บทที่ 6 ท่านอ๋องผู้ชอบ

ปลายฝันชะงักค้างกลางอากาศ ในขณะที่เครื่องหรรษาแท่งนั้นยังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง น่าหลานเยี่ยที่เห็นเช่นนั้นก็ยื่นมือไปจับแท่งหรรษาออกมาจากรูสวยของนาง ก่อนจะโยนมันทิ้งไปที่ปลายเตียงด้วยแววตาตื่นตระหนก

"ใครทำเจ้า!!! บอกข้ามาเถิด ข้าจะไปฆ่ามัน!!!"

"เอ่อ..."

"เสวี่ยเอ๋อร์!!!"

"ข้า..."

"ช่างชั่วช้ายิ่งนัก!!! มันอำมหิตเหลือเกินที่กล้าแทงเจ้าตรงนั้น!!! มันบังคับเจ้าใช่หรือไม่? เอ๋!!! ว่าแต่เหตุใดมีดนี่จึงมีลักษณะประหลาดเช่นนี้ มันทำจากสิ่งใดกันจึงคล้ายกับแท่งสวรรค์ของข้า ต้องเป็นผู้ที่มีวิชาคุณไสยมนตร์ดำเป็นแน่ ดูสิ!!! มีแสงสว่างด้วย เจ้าเจ็บมากหรือไม่ เอาเช่นนี้ละกัน ให้ข้าช่วยใช้มือแหวกดู..."

"อย่านะ!!! ท่านอ๋อง!!! ข้าเป็นคนแทงมันเข้ามาเองเพคะ!!!"

"หา???"

"เอ่อ มันเป็นเครื่องบำบัดความใคร่เพคะ คือ ทำให้ข้าเสียวเหมือนตอนที่ท่านทำน่ะเพคะ!!!"

น่าหลานเยี่ยขมวดคิ้วมุ่น เขาครุ่นคิดอยู่เป็นนานสองนาน ก่อนจะหันมามองปลายฝันด้วยแววตาเป็นประกาย

ที่แท้นางโหยหาเขาจนต้องแทงตนเอง!!!

ข้าควรช่วยนางโดยการใช้แท่งมังกรผงาดของข้าแทงนางแทนแท่งประหลาดนั้นดีหรือไม่?!!!

"เสวี่ยเอ๋อร์"

"เพคะ"

"ข้าจะแทงเจ้าด้วยตัวของข้าเอง!!!"

ปลายฝัน "..."

น่าหลานเยี่ยตั้งท่าจะพุ่งเข้ามาหานาง จนปลายฝันต้องกระโดดหนีเขาลงจากเตียง ให้ตายเถิด เหตุใดเขาจึงบ้ากามเช่นนี้เล่า!!!

น่าหลานเยี่ยขมวดคิ้วมุ่น เหตุใดนางจึงไม่ยินยอมกันนะ!!!

"เอ่อ... ข้าพอแล้วเพคะ ข้าใช้มาสักพักแล้ว ข้าเบื่อแล้วเพคะ"

ปลายฝันรีบพุ่งตัวเข้าไปในห้องน้ำทันที นางรีบจัดการอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะเดินออกมา และพบว่าน่าหลานเยี่ยกำลังนั่งกดรีโมตทีวีอย่างสนุกสนานอีกครั้ง

"ท่านอ๋องมาได้เช่นไรเพคะ?"

"หึ!!! ข้ารออยู่ที่ริมหน้าต่างทุกวันเจ้ารู้หรือไม่ ข้ารอเวลาที่จะได้มาหาเจ้า แต่ก็ข้ามมาไม่ได้ จนข้าได้ยินเสียงกระดิ่งระฆังดังขึ้นอีกครา ข้าจึงข้ามมาได้"

ปลายฝันที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะครุ่นคิดในใจ คล้ายนางจำได้ว่าก่อนจะข้ามไปหาเขานางก็ได้ยินเสียงกระดิ่งระฆังเช่นเดียวกัน แต่ยามนั้นหูนางอื้อฟังสิ่งใดสับสนไปหมดจนจับใจความไม่ได้ว่าเสียงใดเป็นเสียงใดกันแน่ 

เมื่อคิดได้เช่นนั้นปลายฝันจึงจ้องมองไปที่ภาพวาดเมืองจีนโบราณนั้นทันที

เสียงนั้นมันมาจากในภาพหรือ? 

