EP.12

น้ำแข็ง...

"นายมีถุงมั้ย ฉันจะเอาไว้ใส่เสื้อผ้า" ฉันถามอัคคีที่นั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่น หลังจากที่ฉันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว

"อื้ม เดี๋ยวหยิบมาให้" คนตรงหน้าตอบก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบถุงกระดาษมาให้ฉัน เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าฉันด้วยซ้ำซึ่งฉันเองก็เช่นกัน แต่ช่างเถอะเพราะหลังจากวันนี้ก็คงไม่มีเรื่องอะไรให้เจอกันอีกแล้ว

"ขอบใจนะ ฉันกลับล่ะ"

"ที่รักโทรมา... " เสียงคนด้านหลังพูดขึ้น ทำให้ฉันที่กำลังจะเอื้อมมือไปบิดลุกบิดประตูต้องชะงัก "บอกว่าสิบโมงอาจารย์นัดเจอที่โรงพยาบาลน่ะ" คนด้านหลังพูดต่อ สงสัยเจ้าถิ่นคงโทรมาบอกที่รักสินะ ปกติถ้าเจ้าถิ่นกับเรดาห์ติดต่อฉันไม่ได้สองคนนั้นก็จะติดต่อฉันผ่านที่รักกับแฟน

"อื้ม โอเค" ฉันพยักหน้าตอบรับทั้ง ๆ ที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่แต่แล้วฉันก็ต้องรู้สึกขนลุกซู่ เมื่ออยู่ ๆ คนที่ยืนอยู่ด้านหลังตอนนี้เดินเข้ามาใกล้จนแผ่นหลังของฉันแทบชิดกับแผงอกของเขา

"เดี๋ยวไปส่ง" น้ำเสียงเรียบนิ่งที่ดังอยู่ข้างหูของฉันตอนนี้ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย มือใหญ่เอื้อมมาเปิดประตูทั้ง ๆ ที่ฉันยังยืนอยู่ตรงนั้น ไออุ่นจากแผงอกของคนด้านหลังแผ่ออกมาจนทำให้แผ่นหลังของฉันร้อนวูบวาบ

"อื้ม" ฉันตอบรับเสียงเบาก่อนจะรีบเดินออกมาเพราะเริ่มรู้สึกแปลก ๆ อีกทั้งก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายก็เต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ แทบทะลุออกมาข้างนอก

ไม่นานเราสองคนก็เดินมาถึงลานจอดรถโดยที่ระหว่างทางที่มานั้นไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยสักคน ถึงจะรู้สึกอึดอัดแต่ฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีของเราก็ได้ เริ่มต้นชีวิตใหม่ของเราทั้งคู่แบบไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก

"นี่แผนที่นะ ฉันจำทางไม่ได้น่ะ" หนักกว่าความจำปลาทองก็สมองฉันนี่แหละ ที่นอกจากจะจำทิศทางไม่ได้แล้วยังจำทางและสถานที่ไม่เคยได้แม้กระทั่งทางกลับบ้านตัวเอง

ฉันยื่นโทรศัพท์มือถือให้คนข้าง ๆ หลังจากขึ้นมาประจำที่ในรถเรียบร้อยแล้ว เปิดจุดหมายปลายทางที่เป็นบ้านของฉันให้เขาดูก็คลับคล้ายคลับคลาว่าอยู่ไกลจากที่นี่พอสมควร

"นายไม่มีเรียนเหรอ" ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะชวนคนข้าง ๆ คุยทำไมแต่ก็อดสงสัยไม่ได้เพราะวันนี้วันจันทร์แต่อัคคีกลับใส่แค่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์สีดำแทนที่จะเป็นชุดนักศึกษา

"มี แต่เรียนบ่ายน่ะ" คนข้าง ๆ หันมาตอบก่อนจะหันกลับไปจ้องมองถนนต่อ พอได้คำตอบฉันก็ไม่ได้ชวนเขาคุยต่อเพราะไม่อยากรบกวนเวลาขับรถของเขา

"ไม่เห็นรู้เลยว่าเธอเรียนอยู่ที่นี่... ปีสามแล้วเหรอ" คนข้าง ๆ เหมือนจะเป็นฝ่ายเริ่มชวนคุยบ้างหลังจากที่เรานั่งเงียบมาได้สักพัก

"อืม พอขึ้นปีสองก็ไม่ได้ใช้ชีวิตในรั้วมหาลัยเหมือนคณะอื่นน่ะ ส่วนมากจะอยู่ที่คณะแพทย์ไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอกหรอก" ฉันหันไปตอบบ้าง

ปกติมหาลัยที่ฉันเรียนอยู่ตึกคณะแพทย์เป็นคณะเดียวที่ถูกแยกออกจากรั้วมหาลัยหลัก ตึกเรียนของฉันอยู่อีกที่หนึ่งซึ่งถ้ามองดี ๆ ก็คงเหมือนสาขาย่อยของมหาลัยไปแล้ว เวลาจะเข้าไปในมหาลัยก็ต้องนั่งรถเมล์ไปสักป้ายสองป้ายหรือไม่งั้นก็ต้องนั่งวินไปน่ะ คนที่เรียนแพทย์ก็เลยไม่ค่อยออกมากัน ทุกวันนี้ฉันรู้สึกเหมือนพวกเราไม่ได้อยู่ในมหาลัยนั้นนอกเสียจากว่าทางมหาลัยจะมีกิจกรรมสำคัญ หรือวันสำคัญต่าง ๆ พวกเราถึงจะไปเข้าร่วม

"แล้วเรียนหนักมั้ย" คนข้าง ๆ ถามต่อ

"ก็หนักอยู่นะมากด้วย ฉันต้องเรียนตั้งแต่แปดโมงเช้าไปจนถึงห้าโมงเย็นยิ่งวันไหนมีสควิซสำคัญ ๆ นี่ต้องเรียนตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าไปจนถึงห้าโมงเย็น หกโมงเย็นก็มี แต่ก็สนุกดีนะ...เหนื่อยดี" ไม่รู้ว่าเพราะรู้สึกผ่อนคลายที่ได้พูดคุยเรื่องเรียนของตัวเองให้เขาฟังหรือเปล่าก็เลยเผลอยิ้มออกมา คนข้าง ๆ หันมาสบตาเข้าพอดีทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่าต้องนิ่งไว้เลยรีบหุบยิ้ม

"ทำไมถึงเรียนหมอล่ะ" ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงสนใจเรื่องเรียนของฉันนัก แต่ถ้าเขาถามมาฉันก็คงมีหน้าที่ตอบเพราะไม่มีอะไรต้องปิดบังอยู่แล้ว

"อยากรักษา..." ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเรียนหมอ พอสอบติดแล้วได้ทุนก็เลยเรียน

"แล้วใจฉันที่เธอทำมันพัง ตอนนี้เธอก็รักษามันได้แล้วใช่มั้ยน้ำแข็ง"

"..." คนข้าง ๆ ไม่รอให้ฉันพูดจบแต่พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน เขาทำให้ฉันไม่รู้ว่าต้องพุดอะไรต่อและเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเพราะเขาวนกลับเข้าเรื่องของเราอีกแล้ว