บทที่ 7 อยู่กับข้าห้ามจากไปไหน

ปลายฝันรู้สึกผิดหวังในคำพูดของแม่เป็นอย่างยิ่ง เหตุใดแม่จึงพูดเช่นนี้ได้ นางเป็นเลือดเนื้อเชื้อไข เป็นลูกสาวเพียงคนเดียว แม่ไม่คิดห่วงใยนางบ้างเลยหรือ?

"หากแกไม่พอใจแกก็ย้ายออกไปเสีย แม่รู้ว่าแกโตแล้ว แต่แกอย่ามาพูดจาต่อว่าลุงเขาแบบนั้น"

"แม่!!! ฝันพูดความจริงนะ!!!"

"ฝัน!!!"

ปัง!!!

ปลายฝันและแม่หันไปมองตามเสียงนั้นทันที มันเป็นเสียงปืนที่ดังมาจากทางหน้าบ้าน ปลายฝันสังเกตเห็นว่าแม่มีสีหน้าไม่สู้ดีเท่าใดนัก มือของแม่จับมือของปลายฝันเอาไว้แน่น สายตาก็คอยมองไปที่หน้าบ้านด้วยความหวาดระแวง

"ฝัน"

"แม่นั่นมันเสียงอะไร?"

"แกเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในห้อง!!! หากได้ยินเสียงอะไรห้ามออกมาเด็ดขาด หากเข้าตาจนจริง ๆ แกก็หนีไปทางหน้าต่างเสีย แม่ไม่มีเงินให้แกหรอกนะ ลุงเขาติดพนันบอลตอนนี้แม่นำเงินของพ่อแกให้ลุงเขาไปใช้หนี้หมดแล้ว แต่มันไม่พอ มันจะตามมาฆ่าลุงเขา"

"แม่!!! แต่นั่นมันเงินของพ่อนะ"

"แกไปเถอะ ดูแลตัวเองให้ดีนะฝัน"

"แม่!!!"

แม่ผลักปลายฝันให้เข้าไปในห้อง ก่อนจะหากุญแจมาล็อกที่หน้าประตูห้องของปลายฝันเอาไว้

"เกิดสิ่งใดขึ้น!!!"

น่าหลานเยี่ยเดินเข้ามาหาปลายฝันด้วยแววตาที่สงสัยใคร่รู้ เขาเห็นใบหน้าของนางซีดเผือดก็รู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง

"ท่านอ๋อง ทองนั่นข้าขอยืมไปให้แม่ใช้หนี้ได้หรือไม่เพคะ?"

"เจ้าเอ่ยสิ่งใดกันข้าไม่เข้าใจ"

"คือข้า!!!"

ปังปังปัง!

เสียงปืนยิงรัวดังสามนัดจนปลายฝันสะดุ้งเฮือก นางค่อย ๆ เดินเข้าไปมองลอดที่ช่องตาแมวตรงประตู ภาพตรงหน้าทำให้นางแทบจะทรุดตัวลงไปกองกับพื้น ดีที่น่าหลานเยี่ยรีบเข้ามาประคองนางเอาไว้ได้ทัน

แม่กับพ่อเลี้ยงถูกยิงที่กลางหน้าผากเสียชีวิตทั้งคู่ ชายร่างสูงใหญ่สองสามคนที่เข้ามาเป็นคนลงมือ ตอนนี้กำลังสอดส่ายสายตามองไปโดยรอบเพื่อตามหาคนที่ยังหลงเหลืออยู่ พวกมันไม่มีทางปล่อยให้มีพยานเหลือรอดไปได้แม้แต่คนเดียว

สายตาของพวกมันมองตรงมาที่ห้องของปลายฝันที่ถูกล็อกประตูเอาไว้อย่างแน่นหนา เสียงปืนดังขึ้นอีกหลายนัดตรงประตู น่าหลานเยี่ยที่รับรู้ได้ถึงภัยอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น เขารีบอุ้มปลายฝันที่ตอนนี้สติกระเจิดกระเจิงร้องไห้เหมือนคนบ้าขึ้นมาพาดไว้บนบ่า สายตาคมดุจเหยี่ยวจ้องมองไปที่ประตูเขาเห็นเช่นกันว่ามารดาของนางถูกคนฆ่าตายไปแล้ว ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับนางอีกต่อไป เขาจะต้องพานางไปอยู่กับเขา เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงกวาดสายตามองหาสิ่งที่สามารถใส่ของใช้จำเป็นของนางติดตัวไปด้วยได้ เขาจัดการเก็บข้าวของและสิ่งของของนางใส่ถุงผ้าใบใหญ่ใบหนึ่ง มือหนาใหญ่ไม่ลืมที่จะยื่นไปหยิบแท่งหรรษาสั่นสามร้อยหกสิบองศาของนางใส่ลงไปในถุงผ้าด้วย

น่าหลานเยี่ยพาเสวี่ยเอ๋อร์พุ่งทะยานข้ามภาพวาดนั้นมาที่ตำหนักชินอ๋องของเขา เหล่าองครักษ์ที่ได้เห็นเช่นนั้นก็พากันตื่นตระหนกตกใจไม่น้อยที่จู่ ๆ ท่านอ๋องของพวกเขาก็แบกสตรีกระโดดเข้ามาทางหน้าต่างเช่นนี้

"พวกเจ้าจงฟัง!!!"

"พ่ะย่ะค่ะชินอ๋อง"

"สั่งคนให้มาทุบหน้าต่างบานนี้ทิ้งเสีย แล้วทำการสร้างบูรณะกำแพงของข้าใหม่ ห้ามให้มีหน้าต่างเช่นนี้อีก!"

