เช้าของวันใหม่ กับการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ หลังจากที่ใบพลูได้ตกไปเป็นผู้หญิงของออสติน ซึ่งหญิงสาวได้ยอมจำนนไปโดยปริยาย แต่ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ทำให้เธอรู้สึกว่าคุณค่าในตัวไม่เหลือให้ภาคภูมิใจ เมื่อออสตินได้พรากเอาความสาวไปจากเธออย่างไม่น่าให้อภัย ถึงแม้ว่าเธอจะยินยอมพร้อมใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะมีครั้งต่อไป
“จอดตรงนี้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ไม่ต้องทอนค่ะ” หญิงสาวส่งธนบัตรแบงก์พันให้กับแท็กซี่ เมื่อเธอเห็นมิเตอร์ค่าโดยสารขึ้นโชว์คำนวณค่าบริการไม่กี่ร้อย หลังจากที่รถแล่นมาส่งเธอถึงหน้าบ้าน ซึ่งก่อนหน้านี้ ใบพลูได้ยืนโบกรถ ขออาศัยมากับคนขับผ่านบ้านสวน เพื่อมาลงในเมือง จากนั้นเธอจึงนั่งแท็กซี่มาที่นี่
ขณะที่ออสตินกำลังหลับใหล เขาคงไม่คิดว่าเธอจะหนีกลับออกมาแบบนี้ ที่สำคัญเงินค่าแท็กซี่นั้นใบพลูได้แอบหยิบมาจากกระเป๋าของออสติน เนื่องจากว่ากระเป๋าสะพายของเธอคงอยู่กับวาวาและนัทตี้ เพราะเมื่อคืนหญิงสาวถูกออสตินลากออกมาจากฟลอร์เต้นรำอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว หญิงสาวยืนอยู่หน้าประตูด้วยความรู้สึกผิดต่อบิดามารดา เมื่อเธอได้กระทำในสิ่งที่ไม่น่าให้อภัย ใบพลูไม่คิดว่าเธอจะพลาด ทำลายความเชื่อใจที่บิดาลงได้
หลังจากที่ถูกกำชับให้เธอพึงระวัง อย่าทำอะไร หรือให้ใครได้ในสิ่งที่ควรหวงแหน ก่อนคืนส่งตัวเด็ดขาด เพราะเขาไม่อยากให้ลูกสาวต้องมลทิน เพียงเพราะว่าเชื่อในค่านิยมผิดๆ
“พี่ใบพลู ทำไมไม่เข้าบ้าน” ไบเบิลเพิ่งกลับจากวิ่งจ็อกกิงที่สวนสาธารณะในตอนเช้า เขาได้เอ่ยถามพี่สาวออกมาด้วยความสงสัย
“ขอยืมมือถือหน่อยสิ” ใบพลูไม่ตอบ แต่เปลี่ยนเป็นแบมือ พร้อมกับออกคำสั่งน้องชายแทน
“อะไรของพี่เนี่ย” ไบเบิลพูดจาออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แต่ก็ยอมส่งสมาร์ทโฟนเครื่องแพงให้กับพี่สาวด้วยความจำใจ ใบพลูเดินออกมาจากที่ไบเบิลยืนอยู่ ก่อนที่เธอจะกดโทรออก เพื่อบอกให้เพื่อนๆ มาพบที่บ้าน หลังจากที่หญิงสาวหนีออสตินมาจากบ้านสวน แน่นอนว่าเขาคงตามเธอมาแน่ หรือไม่ชายหนุ่มอาจจะสร้างเงื่อนไขระหว่างเขากับเธอเพิ่มขึ้น
ซึ่งใบพลูไม่รู้ว่าเธอต้องชดใช้ให้เขาแค่ไหน ออสตินถึงจะเลิกรา ยอมปล่อยให้เธอมีชีวิตที่อิสระ ปราศจากพันธะผูกพัน ซึ่งต่อจากนี้ไปเธอคงกลายเป็นของเล่นเขาไปโดยปริยาย
