51 ความตื่นเต้น2

“ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องปล่อยให้ออสตินเป็นคนสะสางเรื่องนี้เอง ก่อนที่ทุกอย่างมันจะบานปลายมากไปกว่านี้”

“ป่านนี้นายกล้า คงพาออสตินไปถึงบ้านร้างแล้วมั้ง ฉันจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้ ปล่อยให้ออสตินจัดการเองก็แล้วกัน”

“ไม่ต้องเอาให้ถึงตาย ฉันยังไม่อยากได้ลูกเขยเป็นฆาตกร” “เชื่อเถอะน่า ออสตินคงมีวิธีที่ทำให้เดย์หายแค้น” เอเดนพูดพลางยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ ขณะที่กวินเองก็อดที่จะดื่มไม่ได้เช่นกัน เมื่อเขานั้นเป็นกังวลใจ เพราะห่วงใยความรู้สึกของใบพลู

ณ บ้านร้างชานเมือง ซึ่งเป็นอาณาจักรของเอเดน ที่ส่วนบุคคลห่างไกลชุมชน จึงทำให้ที่นี่กลายเป็นสถานที่เอาไว้สำหรับเชือดศัตรู แน่นอนว่าพลอยชมพูไม่เคยรู้มาก่อน นอกจากออสติน กวินและลูกน้องคนสนิทเท่านั้น

“มึงทำอะไรกับใบพลูบ้าง มึงทำอะไรเมียกู! กูถามมึงต้องตอบ มึงไม่มีสิทธิ์เงียบ” ออสตินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ดวงตาคมจับจ้องมองไปที่ใบหน้าของเดย์อย่างสมเพช เมื่อชายหนุ่มถูกมัดขึงตึงเอาไว้ราวกับนักโทษ

“ถุย!”

“เชี้ยเอ้ย!”

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ออสตินปล่อยหมัดไปที่ใบหน้าของเดย์รัวๆ จนทำให้มิ้นต์ ที่ถูกมัดไว้กับเก้าทนไม่ไหว เมื่อพ่อของลูกกำลังเจ็บปวดทรมานใจ แม้เธอจะรู้สึกดีกับออสตินแค่ไหน แต่ความใกล้ชิดกับเดย์ได้ถักทอกลายเป็นสายใย จนทำให้หญิงสาวเริ่มรู้ใจตัวเอง

“คุณออสตินพอได้แล้วค่ะ พอได้แล้วมิ้นต์ยอมสารภาพแล้ว ทุกอย่างเป็นแค่การจัดฉาก ปล่อยเดย์ไปเถอะนะ”

“หุบปาก!” ขณะที่หญิงสาวกำลังร่ำร้องสะอื้น ขอร้องชายหนุ่มให้หยุดซ้อมพ่อของลูกเธอ เดย์ได้ตะคอกออกมาด้วยน้ำเสียงแข็ง แววตาของเขาดูไร้ซึ่งความหวาดกลัว

“นายไม่สงสารฉันบ้างหรือไง ไม่ห่วงฉันเลยใช่ไหม เดย์... ฉันมีความจริงจะบอกนาย เรื่องท้องฉันไม่ได้แต่งเรื่องขึ้นมา แต่ฉันท้องกับนายเดย์ ได้ยินไหมว่าฉันท้องกับนาย!” มิ้นต์รู้สึกผิดหวังไม่น้อย เมื่อเดย์เอาแต่เงียบ ไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งที่หล่อนได้สารภาพกับเขา ความจริงแล้วที่เดย์เงียบไป นั่นเป็นเพราะว่าเขากำลังตื่นเต้น เมื่อชายหนุ่มกำลังจะได้เป็นพ่อคน ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะไม่เคยมีในหัวของเขามาก่อนเลย แต่ทว่าเดย์นั้นกลับรู้สึกดีอย่างน่าประหลาดใจ นี่ใช่ไหมความรู้สึกของผู้สร้างโลก

