Mag-log inShare
ตอนที่ 9 ฝันร้าย 2
Huling Na-update:
2025-07-12 17:49:10เมืองหลวงแคว้นอัน
บนเตียงนอนหนานุ่ม บุรุษหนุ่มเนื้อตัวเปียกชุ่ม มัดกล้ามของเขาเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเกาะพราว ลมหายใจกระชั้นหอบหนัก
เขาผู้นี้คืออู๋หมิง
“อ่า...”
ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นเต็มตา ทรวงอกกระเพื่อมไหวอย่างรุนแรง แสดงให้เห็นว่ากำลังตกใจจากบางสิ่งไม่เบา
“เป็นอะไรหรืออู๋หมิง?”
หญิงสาวผู้หนึ่งกำลังนั่งวาดคิ้วแต่งหน้าอยู่ตรงบานคันฉ่องถามขึ้นอย่างแปลกใจ “ฝันร้ายหรือไร?”
อู๋หมิงไม่ตอบสิ่งใด เพียงปรับลมหายใจเอื้อมมือไปหยิบเสื้อตัวนอกมาคลุมร่าง แต่เมื่อเห็นว่าเนื้อกายเต็มไปด้วยหยดเหงื่อเหนียวเหนอะ จึงเหวี่ยงออกไว้ที่เดิมแล้วถอดเสื้อตัวในแทนจนเผยกล้ามเนื้อตึงแน่นอันสง่างาม
หญิงสาวคนเดิมมองอู๋หมิงที่เปลือยกายท่อนบน อวดโฉมยวนตานั้นนิ่งๆ นางไม่ถามอีก เพียงลุกขึ้นยืน หมุนซ้ายหมุนขวายลโฉมตนที่งามพิลาสอยู่หน้าคันฉ่อง กระชับเอี๊ยมสีแดงให้เข้าที่เพื่อให้แน่ใจว่าเนินอกกลมกลึงโดดเด่นสะดุดตาเป็นที่พึงพอใจ ก่อนเดินบิดเอวอย่างมีจริตมารยาสมเป็นสตรีผู้เฉิดฉายไฉไลมาหยิบชุดสีชมพูสวมใส่ต่อหน้าบุรุษหนุ่มบนเตียงอย่างไม่เขินอายพลางว่า “ข้าแต่งตัวเสร็จแล้วช่างงามนัก ท่านเองก็รีบแต่งตัวเข้าล่ะ ข้ารอไปพร้อมกัน สามีภรรยาควรเคียงข้างกันตลอดเวลา รู้หรือไม่”
อู๋หมิงพยักหน้า ลุกขึ้นมาหยิบผ้าชุบน้ำเช็ดเนื้อตัว ขจัดเหงื่อที่เกิดขึ้นเพราะฝันร้าย
เขาฝันว่าไป๋เล่อชิงตาย...
สตรีที่เพิ่งจากไปเมื่อครู่เสมือนผู้หยั่งรู้รีบกลับมาโผล่หน้าแล้วบอกกับอู๋หมิงว่า “หากฝันร้ายจะกลายเป็นดี”
อู๋หมิงนิ่วหน้าบอกอย่างเถรตรงด้วยเสียงแหบพร่า “ข้าฝันว่าภรรยาตาย”
คนฟังชะงัก ก่อนพึมพำอย่างเคร่งเครียด
หากฝันว่าใครตายคนนั้นจะอายุยืนใช่หรือไม่?