"ท่านอ๋อง ตอนที่ข้าข้ามไปไม่เห็นว่าจะมีระฆังแขวนอยู่เลยนะเพคะ" 

"มีสิ มันอยู่ที่หน้าต่างห้องนอนข้า เสด็จพี่เป็นคนมอบให้ข้า บอกว่ามันเป็นกระดิ่งระฆังมงคล เสด็จพี่ได้มาจากไต้ซือชื่อดังผู้หนึ่งที่ถือศีลอยู่วัดไป๋หม่านำมาถวายให้ ว่ากันว่ากระดิ่งระฆังนี้ จะนำพาเจ้าของให้พานพบกับเนื้อคู่ของตน"

"ฮะ?" 

"เคยมีเรื่องเล่าว่า ระฆังกระดิ่งเดิมทีมันมีเป็นคู่ ส่งเสียงดังกังวานสอดคล้องกัน แต่ไต้ซือบอกว่าระฆังมงคลใบหนึ่งหายไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงแค่ระฆังใบนี้ที่ท่านพี่มอบให้ข้า มันเป็นระฆังทองคำหายากที่มีเพียงสองใบในเมืองเฟิ่งหวงเท่านั้น"

"เช่นนั้นหรือเพคะ?"

"เจ้าได้ยินมันใช่หรือไม่?" 

"ข้าไม่แน่ใจเพคะ" 

"ช่างเถิด มันเป็นเพียงเรื่องเล่าเท่านั้น แต่เรื่องที่ข้ารอจะพบเจ้าเป็นเรื่องจริงนะ"

ปลายฝันรู้สึกเขินอายเล็กน้อย นี่เขาเฝ้ารอที่จะเจอนางถึงขนาดนี้เชียวหรือ?

"คราแรกข้าก็ข้ามมาไม่ได้ แต่พอนึกถึงหน้าอกที่ใหญ่โตอวบอิ่มของเจ้า จู่ ๆ ข้าก็ข้ามมาได้ เจ้าว่า ต่อไปข้าจะคิดถึงหน้าอกเจ้าให้มาก ๆ ดีหรือไม่?"

ปลายฝันรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก นี่เขา...

"ข้าเป็นโรคเห็นหน้าอกสตรีไม่ได้ เจ้าคงไม่รู้"

นางต้องรู้ด้วยหรือ?

"เสวี่ยเอ๋อร์ข้าหิวน่ะ เจ้ามีสิ่งใดให้ข้ากินหรือไม่?"

"มีข้าวผัดเพคะ"

ปลายฝันยกกล่องข้าวผัดมามอบให้เขา น่าหลานเยี่ยหยิบช้อนพลาสติกสีขาวนั้นขึ้นมาจ้องมองด้วยความสงสัย

"นี่คือสิ่งใดกัน?"

"ช้อนเพคะ ไว้ตักข้าวกิน"

"ประหลาดสิ้นดี ช้อนอันใดกันรูปทรงพิลึก"

ปลายฝันจ้องมองน่าหลานเยี่ยที่ใช้ช้อนตักอาหารขึ้นมาทีละสองสามเม็ดราวกับเด็กน้อยก็รู้สึกขบขันเขาขึ้นมา นางยื่นมือไปแย่งช้อนมาจากเขา ก่อนจะป้อนเขาทีละคำทีละคำ

น่าหลานเยี่ยจ้องมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาที่ล้ำลึก

"นอกจากเสด็จแม่แล้ว ก็มีเจ้านี่ละที่ป้อนข้าวให้ข้า"

"จริงหรือเพคะ"

"จริงสิ และก็มีแต่เจ้าที่ป้อนนมจากเต้าให้ข้าได้ดื่มด้วยความจริงใจ มิเคยมีสตรีใดในใต้หล้าที่ทำให้ข้ารู้สึกเช่นนี้ด้วยเลย มันนับเป็นบุญคุณหรือไม่? ข้าต้องตอบแทนด้วยการเป็นสามีที่ดี ปรนเปรอเจ้าทุกคืนเจ้าจะชอบหรือไม่?"

ปลายฝันยกมือขึ้นวางบนหน้าผากอย่างทอดถอนใจ นี่เขาเอ่ยสิ่งใดออกมากัน!