“ทำแบบนี้ทำไม ฉันไม่เคยมีเรื่องผิดใจกับนายมาก่อน ทำไมถึงต้องพยายามสร้างเรื่องให้ฉันกับใบพลูต้องกินแหนงแคลงใจกันด้วย” ออสตินพยายามระงับความโกรธเอาไว้ เมื่อเขาเริ่มเห็นอกเห็นใจมิ้นต์ เพราะหญิงสาวกำลังตั้งครรภ์ลูกของเดย์ ชายหนุ่มเชื่อว่ายังไง ถ้าหล่อนไม่มีใจ คงไม่ปล่อยให้ตัวเองตั้งครรภ์อย่างแน่นอน

“เพราะมึงคือสาเหตุที่ทำให้เดวาน้องกูต้องฆ่าตัวตาย มึงควรชดใช้ ไม่ใช่ลอยหน้าลอยตามีความสุขอิ่มเอมใจ ขณะที่น้องสาวกูตายไปทั้งคน” เมื่อพูดถึงเดวา แววตาของเดย์ดูเศร้าลงไปอย่างถนัดตา เขาได้แต่โทษออสติน

จนลืมไปว่าน้องสาวของเขามีภาวะเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แล้ว สาเหตุมาจากที่เธอถูกดุด่าไม่มีเหตุผล บิดาของเขามักใช้ความรุนแรงในการลงโทษเดวาเป็นประจำ จึงนำมาซึ่งความเครียดทำให้หญิงสาวขาดสติทำในสิ่งที่ไม่ยั้งคิดกินยาฆ่าตัวตาย เดย์ถึงกับหัวใจแตกสลาย เมื่อการตายของน้องสาวนำมาซึ่งความโศกเศร้าของครอบครัว

“กูไม่ได้รู้จักน้องสาวมึงเป็นการส่วนตัว แน่นอนว่ากูไม่สามารถรักน้องสาวมึงได้ เพราะกูมีใบพลูอยู่เต็มหัวใจ กูรักเธอมากแค่ไหนมึงน่าจะรู้ดี แน่นอนการตายของน้องมึงไม่เกี่ยวกับกู ต่อจากนี้ไปเราไม่รู้จักกัน กูเองก็ไม่ใช่คนใจร้ายไส้ระกำ ขอให้มึงรักษาชีวิตเอาไว้ เพื่อเป็นพ่อที่ดี ปล่อยมันไป”

ออสตินพูดทิ้งท้ายประโยคเอาไว้ให้เดย์คิดได้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกไป ปล่อยให้ลูกน้องแก้มัดมิ้นต์กับเดย์ เมื่อหญิงสาวเป็นอิสระเธอรีบวิ่งตรงไปหาชายหนุ่มทันที เพราะความรู้สึกที่มีได้เปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว

“อย่าวิ่ง” ถึงแม้ว่าเดย์จะไม่แสดงออก แค่นี้มิ้นต์ก็ดูออกว่าเขากำลังห่วงใยหล่อนมากแค่ไหน

“นายเจ็บมากไหม หยุดอาฆาตพยาบาทสักทีเถอะนะ ถือว่าทำเพื่อฉันกับลูกได้หรือเปล่าเดย์” มินต์เอาฝ่ามือทั้งสองข้าง กุมใบหน้าชายหนุ่มเอาไว้ด้วยความห่วงใย ซึ่งทำให้เดย์สัมผัสได้ถึงความรักที่มิ้นต์มีให้กับเขา เดย์ไม่ปริปากพูด แต่ทว่าชายตัวตัวได้พยักหน้าให้กับเธอแทนคำตอบ

ก่อนที่ชายหนุ่มจะตัดสินใจโน้มตัวหญิงสาวเข้ามาไว้ในอ้อมกอด นับจากนี้เรื่องวุ่นๆ คงหมดไป มันคงเหลือไว้เป็นเพียงแค่บทเรียน เพราะเดย์รู้ดีว่าหากออสตินคิดจะปลิดชีวิตของเขาทิ้ง มันง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเสียอีก

