู่กับพี่หมอของแกไปก่อนนะ พ่อเขาโทรบอกเพื่อนที่เป็นตำรวจให้แล้ว ป่านนี้คงจะตามไปดูพวกมันอยู่ ว่าแต่แกไม่เป็นอะไรแน่นะ หรือ จะให้ฉันกลับไปหาก่อนไหม “] พลอยไพรินที่คุยสายอยู่กับวรรณิหลา พูดกับเพื่อนอย่างเป็นห่วง 

“ อย่าเลย แกจัดการทางนั้นให้เสร็จเถอะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรมากแล้ว ถือว่ารอดตายที่อยู่ ๆ พี่หมอไนก็ขับรถไปหากลางดึก “ ณิหลาบอกกับเพื่อนพร้อมท่าทีสงสัยไม่น้อย 

[“ อืม แปลกเนอะ แล้วแกไม่ได้ถามพี่เขาเหรอ ว่าทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ไปหาแกดึกขนาดนั้น “] 

“ ยังเลย เมื่อเช้าฉันเองก็ยังคิดไม่ถึงเรื่องนี้ พี่หมอเขารีบไปทำงานด้วยก็เลยไม่ได้ถาม แล้วอีกอย่างทั้งที่ตอนแรกฉันมั่นใจแล้วแท้ๆ ว่าจะสู้ไอ้วิสิตได้ แต่พอได้เจอกับเหตุการณ์แบบนั้นอีก ฉันกลับเป็นฝ่ายควบคุมสติไม่ได้เอง แย่ที่สุด “ ณิหลาก้มหน้าพูดอย่างรู้สึกผิด ความมั่นใจของเธอเกือบทำร้ายตัวเองแล้วมั้ยล่ะ 

[“ เอาน่า อย่าคิดมาก จิตใจแกคงจะยังไม่แข็งแรงพอแหละณิหลา แต่แกไม่ได้เป็นอะไรไปก็ดีแล้ว “ ] 

“ อืม ฉันก็คิดแบบนั้น โชคดีของฉันจริงๆ ที่มีพี่หมอ “

[“ อืม งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันต้องไปช่วยงานเขาแล้ว คิดว่าอีกสักอาทิตย์คงจะได้กลับ แกอยู่กับพี่หมอไปก่อน อย่างน้อยเขาก็ดูเป็นคนดีกว่าแม่เลี้ยงแก “]

“ อืม “ ณิหลาตกปากรับคำเพื่อนอย่างไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก เพราะเธอก็เกรงใจคุณหมอหนุ่มเหมือนกัน แต่พอเธอจะกดโทรหาพ่อของเธอ กลับไม่มีสัญญาณตอบรับ ปลายสายแจ้งว่าปิดเครื่องเสียได้

“ เฮ้อ พ่อนะพ่อเมื่อไหร่จะกลับมา ไม่เป็นห่วงลูกสาวคนนี้บ้างหรือไง “ เธอบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย มือเล็กวางโทรศัพท์ในมือเอาไว้แล้วเดินสำรวจรอบบ้านเพราะไม่มีอะไรจะให้ทำฆ่าเวลา

“ หู้ “ ปากอิ่มอุทานเบาๆ เมื่อเดินมาที่หลังบ้านแล้วเห็นเครื่องออกกำลังกายครบชุด เหมือนกับว่าตรงนี้เป็นโซนออกกำลังกายโดยเฉพาะ ร่างบางยืนพิงเสาพร้อมกับอมยิ้มให้กับความคิดของเธอเอง 

“ เครื่องออกกำลังกายหลายตัวเลย คุณหมอนี่ไม่ธรรมดาแน่นอน “ เธอคิดไปต่างๆ นาๆ ว่าถ้าคุณหมอหนุ่มเล่นเครื่องออกกำลังพวกนี้หมด หุ่นข้างในเสื้อผ้าของเขาจะเป็นอย่างไร 

“ อุ้ย คิดแล้วก็เขินเลย เป็นบ้าไปแล้วไหมเรา “ วรรณิหลาเขินแล้วก้มมองตนเอง “ ยังไงเราก็ใช่กางเกงวอร์มแล้ว “ เธอเงยขึ้นไปจ้องที่เจ้ากระสอบทรายตรงหน้า 

“ พ่อ!! ซวยแล้ว ตอนผมออกไปกินข้าว เห็นพวกตำรวจมันมายืนมองอยู่แถวหน้าปากซอยอะ พ่อ “ สรรหารีบวิ่งพรวดพราดเข้ามาหาพ่อของมันในบ้าน

