49 ความร้าวฉาน

ภายในห้องนอนของเดย์ บนเตียงขนาดคิงไซซ์ได้มีหญิงสาวร่างอรชรนอนหลับใหล เรือนกายของเธอมีเพียงชุดชั้นในตัวจิ๋วห่อหุ้มกายเอาไว้ หลังจากที่มิ้นต์ได้จัดการถอดชุดของเธอออกจนสิ้น สายตาคมจับจ้องไปที่ใบหน้ารูปไข่ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ นอนลงไปข้างกายของเธอ ซึ่งเนื้อตัวของเดย์มีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวเอาไว้ ขณะที่มิ้นต์เป็นตากล้องคอยถ่ายภาพจัดฉากให้ดูสมจริง

“นี่เดย์! ทำยังกับไม่เคย” มิ้นต์ถึงกับโวยวายออกมาเสียงดัง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มโอบใบพลูด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ

 “เคยน่ะเคย แต่ทุกมันยินยอมพร้อมใจกันทั้งสองฝ่าย ไม่ได้นอนนิ่งๆ แบบนี้สักหน่อย”

“มันก็เหมือนกันแหละน่า ตุ๊กตายางนายก็เคยเอามาแล้วไม่ใช่เหรอ”

“หุบปาก!” “ก็เร็วหน่อยสิ เดี๋ยวออสตินก็กลับมาแล้ว เข้าในผ้าห่มทำเหมือนคนกำลังเล่นบทเลิฟซีนอะ” มิ้นต์ออกคำสั่งออกไป จนทำให้เดย์ชักสีหน้าใส่หล่อนอย่างไม่ค่อยพอใจ

“เอาภาพนิ่งนะ”

“รู้แล้วน่า ใครจะบ้าถ่ายวิดีโอ ยัยใบพลูนอนนิ่งเป็นขอนไม้อยู่แบบนั้น” มิ้นต์เริ่มขึ้นเสียงใส่ชายหนุ่ม ก่อนที่หล่อนจะพยายามหามุมกล้องให้ได้ภาพที่ดูเหมือนจริงที่สุด

“พอแล้ว แค่นี้ก็ทำให้ออสตินไม่อยากแต่งงานกับใบพลูแล้วแหละ”

“แล้วเรื่องออสติน เธอจะไปดักรอมันตอนนี้เลยไหม”

“อืม... แค่นายทำตามแผนทุกอย่างก็จบ แล้วคืนนี้นายจะไม่รวบหัวรวบหางยัยนี่หน่อยเหรอ” มิ้นต์แสยะยิ้มร้าบออกมา พลางมองไปที่ใบพลูด้วยสายตาเกลียดชัง ทั้งที่หญิงสาวไม่เคยอาฆาตมาดร้ายหล่อนเลยแม้แต่น้อย

“เธอมีค่ามากกว่าที่ฉันจะฝืนใจ รอให้ใบพลูฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ ฉันมีวิธีที่จะทำให้เธอเป็นของฉันด้วยความยินยอมพร้อมใจ” ถ้อยคำที่เดย์ร้อยเรียงออกมานั้น ส่งผลให้มิ้นต์รู้สึกจุกในอก จนหล่อนแอบอิจฉาใบพลูที่มีแต่คนรัก แม้แต่ในเวลานี้ เดย์ก็ยังคิดที่จะปกป้องศักดิ์ศรีของเธอทั้งที่ไม่ได้สติ

“ฉันไปก่อนนะ ป่านนี้ออสตินคงกลับมาแล้ว อย่าทำให้แผนแตกซะล่ะ”

“รู้แล้วน่า ยังไงซะไอ้ออสตินก็ต้องคลั่งตาย แค่เห็นภาพไม่ต้องบรรยายให้มากความมันก็คงเจ็บจนจุกแล้วแหละ” แววตาของเดย์เป็นดั่งเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้ แผ่รังสีอำมหิตออกมาราวกับเหยี่ยวที่เห็นลูกไก่อยู่ในกำมือ

เมื่อออสตินกลับมาถึงบ้านพักตากอากาศ ตอนนี้มันเริ่มแผ่คลุมไปด้วยความมืด ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจที่บ้านไม่มีแสงไฟ ใบพลูไปไหนนั่นคือคำถามที่เกิดขึ้นภายในใจของชายหนุ่ม เขารู้สึกห่วงเธอขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบเปิดไฟแล้วโทรหาหญิงสาว แต่ทว่าเขาโทรยังไงก็ไม่ติด

“เธอหายไปไหน ทำไมต้องทำให้เป็นห่วงแบบนี้นะใบพลู” ชายหนุ่มบ่นพึมพำออกมา ขณะที่เขารู้สึกกระวนกระวายใจ เมื่อคนรักหายไปโทรหายังไงก็โทรไม่ติด

เขาตัดสินใจเดินออกมาสำรวจรอบๆ บริเวณบ้าน แต่ก็ไม่พบหญิงสาว ออสตินเริ่มมีลางสังหรณ์บางอย่าง แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องดี ที่ใบพลูหายไปแบบนี้ เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้านอีกครั้ง เมื่อเขากำลังคิดว่าเธออาจจะเผลอหลับไปแล้วก็ได้

“เฮ้ย! มิ้นต์! คุณมาได้ไง แล้วทำไมถึงได้มานั่งอยู่ในห้องนี้” ชายหนุ่มถึงกับตกใจ ที่เห็นมิ้นต์นั่งอยู่บนเตียงนอน ภายในบ้านพักตากอากาศของเขา

“มิ้นต์แค่จะมาส่งข่าว ออสตินคุณรู้หรือเปล่าว่าที่เจ้าสาวของคุณอยู่กับใครในตอนนี้” มิ้นต์พยายามที่จะปั่นหัวออสติน ให้เขาเคลิ้มตามในสิ่งที่หล่อนได้วางแผนเอาไว้

“หมายความว่ายังไง”

“เดี๋ยวจะส่งภาพเด็ดให้นะคะ คุณเปิดดูสิค่ะออสติน” หล่อนพูดพลางยกมือถือขึ้นมากดข้อความส่งให้ชายหนุ่ม ภาพของใบพลูนอนอยู่บนเตียง โดยมีเดย์คอยเล้าโลม กำลังส่งผลให้ออสตินโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขาแทบจะปามือถือเครื่องแพงทิ้ง มันเกิดเรื่องบ้าๆ พวกนี้ขึ้นได้ยังไง

“เลว!”