"อะ ข้าให้"

ปลายฝันหันไปมองน่าหลานเยี่ย ก่อนจะต้องตกใจเมื่อพบกับทองคำนับสิบก้อนที่เขายื่นมาให้นาง

"ให้ข้าทำไมเพคะ?"

"ให้ภรรยาผิดด้วยหรือ เจ้าตกเป็นของข้าแล้วรับไปเถิด"

"เอ่อ..."

"จะรั้งรอสิ่งใดกัน อ้อ! รึว่าเจ้าอยากให้ข้านำทองเหล่านี้ยัดไปในร่องอกของเจ้า เจ้าชอบเช่นนั้นใช่หรือไม่? ข้าก็ชอบ!!!"

"อย่านะเพคะ!!! เหตุใดท่านจึงบ้ากามเช่นนี้เล่า!!!"

"ข้าผิดหรือ? บุรุษใดบ้างจะไม่ชอบเรื่องเช่นนี้!"

"ปลายฝัน!!! หนูฝัน"

เสียงพ่อเลี้ยงทำให้ปลายฝันต้องรีบนำตัวน่าหลานเยี่ยไปซ่อนเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าทันที ก่อนจะเดินไปเปิดประตูอย่างไม่เต็มใจเท่าใดนัก วันนี้แม่ออกไปทำงานยังไม่กลับ ตาแก่นั่นจะมาเรียกนางทำไมกัน

ทันทีที่เปิดประตูออก พ่อเลี้ยงบ้ากามก็พุ่งเข้ามาหาปลายฝันทันที

"ว้ายย!!! จะทำอะไรอะ!!!"

"หนูฝัน แม่หนูไม่อยู่ ลุงขอมีอะไรด้วยสักครั้งเถอะนะ ลุงทนมานานแล้ว นะ!!!"

"ไอ้แก่!!! โรคจิต!!!"

ปลายฝันพยายามต่อสู้ดิ้นรน แต่มีหรือที่จะสู้แรงของตาแก่บ้ากามผู้นี้ได้ มันตบหน้าปลายฝัน ก่อนจะผลักนางลงไปนอนบนเตียง

พลั่ก!!!

ไม่ทันที่มันจะได้ทำสิ่งใด น่าหลานเยี่ยก็พุ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้า และกระโดดถีบพ่อเลี้ยงบ้ากามจนมันเซถลาไปชนกับเสาเตียงอย่างรุนแรงจนสลบไป

"ท่านอ๋อง!!!"

"มันเป็นใคร!!!"

"เป็นบิดาบุญธรรมของข้าเพคะ"

"บัดซบ!!! บั่นคอขาดเสียดีหรือไม่!!!"

"อย่าเพคะท่านอ๋อง เอ่อ... ท่านช่วยลากเขาไปไว้ในห้องของแม่ข้าทีนะเพคะ หวังว่าเขาจะไม่เจ็บมาก"

"มันไม่ตายเสียหรอกโดนเพียงเท่านี้ ว่าแต่เจ้าจะปล่อยมันไปเช่นนี้จริง ๆ หรือ?"

"ข้าจะคุยกับแม่ก่อนเพคะ"

น่าหลานเยี่ยพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจเท่าใดนัก ก่อนจะลากร่างของพ่อเลี้ยงไปโยนทิ้งไว้ในห้องนอนอย่างไม่ไยดี ก่อนจะจากไปเขายังยกเท้ากระทืบไปที่หว่างขาของมันหลายคราด้วยความโมโห

เมื่อแม่กลับมาปลายฝันจึงเล่าเรื่องนี้ให้แม่ของเธอฟัง แต่ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่น่าหลานเยี่ยกระโดดถีบพ่อเลี้ยงออกไป แต่ทว่าแม่กลับต่อว่าเธออย่างรุนแรง

"เหลวไหล ลุงเขาเป็นคนดี แกมากกว่าที่ทำตัวไม่เรียบร้อย ไปยั่วยวนเขา!!!"

"แม่!!!"

"หุบปาก!!! ไม่ต้องมาพูด ที่แกมีที่ซุกหัวนอนอย่างทุกวันนี้น่ะเพราะใคร พ่อแกไม่มีปัญญาหรอก!!! จำใส่กะลาหัวของแกเอาไว้ อย่ามาพูดเรื่องทุเรศแบบนี้ให้แม่ฟังอีก!!!"