หลังม่านน้ำตกมีถ้ำใต้หน้าผา
น้อยคนนักที่จะรู้ว่าใต้ภูผาของอารามมีถ้ำนี้อยู่ อาจเพราะมีน้ำตกปิดกั้นอำพรางสายตาผู้คนเอาไว้
ไป๋เล่อชิงนั่งกอดเข่าร้องไห้ฮึกๆ อยู่ในนี้นานแล้ว
สตรีผู้หนึ่งนั่งเท้าคางปรายตามองนางพลางว่า “ข้าอุตส่าห์ใช้วิชาตัวเบาอันล้ำเลิศช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้ ไม่ใช่เพื่อให้เจ้ามานั่งร้องไห้โชว์หรอกนะ”
“ข้าเสียใจนี่นา คิดว่าการเป็นสะใภ้ที่ว่าง่ายเชื่อฟังจะได้อยู่อย่างสามัคคีปรองดอง สงบสุขปลอดภัย แต่ก็ยังต้องพบจุดจบเช่นนี้ ฮือ...” ครั้นดึงสติได้ ไป๋เล่อชิงก็ชะงัก หยุดร้องไห้ กะพริบตา
“ช้าก่อน โช? ท่านผู้กล้าพูดอันใด? ข้าฟังไม่เข้าใจ” คำว่าโชคือ โช่ว[1]หรือโฉ่ว[2]
ไป๋เล่อชิงรีบดมตัวเอง ยกมือลูบคลำใบหน้าไปมา นางทั้งเหม็นทั้งน่าเกลียดหรือ? ฮือ...
รังเกียจเดียดฉันท์กันปานนี้?
สาวน้อยยิ่งร้องไห้ยกใหญ่ น้อยใจแทบบ้า
คนที่เพิ่งพูดคำแปลกพลันถอนหายใจเบื่อตัวเองที่มักจะพลั้งพูดคำติดปากจากชาติก่อนอยู่ร่ำไป
Pinakabagong kabanata
รักนี้ข้าสมยอม ตอนที่ 9 ฝันร้าย 2
เมืองหลวงแคว้นอันบนเตียงนอนหนานุ่ม บุรุษหนุ่มเนื้อตัวเปียกชุ่ม มัดกล้ามของเขาเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเกาะพราว ลมหายใจกระชั้นหอบหนักเขาผู้นี้คืออู๋หมิง“อ่า...”ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นเต็มตา ทรวงอกกระเพื่อมไหวอย่างรุนแรง แสดงให้เห็นว่ากำลังตกใจจากบางสิ่งไม่เบา“เป็นอะไรหรืออู๋หมิง?” หญิงสาวผู้หนึ่งกำลังนั่งวาดคิ้วแต่งหน้าอยู่ตรงบานคันฉ่องถามขึ้นอย่างแปลกใจ “ฝันร้ายหรือไร?”อู๋หมิงไม่ตอบสิ่งใด เพียงปรับลมหายใจเอื้อมมือไปหยิบเสื้อตัวนอกมาคลุมร่าง แต่เมื่อเห็นว่าเนื้อกายเต็มไปด้วยหยดเหงื่อเหนียวเหนอะ จึงเหวี่ยงออกไว้ที่เดิมแล้วถอดเสื้อตัวในแทนจนเผยกล้ามเนื้อตึงแน่นอันสง่างามหญิงสาวคนเดิมมองอู๋หมิงที่เปลือยกายท่อนบน อวดโฉมยวนตานั้นนิ่งๆ นางไม่ถามอีก เพียงลุกขึ้นยืน หมุนซ้ายหมุนขวายลโฉมตนที่งามพิลาสอยู่หน้าคันฉ่อง กระชับเอี๊ยมสีแดงให้เข้าที่เพื่อให้แน่ใจว่าเนินอกกลมกลึงโดดเด่นสะดุดตาเป็นที่พึงพอใจ ก่อนเดินบิดเอวอย่างมีจริตมารยาสมเป็นสตรีผู้เฉิดฉายไฉไลมาหยิบชุดสีชมพูสวมใส่ต่อหน้าบุรุษหนุ่มบนเตียงอย่างไม่เขินอายพลางว่า “ข้าแต่งตัวเสร็จแล้วช่างงามนัก ท่านเองก็รีบแต่งตัวเข้าล่ะ ข้ารอไปพร้อมกัน สาม
รักนี้ข้าสมยอม ตอนที่ 9 ฝันร้าย 1
หลังจากจัดการไป๋เล่อชิงแล้วซืออวิ๋นไม่ลืมที่จะดึงเส้นเถาวัลย์ที่ถูกตัดออกมา จากนั้นก็กระชากจนต้นหลุดลุ่ย กระทั่งมองหาร่องรอยถูกมีดตัดไม่เจอ โยนเถาวัลย์นั้นลงหน้าผาไปอย่างไม่ลังเล หลักฐานชิ้นสำคัญถูกทำลายจนสิ้น ที่เหลือก็แค่รอเพียงเวลาให้ทอดยาวเนิ่นนาน ซืออวิ๋นรอจนแน่ใจว่าสำเร็จค่อยเป็นฝ่ายกรีดร้องบ้าง“กรี๊ด...ไม่นะ! ช่วยด้วยเจ้าค่ะ ช่วยด้วย”รอบด้านเดิมทีไม่มีใคร แต่เพราะเสียงกรีดร้องจึงเริ่มมีคนวิ่งเข้ามา อันที่จริงพวกเขาวิ่งมาตั้งแต่เสียงกรีดร้องครั้งแรกของไป๋เล่อชิงแล้ว เพียงแต่ยังไม่ทันวิ่งมาถึงที่นี่ก็มีเสียงกรีดร้องของซืออวิ๋นอีก แน่นอนว่าทุกคนล้วนไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ“เกิดสิ่งใดขึ้นหรือ?” เณรน้อยวิ่งเข้ามาถามซืออวิ๋นมีสีหน้าที่แตกตื่นตกใจเสียขวัญอย่างยิ่ง นางพูดอย่างเป็นกังวลไร้รอยพิรุธใด“ลูกสะใภ้ของข้าเจ้าค่ะ นางบอกข้าว่าขอออกมาเดินเล่นรับลม พอข้ามาตาม ก็ทันเห็นนางพลัดตกลงไป ไม่แน่ใจว่าเป็นการฆ่าตัวตายหรือไม่”“ฆ่าตัวตาย!” เณรน้อยกับพระลูกวัดต่างหันมองหน้ากันอย่างตะลึงลาน การฆ่าตัวตายถือเป็นข้อหาอุกฉกรรจ์ ผู้กระทำการฆ่าตัวตายถือว่าผิดมหันต์ หลังจากนั้น ในอารามที่เคยเ
รักนี้ข้าสมยอม ตอนที่ 8 แม่สามี 2
“แม้เป็นแค่อนุต่ำศักดิ์แต่ก็เป็นคนรักของท่านพ่อ” เห็นไป๋หลินทำท่าโต้แย้งแต่ไป๋เล่อชิงไม่ปล่อยให้ทำเช่นนั้น นางรีบว่าต่อ “ว่าแต่พี่หญิงเถอะ เป็นสตรีออกเรือนแล้ว ไฉนถึงมาทำตัวปากร้ายวาจายาวยื่นอยู่เรือนผู้อื่นเช่นนี้ได้ มิใช่ว่าถูกบ้านสามีขับไล่ออกมากระมัง”ลมหายใจไป๋หลินพลันสะดุดกึกแต่เพียงครู่เท่านั้นก็เชิดหน้า กัดฟันยิ้มกล่าวว่า “ข้าได้รับความเมตตาจากแม่สามีให้กลับมาเยี่ยมบ้านได้ตามอัธยาศัย วันนี้ถึงได้ติดตามท่านแม่มา”“อ้อ...ข้าก็นึกว่าท่านทะเลาะเบาะแว้งกับฉางเฟิงจึงหนีกลับบ้านเดิมมาเสียอีก”ไป๋เล่อชิงเพียงคาดเดาเอาจากนิสัยของฉางเฟิง โดยหารู้ไม่ว่า ‘ถูกต้อง’ ทั้งหมด ไป๋หลินเพิ่งจับได้ว่าฉางเฟิงซุกซ่อนอนุนอกจวน มิหนำซ้ำนังแพศยานั่นก็กำลังตั้งครรภ์ใกล้คลอด ในขณะที่นางเพิ่งเริ่มบำรุงร่างกายให้พร้อมในท้องที่ยังว่างเปล่าเรื่องราวคาวโลกีย์นี้ทำนางโกรธเจียนคลั่งจึงกลับจวนมาฟ้องมารดา และใช่ นางรอให้เขาตามมาง้อแต่เขายังไม่มา และนางจะกลับเองได้อย่างไร จำต้องรออย่างเบื่อหน่าย จึงตามมารดามาที่นี่คลายเหงา“เจ้าเดาถูกเช่นนี้ แสดงว่าจงใจทิ้งฉางเฟิงให้ข้า เพื่อหนีไปแต่งให้คุณชายอู๋จริงๆ สินะ” ไป
