ตอนที่ 12 ใช่! ไม่ผิดแน่ 2

ไป๋เล่อชิงชะงัก

ท้ายที่สุดก็พยักหน้า “อืม ข้าไม่มีทางลืมแน่นอน” นางเพียรย้ำ เตือนตัวเองซ้ำๆอีกว่า “หากข้าเจอเขาก็จะหนีให้ไกลด้วย ดีหรือไม่?” 

“ดีมาก”

ระหว่างกินอาหารและชื่นชมทิวทัศน์ร้านรวงต่างๆจากหน้าต่างห้องชั้นสอง ไป๋เล่อชิงก็เหลือบไปเห็นโจวเจินกำลังคำนวณอันใดสักอย่างจนหัวคิ้วขมวดมุ่นไปหมด 

“อาโยว เจ้าทำสิ่งใดหรือ?”

โจวเจินบอกโดยไม่เงยหน้า สายตายังคงครุ่นคิดอย่างจริงจัง 

“ข้ากำลังคำนวณค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันต่างๆ ของพวกเราสองคนและหาลู่ทางเพิ่มเงินในหีบ เงินของเจ้าเหมือนเยอะ แต่หากไม่หาเพิ่มคงไม่ดี”

ไป๋เล่อชิงยิ้ม “อันที่จริงข้าคิดเรื่องนี้เอาไว้นานแล้ว ยังคิดว่าอยากทำการค้า เป็นเถ้าแก่เปิดกิจการสักอย่าง แต่แรกเริ่มคงต้องหางานทำเป็นลูกจ้างไปก่อน ข้าทำบัญชีและมีความรู้เรื่องกิจการร้านค้า วันนี้ระหว่างเดินเที่ยว ข้ามองหาร้านที่ติดประกาศรับคนงานทำบัญชีเอาไว้ โอกาสได้งานคงสูงอยู่ ทำงานเก็บเงินได้ค่อยหาเช่าร้าน พอทำการค้าได้กำไรก็ค่อยซื้อร้านต่อยอดขยายกิจการ ยามนี้ต้องทนลำบากสักหน่อย ภายหน้าย่อมดีแน่นอน”

โจวเจินให้รู้สึกคาดไม่ถึงอยู่บ้าง เพราะก่อนหน้านี้มัวแต่ตื่นตาตื่นใจกับเมืองโบราณอย่างตื้นเขิน คิดได้ถึงเพิ่งคำนวณ 

หญิงสาวหลุดยิ้ม “เจ้ารอบคอบยิ่ง คิดบวกดีมาก”

คนฟังไม่เข้าใจคำว่าคิดบวกแต่พอเดาทางได้ลางๆ นางว่าต่อ “เมืองหลวงหางานง่ายมากกว่าชนบทผิงเจีย” 

“เมืองเจริญดีกว่าชนบท เป็นเช่นนี้ทุกยุคทุกสมัย” ว่าแล้วก็ก้มหน้าขีดเขียนบางอย่างลงบนกระดาษต่อ

“ว่าแต่...” ไป๋เล่อชิงก้มลงมองสิ่งที่โจวเจินเขียน  แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว “การคำนวณของเจ้าช่างแปลกตานัก”

โจวเจินยื่นกระดาษให้ดู อธิบายตามตรง “นี่คือการคิดเลขในยุคสมัยที่ข้าจากมา”

“หืม!” 

