ตอนที่ 12 ใช่! ไม่ผิดแน่ 1

เดินทางครึ่งเดือนในที่สุดไป๋เล่อชิงกับโจวเจินก็ถึงที่หมายคือเมืองหลวงต้าอัน

ที่นี่เจริญรุ่งเรืองมากกว่าเมืองชนบทผิงเจียยิ่งนัก ผู้คนที่เดินขวักไขว่พลุกพล่านล้วนแต่งกายงดงามดูดี แม้แต่ขอทานคนเร่ร่อนยังมีการปะชุนเสื้อผ้า เห็นได้ชัดว่าชาวเมืองหลวงให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์เป็นอย่างมาก เรียกว่าที่นี่คือดินแดนแห่งความมั่งคั่งอย่างแท้จริง

โจวเจินก้มมองชุดขาดวิ่นของตนนิ่งๆ ชุดมีสภาพนี้เพราะร่างเก่าต่อสู้แย่งชิงคัมภีร์มารสุดยอดเคล็ดวิชากับจอมยุทธ์คนหนึ่งอย่างบ้าคลั่ง กระทั่งต่างฝ่ายตายไปทั้งคู่ คัมภีร์นั้นก็หายไปทางใดก็สุดรู้ นางที่จู่ๆ ก็เข้าสิงร่างจึงต้องทนกับเสื้อผ้าที่รุ่งริ่งยับเยินนี้มาเนิ่นนาน 

เป็นเพราะเมืองต่างๆที่ผ่านทางไม่มีร้านผ้าที่ถูกใจ ตัวเลือกน้อยไม่ดึงดูด แต่ที่เมืองหลวงแห่งนี้กลับแตกต่าง ทุกย่างก้าวล้วนมีแต่สินค้าหลากหลายให้เลือกหา คิดแล้วก็หันไปทางไป๋เล่อชิงที่เดินชมเมืองอยู่ข้างๆ  

“ข้าคิดว่าควรเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เสียหน่อย ยืมเงินเจ้าก่อนได้หรือไม่ เดี๋ยวข้าจะหางานทำชดใช้ให้”

ไป๋เล่อชิงรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “อาโยวเป็นผู้มีคุณ ไม่ต้องทำงานชดใช้ ต้องการเงินเท่าไรขอเพียงบอกมา อันที่จริงข้าก็จะพาเจ้าเข้าร้านแพรพรรณอยู่พอดี ไปเลย”

หญิงสาวทั้งสองจึงเลี้ยวเข้าร้านอาภรณ์ทันที

หลังจากเข้าออกร้านอาภรณ์จนสะสวยเฉิดฉาย สตรีทั้งสองก็เดินเที่ยวทั่วเมืองจนหิวและกระหายเป็นที่สุด เมื่อเห็นโรงเตี๊ยมฝูไหลที่ชื่อเสียงเลื่องลือระบือไกลถึงชนบทผิงเจีย ไป๋เล่อชิงก็พาโจวเจินเข้าไปอย่างไม่ลังเล

“พอเปลี่ยนชุดแล้วเจ้าช่างงามล้ำยิ่งนัก”

ไป๋เล่อชิงชื่นชมจากใจจริง

โจวเจินพอปลดชุดเดิมที่ซอมซ่อขุ่นมัวออก แล้วสวมชุดใหม่สีสันสดใสเข้าไป ล้างหน้าที่มอมแมมแต้มชาดกลับกลายเป็นโฉมสะคราญที่โดดเด่นขึ้นมาก

โจวเจินยิ้มเขินแต่ก็อดประเมินร่างใหม่เทียบกับร่างเก่ามิได้ อันที่จริง ร่างเก่าสวยกว่ามาก แต่ร่างใหม่เป็นคนฝึกวิชาต่อสู้ ออกแนวตรากตรำกรำแดดผิวแห้งกร้าน  ตัวใหญ่ไหล่กว้างลำคอไม่เล็กระหง ทรวดทรงองเอวยังตรงทื่อไร้ความโค้งเว้า มิหนำซ้ำ โครงหน้าแม้ดูดีอยู่บ้าง แต่กลับเป็นแนวหนุ่มน้อยหน้าเนียนไร้หนวดเสียนี่