รักนี้ข้าสมยอม ตอนที่ 8 แม่สามี 1
เมื่อปรับตัวทำใจได้แล้วไป๋เล่อชิงก็ล่ำลาสหาย เดินทางกลับเข้าเรือนสกุลอู๋ ครั้นมาถึงจึงได้เห็นว่ามีรถม้าจอดอยู่หน้าประตู นั่นคือแขกมาเยือนโดยมิได้นัดหมาย จะเป็นใครไปมิได้นอกจากคนจากสกุลไป๋ บ้านเดิมของไป๋เล่อชิงตั้งแต่อู๋หมิงถูกทาบทามไปเป็นกุนซือจอมทัพและข่าวนี้ถูกแพร่ไปถึงจวนไป๋ ทั้งบิดาและนายหญิงใหญ่ต่างก็กลืนน้ำลายตัวเองอึกใหญ่ เรื่องตัดบุตรสาวอย่างไป๋เล่อชิงพวกเขาทำเหมือนไม่เคยพูด ทำตัวเป็นบ้านเดิมที่เมตตารักใคร่บุตรสาวที่ออกเรือนอย่างลึกซึ้งประหนึ่งผูกพันมาก ตอนนี้ยังไปมาหาสู่ทำตัวสนิทสนมกับสกุลอู๋ยิ่งนักไป๋เล่อชิงเร่งฝีเท้าเข้าเรือนทันที เมื่อมาถึงทางเข้าโถงรับรอง นางหรี่ตาเพ่งพิศมองเข้าไป เห็นซืออวิ๋นผู้เป็นเจ้าบ้านนั่งตำแหน่งประธานโถง นายหญิงไป๋นั่งอยู่ไม่ไกล และอีกคนนั่งด้านข้างของนายหญิงไป๋ก็คือ...หญิงสาวชะงักกึกไม่กล้าเดินต่อเมื่อเห็นคนผู้นั้นก่อนนี้มีนายหญิงใหญ่หรือมีเพียงตัวแทนสกุลไป๋ที่มาเยือน ทว่าวันนี้กลับมีบิดาผู้หยิ่งทะนงมาด้วย คาดว่าคงได้ข่าวเรื่องที่อู๋หมิงมีสตรีอื่นข้างกายนั่นแล ไป๋เล่อชิงรีบเปลี่ยนทิศ ไม่คิดเดินเข้าโถงรับรอง ไม่อยากทักทายผู้อาวุโสคนใด
รักนี้ข้าสมยอม ตอนที่ 7 ความสุขมิคงทน ความสงบยากจีรัง 3
ที่หอน้ำชา เฉิงเอินปลอบโยนไป๋เล่อชิงที่นั่งจิบชาทั้งน้ำตา“เอาเถิดน่า หน้าที่ของกุนซือไม่ต้องจับดาบออกรบ อย่างน้อยสามีของเจ้าก็ไม่ต้องเสี่ยงอันตรายเกินไป”คนฟังพยักหน้าเห็นด้วย แต่ก็ยังเศร้ามิคลาย “หากข้ายังไม่ชอบอู๋หมิงก็คงดี ไหนเลยจะรู้สึกอาลัยอาวรณ์ปานนี้ เหงามากด้วย”ครานี้เป็นเฉิงเอินบ้างที่พยักหน้า ถอนหายใจดังเฮ้อ...รู้สึกทั้งเหงาแล้วก็เศร้าตามสหายจนห่อเหี่ยวไปหมดหลังจากวันนั้นก็ผ่านมาแล้วถึงหนึ่งปี“เวลาล่วงเลยจนยามนี้แล้วแท้ๆ ยังร้องไห้อยู่อีก” เฉิงเอินถามไป๋เล่อชิงทันทีที่เจอหน้าแล้วได้เห็นดวงตาอีกฝ่ายแดงก่ำมีน้ำเอ่อคลอเจียนหยาดหยดลงมา นางรีบรินน้ำชาแล้วสั่ง “นั่งๆ อ่ะ จิบชาก่อน ค่อยๆ พูดจา”ไป๋เล่อชิงนั่งลงตามการฉุดมือของเฉิงเอินแล้วว่า “ข่าวคราวล่าสุดที่มากับจดหมายของหลานชายแม่สามี” นางสูดจมูกกลั้นน้ำตาแล้วว่าต่อ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเรื่องใด”“เรื่องของอู๋หมิงปะไร ทุกครั้งก็เป็นเช่นนั้น” เฉิงเอินนิ่วหน้ากล่าว ครั้งก่อนได้ฟังว่าอู๋หมิงสร้างผลงานเป็นที่ประจักษ์ได้รับความโปรดปรานจากเยี่ยนอ๋องอย่างยิ่ง ต่อมาได้ฟังว่าอู๋หมิงต้องเดินทางไปที่ใดมิอาจทราบ เร้นกายไปไม่นานก็กลับมา
รักนี้ข้าสมยอม ตอนที่ 7 ความสุขมิคงทน ความสงบยากจีรัง 2
ไป๋เล่อชิงห่อเหี่ยวถึงขั้นพร่างพรูพร่ำพรรณนาเปลืองคำมากมายจนหายใจไม่ทันกระนั้นวาจาต่อมาของอู๋หมิงพลันทำให้ไป๋เล่อชิงหยุดพร่ำเพ้อในใจ“ขอบคุณที่เจ้าเข้าใจ”ไป๋เล่อชิงก้มหน้าหลุบตา ไม่อยากเข้าใจสักนิด หึ! แต่ปากบอก “เจ้าค่ะ ข้าเข้าใจท่านพี่ที่สุด” “ข้าชอบที่เจ้าเป็นเช่นนี้”ไป๋เล่อชิงชะงักเล็กน้อย “ช่ะ” เงยหน้ามองเขา “ชอบหรือ?”“อืม”นางเบิกตา เขาชอบนาง อา...“แล้วข้าเป็นเช่นไรหรือ?” หญิงสาวถามอย่างใคร่รู้“ถ่อมตัวเรียบง่ายและเชื่อฟัง ไม่ฟูมฟายเหนี่ยวรั้ง”สิ้นวาจาชื่นชมจากสามี คนเป็นภรรยาก็ยิ้มแห้ง หลุบตามิกล้ามองเขาตรงๆ นางกัดฟันกลั้นใจเอาไว้ปะไร“มาเถอะเข้าห้องกัน คืนนี้ข้าอยากอำลาเจ้าด้วยดี”ความหมายอันลึกซึ้งนี้ล้วนรู้ดีระหว่างสามีภรรยา ทำเอาพวงแก้มไป๋เล่อชิงแดงซ่าน ตัวเกร็งแข็งค้างทันใดอู๋หมิงยื่นมือ “ราตรียาวนาน แต่เวลาไม่รอใคร มัวชักช้าอยู่ไย”“หืม?” ไป๋เล่อชิงมองมือใหญ่ที่ยื่นมา ครั้นเงยหน้ามองเขาก็คิดว่าตัวเองตาฝาด เพราะ...อู๋หมิงยิ้ม....หญิงสาวกะพริบตา นี่คือครั้งแรกที่เขายิ้มมิน่าเชื่อว่ายามที่ริมฝีปากที่มักปิดสนิทนี้แย้มออก จะทำอู๋หมิงรูปงามชวนมองปานนั้นไป๋เล่อชิงยื่
Maaari mong magustuhan
สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง
ธารดารา335.6K viewsสลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด
กิตติรวิชญ์68.0K viewsคลั่งรัก❤️คุณหมอมาเฟีย NC18++
Me'JinJIn27.6K viewsโทษทัณฑ์พิพาทใจ
ซูซี88.4K viewsteat 111
fran007183 viewsเจ้าสาวของธาวินทร์[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]
มณีภัทรสร53 viewsSo Sick รักษาหัวใจนายเจ้าเล่ห์
Phat_sara4.6K viewsนาสูร+มังกรกัณฐ์+กลืนกิน
ณิการ์283 views
