18 ความสับสน2

ภายในห้องนอนของใบพลู หญิงสาวอาบน้ำชำระล้างคราบคาวโลกีย์ ก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะเครื่องแป้งแล้วเพ่งมองตัวเองด้วยแววตาที่สมเพช

เมื่อเธอยอมจำนนต่อความเป็นชายจากออสตินอย่างไม่อาย ทั้งที่ผ่านมาพยายามระวังตัว ไม่ยอมให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบชายหนุ่ม แต่เมื่อคืนนี้เธอกลับยอมจำนนให้แก่เขาอย่างไม่รีรอ ราวกับว่าตัวเองก็รอคอยโหยหาเขามาแสนนาน

“ป่านนี้นายคงกำลังนั่งหัวเราะฉันอย่างมีความสุข คงจะสนุกมากสินะ ที่เอาชนะฉันได้ทุกประตู” หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยร่องรอยของความอัดอั้นตันใจ เมื่อความรู้สึกมันหลากหลายแปลกประหลาดจนมิอาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

“นับจากนี้ไปฉันจะขออยู่ห่างๆ นาย ฉันจะไม่พาตัวเองเข้าไปพัวพันกับผู้ชายอย่างนายอีกแล้ว ฉันจะถือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราเมื่อคืน มันคือการตอบแทน ที่นายเคยช่วยชีวิตฉันเอาไว้ในครานั้น จบสิ้นเสียที ฉันขอเป็นคนใหม่ที่จะไม่ยอมอ่อนข้อให้นายอีกแล้วออสติน!”

น้ำเสียงของเธอฟังดูคล้ายๆ กับว่าจะร้องไห้ออกมาเต็มที แม้ว่าหญิงสาวจะพยายามกลั้นเอาไว้จนสุดกำลัง ก่อนที่แววตาของใบพลูจะดูแข็งกร้าวราวกับคนละคน ดังที่เธอได้พูดกับตัวเอง นับจากนี้ไปเธอจะไม่ยอมทำตามข้อเรียกร้องของออสตินอีกแล้ว

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น ซึ่งทำให้ใบพลูรีบปาดน้ำตาออกจากพวงแก้ม พร้อมกับเติมแป้งลงไป ก่อนที่เพื่อนทั้งสองของเธอจะเดินเข้ามา

“พวกฉันสองคนเป็นห่วงเธอแทบแย่ สรุปว่าเมื่อคืน...” พอเข้ามาในห้องนอนของเพื่อนรัก วาวารีบถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“ไม่มีอะไร ฉันกับนายนั่นทะเลาะกันเหมือนทุกครั้ง จากนั้นฉันก็หนีกลับมาบ้าน” ใบพลูพูดแถออกไป พลางใช้นิ้วกลางไขว้นิ้วชี้แอบไว้ทางด้านหลัง เมื่อเธอกำลังพูดปด แล้วยังไม่กล้าสบตาเพื่อนทั้งสอง

“เมื่อสักครู่ ออสตินเพิ่งโทรมา เธอจะไม่โทรหาเขาหน่อยเหรอ นายนั่นของเธอฝากบอกมาว่า ถ้าเธอไม่โทรกลับเขาจะบุกมาหาเธอที่บ้านเลยนะใบพลู”

นัตตี้ส่งโทรศัพท์มือถือเครื่องแพงให้กับเพื่อนรักของเธอ พร้อมกับกระเป๋าสะพายที่ใบพลูไม่ได้หยิบมาด้วยเมื่อคืน เนื่องจากว่าเธอถูกออสตินลากออกไปจากงานอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ขอบใจนะ”

“เธอแน่ใจนะใบพลู ว่าเมื่อคืน...โอ๊ย! เจ็บนะนัตตี้” วาวายังคงไม่เลิกรา เธอพยายามที่จะเค้นเอาความจริงจากใบพลูเสียให้ได้ จนนัทตี้สะกิดเอาไว้แทบไม่ทัน

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เราสองคนขอตัวกลับก่อนนะ พอดีว่าต้องไปดูร้านเสื้ออ่ะ”

นัทตี้รีบขอตัวกลับ ก่อนที่วาวาจะเอ่ยถามในสิ่งที่ใบพลูไม่อยากตอบ ซึ่งหญิงสาวพอจะเดาได้ว่าเพื่อนรักของเธอกับออสตินนั้น มีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งแค่ไหน เพราะเธอฟังจากน้ำเสียงของชายหนุ่มที่ดูโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ คงไม่พ้นเรื่องที่ใบพลูหนีเขามา

“อืม แล้วเจอกัน”

“มีอะไรก็โทรหาเราสองคนได้ตลอดเวลานะ”

“อื้ม... ขอบใจมากนะวาวา นัทตี้”

 ทั้งสามส่งยิ้มบางๆ ให้แก่กัน ก่อนที่สองสาวจะเดินออกไปจากห้องของใบพลู ภายในห้องนอนเริ่มเงียบงันขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวเหลือบลงไปมองสมาร์ตโฟนเครื่องแพงในมือด้วยความลังเลใจ เธอควรโทรหาเขาดีไหม แล้วถ้าออสตินบุกมาที่บ้านจริงๆ แล้วพูดความจริงทั้งหมดให้กับบิดามารดาของเธอฟังจะทำยังไง

“นายมันเจ้ากรรมนายเวรของฉันหรือยังไง ทำไมชีวิตของฉันต้องมีนายเข้ามามีบทบาททุกครั้งด้วยนะ” ใบพลูพูดพร่ำพรรณนาออกมาตามลำพัง ก่อนจะตัดสินใจโทรหาออสติน เพื่อตอกย้ำให้เขาเลิกวุ่นวายกับเธอสักที

“ฮัลโหล เธอเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหม ออกจากบ้านไปตอนไหน ใครไปส่ง รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน ชุดที่เธอใส่มันโป้จะตาย แล้วนี่เธอทำอะไรอยู่ ถึงเพิ่งโทรมาเอาป่านนี้ ไม่รู้รึไงว่าฉันเป็นห่วงเธอแค่ไหน” ออสตินพูดออกมาเป็นฉากอย่างเผลอลืมตัว ซึ่งทำให้ใบพลูยกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากด้วยหัวใจพองโต เธอไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่า ผู้ชายอย่างเขาจะปริปากพูดคำว่าห่วงใยเธอออกมาแบบนี้ได้

แต่ทว่าหญิงสาวก็ต้องหุบยิ้มลงอย่างฉับพลัน พร้อมกับฉายแววตาเศร้า เมื่อเธอกับเขาไม่มีทางเดินร่วมทางกันได้ ในเมื่อต่างคนต่างก็มีเหตุผลคนละอย่าง ตั้งแต่รู้จักกันมา ออสตินไม่เคยสร้างรอยยิ้มให้กับเธอเลยสักครั้ง ถ้าฝืนคบกันไปก็คงมีแต่เสียใจ วันๆ คงเอาแต่ร้องไห้เสียน้ำตาอยู่ร่ำไป ซึ่งคนที่เจ็บปวดที่สุดคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากตัวเธอเอง

“เรื่องที่เกิดขึ้นมันคือความผิดพลาด ถือเสียว่าฉันได้ชดใช้หนี้ชีวิตให้กับนายไปก็แล้วกัน นับจากนี้ไปเราสองคนจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก ต่างคนต่างเดินในเส้นทางทีวาดเอาไว้ เพราะถึงยังไงทางที่ฉันเดินก็ไม่เคยมีนายผ่านเข้ามาอย่างแน่นอน” ใบพลูพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“หึ! เธอมันอวดดี คอยดูก็แล้วกัน อะไรที่เป็นของฉัน รวมทั้งตัวเธอก็ยังคงเป็นของฉันวันยังค่ำอยู่ดี” ออสตินเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอม เขาประกาศก้องเสียงแข็ง เพื่อยืนกรานในคำพูดออกมาอย่างหนักแน่น

“ก็แล้วแต่นายจะคิด อุ้ย!” หญิงสาวถึงกับเซถลา เมื่อเธอลุกขึ้นยืน อาจจะเป็นเพราะว่าพักผ่อนไม่เพียงพอ

“ใบพลู! ฮัลโหล! ใบพลูเธอเป็นอะไรน่ะ!” เมื่อเขาได้ยินหญิงสาวอุทานออกมาตามสาย ทำให้ออสตินรู้สึกห่วงใยเธอขึ้นมาทันที

“ฉันไม่เป็นไร แค่หน้ามืดเฉยๆ แค่นี้นะฉันจะนอนพักแล้ว”

“อ้าวเฮ้ย! ฮัลโหล! ใบพลู! ยัยนี่ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย”

ออสตินถึงกับสบถออกมาด้วยใบหน้าที่ดูโกรธ เมื่อใบพลูกดตัดสายอย่างไม่ไว้หน้าเขาสักนิด เธอไม่คิดที่จะเรียกร้องให้เขารับผิดชอบเลยหรืออย่างไรกัน ผู้หญิงคนนี้นอกจากจะพยศแล้ว เธอยังแสดงท่าทีเย็นชาใส่เขาอีกต่างหาก แบบนี้จะไม่ให้ออสตินคลั่งได้ยังไงกัน