ไป๋เล่อชิงก้มมองตัวอักษรที่ไม่รู้จักนี้ คิ้วก็ขมวดเป็นปมแน่น “นอกจากตัวอักษรที่ยากเข้าใจ วาจาของเจ้ายังแปลกประหลาดนัก เดินทางด้วยกันครึ่งเดือนมานี้ หลายครั้งข้าฟังไม่เข้าใจ ไยเจ้าถึงพูดเช่นนั้น เป็นภาษาของชนเผ่าต่างแคว้นหรือ? เจ้ามาจากเผ่าใดแคว้นใดกัน คงไกลจากที่นี่มากโขกระมัง”

“อืม ก็ไม่เชิง”

โจวเจินผงกศีรษะติดๆ กันแล้วเอ่ยโดยไม่คิดปิดบัง “คือเช่นนี้ ข้ามิได้มาจากต่างแคว้น แต่ว่า มาจากต่างแดนอันไกลโพ้น ไกลมาก ไกลที่สุด ไกล๊ไกล” หญิงสาวเสียงสูง “ไกลยิ่งกว่าการเดินทางโดยใช้เวลาหลายร้อยปี”

ไป๋เล่อชิงได้ฟังก็ยิ่งงุนงง สีหน้าพิศวงอย่างแท้จริง ทว่าครู่หนึ่งผ่านไป นางค่อยๆ พึมพำว่า “ดินแดนลี้ลับ แม้แต่กายหยาบก็มิอาจข้ามผ่าน คงเป็นเพียงวิญญาณที่ข้ามมาได้กระมัง”

ครานี้เป็นโจวเจินบ้างเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง ด้วยไม่คิดว่าไป๋เล่อชิงจะพูดเช่นนี้ 

“จ่ะ เจ้าเชื่อเรื่องวิญญาณด้วยหรือ?”

ไป๋เล่อชิงพยักหน้า “ข้ายังเชื่อเรื่องภูตผีปีศาจด้วย”

“โอ้ แล้วเจ้าเชื่อเรื่องวิญญาณสิงร่างด้วยหรือไม่?”

ไป๋เล่อชิงพยักหน้ายิ้มๆ “นี่คือเรื่องเหนือธรรมชาติที่ข้าชอบศึกษาอย่างใคร่รู้มาโดยตลอด พวกตำรานักพรตคัมภีร์มาร บันทึกหมอผี เหล่านี้ข้าก็ชอบอ่านเช่นกัน”

โจวเจินให้รู้สึกเหมือนเจอเพื่อนแท้ที่หาได้ยากยิ่ง สาวน้อยตรงหน้าคือพวกเดียวกันอย่างแท้จริง นางจึงเล่าต่ออย่างตื่นเต้น “คือแบบนี้นะที่ที่ข้าจากมาคืออีกโลกหนึ่ง ซึ่งเทียบกับที่นี่แล้วไม่ใช่ห้วงเวลาเดียวกัน เป็นโลกคู่ขนาน มีระยะห่างทางเวลาที่เราเรียกว่ามิติ ไม่มีทางไปถึงกันได้ เอ่อ...เจ้าเข้าใจหรือไม่?”

ไป๋เล่อชิงยังคงพยักหน้า “อื้ม”

ทำเอาโจวเจินถึงกับอึ้ง ตะลึงแล้วตะลึงอีก นางคิดไม่ถึงว่าไป๋เล่อชิงจะมีความสามารถเข้าใจถึงระดับนี้

นี่คือยอดสตรีสุดล้ำแห่งยุคโบราณโดยแท้

เห็นโจวเจินมัวแต่อึ้งงันจนเงียบไป ไป๋เล่อชิงจึงถามเชิงสรุปให้ว่า “โจวเจิน เจ้าเป็นวิญญาณสิงร่าง มาจากต่างมิติ ถูกหรือไม่?”

โจวเจินเบิกตาโตราวไข่ห่าน

นางรีบตอบเสียงตื่นเต้น

“ใช่!”

“เคร้ง!”

เสียงนี้เกิดขึ้นจากห้องด้านข้างติดกับห้องสองสตรี 

เป็นเสียงถ้วยชาหลุดมือตกกระแทกโต๊ะกะทันหัน เจาจวิ้นเบิกตากว้างอย่างมิอาจกว้างได้มากกว่านี้

ใช่! 

ต้องใช่แน่ๆ