บทที่ 7

งานใหม่ แต่หน้าที่เดิม…

อลิษานั่งทรุดอยู่บนม้านั่งริมท่าเรือพลางร้องไห้โวยวายเสียงดังและน้ำตาไหลเป็นสาย มือ 2 ข้างกุมหน้าอกและไหล่ตัวเอง

“เพราะนาย! เพราะนายทั้งหมดเลยนะ! ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ฉันคงขึ้นเรือทันแล้ว! แล้วฉันจะอยู่ที่นี่ยังไง ต่อไปนายต้องรับผิดชอบ!” เธอสะอื้นโฮและตะโกนเสียงสั่น

ชายแปลกหน้ามองเธอด้วยสายตานิ่งขรึม ปากเม้มเข้ากันเล็กน้อย เขาไม่ชอบเห็นผู้หญิงร้องไห้ ทั้งรำคาญทั้งหงุดหงิด แต่ใจลึก ๆ ก็อดสงสารไม่ได้เพราะนี่คือผู้หญิงคนเดียวที่เพิ่งช่วยเขาไว้เมื่อวาน

“หยุดร้องก่อนได้ไหม!” เสียงทุ้มเรียบ ๆ แต่ทรงพลังและน่าเกรงขามเป็นอย่างมากดังขึ้น

อลิษายังคงสะอื้นไม่ยอมหยุดและยิ่งร้องไห้แรงขึ้นด้วยความสิ้นหวัง ชายคนนั้นถอนหายใจแรงแล้วเดินออกไปอย่างหัวเสียทิ้งหญิงสาวเอาไว้ที่เดิม แต่เพียงไม่กี่ก้าวเขาก็หยุดเดินแล้วหันกลับมาอย่างรวดเร็ว

มือหนากระชากร่างเล็กให้ลุกขึ้นอย่างไม่ทันให้ตั้งตัวจนอลิษาเสียหลัก แต่กลับกลายเป็นว่าเธอถูกรวบเข้ามาในอ้อมกอดแกร่งแทน

“หยุดร้องนะ” เขากระซิบเบา ๆ ข้างหูพลางกอดเธอแน่นกว่าเดิม

อลิษาเงยหน้ามองใบหน้าคมที่ใกล้จนแทบสัมผัสได้ถึงลมหายใจ ทั้งความตกใจและความซาบซึ้งทำให้เธอเริ่มเงียบ น้ำตาเริ่มไหลช้าลงในอ้อมกอดของเขา 

แต่...

อลิษายังคงดิ้นทุบตีชายคนนั้นอย่างแรงด้วยความโกรธและอับจนใจ แต่ครั้งนี้มันทำให้เขาหมดความอดทนเสียที เขาตัดสินใจเอื้อมมือคว้าตัวเธอขึ้นอุ้มพาดบ่าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก้าวเท้าไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล เมื่อมาถึงรถเขายัดอลิษาเข้าไปในเบาะหลังทันทีพร้อมกับปิดประตูดัง ‘ปัง!’ หญิงสาวตกใจไม่น้อยและพยายามดึงตัวเองออกแต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้สนใจแม้สักนิด

เขาหันไปสั่งลูกน้องเสียงเข้ม “ออกรถ”

ทว่าอลิษายังคงโวยวายและพยายามเปิดประตูรถเพื่อจะออกไปให้ได้ ปากเล็ก ๆ ที่ร้องโวยวายไม่ยอมหยุด

“เงียบ!!” อิริคสั่งเสียงเข้ม

อลิษาเห็นแววตาสาดประกายอำมหิต รังสีอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมาจากร่างของชายหนุ่ม ก่อนที่อิริคจะหยิบปืนออกมาโชว์ตรงหน้าเธอ เพียงแค่นั้นหญิงสาวก็ชะงักนิ่งไปทันทีด้วยความหวาดกลัว ไม่เหลือเค้าโครงความดื้อรั้นในแววตา

บรรยากาศภายในรถเงียบสนิทเหลือแค่เพียงเสียงเครื่องยนต์ทำให้ความตึงเครียดแทบจะขาดใจ ก่อนจะเป็นเสียงทุ้มต่ำเสียงเรียบที่เอ่ยขึ้น “เงียบได้สักทีนะ ไหน ๆ ก็จะอยู่ด้วยกันอีก 2 อาทิตย์…”

อลิษาเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาสั่นระริก

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนพูดต่อ “ผมชื่อ อิริค ส่วนคนที่อยู่กับผม… คือจาริคและชาร์ล”

