ตอนที่ 5 มันก็แค่ความเชื่อ

 

“ไอ้กล้ามึงไม่เงียบเป็นอะไรหรือเปล่าวะ” วสันต์เห็นฉัตรกล้าเงียบไปนานก็ถามขึ้น

“เปล่ากูก็แค่คิดว่าถ้ากูไปเจอพี่ณิชาตอนนี้พี่เขาจะจำกูได้ไหม”

“เขาไม่รู้จักแม้แต่ชื่อมึงด้วยซ้ำแล้วมึงจะอยู่ความทรงจำของ เขาได้ยังไง” ณัฐพลเห็นใจเพื่อนแต่ก็ต้องพูดความจริง

“แต่ก่อนเขาอาจจะมองไม่เห็นกู แต่จากนี้กูจะทำให้เขาเห็นกูและกูจะเป็นแฟนพี่ณิชาให้ได้” เขาบอกเพื่อนอย่างมั่นใจ

“มึงนี่ก็แปลก พี่เขาอายุมากกว่ามึงตั้งสองปีแล้ว ผู้หญิงแก่เร็วนะเว้ย คบไปไม่นานเดี๋ยวก็แก่นำหน้าเราไปแล้ว” เสกสรรเป็นคนชอบเด็กจังไม่อินกับเพื่อนเท่าไหร่

“แต่กูว่าไม่นะ พี่ณิชาของกูยังสวยเหมือนเดิมเลย”

“พูดเต็มปากเต็มคำนะมึงพี่ณิชาของกู พี่เขาจำหน้ามึงไม่ได้ ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อมึงด้วยซ้ำ” ณัฐพลถอนหายใจเมื่อเห็นว่าเพื่อนเพ้อหนัก

“มึงไม่ต้องมาย้ำหรอกน่ากูก็บอกแล้วไงว่าจากนี้กูจะทำให้เขาจำกูได้”

“งั้นมึงก็ไปทักทายเขาสิ นั่นไงพี่เขาเดินมาแล้ว”

“ใครจะกล้าเข้าไปทักทายแบบนี้ล่ะ เกิดเขาจำไม่ได้ก็หน้าแตกกันพอดีมันต้องหาโอกาส”

“แต่กูว่ามึงช้าไปหน่อยนะกล้า”

“ทำไมวะ”

“มึงดูนั่นสิ”

“ทำไมผู้ชายคนนั้นมาคุยกับพี่ณิชาล่ะ หรือนี่จะเป็นแฟนใหม่พี่ณิชา” ฉัตรกล้ามองหญิงสาวด้วยสายตาผิดหวัง

“ผู้ชายคนนั้นเป็นหมอนะกูเห็นเปิดคลินิกอยู่ในตลาด คลินิก เขาก็อยู่ใกล้ๆ ร้านทำผมของพี่ณิชานั่นแหละ” เสกสรรอธิบายเพิ่ม

“เขาจีบมาจีบเหรอวะเสก”

“กูไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่ท่าทางคุยสนิทสนมแบบนั้นก็น่าจะจีบล่ะมั้ง พี่ณิชาสวยขนาดนั้นก็ต้องมีผู้ชายมาจีบไม่แปลกเลย”

“คู่แข่งมึงน่ากลัวมาก หมอคนนั้นทั้งหล่อทั้งดูดี”

“มึงก็พูดกำลังให้กำลังใจมันหน่อยสิไอ้ป๊อบ เพื่อนเราก็หล่อไม่เบานะ มันไม่ใช่ไอ้กล้าเด็กตัวผอมหัวเกรียนแล้ว”

“เอ่อ ตอนนี้ไอ้กล้ามันหล่อกว่าเดิมเยอะ” วสันต์ก็เห็นด้วย

“ถามจริงกล้ามึงชอบพี่เขาจริงๆ เหรอ”

“จริงสิไอ้เสก ทำไมมึงทำหน้าไม่ดีใจกับกูเลยที่กูรู้ใจตัวเองแบบนั้น มีอะไรหรือเปล่า”

“กูเคยได้ยินมาเรื่องของพี่ณิชามาบ้าง”

“อะไรวะ”

“เฮ้ย กูนึกว่ามีแต่ผู้หญิงที่ชอบเม้าท์เรื่องคนอื่น นี่ผู้ชายก็เป็นด้วยเหรอวะ” ณัฐพลหัวเราะเมื่อเห็นเพื่อนมีท่าทางสนใจกับที่เสกสรรเกริ่นออกมา

“คืออย่างนี้นะกูเคยได้ยินคนเขาพูดว่าที่พี่ณิชายังโสดจนถึงตอนนี้ ไม่ใช่เพราะเธอไม่สวยหรอกแต่ เพราะเธอมีดวงกินผัว” เสกสรรพูดเบาๆ เพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน

“ดวงกินผัวหมายถึงอะไรวะ กูงงว่ะเสก” วสันต์มองหน้าเพื่อนเพราะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเสกสรรหมายถึงอะไร

“ตอนเรียนวิชาภาษาไทยมึงได้เกรดอะไรวะป๊อบ”

“อย่าถามเรื่องเกรดกับกูเลย แค่ไม่ตกก็พอแล้ว แต่มึงถามกูเรื่องนนี้ทำไม มึงควรตอบกูมากกว่าว่าดวงกินผัวคืออะไร”

“มึงสองคนล่ะรู้ไหม” เสกสรรถามฉัตรกล้ากับณัฐพล

“กูพอเข้าใจอยู่ มึงล่ะกล้า”

