รีบ

รีบ

คืนนี้เป็นคืนแรกที่เธอกลับมาร้องเพลงในผับอีกครั้ง ถึงแม้จะเป็นสถานบันเทิงเหมือนกัน ทว่าการตกแต่งมันช่างต่างกันโดยสิ้นเชิงทั้งความหรูหราทั้งแขกเหรื่อที่มายังสถานที่แห่งนี้จนเธออดประหม่าไม่ได้ มือที่กุมกันอยู่ชื้นเหงื่อเล็กน้อย แม้ว่าจะอยู่ในห้องที่เย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศ

“คุณอลิซพร้อมไหมครับใกล้จะขึ้นเวทีแล้ว คุณอิริคให้มาตาม ถ้าคุณอลิซพร้อมแล้วก็เตรียมตัวได้เลยนะครับ” ชาร์ลเดินมาตามหญิงสาวตามคำสั่งเจ้านายหนุ่ม

“ตอนนี้ไม่พร้อมก็คงต้องพร้อมแล้วละค่ะ”

“งั้นเชิญครับ” ชาร์ลผายมือให้หญิงสาวเดินนำออกไปก่อน ก่อนจะก้าวเท้ามาเดินเคียงข้างหญิงสาว “วันนี้คุณอลิซร้องแค่ 2 เพลงพอนะครับ เสร็จแล้วก็ไปพักได้เลย”

“ค่ะ มีอะไรอีกไหมคะที่ฉันจะต้องทำ”

“ไม่มีแล้วครับ” หลังจากแจ้งตารางงานให้ทราบ ชาร์ลก็ขอตัวออกไปก่อนปล่อยให้หญิงสาวทำสมาธิและมีเวลาเตรียมตัวก่อนจะขึ้นแสดง

“อ๋อ ถ้าร้องเพลงเสร็จแล้วให้ไปพบคุณอิริคที่ห้องนะครับ”

“ค่ะ”

เพลงที่อลิษาเลือกในวันนี้คือ ‘เพลงลึกซึ้งกินใจ’ ทันทีที่เสียงหวานเปล่งออกมา ผู้ชมทั่วทั้งร้านต่างเงียบเสียงลงและจับจ้องไปยังหญิงสาวบนเวที ทุกคนตั้งใจฟังเสียงร้องของอลิษาพร้อมกับโยกกายตามจังหวะเพลงช้า ๆ ดื่มด่ำกับเสียงดนตรีที่กำลังถูกถ่ายทอดจากหญิงสาวตัวเล็ก ๆ แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันยังตกอยู่ในห้วงอารมณ์

ไม่เว้นแม้กระทั่งชายหนุ่มผู้เย็นชา ดุดัน และท่าทางน่าเกรงขามที่กำลังยืนมองหญิงสาวอยู่บนชั้น 3 ของสถานบันเทิงกำลังขับกล่อมผู้คนให้หลงใหลอยู่ในอารมณ์เดียวกันกับเธอ

“งานที่ฉันสั่งเรียบร้อยดีไหม?” อิริคถามความคืบหน้าที่เขาสั่งให้ชาร์ลไปจัดการเมื่อสัปดาห์ก่อนขณะที่สายตาไม่ละไปจากภายหญิงสาวร่างเพรียวบางในชุดเกาะอกรัดรูปสีดำและกางเกงหนังสีดำทรงเข้ารูป ใบหน้าเรียบเฉยเผยรอยยิ้มจาง ๆ ตรงมุมปากเพียงชั่วครู่ ทว่าไม่มีใครสังเกตทัน

“เรียบร้อยแล้วครับ ลูกค้าชอบคุณอลิซมากเลยนะครับ”

อิริคยืนนิ่งราวกับตกอยู่ในภวังค์จนไม่ได้ยินว่าลูกน้องคนสนิทพูดอะไรด้วย

“แล้วเรื่องเรือ… เราจะตามต่อไหมครับ”

“…”

“เจ้านาย… เจ้านาย…” เมื่อไม่ได้คำตอบจากผู้เป็นนาย เขาก็มองตามทิศทางที่อิริคกำลังจ้องมองไม่วางตา เจ้านายเขาสนใจคุณอลิษาอยู่ไม่น้อย ตั้งแต่เดินเข้ามาเจ้านายก็เอาแต่มองออกไปด้านนอกกระจกบานใหญ่บนชั้น 3 ของผับตลอด

“วันนี้คุณอลิซสวยมากเลยนะครับ มิน่าแขกที่เข้ามาต่างชมชอบเธอกันยกใหญ่” ชาร์ลเอ่ยขึ้นลอย ๆ ข้างเจ้านายหนุ่ม ก่อนจะหันไปส่งยิ้มกวน ๆ ให้อิริค “คุณอิริคว่าไหมครับ?”

