ตอนที่ 14 ในตรอกที่วุ่นวาย 1

ตรงข้ามโรงเตี๊ยมฝูไหลคือตรอกฟาไฉ

เจาจวิ้นเร่งฝีเท้าเดินเข้าตรอกฟาไฉ ทันได้เห็นชายกระโปรงสีชมพูสดใสหายไปทางซ้าย เมื่อตามมาอีกเห็นเจ้าของชุดสีชมพูที่เขามั่นใจว่าคือโจวเจินเป็นแน่แท้เดินเข้าในร้านขายเครื่องเขียนโม่จือพร้อมสหายของนางที่เป็นบุรุษ

พอตามไปแอบมองตรงหน้าประตู เห็นทั้งสองพูดคุยกับหลงจู๊ จับใจความได้ว่าพวกนางกำลังหางานทำ หลงจู๊จึงบอกให้ทดสอบฝีมือก่อน หากผ่านเกณฑ์จะได้งานทันที พวกนางก็หายเข้าไปทางเรือนที่อยู่ทางหลังร้าน

แน่นอนเจาจวิ้นอยากตามเข้าเรือนหลังนั้น แต่จะทำได้อย่างไรกัน? มีเหตุผลใดในการแอบตามเช่นนี้เล่า เขาจึงทำได้เพียงนั่งรออยู่ตรงเพิงขายบะหมี่ที่อยู่ตรงข้าม

หนึ่งชั่วยามผ่านไป เจาจวิ้นกินบะหมี่จนท้องอืด แต่ก็ยังไม่เห็นโจวเจินเดินออกมาจากเรือนด้านหลังเสียที

สงสัยทดสอบฝีมือยังไม่ผ่าน! งานอะไรนะ?

รถม้าสกุลเว่ย

ฮูหยินเว่ยนั่งเคียงข้างกับบุตรสาว นางกล่าว “แม่แอบสืบเรื่องบ้านเดิมของอู๋หมิงที่ชนบทผิงเจียมาแล้ว ข่าวว่าแท้จริงอู๋หมิงมีภรรยาเอกอยู่ที่นั่น”

เว่ยซินหยูนิ่วหน้ารับฟังอย่างงุนงงระคนหงุดหงิด

“หมายความว่าหลิวหนิงเป็นเพียงอนุนอกเรือน ส่วนข้าก็ส่งมือสังหารไปฆ่าผิดคนหรือเจ้าคะ เช่นนี้เมื่อใดอู๋หมิงจะเป็นของข้าเล่า?”

แค่อนุคนหนึ่งตายไปแต่ภรรยาเอกยังอยู่ดีมีสุข มิใช่ว่านางลงแรงเสียเปล่าหรอกหรือ? เว่ยซินหยูหน้าบึ้ง “ข้าจะส่งมือสังหารไปฆ่าภรรยาคนนั้นที่ผิงเจียคืนนี้เลย” ว่าพลางทำท่าเปิดผ้าม่านเพื่อเรียกคนสนิทมาสั่งการ

“ช้าก่อน” มารดาห้ามไว้

เว่ยซินหยูเสียงขุ่น “เหตุใดเจ้าคะท่านแม่”

“ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น” เว่ยฮูหยินเอ่ยต่ออย่างไม่ยี่หระ “หลายวันมานี้เจ้ามิได้ฆ่าผิดคน แต่ฆ่าถูกคนต่างหาก”

“หืม?”

เว่ยฮูหยินกล่าวเสียงหยัน “ภรรยาของอู๋หมิงคนนั้นพอรู้เรื่องนังแพศยาหลิวหนิงก็ช้ำใจอย่างยิ่ง” 

เว่ยซินหยูรู้สึกสนใจ “แล้วอย่างไรเจ้าคะ?”

“เฮ้อ เจ้าช่างไร้เดียงสา ในเมื่อสามีห่างไกล นอกจากไม่ห่วงหาคนเป็นภรรยา กลับไปผูกสมัครรักใคร่กับหญิงอื่น ย่อมทำภรรยาระทมจนต้องฆ่าตัวตายน่ะสิ” 

เว่ยฮูหยินกล่าวกลั้วเสียงขบขัน ไหนเลยจะมีความเห็นอกเห็นใจในสตรีด้วยกัน 

“เช่นนี้...นังหญิงชั่วหลิวหนิงสมควรตายแล้วนี่” ดวงตาเว่ยซินหยูทอประกายเลือดเย็น ขณะเปิดม่านรถม้าเรียกคนสนิทมาแล้วบอก

“คืนนี้ คำสั่งเดิม ฆ่านังนั่นซะ!”

ตรอกฟาไฉ

ตอนนี้มืดแล้ว ใกล้เวลาห้ามออกนอกเคหสถาน เจ้าของร้านบะหมี่ที่เดิมทีนั่งเท้าคางตบแมลงกลางคืนอย่างว่างงานก็กำลังเก็บเพิง เตรียมรถเข็นกลับเรือน เมื่อเก็บเสร็จก็เดินมาบอก

“แม้ข้าไม่รู้ว่าแม่นางกำลังรอคอยผู้ใด นานแค่ไหน แต่ข้าจะใจดีขายเก้าอี้ตัวนี้ให้ท่านได้นั่งรอต่ออย่างไม่มีกำหนดเวลาขอรับ ราคาแค่หนึ่งร้อยอีแปะเท่านั้น รวมกับค่าบะหมี่สิบชามก็สองร้อยอีแปะพอดีขอรับ”

ขายของเก่ง เจาจวิ้นรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนักจึงกัดฟันล้วงอกเสื้อ ครั้นควานหาครู่ใหญ่ไม่เจอเงินที่ต้องการเสียที ทำเอาพ่อค้าบะหมี่เริ่มมองด้วยสายตาเหยียดหยาม             

สวมอาภรณ์แพรพรรณชั้นดีแท้ๆ แต่...อย่าบอกนะว่าไม่มีเงิน