อลิษากลืนน้ำลายลงคอและเงียบไปครู่หนึ่ง รู้สึกได้ถึงความจริงจังของเขาและสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ก่อนจะเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่พูดอะไร

รถยนต์ของอิริคจอดลงที่หน้าผับแห่งหนึ่ง อลิษามองไปรอบ ๆ อย่างสับสนขณะก้าวเท้าออกจากรถ

“ทำไมมาที่นี่ล่ะ ?” เธอถามเสียงสั่น ๆ ด้วยความสงสัย

อิริคหันมามองด้วยสายตาเรียบเฉยแต่แอบแฝงความน่ากลัวที่เก็บไว้ไม่มิด ก่อนที่เขาจะตอบออกมา

“นี่คือที่พักของเรา”

อลิษาเบิกตากว้าง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา “ฉันไม่อยากอยู่เฉย ๆ 2 อาทิตย์นี้ต้องหางาน หาเงินด้วย คุณอิริคช่วยหางานให้หน่อยได้ไหม ?”

เขาหยุดเดินแล้วหันหน้ามามองเธออย่างจับผิด “คำสรรพนามการเรียกชื่อดูเปลี่ยนไปจากเดิมนะ” อลิษาทำหน้าแปลกใจ “ก็ก่อนหน้านั้นฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณนี่นา”

อิริคพยักหน้าเบา ๆ ก่อนถามต่อ “แล้วทำงานอะไรเป็นบ้าง ?”

“ร้องเพลงค่ะ เล่นดนตรีได้” เธอตอบเสียงอ่อยแต่มั่นใจ

เขาหันไปมองลูกน้องทั้งสองด้วยสายตาเรียบเฉย “จัดการหาที่พักให้และหางานตามที่เธอถนัดด้วย”

ทั้งสองพยักหน้ารับคำแล้วรีบเคลื่อนไหวทันที ขณะที่อลิษายังยืนมองด้วยความตื่นเต้นปนความลังเล 2 อาทิตย์ข้างหน้ามันจะต้องเต็มไปด้วยเรื่องไม่คาดคิด แต่เธอเตรียมใจเอาไว้แล้วไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นมาก็ตาม !!

ผ่านมาเพียงไม่นานหลังจากเข้าพักผ่อนในห้องพัก เสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้นดึงความสนใจของหญิงสาว เจ้าของห้องลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูและพบว่าชาร์ล ลูกน้องคนสนิทของอิริคยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มบาง ๆ พร้อมกับยื่นแฟ้มที่เป็นตารางงานให้อลิษา

“นี่คือตารางการทำงานครับ” อลิษารับแฟ้มมาเปิดดูก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ไม่ทราบว่าคุณอิริคเป็นใครคะ ทำไมถึงดูใหญ่โตและลึกลับแบบนี้”

ชาร์ลมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนตอบเพียงสั้น ๆ สีหน้าท่าทางของเขาก็ไม่ได้ต่างไปจากเจ้านายเลยสักนิด เหมือนโคลนนิ่งกันมา

“เรื่องนี้คุณต้องไปถามเจ้านายดูครับ” อลิษาพยักหน้าเบา ๆ ใจของเธอยังคงเต็มไปด้วยความสงสัยและความตื่นเต้นกับเรื่องราวใน 2 อาทิตย์ข้างหน้า

อลิษามองดูตารางการทำงานที่เธอได้รับจากชาร์ล ก่อนจะเดินมานั่งลงที่เตียงและถอนหายใจออกมา ใจหนึ่งก็นึกหวั่นใจเพราะกลัวว่านักร้องที่ผับแห่งนี้จะไม่พอใจที่เธอเข้ามาแทรก รวมไปถึงเรื่องของเสียงร้องที่ไม่รู้ว่าจะสู้ไหวหรือไม่

“อย่ากังวลไปอลิซ ฉันเชื่อว่าเธอทำได้” อลิษาพูดกับตัวเองพร้อมกับนึกถึงคำที่ลิเดียคอยบอกกับเธอเสมอเมื่อถึงเวลาขึ้นเวทีว่า เสียงของเธอเพราะมาก แค่ร้องให้เป็นธรรมชาติอย่างที่เคยร้องก็พอ

“เอาน่าสู้ ๆ ” อลิษาให้กำลังใจกับตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนกลางที่นอนอย่างโล่งอก