หลายวันผ่านไป ใบพลูยังคงพักอยู่กับน้าของเธอที่เชียงใหม่ เพราะแพทย์หญิงใบบัวได้มาประจำการ ทำงานที่โรงพยาบาลของรัฐ คนรุ่นใหม่ไฟแรงหวังจะอุทิศตนให้กับวงการแพทย์ จนพี่สาวอย่างใบบุญอดห่วงว่าน้องสาวของเธอจะขึ้นคาน อยู่แบบโดดเดี่ยวเดียวดาย มีลูกแต่ไม่มีคนรู้ใจ ท้ายที่สุดแล้วชีวิตก็คงหาความสมบูรณ์แบบไม่ได้ แต่ทว่าบางครั้งความสมบูรณ์แบบของชีวิตนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องมีคู่เสมอไป

“เย็นแล้วยังไม่เข้าบ้านอีกเหรอ” แพทย์หญิงใบบัวกลับมาจากโรงพยาบาล เธอได้เดินเข้ามาหาใบพลู ซึ่งหญิงสาวได้นั่งเหม่ออยู่บริเวณสวนหน้าบ้าน

“พี่กลับมาแล้วเหรอ ฉันรู้สึกเบื่อจัง อยากหนีไปให้ไกลๆ”

“ต่อให้เธอหนีไปไกลแค่ไหน ก็หนีใจตัวเองไม่พ้นหรอกนะใบพลู” หญิงสาวในชุดกาวน์สีขาว หย่อนก้นนั่งลงข้างๆ หลานสาว เมื่อเธอรู้สึกว่าใบพลูดูมีสีหน้าอมทุกข์ ทั้งที่พยายามหนีออสตินมาตั้งไกล

“ใครบอกพี่ ฉันไม่ได้รู้สึกดีกับผู้ชายพันธุ์นั้นสักหน่อย เขาเข้ามาเพียงเพราะต้องการเห็นฉันเจ็บปวดก็เท่านั้นเอง เขาไม่มีหัวใจ ไม่มีค่าใดๆ กับฉันอีกแล้ว” ใบพลูพยายามสลัดความรู้สึกเจ็บปวด เมื่อนึกถึงสิ่งที่ออสตินได้ทำกับเธอ เขานอนกับมิ้นต์จนมีลูกด้วยกัน ผู้ชายแบบนี้ ทำไมเธอจะต้องอาลัยอาวรณ์ ในเมื่อเขากำลังจะสร้างครอบครัวกับหล่อน ส่วนเด็กในท้องของเธอนั้น ไม่จำเป็นต้องมีพ่อก็ได้

“เธอไม่แปลกใจหรือไง ทำไมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ถึงได้บังเอิญแปะขนาดนั้น รับฟังออสตินบ้าง เขารักเธอ”

“พี่พูดยังกับว่าเจอเขามาอย่างนั้นแหละ”

“ฉันขอตัวเอาของไปเก็บก่อน งอนแต่พองาม ยังไงลูกของเธอก็ต้องการพ่อ จำไม่ได้เหรอ ตอนที่เธอเจอพ่อครั้งแรกเธอดีใจแค่ไหน อย่าให้เด็กคนนี้ สัมผัสกับความรู้สึกแบบนั้น แบบที่เธอเคยเจอมา” พูดจบประโยคแพทย์หญิงใบบัวได้เดินเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้ใบพลูนั่งน้ำตาคลอ ก่อนที่มันจะไหลออกมาเป็นทาง เมื่อเธอนึกถึงตอนเป็นเด็ก การที่ไม่มีพ่อนั้น มันรู้สึกอ้างว้างแค่ไหนหญิงสาวรู้ดี ถึงแม้ว่ามารดาจะพยายามชดเชยให้ แต่ไออุ่นของพ่อย่อมแตกต่างจากไออุ่นของแม่อยู่วันยังค่ำ

ขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งทบทวนความรู้สึกของตัวเองอยู่นั้น ลำแขนของใครบางคนได้โอบกอดเธอไว้หลวมๆ จากทางด้านหลัง อกแกร่งของเขากระทบกับแผ่นหลังของเธอ ทำให้ใบพลูถึงกับหัวใจเต้นแรง

เมื่อหญิงสาวสัมผัสได้ถึงภาษากาย ที่เขากำลังถ่ายทอดผ่านอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นส่งมาให้ พอได้กระชุ่มกระชวยหัวใจ อ้อมกอดที่เธอพยายามผลักไส แต่ไม่ว่าเธอจะหนีเขาไปไหน ก็คงไม่มีทางหนีพ้น