บทที่ 3

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูทำให้ปราณปรียาที่กำลังเหม่อมองม่านหน้าต่างต้องละสายตาจากท้องฟ้ายามค่ำคืน ร่างบอบบางลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงไปที่ประตู เมื่อมองผ่านช่องตาแมวเห็นใบหน้าคุ้นเคยของเพื่อนสนิท เธอจึงเปิดประตูด้วยรอยยิ้ม

“เหนื่อยจริง ๆ! ทำไมปริมถึงไม่เลือกห้องพักที่มีลิฟต์นะ” เอมอรบ่นพลางใช้มือโบกไปมาเพื่อพัดความร้อนออกจากตัว ในมือถือถุงอาหารหลายถุงดูพะรุงพะรังเหลือเกิน

ปราณปรียาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะดึงตัวเพื่อนเข้ามาในห้อง “ก็มันเงียบดีน่ะ แล้วก็ปลอดภัยด้วย อรเองก็รู้”

เอมอรกลอกตาเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะลึก ๆ เธอเข้าใจเหตุผลของปราณปรียาดี

“มานั่งพักก่อน มากินน้ำหน่อย” ปราณปรียาพูดพร้อมเดินไปหยิบแก้วน้ำเย็นจากโต๊ะเล็ก ๆ ในครัว ยื่นให้เพื่อนสนิทอย่างเอาใจใส่

เอมอรรับแก้วน้ำมาดื่มรวดเดียวจนหมด แล้วสายตาก็ไปสะดุดที่ครัวซองต์บนโต๊ะ “อุ๊ย! มีครัวซองต์ด้วยเหรอเนี่ย!” เสียงตื่นเต้นดังขึ้น ใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นเปี่ยมไปด้วยพลัง

“ใช่ เห็นร้านเขาทำใหม่ ๆ อบออกจากเตาพอดี เลยซื้อมาฝากอรด้วย” ปราณปรียายิ้มจาง ๆ

เอมอรตาเป็นประกาย เธอหยิบครัวซองต์ขึ้นมาดูราวกับของล้ำค่า ก่อนจะหันไปพูดกับปราณปรียาด้วยความสนิทสนม “จำได้ไหมสมัยเรียนมหาลัย เราเรียนทำขนมด้วยกัน ตอนนั้นครัวซองต์นี่ล่ะคือของที่ปริมทำได้อร่อยที่สุด!”

ปราณปรียาหัวเราะเบา ๆ กับความทรงจำเก่า ๆ “อรเป็นคนช่วยสอนปริมจนทำสำเร็จ ถ้าไม่ได้อร ปริมคงทำครัวซองต์ออกมาเหมือนแป้งเปียกแน่”

ทั้งสองหัวเราะด้วยกัน เสียงหัวเราะเบา ๆ เติมเต็มบรรยากาศในห้องพักเล็ก ๆ แห่งนี้ เอมอรวางครัวซองต์กลับลงในถุง “ขอแบ่งกลับไปกินที่ห้องด้วยนะ จะเอาไว้กินตอนดูซีรีส์”

“ได้สิ ปริมซื้อมาตั้งหลายชิ้น อรเอาไปเลย”

หลังจากพูดคุยไปพลางทานอาหารเย็นไปพลาง ทั้งสองก็มานั่งจิบชาตรงระเบียง หญิงสาวผมสั้นสำรวจเพื่อนของตน เมื่อเห็นว่าปราณปรียามีน้ำมีนวลขึ้นก็ใจชื้น

“ทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยไม่เหนื่อยแย่เหรอ”ปราณปรียามาอยู่ที่นี่ได้หนึ่งเดือนแล้ว ทุนการศึกษาเป็นการศึกษาต่อระดับปริญญาโท จึงมีเวลาว่างพอที่จะทำงานพาร์ทไทม์ เมื่อหญิงสาวเห็นร้านดอกไม้รับสมัครงานจึงตัดสินใจทำงานทันที

“ไม่หรอก ได้อยู่กับดอกไม้ทุกวันก็มีความสุขดี”รอยยิ้มแต่งแต้มที่มุมปาก เอมอรเห็นแบบนี้ก็นึกยินดีที่ชวนเพื่อนมาอยู่ที่ประเทศจีน

มีความสุขก็ดีแล้ว แต่อาทิตย์หน้าอย่าลืมไปลองชุดเพื่อนเจ้าสาวด้วยนะยะ อรจองไว้ตอนบ่ายสาม ยัยมีนกับยัยแจนก็มาด้วย” เอมอรพูดพลางจัดเก้าอี้ตัวเล็กให้เข้าที่ ปราณปรียาเพียงอมยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าและนิสัยช่างพูดช่างจาของเพื่อนร่วมรุ่นอีกสองคน

