ตอนที่ 20 พี่หมอนอนกับณิหลานะ

“ ณิหลา เป็นอะไรมั้ย เกิดอะไรขึ้น “ ไนยะรีบเปิดผ้าห่มออกก่อนจะเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น ณิหลาเงยหน้าขึ้นจ้องเขา แล้วรีบจับมือของชายหนุ่มไว้

“ ณิหลากลัว ฮือ ณิหลาพยายามเข้มแข็งแล้ว แต่ทำไม่ได้ อ๊าย “ เธอกรีดร้องออกมาเมื่อฟ้าร้องฟ้าแลบเสียงดัง จึงทำให้ไนยะรู้ว่าณิหลาคงจะกลัวเสียงฟ้าร้อง 

“ ไม่เป็นไรน่ะ เดี๋ยวพี่ไปปิดผ้าม่านให้ รอแป๊บเดียว “ ไนยะแกะมือหญิงสาวที่เกาะกุมมือของเขาออก แล้วเดินลงจากเตียงไปปิดผ้าม่านตรงระเบียงไว้ เพื่อไม่ให้แสงฟ้าแลบผ่านเข้ามาให้หญิงสาวหวาดกลัว แต่เพราะฝนตกหนักไฟฟ้าก็ได้ดับลง เมื่อเขาหันกลับคืนไปก็ต้องตกใจ เพราะแสงฟ้าแลบที่ส่องเข้ามากับผ้าม่าน ได้ทำให้เขามองเห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ที่ปลายเตียง แต่เมื่อแสงฟ้าแลบดับลงแล้วกลับมาอีกรอบ ร่างที่ว่านั้นก็ได้หายไปแล้ว 

“ สงสัยคงจะตาฝาดไปเอง “ เขาพยายามคิดในแง่ดีแล้วรีบเดินไปหาหญิงสาวบนเตียง 

“ เป็นยังไงบ้างณิหลา “ เธอที่กำลังนอนเอาหน้าหมุดเข้าไปในผ้าห่มอยู่รีบเงยขึ้นมามองเขา

“ พี่หมอนอนกับณิหลาได้มั้ยคะ “ เสียงสั่นเอ่ยขึ้น แต่ก็เล่นเอาคนฟังตกใจไม่น้อย

“ ห๊ะ “ 

“ ณิหลากลัว ปกติณิหลาจะนอนกับพลอย หรือไม่พี่หมอให้ณิหลาหลับก่อน แล้วค่อยไปได้มั้ยคะ น่ะ ณิหลากลัว อึก “ ไนยะจ้องมองคนตัวน้อยที่กอดแขนของเขาแน่นตัวขดงออยู่ใต้ผ้าห่ม เห็นแบบนี้เขาจึงปฏิเสธไม่ได้ยอมนั่งอยู่เป็นเพื่อนเธอ พร้อมกับใช้มือลูบหัวให้เบาๆ 

“ ถ้าอย่างนั้นก็รีบนอนเถอะ มันดึกมากแล้ว “ คนฟังพยักหน้ารับเล็กน้อย ในขณะที่มือเธอกอดแขนของเขาแน่นขึ้นกว่าเดิน จากนั้นด้วยความอ่อนเพลียเธอก็จึงหลับไปอย่างง่ายดาย 

“ พี่ไม่รู้หรอก ว่าน้องไปเจออะไรมา แต่พี่จะไม่มีทางทิ้งน้องไปไหน “ เขาก้มลงไปพูดเบาๆ ข้างหญิงสาว พร้อมกับลูบที่หัวของเธอแผ่วเบาให้หญิงสาวหลับสบายขึ้น 

เช้าของวันรุ่งขึ้น ร่างกายของวรรณิหลาค่อยๆ ขยับแล้วลืมตาขึ้น ก่อนที่เธอจะได้เห็นว่าตัวเองกำลังนอนกอดกับหมอหนุ่มไนยะ ปากอิ่มก็เผยอมยิ้มจ้องมองเขา หัวใจของเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ คนอะไรยิ่งดูใกล้ๆ ก็ยิ่งหาที่ติไม่ได้เลย ผิวหน้าของเขาดีมาก แถมตัวก็หอม หอมแบบไม่ใช่น้ำหอม ทำเอาคนแอบมองตัวแดงเพราะเขิน ณิหลาซบหน้าลงตรงอกของเขาอย่างชอบใจ ในระหว่างที่หมอหนุ่มเองก็กระชับอ้อมแขนรัดกอดเธอแน่นกว่าเคย