“กูก็เคยได้ยินคำนี้มานานแล้ว แต่ไม่คิดว่าสมัยนี้จะมีคนพูดถึงเรื่องนี้อีก แล้วมันเกี่ยวกับพี่ณิชายังไง”

“มึงจำรุ่นพี่ที่เป็นประธานนักเรียนได้ไหมล่ะ ที่เป็นแฟนของพี่ณิชาได้ไหม”

“กูจำได้แม่งหล่อสัส เลยว่ะ”

“แม่เขาเป็นเพื่อนกับแม่กู พี่ณิชากับลูกชายเขาคบกันตั้งแต่สมัยเรียน แล้วตอนอยู่ปีสองลูกเขาก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตซึ่งตอนนั้นกำลังจะขับมอเตอร์ไซค์มาหาพี่ณิชาที่บ้าน เขาก็เลยโทษว่าเป็นความผิดของพี่ณิชา จากนั้นมาครอบครัวนั้นก็ย้ายออกไปอยู่ที่อื่น ส่วนพี่ณิชาก็ยังเรียนอยู่ที่กรุงเทพ พอเรียนจบก็เข้าทำงานที่บริษัท จากนั้นก็มีลูกชายเจ้าของบริษัทมาจีบเห็นว่าหมั้นกันแล้วด้วยนะ แต่ฝ่ายชายก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตหลังจากมาส่งพี่ณิชาที่บ้านแล้วขับรถกลับ ทีนี้พวกเขาก็เลยคิดว่าพี่ณิชาเป็นผู้หญิงดวงกินผัว”

“มันก็แค่อุบัติเหตุเปล่าวะไอ้เสก” ฉัตรกล้าไม่เห็นด้วยกับคำกล่าวหานี้เลย

“เออกูก็ว่ามันก็แค่อุบัติเหตุ แต่คนมันคิดไปแล้วไง ยังมีอีกนะล่าสุดลูกเสี่ยเจ้าของร้านทองในตลาดก็มาจีบพี่ณิชา แต่ยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกันฝ่ายนั้นก็โดนรถเฉี่ยวที่หน้าร้านตัวเองแขนหักสองท่อนเลย พ่อแม่เขาก็เลยให้ลูกเลิกคบกับพี่ณิชาเพราะกลัวจะลูกชายจะเสียชีวิตเหมือนกับผู้ชายคนอื่น”

“กูว่าพี่ณิชาน่าสงสารมากนะ มีคนรักแล้วคนรักก็มาจากไปแบบนี้” ชายหนุ่มรู้สึกเห็นใจพี่ณิชามากที่ได้ยินเรื่องนี้

“แล้วมึงไม่กลัวเหรอวะกล้า”

“จะกลัวทำไมเรื่องที่เกิดขึ้นทุกเรื่องมันก็เป็นอุบัติเหตุพี่ณิชาไม่ได้เป็นคนฆ่าผู้ชายพวกนั้นสักหน่อย พวกเขาใช้ชีวิตอย่างประมาทเอง”

“มึงหมายความว่ามึงจะเดินหน้าต่อโดยไม่สนใจเรื่องดวงกินผัวของพี่เขาใช่ไหม” เสกสรรถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อน

“เออ กูไม่สนใจเรื่องพวกนี้หรอก”

“แต่ระวังไว้หน่อยก็ดีนะกล้า”

“พวกมึงไม่ต้องห่วงกูหรอกน่า ขอแค่มีสติอุบัติเหตุมันก็ไม่เกิดหรอก”

“คำว่าอุบัติเหตุมันก็คืออุบัติเหตุถ้ามันจะเกิดตอนไหนมันก็เกิด แต่กูว่าถ้าเรามีสติดีพอมันก็เป็นการป้องกันได้แล้วเรื่องดวงพวกนี้มันก็ไม่มีใครพิสูจน์ได้สักหน่อย มันน่าเสียดายมากๆ เลยนะถ้ากูจะเลิกสนใจพี่ณิชาเพราะเรื่องดวงพวกนี้”

“เฮ้ย แต่คนแก่เขาว่ามันมีจริงนะ”

“เขาว่าน่ะ กูอยากรู้จังว่าใครวะ แม่งอะไรก็บอกว่าเขาว่า เขาว่าพอตามหาต้นตอจริงๆ แม่งก็หายหัวกันหมด” ฉัตรกล้าไม่เชื่อเรื่องนี้และคิดว่ายังไงเขาก็จะต้องจีบพี่ณิชาให้ได้

ยิ่งได้ยินเรื่องราวของพี่ณิชาแบบนี้มันทำให้ฉัตรกล้าอยากทำความรู้จักกับเธอมากขึ้น เขาไม่รู้ว่าตอนนี้สภาพจิตใจของพี่ณิชาเป็นยังไงบ้าง แต่เขาจะต้องจีบผู้หญิงคนนี้มาเป็นแฟนให้ได้ ฉัตรกล้าเริ่มวางแผนในหัวอย่างเป็นขั้นเป็นตอน ว่าตนเองจะทำยังไงให้ได้ใกล้ชิดกับพี่ณิชามากที่สุดและแผนของเขาจะเริ่มต้นในวันพรุ่งนี้ เพราะถือคติว่าตีเหล็กต้องตีตอนร้อน

ฉัตรกล้าและเพื่อนนั่งคุยไปเรื่อยระหว่างนั้นก็มีทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกัน รุ่นพี่และรุ่นน้องหลายคนแวะเวียนมาคุยกันที่กลุ่มของเขา ชายหนุ่มอยู่ที่นี่จนกระทั่งจบงานเลี้ยง ก็ขับรถกลับมานอนโรงแรมอยู่ในตัวเมืองซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนเกือบ 20 กิโลเมตร