“วันนั้นปริมคงไปรับด้วยไม่ได้เพราะติดเรียนนะ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่มีแววความเกรงใจ

“อืม ไม่เป็นไร ปริมไปรอที่ร้านเลย ฉันต้องไปรับสองคนนั้นก่อน” เอมอรพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แต่ไม่ลืมพูดเสริมด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ยัยแจนคงชวนพวกเราสั่งขนมกินไม่หยุดแน่ ส่วนยัยมีน ฉันเดาว่าต้องอ้อนให้ลองชุดจนครบทุกตัวในร้าน”

เสียงของเอมอรดังอยู่ค่อนคืน เมื่อหันไปเห็นนาฬิกาติดผนังก็เห็นว่าดึกแล้วจึงขอตัวกลับก่อน ปราณปรียายืนยันที่จะไปส่งเอมอรด้านล่าง เมื่อเห็นเพื่อนขับรถออกไปจึงวางใจแล้วเดินขึ้นกลับห้องพัก โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีดวงตาประสงค์ร้ายซ่อนอยู่ในเงามืด

มหาวิทยาลัยที่ปราณปรียาเรียนต่อเป็นมหาวิทยาลัยเก่าแก่ที่มีชื่อเสียงระดับโลก สถาปัตยกรรมอันงดงามและบรรยากาศที่เต็มไปด้วยธรรมชาติทำให้ที่นี่ดูมีมนตร์ขลังมากขึ้น ด้วยคะแนนเกียรตินิยมของปราณปรียา การยื่นรับทุนศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยแห่งนี้จึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ

ภายในคลาสเรียนมีนักศึกษาชาวต่างชาติจากหลากหลายประเทศ บางคนเป็นมิตรและพยายามสร้างบทสนทนาเพื่อทำความรู้จักกัน แต่ปราณปรียากลับไม่ได้กระตือรือร้นที่จะเปิดรับ เธอมักนั่งเงียบ ๆ ในมุมหนึ่งของห้องเรียน และตั้งใจฟังบทเรียนอย่างไม่ว่อกแว่ก

ทุกครั้งเมื่อคลาสจบลง หญิงสาวจะเก็บอุปกรณ์การเรียนลงกระเป๋า แล้วหิ้วกระเป๋าเดินออกจากห้องทันที ไม่เคยหยุดพูดคุยกับเพื่อนร่วมคลาสคนใด แม้บางคนจะพยายามเอ่ยทักเธอด้วยความเป็นมิตร

การใช้ชีวิตแบบเงียบสงบของปราณปรียาอาจดูแปลกสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเธอ มันคือวิธีรักษาระยะห่างและปกป้องตัวเองในดินแดนที่ยังไม่คุ้นเคย

“ปราณปรียา เดี๋ยวก่อน”เสียงเรียกชื่อเป็นภาษาอังกฤษ เรียกให้หญิงสาวหันกลับไป ก่อนจะพบเพื่อนร่วมคลาสสองสามคนยืนอยู่ข้างหลัง เมื่อคู่สนทนาพูดเป็นภาษาอังกฤษหล่อนก็ไม่ถือสาที่จะพูดภาษาสากลตอบ

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”ปราณปรียาตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพ ชายหนุ่มแต่งตัวดูดีทำหน้าปูเลี่ยน ก่อนจะพูดต่อด้วยสำเนียงบริติช

“วันนี้ว่างไหม พอดีคลาสเรานัดกันไปร้องเพลงคาราโอเกะใกล้ ๆ มหาวิทยาลัย เพื่อต้อนรับจ้าวเหมยน่ะ เธอจะไปด้วยไหม” จ้าวเหมย เป็นคุณหนูตระกูลดังที่เพิ่งกลับมาจากประเทศยุโรป เลยเข้าคลาสช้ากว่าเพื่อนร่วมรุ่นหนึ่งเดือน แต่เพราะรู้จักกับฝ่ายอธิบดีของมหาลัยจึงสามารถรักษาสถานภาพการเป็นนักศึกษาไว้ได้

เส้นใหญ่ขนาดนี้จึงทำให้ใครหลายคนคิดประจบประแจงคุณหนูตระกูลจ้าว ปกติปราณปรียาไม่ชอบงานสังสรรค์อยู่แล้ว ยิ่งคาราโอเกะยิ่งแล้วใหญ่

