ตอนที่ 11 เรื่องเล่า 1

ตัวอักษรในจดหมายฉบับที่สองจากสหายนี้

ล้วนแต่เป็นการต่อว่าเรื่องที่เขามีสตรีอื่นข้างกาย เพียงพบพานบุปผาตระการก็ลืมเลือนบุปผางามในวันวาน และตามด้วยคำตำหนิยาวเหยียด

ทั้งมักมากในกาม ไร้หัวใจ ไม่มีศีลธรรมจรรยา ทอดทิ้งภรรยา

ปล่อยให้นางน้อยเนื้อต่ำใจ ระทมจนต้องหนีหาย ใช้วิธีฆ่าตัวตายไปอย่างเดียวดายโศกตรม ด่าว่าเขาไร้มโนธรรม ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี และอีกหลายประโยค

ไม่มีประโยคไหนไม่ด่าทออย่างรุนแรง

เพียงแต่ไม่มีคำว่าชายชู้แล้ว

อู๋หมิงจึงทำจิตใจให้สงบลง กลั้นลมหายใจค่อยๆ กวาดสายตาไล่อ่านเนื้อหาในจดหมายทั้งสองอย่างละเอียดรอบคอบอีกรอบ

ไม่นานก็จับใจความสำคัญได้แค่สองประเด็นใหญ่ คือเขามีสตรีคนใหม่ และไป๋เล่อชิงตาย หาร่างไม่เจอ

ทรวงอกกระเพื่อม ชายหนุ่มขบกรามกำหมัดแน่น จดหมายย้อนแย้งสองฉบับถูกขยำโยนลงกระถางไฟ ไม่นานก็ถูกเพลิงเผามอดไหม้เหลือเพียงเถ้าถ่าน

อู๋หมิงหรี่ตา หมายความว่านางหายตัวไปหรือ?

จังหวะนั้น สตรีชุดสีชมพูพลันวิ่งตึงๆ เข้าประตูมา โวยวายต่อหน้าเขาว่า “อู๋หมิง ช่วยด้วย ข้าถูกตามฆ่า ท่านดู! ข้าเกือบตาย!” 

นิ้วเรียวยาวชี้มาที่เนินอกอวบอิ่มที่ถูกมีดดาบปาดจนเนื้อผ้าขาดรุ่งรุ่ง พลางพร่ำบ่นยาวเหยียด “นับว่าโชคดีที่วันนี้หน้าอกโต หาไม่คมดาบคงฟาดเข้าเนื้อเลือดทะลัก เฮ้ย! หน้าอกที่แนบเนียนขนาดนี้ทำยากด้วยนะ”

อู๋หมิงปรายตามอง‘หน้าอกปลอม’ของคนตรงหน้า มิเอ่ยวาจา เพราะในใจคิดถึงเพียงเรื่องของไป๋เล่อชิง

เห็นคนฟังนั่งนิ่งเป็นเสาหิน คนพูดก็ชะโงกหน้า โบกมือไปมา “เฮ้! นี่! ข้าพูดกับท่านอยู่นะ สนใจกันหน่อย ตอนนี้ข้าเป็นคู่หูสายลับระดับพระกาฬของท่านนะ”

อู๋หมิงยังคงไม่สนใจสตรี ‘ปลอม’ ตรงหน้าสักนิด เพียงครุ่นคิดเรื่องไป๋เล่อชิงให้จริงจังกว่าเดิม

สตรีชุดชมพูไม่รู้ความคะนึงของอู๋หมิง พอบ่นเสร็จก็เดินไปถอดชุดสีชมพูขาดวิ่นบนร่างของตนเหวี่ยงออก ล้างหน้า ปลดปิ่น ปล่อยมวยผม เหลือเพียงกางเกงกับท่อนบนที่เปล่าเปลือยเผยแผงอกที่มีกล้ามเนื้อเล็กน้อย คืนร่างเป็นบุรุษตัวบางผอมเพรียว 

หลิวหนิงหรืออีกนามคือเจาจวิ้นเร่งสำรวจใบหน้าและหน้าอกของตัวเอง พบว่าไร้รอยมีดกรีดลึก 

ค่อยยังชั่ว นับว่าอกปลอมช่วยได้มาก หากมีบาดแผลฉกรรจ์จนเสียโฉมคงแย่ สถานที่โบราณเช่นนี้ไม่มีเครื่องมือที่ทันสมัยและยารักษารอยแผลเป็นที่ได้ผลชะงัด ยิ่งไม่มีการศัลยกรรมตกแต่งอีกด้วย

เมื่อมองจนทั่วแล้วพบว่ามีแค่รอยขีดข่วนไม่สาหัสก็เดินมาหยุดยืนมองอู๋หมิง อกผายไหล่ผึง สองมือกอดอก ปากก็พร่ำบ่นอีกว่า “ยัง ยังไม่ช่วยหาทางส่งคนไปสืบหาตัวคนร้ายให้ข้าอีก”

และแล้วคำพูดนี้ก็ได้ผล เมื่อคนฟังเริ่มมีปฏิกิริยา 

อู๋หมิงเบิกตานึกขึ้นได้ “เยี่ยนอ๋องมีนักรบเงา ข้าสามารถไปขอคนได้”

“ก็ใช่น่ะสิ ท่านเป็นถึงกุนซือคนโปรดของเยี่ยนอ๋อง ย่อมมีสิทธิ์เรียกร้องมากกว่าข้าที่เป็นแค่คนติดตามท่าน ไปเลย ไปขอนักรบเงาจากท่านอ๋อง แล้วไปสืบหาตัวคนร้ายที่มันต้องการฆ่าข้าเดี๋ยวนี้”