“ทำไมต้องแอบคุย ใครมาส่ง ไหนพี่บอกว่าจะไปค้างกับเพื่อนไม่ใช่หรอ” คำถามของน้องชาย ทำให้ใบพลูถึงกับเลิ่กลั่ก หลังจากที่เธอไปนอนค้างกับผู้ชายมาทั้งคืน
“นายหุบปากไปเลยไบเบิล”
“ถามแค่นี้ทำไมพี่ต้องโกรธผมด้วย” ไบเบิลพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตัดพ้อในตัวพี่สาว ที่เธอดูหงุดหงิดตั้งแต่เช้า ไม่รู้ว่าไปกินรังแตนมาจากไหน
“เพื่อนมาส่ง พอดีว่าพี่ลืมกระเป๋าไว้ในรถนัตตี้น่ะ ถามมากจัง เข้าบ้านกันเถอะ” หญิงสาวรีบพูดเสียงอ่อน เพราะกลัวว่าน้องชายจะจับผิด เมื่อทุกอย่างในชีวิตไม่ได้เป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว พอสองพี่น้องเดินเข้ามาในบ้าน สายตาของบิดามารดาได้จับจ้องไปที่ใบพลู
เมื่อใบหน้าของหญิงสาวดูซีดๆ เหมือนกับอดหลับอดนอนมาทั้งคืน แต่สองสามีภรรยาก็ไม่ได้สงสัยในตัวลูกสาวเลยแม้แต่น้อย เธฮคงนอนดึงหลังจากปาร์ตี้กับเพื่อนๆ
“อ้าว! ทำไมสองพี่น้องกลับเข้าบ้านมาพร้อมกันได้ล่ะ ใครมาส่งใบพลู ทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่ได้ยินเสียงรถเลยล่ะลูก” กวินเอ่ยถามลูกสาวออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฟังเช่นเคย ซึ่งทำให้ใบพลูไม่กล้าสู้หน้า เมื่อเธอได้ทำในสิ่งที่ละอายต่อบิดามารดา
“วาวามาส่งค่ะ ใบพลูขอตัวไปอาบน้ำนอนพักก่อนนะคะคุณพ่อคุณแม่” หญิงสาวพูดพลางเดินเลี่ยงตรงไปที่บันไดทางขึ้น
“อ้าว! ไหนพี่บอกกับผมว่าพี่นัตตี้มาส่งไง แล้วทำไมตอนนี้เปลี่ยนเป็นพี่วาวาได้ละครับ” ไบเบิลพูดออกมาด้วยใบหน้าที่สงสัย พร้อมกับเดินตามหลังพี่สาวไปติดๆ
“ก็มาส่งทั้งสองคนนั่นแหละ ทั้งนัทตี้และก็วาวา นายคิดจะจับผิดพี่เหรอ” หญิงสาวพูดออกมาเสียงดุ ก่อนจะหันไปเอ็ดน้องชายในประโยคท้าย พลอยทำให้บิดามารดามองหน้ากันแล้วยิ้มน้อยๆ พร้อมกับส่ายหน้าให้กับลูกทั้งสองของพวกเขา
ณ บ้านสวน ซึ่งบรรยากาศในตอนเช้าช่างบริสุทธิ์ มีเสียงนกปลุกแทนนาฬิกา แต่ทว่าชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงขนาดคิงซ์ไซซ์ กลับมีท่าทีอ้อยอิ่งที่จะลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อเขาได้นอนเกือบรุ่งสาง หลังจากที่ตื่นขึ้นมาบรรเลงเพลงรักกับใบพลูรอบถึงสองรอบ
ออสตินค่อยๆ วาดวงแขนไปยังคนข้างๆ แต่ทว่าทุกอย่างกลับว่างเปล่า เขาจึงค่อยๆ ปรือตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ เพื่อปรับแสงที่แยงมา ก่อนจะกวาดสายตาคมมองไปรอบๆ ห้อง
“อย่าบอกนะว่าเธอหนีกลับไปแล้ว” ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย ก่อนที่เขาจะคว้าสมาร์ทโฟนเครื่องแพงออกมา เพื่อโทรหาใบพลู แต่ทว่าคนรับสายกลับเป็นนัทตี้เสียนี่สิ
