----
@บ้านพักของปลาวาฬ
"ว่าแต่ไข่ลูกเขยมันทำยังไงกันล่ะเนี่ย โทรหาแม่ดีกว่า"
ร่างอรชรเดินตรงเข้าไปในบ้านเพื่อจะหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาแม่ แต่กลับมีสายเข้าเสียก่อน
"สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีครับ ผมอยากจะโทรสอบถามเรื่องการเข้าพักน่ะครับไม่ทราบว่าตอนนี้ยังรับรูมเมทอยู่หรือเปล่าครับ"
"รับค่ะ!"
ได้ยินปลายสายว่าแบบนั้นทำเอาปลาวาฬยิ้มแก้มปริ รอคอยมานานหลายเดือนในที่สุดก็มีคนหารแล้ว
"ครับ ผมจะย้ายเข้าไปที่บ้านในเย็นวันนี้จะได้หรือเปล่าครับ"
"ได้เลยค่ะ วันนี้ฉันอยู่ที่บ้านพอดี"
"ครับ รบกวนด้วยนะครับ"
"ด้วยความยินดีค่ะ ^^ "
ปลายสายตัดไปร่างเล็กกระโดดดีใจไปทั่ว
"เย้! ในที่สุดก็มีคนหารแล้ว เอ๊ะ...เดี๋ยวนะจะโทรถามสูตรไข่ลูกเขยจากแม่นี่ เอาเป็นว่าเราไปดูความเรียบร้อยที่ห้องก่อนแล้วกันนี่ก็บ่ายแล้วด้วย"
คิดได้ดังนั้น ปลาวาฬเร่งหยิบไม้กวาดและไม้ถูพื้นเตรียมเข้าไปทำความสะอาดที่ห้องนอนอีกฝั่งของบ้านด้วยอารมณ์ร่าเริง จนกระทั่งเวลาผ่านมาถึงเย็น
19.11 น.
@ชิงช้าหน้าบ้าน
"นี่ก็ค่ำแล้วไม่เห็นจะมาเลยแฮะ"
หิวก็หิว ยุงก็เยอะอยากจะเข้าบ้านไปอาบน้ำกินข้าวนอนดูซีรีย์แล้วอาา
รอต่อไม่ถึงห้านาที รถคันหรูจอดลงที่หน้าบ้านร่างเล็กจึงรีบลุกขึ้นเตรียมตัวต้อนรับ ทว่าคนที่ลงมานั้นกลับเป็นชายร่างใหญ่ใส่สูทผูกเนคไท เดี๋ยวนะนี่แต่งตัวอย่างกับลูกน้องลุงเกลเลยนี่
"เชิญครับนายท่าน"
"!!!"
ทันทีที่ชายอีกคนก้าวลงรถมาหัวใจของปลาวาฬแทบตกไปอยู่ตาตุ่ม ชายร่างหนารูปร่างกำยำ ปลดกระดุมเสื้อเห็นหน้าอก บนกล้ามมัดสวยมีลายสักดูน่าเกรงขาม
นี่ฉันกำลังจะได้อยู่บ้านกับพวกอันธพาลเหรอเนี่ย โทรหาลุงเกลดีไหม!
"ขอโทษนะครับ ผมเป็นคนติดต่อไปเมื่อตอนบ่ายน่ะครับ"
ยักษ์ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาติดต่อเรื่องให้เจ้านาย โดยมีผู้ชายหน้านิ่งยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ด้านหลัง คอยมองเธอราวกับแมวมองหนู
มองอะไรของเขากันฉันเคยเป็นคนรู้จักเขาหรือไง
"อ๋อ ค่ะ"
"นี่คือคนที่จะมาอยู่ร่วมกับคุณ 1 ปีครับ"
"กลับไปได้แล้วไป"
เสียงทุ้มต่ำเย็นยะเยือกบอกกล่าวให้ลูกน้องราวสิบคนกลับไปทำหน้าที่ต่อ ก่อนยักษ์จะรีบเดินไปก้มหัวเล็กน้อยและขึ้นรถออกไป
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นในเวลาอันสั้น และในตอนนี้มีเพียงร่างของชายหญิงยืนอยู่เพียงสองต่อสอง
"อะ..เออ งั้นเชิญเข้าบ้านค่ะฉันจะพาคุณไปดูห้องพัก"
ปลาวาฬพยายามทำใจดีสู้เสือ ฉีกยิ้มให้มากที่สุดในชีวิตแม้ในใจจะหวาดหวั่นก็ตาม
"นี่เธอจำฉันไม่ได้จริงๆ เหรอยัยปลาวาฬน้อย"
"!!!"