“ถ้าว่างมาก… ก็ไปช่วยคนอื่นเสิร์ฟอาหาร” อิริคหันมาสบตาชาร์ลพร้อมรอยยิ้มเย็นยะเยือก เล่นเอาชาร์ลเสียวสันหลังวาบ

“อะ เอ่อ มะ ไม่ดีกว่าครับ ผมมีงานที่จะต้องไปทำ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ชาร์ลพูดด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก รีบถอยหลังออกจากห้องทำงานเจ้านายอย่างเร่งรีบ

เสียงปรบมือดังขึ้นทั่วทั้งผับ อลิษาก้มศีรษะเป็นการขอบคุณและรู้สึกดีใจที่มีคนชอบในการแสดงของเธอ ขณะที่กำลังจะก้าวลงจากเวที บรรดาแขกต่างกรูกันเข้ามามอบทิปให้จนเธอรับเอาไว้ไม่ไหว ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

และแล้วทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เธอได้ทิปเยอะมากกว่าตอนที่ร้องเพลงอยู่บนเรือสำราญถึง 10 เท่า อลิษาก้มลงมองเงินที่ถือไว้ในมือหลังจากตรวจนับเสร็จเรียบร้อยแล้วคล้ายกับมีแสงสว่างส่องนำทางในการหาเงิน ได้มากกว่าบนเรืออีก…

แบบนี้ถ้าเธอทำงานที่นี่รอเรือกลับมา เธอก็ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายประจำวันอีกต่อไป

“คุณอลิซเชิญทางนี้ครับ” เสียงเรียกของชาร์ลทำให้เธอหลุดออกภวังค์ของความคิด คิ้วเรียวสวยยกขึ้นเล็กน้อย

“คะ จะพาอลิซไปไหนเหรอคะ?” เธอถามชาร์ลด้วยความสงสัย

“คุณอิริคเรียกให้คุณอลิซไปพบครับ”

“เขาบอกอะไรไหมคะ”

“ไม่ได้บอกอะไรครับ แค่บอกว่า ถ้า… คุณอลิซร้องเพลงเสร็จแล้ว ก็ให้พาคุณไปพบ”

“ค่ะ”

อลิษาเดินผ่านขึ้นมาทีละชั้น เธอไม่เคยเดินสำรวจผับแห่งนี้เลยสักครั้ง ส่วนมากเธออาศัยอยู่แค่ชั้น 3 และชั้น 1 เฉพาะเวลาทำงานเท่านั้น ซึ่งบริเวณชั้นสองที่เธอมองผ่าน ๆ น่าจะเป็นโซน VIP สำหรับแขกหรือคนสำคัญที่แวะเวียนเข้ามา

ภายในห้องทำงานหรือห้องพักส่วนตัวมาเฟียหนุ่ม ร่างสูงใหญ่กำลังเปิดแฟ้มเอกสารในมืออ่านอย่างเคร่งเครียด ก่อนจะวางมันลงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู แล้วเงยหน้าหันไปยังทิศทางที่มาของเสียง

ก๊อก ก๊อก

ชาร์ลเคาะประตูห้อง 2-3 ทีก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

“คุณอลิซเชิญเลยครับ”

“คุณไม่เข้าไปเหรอคะ”

ชาร์ลไม่ยอมตอบแถมยังปิดประตูให้พร้อมเสร็จสรรพ และยังยืนรออยู่หน้าห้องราวกับว่ากลัวเธอจะหนีออกไป

ความอึดอัดเริ่มก่อตัวจนเธอไม่กล้าขยับตัวไปไหน จะเอ่ยถามเขาก่อนดีไหมนะ เขาก็ไม่ยอมเปิดปากคุยกับเธอ แล้วจะเรียกเธอมาทำไมให้เสียเวลา เธอจึงยืนปักหลักอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนไปที่ไหน

อิริคเงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาว “เชิญนั่งครับ จะยืนค้ำหัวผมอีกนานไหม” แต่อลิษาก็ยังไม่ยอมไปนั่งที่โซฟา

“คุณพูดเรื่องธุระของคุณมาเลยดีกว่าค่ะ”

“รีบ!!”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณพูดธุระของคุณมาเลยดีกว่า ฉันจะได้กลับไปพักผ่อน”

“คุณก็มีความสามารถเหมือนกัน เรียกลูกค้าได้ดีเลยทีเดียว ต่อไปให้คุณร้องเพลงเพิ่มเป็นคืนละ 2-3 เพลง ส่วนกลางวันคุณอยากไปเที่ยวที่ไหนก็ไปได้ตามสบาย ผมจะให้จาริคหรือไม่ก็ชาร์ลไปเป็นเพื่อนถ้าไม่รู้จักเส้นทาง คุณสามารถเรียกใช้ได้ตามสบาย”

“เรื่องไปข้างนอกไม่ต้องรบกวนคุณหรอกค่ะ ขอแค่อย่างเดียว”

อิริคยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เหมือนจะอ่านความคิดของเธอออก ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากแล้วแจงรายละเอียดให้หญิงสาวฟัง

“ถ้าเรื่องค่าจ้างผมจะให้เป็นรายวันตามความเหมาะสม อาจจะมีโบนัสให้ถ้าคุณสามารถเรียกลูกค้าด้วยเสียงดนตรีของคุณได้” อิริคเงยหน้ามองหญิงสาว ก่อนจะเอ่ยถาม

“คุณมีข้อสงสัยอะไรไหม”

“ไม่มีค่ะ” อลิษาเตรียมจะเดินออกจากห้องทำงานของมาเฟียหนุ่มไป ทว่าเขากลับเรียกเธอเอาไว้ก่อน

“อย่าเพิ่งไป ถ้าต้องการอะไรเป็นพิเศษให้แจ้งกับชาร์ลหรือจาริคได้เลย พวกเขา 2 คนจะจัดการให้คุณเอง” เขายังคงพูดจาเคร่งขรึมอยู่เป็นนิจ ทั้ง ๆ ที่ในใจกลับใส่ใจเธออยู่ไม่น้อย

“ขอบคุณค่ะ”