“ฮัลโหล ออสตินมีอะไรหรือเปล่าพวกฉันสองคนกำลังเอากระเป๋ากับมือถือไปให้ใบพลูที่บ้าน”
“ไม่มีอะไร ฉันแค่จะบอกว่า ถ้าพวกเธอไปถึง ช่วยบอกให้ใบพลูโทรกลับมาด้วย ไม่อย่างนั้นฉันจะบุกไปหาเธอที่บ้าน!" ออสตินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด จนคนฟังแอบถอยหายใจให้กับความเหวี่ยงของเขา ไม่รู้ว่าคนทั้งสองมีเรื่องอะไร ที่ทำให้ทะเลาะกันอีกหรือเปล่า
“ออสติน ใจเย็นก่อนได้ไหม ทำไมต้องตะคอกเสียงดังด้วย พวกเราสองคนไม่ใช่ใบพลูที่จะให้นายโขกสับอย่างไม่มีเหตุผลหรอกนะ” นัตตี้พูดเตือนสติออสติน เพื่อให้เขาได้รู้ว่าไม่ควรกระทำหรือใช้คำพูดข่มเหงผู้อื่น แม้แต่ใบพลูก็ตามที
“อืม... ขอโทษแล้วกัน พอดีว่าฉันอารมณ์ไม่ดี แค่นี้นะนัตตี้” พูดจบประโยคชายหนุ่มก็กดตัดสายทิ้งทันที โดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรต่อ
เมื่อออสตินกำลังรู้สึกสับสนในความรู้สึกของตัวเอง ทำไมเขาถึงได้รู้สึกแคร์เธอมากขนาดนี้ ทั้งที่ช่วงค่ำคืนที่ผ่านมา ชายหนุ่มไม่ได้คำนึงต่อความรู้สึกของใบพลูเลยสักนิด เขาย่ำยีเธอจนไม่เหลือค่า แล้วแบบนี้เขาจะมีหน้าไปพบเธอได้ยังไง ใบพลูจะเกลียดเขาไหม หรือเธอเกลียดเขาไปนานแล้ว ตั้งแต่วันนั้น ที่เขาสร้างเงื่อนไขบ้าบอขึ้นมา
“เอาไงดีวะ ทำไมเธอต้องหนีฉันไปแบบนี้ด้วยนะใบพลู ยัยโง่เอ๊ย!” ออสตินกำมือแน่น ก่อนที่เขาจะคว้าเอาผ้าขนหนูที่พื้นขึ้นมาพันรอบเอวเอาไว้ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยท่าทีที่ไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่
ซึ่งพบว่าใบพลูกำลังนั่งยิ้มแฉ่ง ส่งตาหวานมาให้เขา พร้อมกับยื่นก่องของขวัญผูกโบสีชมพูมาให้ ซึ่งชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วดกหน้าเข้าหากันด้วยความสงสัย เพราะวันนี้ก็ไม่ได้เป็นวันพิเศษอะไรทำไมคนตัวเล็กถึงมีของขวัญให้กับเขานะ“ผมลืมหรือเปล่า วันนี้เป็นวันพิเศษ เนื่องในโอกาสอะไร ขอโทษนะครับคุณแม่ถ้าผมเผลอเลอลืมวันสำคัญของเราไปบ้าง” ชายหนุ่มฉายแววตาออกมาด้วยท่าทีที่รู้สึกผิด เมื่อเขากำลังคิดว่าตัวเองแย่เกินไป ที่ลืมวันสำคัญของเขาและเธอได้ลงคอ“ไม่เกี่ยวกับวันพิเศษหรอกค่ะ มันคือเรื่องเซอร์ไพร์สที่ใบพลูบอกกับคุณเอาไว้ในตอนเย็นยังไงละค่ะ” หญิงสาวยังคงฉีกยิ้มแป้นให้กับผู้เป็นสามี เมื่อเธอนั้นเชื่อว่าเขาต้องดีใจกับสิ่งที่เธอตั้งใจจะเซอร์ไพร์สอย่างแน่นอนออสตินค่อยๆ แกะโบออกแล้วเปิดกล่อง ก่อนจะพบว่าของที่อยู่ในกล่องนั้น มันคือสิ่งที่มีค่ากับเขาแค่ไหน หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงขึ้น น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มปีติยินดีไหลออกมาจากดวงตาคม เขาไม่อายที่จะหลั่งน้ำตาออกมาแบบนี้ เมื่อพบว่าที่ตรวจครรภ์นั้นขึ้นสองขีด เขากำลังจะมีลูกคนที่สอง กับผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ“ขอบคุณนะใบพลู ขอบคุณจริงๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่วัน
“มิ้นต์กับเดย์ต่างหาก”“จริงเหรอ...” ใบพลูเอ่ยถามชายหนุ่มออกมาราวกับว่าเธอไม่เชื่อใจเขา“ฉันจะโกหกเธอทำไม ที่สำคัญฉันกับมิ้นต์เราไม่เคยมีอะไรกัน” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นไปสบตาคนตัวเล็กอีกครั้ง เพื่อยืนยันในสิ่งที่เขาพูดกับเธอ“ฉันยังเชื่อใจนายได้อยู่ใช่ไหม” ออสตินส่งยิ้มบางๆ ให้กับหญิงสาว แววตาอ้อนอ้อนของใบพลูกำลังจะทำให้คนตัวโตหัวใจละลาย ก่อนที่เขาจะหยิบรองเท้าคู่สวยออกมาจากถุงกระดาษ แน่นอนชายหนุ่มออกแบบมาให้เธอเป็นพิเศษ มันสวยสะดุดตา และเธอก็สวมมันได้พอดี“ฉันจะเป็นรองเท้าให้กับเธอ ฉันอาจจะไม่ใช่ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ แต่ลูกของเรา เด็กคนนี้ เกิดจากความรักไม่ใช่ความใคร่ เกิดจากความตั้งใจที่ฉันอยากได้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ฉันรักเธอได้ยินไหมว่าฉันรักเธอ เราแต่งงานกันนะใบพลู” ถ้อยคำที่ชายหนุ่มถักทอเรียงร้อยออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ กำลังส่งผลให้ใบพลูหวั่นไหวหัวใจเต้นแรง“ฉันเคยบอกเหรอว่าจะไม่แต่งงานกับนาย” ดวงหน้ารูปไข่ดูสวยได้รูปเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อเธอมั่นใจว่าออสตินไม่มีทางทำให้เธอผิดหวังอย่างแน่นอน“เย้!”“เฮ้ยออสติน! ปล่อยฉันลงได้แล้ว ฉันกลัวตก” หญิงสาวถึงกับรีบเอาเรียวแขนคล้องลำคอแกร่ง
“ฮึก! ฮื้อ!” ใบพลูพยายามเก็บความรู้สึกน้อยใจเอาไว้สุดกำลัง แต่ทว่าท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ทนไม่ไหวปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย“หยุดร้องก่อน เธอรู้หรือเปล่า ว่าฉันคิดถึงเธอมากแค่ไหน หนีมาทำไม เธอไม่เชื่อใจฉันเลยรึไงใบพลู” ชายหนุ่มโน้มตัวลงเข้าหาหญิงสาว เขารั้งคนตัวเล็กเข้ามาซบกับร่างกายกำยำ พลางเอามือปาดน้ำตาออกจากแก้มของใบพลูอย่างเบามือ“นายต้องการอะไรจากฉันอีก”“ฉันต้องการครอบครัว