ได้ยินเพียงเท่านั้นทำเอาดวงตาของเธอถลึงเบิกโพลง
"ยะ...อย่าบอกนะว่าพี่คือ...พี่หน้างอ พี่ไวท์!"
ร่างแกร่งเดินตรงเข้ามาหาเธอ ก่อนจะคว้าเอวบางกระชับเข้ากอด
"พี่ไวท์จริงๆ ด้วย!!!"
เพราะนัยต์ตาที่ไม่เหมือนใคร ทำให้รู้ได้ทันทีเขากระตุกยิ้มมุมปากขึ้นค่อยๆ ยื่นหน้ากระซิบที่ข้างหูเธอเบาๆ
"ใช่ ฉันเองฉันกลับมาดูแลคู่หมั้นของฉันอย่างไงล่ะ"
"อึก!"
คำสัญญาในวัยเด็กระหว่างผู้ใหญ่ฉันคิดว่ามันจะจบลงไปพร้อมกับพ่อแล้วแท้ๆ ทำไมจู่ๆ พี่ไวท์ยังพูดถึงเรื่องนี้อยู่ละ
"เธออาจจะยังตกใจกับเรื่องคู่หมั้น ถ้างั้นลองถามแม่เธอดูสิ"
"....."
@ห้องนั่งเล่น
"ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะแม่"
ปลาวาฬต่อสายตรงถามถึงความเป็นไปกับประกายดาวผู้เป็นแม่ ถึงได้เข้าใจสถานการณ์ทุกอย่าง เธอกลับมานั่งลงบนโซฟาไม่ไกลจากร่างแกร่ง
"สรุปก็คือ แก็งค์ราเกะมันต้องการที่จะทำร้ายปลาเพื่อคาสิโนงั้นเหรอคะ"
"อือ ฉันเลยต้องมาดูแลเธออยู่นี่ไง"
ไวท์นั่งพิงโซฟายกขาไขว้ห้างกอดอกมองไปที่หญิงสาวหน้าจิ้มลิ้ม
"ปลาคิดว่าปลาอยู่คนเดียวได้ค่ะ ไม่รบกวนพี่ไวท์ดีกว่า"
"การที่คู่หมั้นจะมาดูแลเมียตัวเองในอนาคตนี่มันผิดเหรอ"
"เปล่าค่ะ! แต่ถ้าจะเอาเรื่องคู่หมั้นที่ผู้ใหญ่เขาเออออกันมาผูกมัดชีวิตเรา ปลาคิดว่ามันดูไร้สาระเกินไป"
ทันใดนั้นเอง ร่างแกร่งถลาตัวเข้าประชิดร่างเล็กเรียวแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อกักกันร่างบางไว้ไม่ให้หนี ใบหน้าคมคายจ่อเข้าใกล้จนปลาวาฬเองเกือบลืมหายใจ
"!!!"
"แล้วถ้าฉันชอบเธอล่ะปลาวาฬ เธอโตมาแล้วน่ารักกว่าที่คิดอีกนะ ไหนจะหน้าอกที่มันล้นทะลัก..."
"พี่ไวท์!!!"
ฝ่ามือเล็กผลักอกแกร่งออกห่างทันที พร้อมทั้งยกเรียวแขนเล็กทั้งสองข้างขึ้นมาปกปิดหน้าอกใหญ่เอาไว้ นี่ขนาดใส่เสื้อยืดตัวใหญ่กางเกงขายาวปิดทุกส่วนในร่างกาย ไอ้พี่หน้างอยังมองสังเกต พี่คนนี้อันตรายเกินไปแล้ว!
"เอาเถอะ ต่อให้ของเธอจะใหญ่สักแค่ไหนฉันก็ไม่บังคับขืนใจ ออกไปหากินข้างนอกยังจะดีซะกว่า"
พูดแล้วไวท์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง วันนี้ต้องเข้าไปทำงานที่ผับนั่นเอง
"ฉันจะออกไปทำงาน อยู่แต่ในบ้านล่ะห้ามออกไปไหน"
"....."
สั่งเธอเรียบร้อยแล้ว ไวท์เดินล้วงกระเป๋าเตรียมออกจากบ้านก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าประตู
"อ๋อ ในกระเป๋ากางเกงเธอมีกระดาษ ในนั้นมีเบอร์โทรศัพท์ของฉันและช่องทางการติดต่ออื่นๆ จัดเก็บให้เรียบร้อยด้วยล่ะ"
"ห๊ะ!"