"พ่ะย่ะค่ะ"

เหล่าองครักษ์แม้จะรู้สึกงุนงงสงสัยแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากถาม ทำได้เพียงก้มหน้าทำตามคำสั่งของน่าหลานเยี่ย

น่าหลานเยี่ยครุ่นคิดในจิตใจ ที่เขาสั่งให้คนจัดการหน้าต่างนั้นทิ้งเสียข้อแรกคือเขากังวลว่าจะมีคนที่ไม่หวังดีสามารถข้ามมาได้เช่นเดียวกับเขา ข้อสองก็คือเขาไม่อยากให้นางจากเขาไป ในเมื่อนางไร้ที่พึ่งพิงแล้ว เขาก็จะดูแลชีวิตของนางเอง

น่าหลานเยี่ยอุ้มร่างบางวางลงบนเตียงนอน ก่อนจะสั่งให้นางกำนัลนำผ้าชุบน้ำมาให้เขา น่าหลานเยี่ยค่อย ๆ เช็ดตามใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาให้นางอย่างทะนุถนอม เขาไม่เคยเห็นสตรีใดจะร้องไห้ได้งดงามเช่นนางอีกแล้ว

เขาหลงรักนางเข้าเสียแล้ว

ปลายฝันยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้า ที่ไหลไม่ยอมหยุด เหตุการณ์ที่เลวร้ายเมื่อครู่นั้นราวกับฝันไป แต่มันก็คือเรื่องจริง แม่ได้จากเธอไปแล้ว

"ท่านอ๋อง ฮือออออ"

ปลายฝันโผเข้าไปกอดเขาเอาไว้แน่น ใบหน้าสวยซุกอยู่ที่แผงอกของเขาพลางร่ำไห้สะอึกสะอื้น น่าหลานเยี่ยที่มิเคยปลอบใจสตรีใดมาก่อนก็รู้สึกทำสิ่งใดไม่ถูก สายตาของเขาเหลือบไปเห็นแท่งหรรษาของนางที่หยิบติดมือมาด้วย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าคม เขาผละออกจากนางก่อนจะเดินไปหยิบแท่งหรรษามามอบให้แก่นาง ปลายฝันขมวดคิ้วมุ่นจ้องมองเขาด้วยแววตาสงสัย คนกำลังโศกเศร้าเขาหยิบมันมายื่นให้นางทำไมกัน?

"ท่านอ๋อง"

"ข้าเห็นว่าเจ้าชอบเล่นกับมัน เจ้าเล่นเถิดเผื่ออาการโศกเศร้าจะได้บรรเทาลง ข้าจะนั่งอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเจ้า นั่งดูเจ้าเล่นกับมัน หากเจ้าเมื่อยมือแล้ว ข้าจะช่วยเจ้าเอง"

ปลายฝันรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก นี่เขาหื่นได้ทุกที่ทุกเวลาขนาดนี้เชียวหรือ?

"ท่านอ๋องปลอบใจสตรีเช่นนี้หรือเพคะ?"

"มิใช่ ข้ามิเคยปลอบใจสตรี มีแต่ลากพวกนางเข้าห้อง พอข้าปล่อยมวลน้ำสวรรค์มอบให้แก่พวกนาง พวกนางก็อารมณ์ดีเสียแล้ว เจ้าจะลองดูหรือไม่?"

"ท่านอ๋อง!!! ข้าเสียใจอยู่นะเพคะ!!!"

น่าหลานเยี่ยสะดุ้งตัวโยนเมื่อถูกนางเอ่ยตะคอกเช่นนี้ เขาจึงเดินเข้าไปหานางและโอบกอดนางเอาไว้ เขายอมนางเพียงผู้เดียวเชียวนะ หากเป็นสตรีอื่นเขาคงบั่นคอทิ้งไปเสียแล้ว

"เจ้าหักห้ามใจเสียเถิด มารดาเจ้าก็สิ้นไปแล้ว อยู่กับข้าเสียที่นี่ ข้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี"

ปลายฝันจ้องมองน่าหลานเยี่ยด้วยความรู้สึกที่หวาดหวั่น

นางไม่ใช่คนในยุคนี้ นางมาจากอีกโลกหนึ่ง โลกที่ต่างจากเขาเป็นอย่างมาก

"แต่ข้าไม่ใช่คนในยุคสมัยนี้นะเพคะ"

"ข้าไม่สน ตอนนี้เจ้าอยู่กับข้าแล้ว เจ้าเป็นคนของข้า ต่อไปนี้เจ้าคือเสวี่ยเอ๋อร์ของข้า ลืมทุกสิ่งที่ผ่านมาเสียให้หมด เจ้าจะเป็นชายาเอกของข้า ข้าจะมอบทุกสิ่งให้แก่เจ้า เจ้าอยากจะพูดกับข้าเช่นไรก็ย่อมได้ ไม่ต้องมากพิธีใดใดกับข้าทั้งสิ้น เจ้าเข้าใจหรือไม่?"

ปลายฝันเม้มริมฝีปากแน่น จะกลับไปก็คงไม่ได้เสียแล้ว

เอาเถิดในเมื่อกลับไปไม่ได้ นางก็จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กับเขา นับแต่นี้ไปนางคือเสวี่ยเอ๋อร์ของเขา

"เพคะ ข้าจะอยู่ที่นี่กับท่านอ๋อง"

น่าหลานเยี่ยฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เขาดึงร่างของนางมากอดเอาไว้อย่างทะนุถนอม

"เสวี่ยเอ๋อร์"

"เพคะ"

"หน้าอกเจ้ามันบดเบียดกายข้า ข้าทนไม่ไหวเสียแล้ว"

"ท่านอ๋อง!!! เหตุใดท่านจึงบ้ากามเช่นนี้เล่าเพคะ!!!"

"ข้าเป็นโรคแพ้นมเจ้าก็รู้!!!"