“ขอโทษนะ วันนี้ฉันมีนัดแล้วน่ะคงไปด้วยไม่ได้หรอก”ปราณปรียาตอบปฏิเสธด้วยท่าทางอ่อนโยน จนนักศึกษาชายถึงกับเคลิ้มนิดหน่อย

สำเนียงของหญิงต่างชาติคนนี้น่าฟังจริงเชียว จะดีแค่ไหนนะถ้าตนคิดจะสานสัมพันธ์

“อืม ไม่เป็นไร แต่คราวหลังต้องไปให้ได้นะ”หวังหย่วนคิดจะแลกเบอร์ แต่หญิงสาวผมสั้นด้านข้างกลับกระตุกแขนเขาไม่หยุด

“หวังหย่วนไปกันเถอะ ฉันบอกแล้วว่ายัยนี่ไม่ไปด้วยหรอก”ถังเหมยหลินตวัดสายตาไปยังเพื่อนร่วมคลาสคนสวยอย่างไม่พอใจ ตั้งแต่ผู้หญิงเข้ามาเรียนหวังหย่วนที่เธอแอบชอบก็ตามจีบไม่หยุด ถังเม่ยหลินรู้สึกอิจฉาจึงแสดงท่าทางไม่ดีต่ออีกฝ่าย

“เหม่ยหลิน อย่าพูดแบบนี้สิ ปราณปรียาเขาฟังเธอออกนะ”หวังหย่วนหน้าเสีย รับลากเพื่อนสาวออกไป โดยหันมาผงกหัวขอโทษปราณปรียาเป็นระยะ

ปราณปรียาก้าวออกมาที่ป้ายรถเมล์พร้อมกระเป๋าสะพายใบโปรด ลมเย็นยามเย็นพัดมาเบา ๆ พอให้รู้สึกผ่อนคลาย หญิงสาวหยุดยืนอยู่ใต้ร่มเงาไม้ ใบหน้าของเธอยังคงสงบนิ่ง ไม่แสดงความไม่พอใจใด ๆ ต่อคำพูดของถังเม่ยหลิน

ที่ป้ายรถเมล์ มีผู้คนอีกสองสามคนรออยู่ ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตาอยู่กับโทรศัพท์หรือเอกสารในมือ ปราณปรียาใช้จังหวะนี้เปิดกระเป๋าหยิบหนังสือเรียนออกมาอ่านเพื่อทบทวนบทเรียน เธอรู้ดีว่าการเรียนในมหาวิทยาลัยที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย และการปรับตัวให้เข้ากับระบบการศึกษาของต่างประเทศก็ต้องใช้ความพยายามมาก

ไม่นานนัก รถโดยสารประจำทางคันใหญ่ก็แล่นเข้ามาจอดเทียบ หญิงสาวก้าวขึ้นรถพร้อมกับกล่าวทักทายเสียงเบาเมื่อคนขับรถวัยกลางคนหันมายิ้มให้อย่างเป็นมิตร เธอเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง ใกล้ตำแหน่งที่คุ้นเคย ก่อนจะทอดสายตามองทิวทัศน์ของเมืองที่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ใหญ่สองข้างทาง

เมื่อใกล้ถึงร้านลองชุดแต่งงานที่เอมอรนัดไว้ ปราณปรียาจึงค่อย ๆ เก็บของในกระเป๋าเตรียมตัวลงจากรถ แต่ก่อนที่เธอจะลุกขึ้น คนขับรถวัยกลางคนหันมามองด้วยความฉงน พร้อมถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“แม่หนู ลงป้ายนี้แน่เหรอ? มันไม่ใกล้แหล่งชุมชนเลยนะ”

หญิงสาวยิ้มอ่อนให้ก่อนตอบเสียงนุ่ม “ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง หนูมีธุระแถวนี้ค่ะ”

คนขับรถพยักหน้าอย่างเข้าใจ แม้สีหน้าจะยังดูครุ่นคิดเล็กน้อย ปราณปรียาไม่แปลกใจกับความใส่ใจของเขา เพราะเธอเป็นผู้โดยสารประจำในสายนี้มาตลอดทั้งเดือน คุณลุงคนขับจำเธอได้เสมอ และมักเอ่ยคำทักทายอย่างอบอุ่นทุกครั้งที่พบกัน

แต่ในอนาคตหากเธอย้อนกลับไปได้เธอจะไม่ส่งยิ้มให้กับคนแปลกหน้าอีก...