คราวนี้ไวท์เดินออกไปจากบ้านทันที ส่วนปลาวาฬเองรีบล้วงกระเป๋ากางเกงพบกระดาษอย่างที่คนพี่บอกไว้ไม่มีผิด
"เขาเอามาใส่ไว้ตอนไหนล่ะเนี่ย!!"
-----
---- “!!!!”จู่ๆ ปลายกระบอกปืนของเกลกลับจ่อที่หน้าผากของราเกะทำเอาหัวหน้าแก๊งบ้าอำนาจถึงกับหน้าถอดสี กลืนน้ำลายเหนียวหนืด“เป็นไง ความรู้สึกที่ไร้ซึ่งอำนาจน่ะมันไม่หอมหวานเลยใช่ไหมล่ะ”“มะ.....มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”สายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลจ้องมองไปที่ไนท์ ซึ่งขณะนี้เขาจัดเก็บปืนกระบอกสั้นเหน็บลงที่หลัง พร้อมทั้งช่วยไวท์แกะเชือกบนร่างให้กับปลาวาฬ“ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะมึงบ้าอำนาจไงล่ะ สำเนียดไว้ด้วยที่ลูกน้องไม่รุมกระทืบมึงตายก็บุญแค่ไหนแล้ว”“อึก!!!”เห็นรอยยิ้มของเกลทำเอาชายแก่เริ่มเดือดดาลพยายามจะต่อยเข้าที่เบ้าหน้าสุดเพอร์เฟ็คของเกล ทว่ากลับโดนเกลตบเข้าด้วยสันปืนทำเอาร่างท้วมทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง“อั๊ก!!!”“คงถึงเวลาที่มึงต้องลงนรกกลับไปยังที่ ที่ส่งมึงมาเกิดแล้วละ อ๋อ นัดนี้เพื่อเมียสุดที่รักของกู!”ปั้งง!!“!!!”เลือดสีสดพุ่งกระฉูดสาดเต็มใบหน้าของเกล ทว่าดวงตาของเกลกลับไม่มีทีท่าจะสงบลงแม้แต่น้อย“ลุงเกล!”กระทั่งร่างเล็กของปลาวาฬและลูกชายวิ่งเข้ามากอด แค้นจึงค่อยๆ สงบลง“พ่อขอโทษที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันบานปลายมาจนถึงทุกวันนี้ ขอโทษจริงๆ”น้ำเสียงสั่นเครือแล
----- “ไอ้ไนท์! มึงจริงๆ เหรอไอ้เวร!!!”ร่างแกร่งซึ่งโดนมัดติดเก้าอี้เอาไว้แทบจะคลั่ง เมื่อเห็นชายที่ตนสงสัยไว้นานแล้วเดินเข้ามาพร้อมกับตาสุดระยำของตนเอง“ใจเย็นๆ สิหลานชายนี่มันยังไม่ใช่ทุกเรื่องที่หลานควรรู้หรอกนะ เพราะตาน่ะมีอะไรให้หลานดูก่อนละ”ผลึ่บบ!ไฟภายในห้องถูกดับลง ทำเอาทุกคนต่างตกใจเช่นเดียวกับไนท์คนสนิทซึ่งอยู่ข้างกาย“เวลา!”“มะ...แม่!!”ภาพที่ฉายอยู่นั้นเป็นภาพของหญิงสาวหน้าสวย ใบหน้าเธอเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ผมเผ้าดูรุงรัง บนใบหน้ามีรอยฟกช้ำ ทำเอาอดีตคนรักอย่างเกลเดือดดาลกัดฟันแน่นเมื่อเห็นภาพคนรัก“ถะ...ถ้าลูกได้เห็นวิดีโอนี้แม่คงไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วละ วิดีโอนี้แม่เป็นคนขอราเกะถ่ายเอาไว้ ไม่รู้ว่าลูกจะได้เห็นหรือเปล่า ฮึก! แม่รักลูกนะรักเสมอ รักมากที่สุดอย่างไม่เคยรักอะไรแบบนี้มาก่อน ฮึก!”“......”ไวท์น้ำตาคลอระหว่างการดูวิดีโอของผู้เป็นแม่ เช่นเดียวกันกับเกล“ไม่รู้ว่าพ่อจะได้เห็นหรือเปล่า แม่ฝากบอกพ่อด้วยนะว่าขอโทษ ขอโทษที่ต้องเดินออกมาทั้งที่ไม่ได้บอก ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ ฮึก! ขอโทษที่ทำให้รัก ขอโทษสำหรับทุกอย่างจริงๆ ฮึกฮือ!”เกลน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสอง เช่นเดียวก