ต้องการเธอกับลูก”“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันท้อง” ใบพลูเริ่มเป็นกังวล สีหน้าของหญิงสาวดูเสร้าหม่นแทนที่จะดีใจ เมื่อเธอไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นบ้านเล็กหรือบ้านใหญ่ ออสตินจะบริหารเวลายังไง เขาจะรักลูกของเธอเท่าลูกของมิ้นต์ไหมนั่นคือคำถามที่ใบพลูเกลียดที่สุด เพราะเธอไม่อยากใช้ผู้ชายร่วมกับใคร ไม่อยากให้ลูกต้องกลายเป็นคนมีปมด้อย“ไหนดูซิ นอกจากขี้แยแล้ว ยังชอบมโนไปเองด้วยใช่ไหมเนี่ย หืม” ออสตินอ้อมไปนั่งคุกเข่าลงที่พื้นตรงหน้าหญิงสาว เขารั้งมือของเธอมากุมเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบดวงตากลมโต“นายจะทำอะไร ปล่อย! ฉันจะเข้าบ้าน นายกลับไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย” หญิงสาวพยายามดึงมือกลับ แต่ทว่าคงไม่เป็นผล เพราะออสตินตั้งใจใส่เกีย
“ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องปล่อยให้ออสตินเป็นคนสะสางเรื่องนี้เอง ก่อนที่ทุกอย่างมันจะบานปลายมากไปกว่านี้”“ป่านนี้นายกล้า คงพาออสตินไปถึงบ้านร้างแล้วมั้ง ฉันจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้ ปล่อยให้ออสตินจัดการเองก็แล้วกัน”“ไม่ต้องเอาให้ถึงตาย ฉันยังไม่อยากได้ลูกเขยเป็นฆาตกร” “เชื่อเถอะน่า ออสตินคงมีวิธีที่ทำให้เดย์หายแค้น” เอเดนพูดพลางยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ ขณะที่กวินเองก็อดที่จะดื่มไม่ได้เช่นกัน เมื่อเขานั้นเป็นกังวลใจ เพราะห่วงใยความรู้สึกของใบพลูณ บ้านร้างชานเมือง ซึ่งเป็นอาณาจักรของเอเดน ที่ส่วนบุคคลห่างไกลชุมชน จึงทำให้ที่นี่กลายเป็นสถานที่เอาไว้สำหรับเชือดศัตรู แน่นอนว่าพลอยชมพูไม่เคยรู้มาก่อน นอกจากออสติน กวินและลูกน้องคนสนิทเท่านั้น“มึงทำอะไรกับใบพลูบ้าง มึงทำอะไรเมียกู! กูถามมึงต้องตอบ มึงไม่มีสิทธิ์เงียบ” ออสตินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ดวงตาคมจับจ้องมองไปที่ใบหน้าของเดย์อย่างสมเพช เมื่อชายหนุ่มถูกมัดขึงตึงเอาไว้ราวกับนักโทษ“ถุย!”“เชี้ยเอ้ย!”ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ออสตินปล่อยหมัดไปที่ใบหน้าของเดย์รัวๆ จนทำให้มิ้นต์ ที่ถูกมัดไว้กับเก้าทนไม่ไหว เมื่อพ่อของลูกกำลังเจ็บปวดทรมานใจ แม้เธอจะรู