หากให้ปลอมเป็นผู้ชายคงเหมือนอย่างยิ่ง แต่นางอยากเป็นสาวสวยมากกว่าหนุ่มน้อยหน้าสวยนี่นา

โจวเจินเลิกคิ้วมองประเมินไป๋เล่อชิงบ้าง “แต่เจ้าไยมิได้งามล้ำยิ่งกว่า ไฉนแต่งกายเช่นนี้เล่า?”

ไป๋เล่อชิงก้มมองตัวเองที่แต่งตัวเป็นบุรุษ ว่ายิ้มๆ  “ข้าเป็นแค่สตรีอ่อนแอบอบบาง ไม่ได้มีวรยุทธ์เช่นเจ้า หากแต่งกายดึงดูดสายตาแล้วถูกล่วงเกิน ย่อมกลายเป็นภาระให้เจ้าปกป้องตลอดก็คงไม่ดีปะไร”

“อ้อ...” โจวเจินพอเข้าใจได้ “เจ้าเป็นคนดีจริงๆ มิหนำซ้ำมีความคิดอ่านกว้างไกลยิ่งนัก เพียงแต่ว่า...” นางมุ่นคิ้วพินิจก่อนวิจารณ์ตามตรงว่า “เจ้าน่ะทั้งขาวสวยทั้งยิ้มหวาน มารยาทงาม ใบหน้ารึก็จิ้มลิ้มมีลักยิ้มน่ารักอีกต่างหาก ทรวดทรงองเอวหรือยังโค้งเว้างามงอน โดดเด่นเสียขนาดนี้ ดูหน้าอกกลมกลึงกับเอวที่คอดกิ่วรับกับสะโพกผายนี่อีก อ๊า จะบอกว่าอย่างไรดี สตรีที่น่ารักแต่กลับเซ็กซี่ อ้อ ไม่ใช่สิ คือน่ารักแต่มีเสน่ห์ยั่วยวนขนาดนี้ ต่อให้ใส่หนวดปลอมแล้วมองจากหน้าผาลงมาไกลๆ ยังมองออกเลยว่าเป็นสตรี จะเสียเวลาปลอมตัวเพื่อ???”

“...”

พูดแล้วก็อิจฉาจนตาร้อนผ่าวๆ เอวเล็กสะโพกผาย หุ่นนาฬิกาทรายขนาดนี้ ฮึ้ย! อยากได้บ้าง 

โจวเจินว่าอีก “อย่าลืมว่าเรามีเป้าหมายอย่างไร ต้องหาสามีใหม่ดีๆให้ชีวิตมีสีสันกระชุ่มกระชวยหัวใจ มัวแต่แต่งตัวปกปิดความเป็นหญิง จะมีผู้ชายเข้าหาได้ไง”

ไป๋เล่อชิงยิ้มขื่น “แต่ข้า...” นางนึกคำโต้แย้งไม่ออก หากจะบอกว่ายังห่วงหาสามีคนเดิมอยู่...ผิดหรือไม่?

แม้คิดในใจแต่โจวเจินกลับมองออก นางจึงต้องเตือนสติอีกที “ชิงชิงเอ๋ย เจ้าอย่าลืมว่าสามีเก่าของเจ้า เขามีผู้หญิงคนใหม่ไปแล้ว ท่องจำไว้ให้ขึ้นใจ คนสกุลอู๋ ทำร้ายเจ้า หากเจ้ากลับไปหาเขาคงไม่แคล้วถูกลวงไปฆ่า จำไว้ ห้ามโหยหา ห้ามคิดถึงหรือกลับไปหาเขาเด็ดขาด!”

ไป๋เล่อชิงชะงัก