----- “อ้าว ไม่อาบน้ำพร้อมกับพี่อีกรอบเหรอ”“ไม่อาบแล้ว!”เสียงหวานดังขึ้นมาจากทางด้านนอก ทำเอาคนพี่ซึ่งนอนแผ่หลาบนเตียงคลี่ยิ้มออก“น่ารักจัง ^^”ช่วงนี้ยอมรับเลยว่าผมพูดคำว่า ‘น่ารักจัง’ กับน้องบ่อยมากก็ทำไงได้คู่หมั้นผมน่ารักนี่เนอะหลังจากที่เราเป็นแฟนกันแล้ว ผมพาน้องไปคุยเรื่องนี้กับพ่อและน้าประกายดาว พวกท่านดูมีความสุขไม่ต่างไปจากผมเลยปลาวาฬเลย แอบกระซิบบอกว่าอีกไม่กี่เดือนเราสองคนจะจัดงานหมั้นกันครับถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมนะปั้งง!!“ตัวเล็กทำอะไรน่ะ”ร่างแกร่งซึ่งกำลังยืนมองตัวเองเช็คความเรียบร้อยในกระจกบานใหญ่เอ่ยถามคนน้องที่อยู่ด้านนอกเมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากทางหน้าบ้าน ทว่ากลับไร้เสียงขานรับจากคนน้อง ทำให้เขาต้องเดินออกมาดูความเรียบร้อยด้านนอก ทุกอย่างเป็นปกติรวมทั้งกระเป๋าสะพายข้างและของใช้ที่โซฟาของคนน้องด้วยเช่นกัน“ปลาวาฬ ปลา....ปลาวาฬ!!!”เพราะเสียงที่เงียบเชียบทำให้คนพี่ร้อนใจ รีบวิ่งไปหาร่างเล็กทั่วบ้าน“ไม่สิ ปลาวาฬต้องอยู่ที่ไหนสักที่สิ ปลาพี่ไม่เล่นแล้วนะ!!”คราวนี้คนพี่เริ่มสติแตกจริงๆ เพราะไม่ว่าจะหาที่ไหนกลับไม่พบร่างของคนน้องสักนิด เขารีบวิ่งไปคว
----- "พี่ของีบสักพักนะ ได้หรือเปล่า"น้ำเสียงทุ่มต่ำแหบพร่าสุดเซ็กซี่เอ่ยออกมา ก่อนจะหลับไปในที่สุดเป็นการทำลายสถิติการนอนของเขาตั้งแต่เกิดมาไม่รู้เพราะความเหนื่อยหรือความสบายใจที่ได้นอนบนตักของปลาวาฬกันแน่ แต่มันทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจมากที่สุดในชีวิตเชียวล่ะ"ฝันดีนะคะ ^^"เรียวนิ้วสวยลูบที่แก้มคนพี่เบาๆ ระหว่างรอคนพี่ตื่นเธอทั้งเล่นโทรศัพท์ ทั้งมองวิวที่สวยงาม จนท้ายที่สุดเธอก็เข้าสู่ห้วงนิทราเช่นกัน กว่าจะรู้สึกตัวก็ปาเข้าที่บ่ายโมง"อือ""ตื่นแล้วเหรอคะ"เสียงคนพี่เอ่ยถามขึ้นมาเมื่อเห็นร่างเล็กของน้องบิดตัวไปมา ที่แท้เขาคอยนอนมองเธออยู่ข้างๆ นี่เอง"พี่ตื่นตั้งแต่ตอนไหนคะเนี่ย ทำไมไม่บอกปลาล่ะ""พี่เห็นเรานอนเลยไม่อยากกวน หิวหรือเปล่าอยากกินอะไรไหมพี่สั่งอาหารมาให้น่ะ""อา ค่ะขอเข้าห้องน้ำเดี๋ยวตามไปนะคะ""เร็วๆ นะคะพี่คิดถึง"ฟอดด!"!!!"ทั้งคำหวานทั้งการหอมแก้ม ทำเอาร่างเล็กเบิกตากว้างหายมึนงงจากการพักสายตาระหว่างวันทันที ร่างแกร่งเดินออกไปในชุดคลุมอาบน้ำ"งื้อ! ใจบ้าเต้นแรงอยู่ได้"เธอมุดหมอนใบนุ่มเพราะใบหน้าที่ร้อนผ่าวและหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ@โต๊ะอาหารข้างสระว่ายน้ำส่ว