“เราจบกันแค่นี้ ถือเสียว่าที่ผ่านมา ฉันได้ชดใช้ให้กับนายจนสิ้นแล้ว”“ใบพลู! ฟังฉันอธิบายก่อนสิ!” หญิงสาวคว้ากระเป๋าถือได้ เธอรีบวิ่งออกไปทันที ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางนั้นคือที่แห่งหนใด“เอะอะโวยวายทำไม มีอะไรเหรอออสติ” น้ำเสียงหวานดังขึ้น แต่ทว่าชายหนุ่มกลับรู้สึกรังเกียจ แม้แต่เสียงที่หล่อนเปล่งออกมาเขายังไม่อยากได้ยินด้วยซ้ำ“โธ่เว้ย!” ออสตินรู้สึกโมโหตัวเอง เมื่อเขาตามใบพลูออกไปไม่ทัน เพราะมัวแต่หาชุดมาสวมใส่ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนโทรไปก็ปิดเครื่อง มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเขากันแน่ รักกันอยู่ดีๆ กลับมีเรื่องบ้าๆ คล้ายกัน ในเวลาไล่เลี่ยกัน แสดงว่าต้องมีความไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นนอนภาพบรรยากาศในยามเช้าวิวทิวทัศน์ตรงหน้าที่สวยงาม บ่งบอกให้รู้ว่าทัศนียภาพมีส่วนเกี่ยวข้องกับความรู้สึกของมนุษย์ไม่น้อย เพราะป่าเขาลำเนาไพร ไม้ดอกไม้ประดับพวกนั้นทำให้ใบพลูดูมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าวันแรกๆ ที่เธอเดินทางมาถึงที่นี่ แม้ดวงตาที่เคยฉายแววเป็นประกายยังคงเศร้าหม่น แพทย์หญิงใบบัวก็ยังคงเชื่อว่าอีกไม่นานหลานสาวของเธอจะต้องดีขึ้น“ผลตรวจออกมาแล้วนะ” หญิงสาวรับฟังด้วยหัวใจที่เต้นแรง แต
ภายในห้องนอนของเดย์ บนเตียงขนาดคิงไซซ์ได้มีหญิงสาวร่างอรชรนอนหลับใหล เรือนกายของเธอมีเพียงชุดชั้นในตัวจิ๋วห่อหุ้มกายเอาไว้ หลังจากที่มิ้นต์ได้จัดการถอดชุดของเธอออกจนสิ้น สายตาคมจับจ้องไปที่ใบหน้ารูปไข่ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ นอนลงไปข้างกายของเธอ ซึ่งเนื้อตัวของเดย์มีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวเอาไว้ ขณะที่มิ้นต์เป็นตากล้องคอยถ่ายภาพจัดฉากให้ดูสมจริง“นี่เดย์! ทำยังกับไม่เคย” มิ้นต์ถึงกับโวยวายออกมาเสียงดัง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มโอบใบพลูด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ “เคยน่ะเคย แต่ทุกมันยินยอมพร้อมใจกันทั้งสองฝ่าย ไม่ได้นอนนิ่งๆ แบบนี้สักหน่อย”“มันก็เหมือนกันแหละน่า ตุ๊กตายางนายก็เคยเอามาแล้วไม่ใช่เหรอ”“หุบปาก!” “ก็เร็วหน่อยสิ เดี๋ยวออสตินก็กลับมาแล้ว เข้าในผ้าห่มทำเหมือนคนกำลังเล่นบทเลิฟซีนอะ” มิ้นต์ออกคำสั่งออกไป จนทำให้เดย์ชักสีหน้าใส่หล่อนอย่างไม่ค่อยพอใจ“เอาภาพนิ่งนะ”“รู้แล้วน่า ใครจะบ้าถ่ายวิดีโอ ยัยใบพลูนอนนิ่งเป็นขอนไม้อยู่แบบนั้น” มิ้นต์เริ่มขึ้นเสียงใส่ชายหนุ่ม ก่อนที่หล่อนจะพยายามหามุมกล้องให้ได้ภาพที่ดูเหมือนจริงที่สุด“พอแล้ว แค่นี้ก็ทำให้ออสตินไม่อยากแต่งงานกับใบพลูแล้วแหละ”“แ