“ เอ้อ กูคิดไว้แล้วว่าอีณิหลามันต้องแจ้งตำรวจ มึงไปเอากระเป๋าขึ้นรถ กูเก็บของใส่ไว้แล้ว “ วิสิตบอกกับลูกชายพร้อมทุบกำปั้นใส่ประตูอย่างโกรธแค้น

“ เราจะหนีกันเหรอพ่อ “ 

“ ก็เอ้อน่ะสิ! มึงจะอยู่ให้ตำรวจจับไปนอนคุกเหรอ! หนีไปตั้งหลักแล้วค่อยกลับมาจัดการมัน อีณิหลาตัวแสบ มึงไม่ตายดีแน่ “ 

บ้านพงษ์พิสิฐ

“ นางเอื้อย รินน้ำมาให้หน่อยสิ “ ณัฐลีที่กำลังนั่งอ่านนิตยสารอยู่ ยื่นแก้วน้ำให้แม่บ้านที่กำลังนั่งนวดขาให้กับนายอย่างเธอ ก่อนที่แม่บ้านอีกคนจะรีบวิ่งแตกตื่นเข้ามา 

“ คุณหญิง คุณหญิง! มาแล้ว มาแล้ว มันมาแล้ว “ อ้ายวิ่งมานั่งลงต่อหน้าเจ้านายอย่างรีบร้อน 

“ อะไรของมึง อะไรใครที่ไหนมา “ เอื้อยจึงหันไปถามกลับอ้ายอย่างสงสัย 

“ ก็แฟนคุณไนไง ไม่รู้ว่าพากันมาตอนไหน สงสัยคงเข้ามาตอนมืดค่ำแบบวันนั้นแน่เลย “ คำพูดของคนใช้ทำเอาณัฐลีปิดหนังสือเสียงดัง เอื้อยที่นั่งใกล้ถึงกับสะดุ้งตัวลอย 

“ แล้วคุณหญิงจะไปไหนคะ “เอื้อยแหงนคอถามเจ้านายที่ลุกยืน

“ ก็ไปดูหน้ามันไง สวยขนาดไหน ไนถึงได้หลงมันขนาดนั้น “ พูดจบคนพูดก็ทำตามที่บอก ณัฐลีเดินไปที่หลังบ้านซึ่งมีประตูเชื่อมต่อกับบ้านของลูกชาย

“ ว๊าย ! “ ณัฐลีเอามือขึ้นมากุมอกเพราะตกใจที่เดินมาเห็นกระสอบทรายแกว่งไปแกว่งมา คนต้นเหตุที่ได้ยินเสียงจึงหยุดทำ แล้วจ้องมาที่พวกเขา

“ อ้าว พี่เอื้อย “ 

“ อะ คุณณิหลงเองเหรอ อืมนี้คุณหญิงณัฐลีนะ เป็นแม่ของคุณไน “เอื้อยอ้ำอึ้งรีบบอกกับหญิงสาว ณิหลาได้ยินแบบนั้นก็รีบยกมือไหว้หญิงแก่ตามมารยาท ก่อนที่เธอจะเห็นว่า คุณหญิงกำลังจ้องมองมาที่เธอ ณัฐลีมองการแต่งตัวของหญิงสาวที่อยู่ในกางเกงวอร์ม เสื้อครอปตัวจิ๋วแขนกุด ด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ

“ ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ เรียนหรือตอนนี้ทำงานอะไรอยู่ ?” คุณหญิงรีบเงยหน้ามองคนตรงหน้าพร้อมรัวคำถามใส่จนณิหลาไม่มีโอกาสจะได้ตอบ 

“ ชื่อณิหลาค่ะ อายุ 22 เรียนจบมัธยม ตอนนี้กำลังทำงานอิสระวาดภาพขายตามโซเชียลแล้วก็ไปตั้งแผงขายที่ตลาดนัดค่ะ “ ณิหลารีบตอบทุกคำถามที่คนตรงหน้าถามกับเธอ ก่อนที่เธอจะเห็นว่าตัวเองกำลังโดยมองอย่างดูถูก

“ จบแค่มัธยมเหรอ เหอะ ไนไปขุดเธอมาจากไหนกัน ทำไมถึงได้ชอบอะไรแบบนี้ นึกว่าสก๊อย “ คนฟังถึงกับร้องอ่าวในใจเสียงดัง แล้วจึงรีบตอบกลับ

“ ณิหลาก็บอกไปแล้วนี่ค่ะ ว่าเป็นนักวาดอิสระ ไม่ใช่สก๊อย “