ตอนที่ 13 สตรีชุดชมพู3

“ทั้งสองเชิญตามสบาย”

“ท่านพี่อาหมิง” เว่ยซินหยูแย้มยิ้มทักทายเสียงใส ปรายตามองศัตรูหัวใจแวบหนึ่งอย่างชิงชัง 

วันก่อนส่งคนไปลอบสังหารภรรยาของอู๋หมิงผู้นี้แต่พลาดท่าไม่สำเร็จ ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก 

ฮึ! แต่ไม่เป็นไร ครั้งนี้นางจะส่งนักฆ่าไปมากหน่อย ดูเถิดว่ายังจะโชคดีรอดพ้นเงื้อมมือมัจจุราชได้อีกหรือไม่?

แม้มีสตรีกำลังคิดไม่ซื่อหมายแย่งชิงสามีผู้อื่น แต่บรรยากาศมื้ออาหารสานสัมพันธ์กระชับมิตรไมตรีระหว่างอู๋หมิงกับขุนนางเว่ยซุนกลับดำเนินไปได้ด้วยดี หลายเดือนมานี้นับว่าอู๋หมิงทำสำเร็จมากกว่าครึ่งแล้ว ด้วยสีหน้าท่าทีสัตย์ซื่อไร้พิษภัยของเขา ทั้งยังพูดน้อยถนอมคำเก็บงำความลับได้ ทำเว่ยซุนค่อนข้างไว้วางใจเกินหกถึงเจ็ดส่วน

วันนี้หลังการเลี้ยงอาหารโอชาในโรงเตี๊ยมเลื่องชื่อ เว่ยซุนจึงชักชวนอู๋หมิงไปร่ำสุรากันต่อยังสถานที่ส่วนตัว แม้แต่ฮูหยินเว่ยยังถูกไล่กลับจวนไปก่อน 

ในเมื่อฮูหยินเว่ยยังมิอาจตามแน่นอนว่าเจาจวิ้นย่อมมิอาจติดตามเช่นกัน

อู๋หมิงเอ่ยอย่างห่วงใย “น้องหญิงกลับไปก่อนเถิด”

เจาจวิ้นส่งสายตาอาลัยอาวรณ์อย่างมีจริตมารยา “ท่านพี่รีบกลับนะเจ้าคะ หนิงเอ๋อร์เป็นห่วง”

อู๋หมิงเอ่ยยิ้มๆ “ข้าไปกับใต้เท้าเว่ยไม่ต้องห่วง” 

วันนี้ได้ไปเยือนสถานที่ส่วนตัว ร่ำสุราเดินหมาก วันหน้าย่อมได้ไปเยือนสถานที่สำคัญ พูดคุยภารกิจลับ

ชายหนุ่มหันไปทางเว่ยซุน “ใต้เท้าเว่ย”

อีกฝ่ายพยักหน้า “ขึ้นรถม้าเถอะ”

“ขอรับ”

เมื่ออู๋หมิงแยกย้ายไปกับเว่ยซุนและเว่ยฮูหยินก็แยกย้ายไปกับคุณหนูเว่ยแล้ว เจาจวิ้นที่ควรกลับเรือนพักกลับเลือกที่จะวกมาที่โรงเตี๊ยมฝูไหลอีกครา 

หวังว่าอาโยวจะยังอยู่

ครั้นไปถึงที่ห้องอาหารข้างๆ ติดกันก่อนนี้ พลันพบเพียงความว่างเปล่า

“เสี่ยวเอ้อร์ๆ มานี่” เจาจวิ้นถามอย่างร้อนรน 

“ขอรับนายหญิง”

เจาจวิ้นยังคงอยู่ในคราบสตรีออกเรือนแล้วจึงถูกเรียกเช่นนั้น

เขาถาม “ลูกค้าห้องนี้ไปนานหรือยัง”

“เรียนนายหญิง เพิ่งไปเมื่อครู่ขอรับ”

“ไปทางใด?”

เสี่ยวเอ้อร์เงียบปากมุ่นคิ้ว เอียงคอมองคนถามอย่างไม่วางใจ 

“ท่านมีความสัมพันธ์ใดกับลูกค้าห้องนี้หรือ?”

เจาจวิ้นจึงยิ้มหวานแล้วกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าเป็นญาติสนิทของสตรีชุดสีชมพู เห็นหรือไม่ ข้าเองก็แต่งกายคล้ายนาง พวกเรานัดกันแต่งกายเช่นนี้ปะไรเล่า เฮ้อ...แต่ข้ามาช้าไปหน่อยจึงคลาดกันน่ะ รีบบอกมาเร็ว เดี๋ยวตามไม่ทันนะ อุตส่าห์ลุกแต่งตัวทาคิ้วตั้งแต่ฟ้าสาง นัดหมายสำคัญ พลาดไม่ได้เด็ดขาดเชียว”

นับว่าเหตุผลแปลกประหลาดอยู่บ้าง แต่เสี่ยวเอ้อร์ก็เชื่อแบบงุนงง 

“อ้อ ทางนั้นขอรับ เดินเข้าไปทางตรอกฟาไฉ”

“ดี ขอบใจ” 

จบคำก็รีบยกชายประโปรงเร่งเดินไปตามทางชี้นำ ในใจนึกสงสัยครามครัน ว่าแต่ว่า จากชั้นสองเนี่ยนะ แล้วเสี่ยวเอ้อร์เห็นนางเลี้ยวเข้าตรอกได้อย่างไร?

ฝ่ายเสี่ยวเอ้อร์ เขาชอบแอบมองคนงาม จึงมองตามอย่างไม่ละสายตาจากชั้นสองลงไปถึงชั้นล่างเช่นเคย 

แม่นางทั้งหลายคืออาหารตาอาหารใจโดยแท้  ไม่ต้องกินข้าวก็ได้