“ พี่หมอคะ “ เธอที่รู้สึกเขินจนเหมือนตัวจะแตกจึงได้เรียกเขาให้มีสติ

“ หืม “ คนตัวใหญ่ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเขาก้มลงมามองเธอที่กำลังจ้องเขาตาปริบๆ ไนยะจึงสะดุ้งแล้วรีบปล่อยตัวเองให้ออกห่างจากหญิงสาว

“ พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน “ ไนยะลุกนั่งแล้วหันมองไปรอบๆ 

“ ไม่เป็นไรค่ะ ณิหลาไม่ว่าอะไรหรอก เพราะณิหลาเป็นคนขอให้พี่มาเฝ้านี่น่า “ เธอพูดกับเขาพร้อมลุกมานั่งข้างคนที่กำลังจ้องมองเธออยู่ วรรณิหลาจึงยิ้มทั้งน้ำตา แล้วขยับเข้าไปกราบแนบอกคุณหมอหนุ่ม

“ ณิหลาขอบคุณพี่หมอมากเลยนะคะที่ไปช่วย ถ้าไม่อย่างนั้นณิหลาไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าพวกมัน ทุบประตูห้องนอนเข้าไปได้ มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง “ น้ำตาเม็ดใสหยดลงมาตามแก้มของวรรณิหลา คุณหมอไนยะที่เห็นเช่นนั้นเขาจึงพอจะเดาเหตุการณ์ออก จึงไม่คิดที่จะถามอะไรเธออีก นอกจากดึงเธอเข้ามาแนบชิดพร้อมกับปลอบใจให้ 

“ ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ไม่มีใครมาทำอะไรน้องได้แล้วณิหลา “ ไนยะกอดปลอบหญิงสาวไปสักพัก ก่อนจะคลายออกแล้วถามกับเธอ

“ แล้วณิหลาพอจะเห็นหน้าค่าตาพวกมันไหม เราต้องไปแจ้งความนะ เดี๋ยวพี่พาไปเอง “ ณิหลาสะดุ้งเล็กน้อย เธอมองที่คนตรงหน้าด้วยตัวสั่นๆ 

“ อย่าเลยพี่หมอ “ 

“ ทำไมล่ะ “ เขาจ้องหน้าเธอที่ก้มหน้าหลบตาเขา 

“ ณิหลาหมายความว่า พี่ไม่ต้องพาณิหลาไปก็ได้ค่ะ เดี๋ยวณิหลาบอกลุงสนุ๊กพ่อของพลอย เขามีเพื่อนเป็นตำรวจ ให้เขาจัดการให้ดีกว่า “ ณิหลาเงยหน้าขึ้นมาจ้องตาไนยะเพื่อจะให้เขารู้ว่าเธอโอเค

“ ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นมีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะ “ เขาพูด มือหนาก็ยื่นไปลูบหัวหญิงสาว

“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่หมอ แค่พี่ให้ณิหลามาอยู่ที่นี้ ณิหลาก็เกรงใจจะตายแล้ว “ 

“ เกรงใจอะไรคนกันเอง เดี๋ยวถ้าณิหลาเป็นแฟนพี่ น้องก็ต้องได้มาอยู่ที่นี้อยู่ดี “ เขาพูดหยอกพร้อมกับยิ้มหวานให้เธอ จึงทำให้วรรณิหลาหลุดขำ 

“ งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อน ต้องเตรียมตัวไปทำงาน ส่วนณิหลาก็อยู่บ้านพี่ไปก่อน ถ้าจะไปไหนให้โทรบอกพี่นะ อย่าไปไหนคนเดียวเด็ดขาด “ เขาลุกจากเตียงแล้วหันมาย้ำกับหญิงสาวที่กำลังจ้องเขาด้วยตาใสแป๋ว

“ ค่ะ “ วรรณิหลาก็ยิ้มอ่อนให้เขา แล้วมองคุณหมอสุดหล่อผู้ใจดีของเธอเดินออกไป