----- @บนรถ"ว่ามาสิเรื่องที่นายอยากคุยกับฉันน่ะ ไนท์""คือว่าผม อยากจะบอกเรื่องบางอย่างให้คุณได้รู้ และผมอยากให้เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเรา""แน่นอน มันจะเป็นความลับระหว่างเราจนกว่าฉันจะหมดลมหายใจ""เออ มันก็ไม่ขนาดนั้นแค่อยากให้มีคนรู้น้อยที่สุดเท่านั้น เพราะเรื่องนี้ผมพยายามเก็บมานานหลายสิบปี เรื่องมีอยู่ว่า....""!!!!"@บนรถหรูของไวท์ "วันนี้พี่ไวท์จะพาปลาไปไหนคะเนี่ย ถึงได้ชวนออกเดินทางแต่เช้า"เสียงหวานของร่างเล็กที่ยังไม่ตื่นดีเอ่ยถามคนพี่ซึ่งกำลังจดจ่ออยู่กับท้องถนน"ไม่รู้สิ เดี๋ยวปลาก็รู้เอง""อ้าว"ถึงฉันจะไม่รู้ว่าปลายทางจะเป็นที่ไหน แต่ฉันกลับดีใจที่ได้ออกมาเที่ยวกับพี่ไวท์จริงๆ จังๆ เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยนะ แล้วก็เป็นครั้งแรกที่ต้องตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อออกเดินทางแบบนี้ครั้งแรกด้วยเช่นกัน ไม่รู้ละฉันคิดว่าตอนนี้....เปลือกตาฉันมันหนักจนไม่สามารถเปิดมันได้อีก"หืม หลับแล้วแฮะ"สังเกตเห็นคนข้างกายเงียบไปนานเมื่อหันกลับไปกลับพบว่าคนน้องหลับทิ้งเขาไว้คนเดียวเสียแล้ว ฝ่ามือใหญ่รีบเอื้อมไปหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเธอกลัวว่าแอร์เย็นๆ จะทำให้เธอไม่สบาย"ฝันดีนะคะ ^^"เขาไม่ลืมท
----- "เป็นไง ทำไมไม่มองหน้าพี่อะ""เฮ้ย! พี่มาแต๋ะอั๋งอะไรเนี่ย"ฝ่ามือเล็กของเปียสะบัดมือใหญ่ออกให้พ้นตัว ทั้งยังดุคนพี่เสียงดังทำเอาคนที่เดินผ่านไปมาถึงกับมอง"มองอะไรครับ ทะเลาะกับเมียนิดหน่อย""เฮ้ย!!!""ขอ...ขอโทษครับ!"ถึงขนาดคนที่มองทั้งสองต้องก้มหัวขอโทษก่อนจะรีบเดินออกไปให้พ้นทั้งสองคน"พี่บ้าปะ ใครเป็นเมียพี่ก่อน""เอ็งไง""บ้าละ เราไม่ได้เป็นอะไรกันเถอะ"ร่างใหญ่โน้มตัวลงมากระซิบข้างหูเปียเล็กน้อย"ก็ถ้าพี่ไม่ห้าม ก็ไม่แน่นะคืนนั้นเราอาจจะได้เป็นผัวเมียกันจริงๆ ก็ได้""ไอ้พี่ยักษ์!!!"เห็นใบหน้าที่แดงระเรื่อของคนน้องเข้าทำเอายักษ์ถึงกับหลุดขำพรืด"ฮ่าฮ่า ยัยบ๊องเอ้ย""ไม่ต้องมาจับหัวเลยนะ"ใบหน้าเรียวทำหน้ามุ้ยราวกับไม่ถูกใจกับการกระทำของร่างใหญ่เอาซะเลย"เออ จริงสิพี่จะออกไปทำธุระกับไวท์นะวันนี้""บอกเปียทำไม ไม่ใช่ครูสักหน่อย""ครูสิ ครูของหัวใจหรือเปล่าน๊าา""แหวะ!!! จะอ้วกวะพี่""ฮ่าฮ่า"เพียงไม่นานร่างคู่หมั้นเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ของปลาวาฬ จนเปียต้องทักทวงถาม"อ้าว เป็นไรอะปลา""ก็พี่ไวท์กับพี่ยักษ์น่ะสิมีธุระ วันนี้เราเลยต้องเรียนด้วยกันแค่ 2 คน""ก