“ใจเย็นๆ นะออสติน มิ้นต์เคยบอกแล้ใช่ไหมว่าพวกเขาสองคนรักกัน”

“ออกไป คุณออกไปจากห้องผมเดี๋ยวนี้!” เขาตะคอกออกมาด้วยน้ำเสียงโกรธขึ้น ชายหนุ่มพยายามสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ไม่ให้มันระเบิดออกมา เมื่อภาพเหล่านั้นช่างบาดตาบาดใจ เธอทำกับเขาแบบนี้ได้ยังไง หญิงสาวที่เขาเฝ้ารักเฝ้าทะนุถนอม ความใสซื่อ ความอ่อนหวานของเธอมันคือการแสแสร้งแกล้งหลอกเขามาโดยตลอดหรืออย่างไง เธอต้องการเอาคืนเขาใช่ไหม

หมับ!

“นี่คุณจะทำอะไร ผมบอกให้ออกไปไง”

“มิ้นต์รักคุณนะคะออสติน”

“แต่ผมไม่เคยรักคุณ” ถ้อยคำที่ฟังดูหนักแน่น เมื่อเขายืนกรานประโยคที่เป็นดั่งใบมีดกรีดลงกลางใจมิ้นต์ ทำให้หล่อนแสยะยิ้มร้าย แล้วหัวเราะร่วนออกมาราวกับคนที่กำลังเสียสติ

ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! “เฮ้ย! อะไรของคุณเนี่ย” ชายหนุ่มโวยวายออกมาเมื่อมิ้นต์ผลักเขาล้มลงไปที่เตียงนอน

“ก็ทำแบบนี้ยังไงล่ะค่ะ” สิ้นเสียงหวาน หล่อนได้ล้มตัวลงไปคร่อมชายตัวโตเอาไว้ พร้อมกับหยิบผ้าผืนเล็กกดลงไปที่จมูกของออสติน ขณะที่เขานั้นไม่ทันตั้งตัว เพียงเสี้ยวนาทียาก็ออกฤทธิ์ ทำให้เขาหมดสติวูบลง ซึ่งเป็นไปตามแผนที่มิ้นต์กับเดย์ได้วางเอาไว้

เช้าของวันใหม่ แสงสีเงินสาดกระทบลงมาที่ใบหน้างาม ทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวตื่น เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เพื่อปรับกับแสงที่แยงตา ก่อนจะพบว่าชายหนุ่มที่นอนข้างๆ ไม่ใช่ออสติน

“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ทำไมเราถึงได้มานอนที่นี่” หญิงสาวถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เมื่อเธอรู้สึกจุกในอก จนน้ำตาตก

“เดย์เหรอ ฮึกๆ ฮื้อ” หญิงสาวปล่อยโฮออกมา ก่อนจะรีบยกมือขึ้นมาป้องปากตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา หมดแล้วชีวิตที่เคยวาดฝันเอาไว้ เมื่อเธอได้กลายเป็นผู้หญิงหลายมือ

ใบพลูค่อยๆ คว้าชุดที่อยู่ใต้เตียงมาสวม ก่อนจะรีบคว้าเอาสมาร์ตโฟนเครื่องแพงแล้วลุกออกไปจากเตียง เธอพยายามที่จะไม่ร้องไห้ แต่มันสุดที่ฝืนเอาไว้ได้

หญิงสาวไม่คิดแม้แต่จะหันกลับไปมองชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเขานอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง มีเพียงแค่เดย์ที่แอบมองตามหลังหญิงสาวออกไปจนพ้นสายตา รอยยิ้มร้ายประดับอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม เมื่อเขามั่นใจว่าแผนการครั้งนี้ คงทำให้ใบพลูกับออสตินเลิกรากันได้อย่างไม่เหลือเยื่อใยล้านเปอร์เซ็นต์

พอหญิงสาวเดินออกมาจากโรงแรม เธอรีบตรงไปยังบ้านพักตากอากาศทัน ขณะที่เดินอยู่ริมทะเล หญิงสาวคิดไปต่างๆ นานา เธอได้คิดจะกลับไปหาออสติน แต่สิ่งที่ใบพลูต้องการคือกระเป๋าถือ ซึ่งมันมีเอกสารสำคัญหลายอย่างอยู่ในนั้น

พอมาถึงบ้านพักตากอากาศ ใบพลูค่อยๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไปด้านใน ราวกับคนที่ไร้ชีวิตชีวา หญิงสาวรู้สึกน้อยใจเหมือนกัน ที่ออสตินนั้นไม่คิดที่จะตามหาเธอ เขาคงกลับไปเอาอกเอาใจลูกเมีย นับจากวันนี้เธอคงกลายเป็นอดีตที่ไม่น่าจดจำอีกต่อไป

“ออสติน! มิ้นต์!” ใบพลูแทบสิ้นเรี่ยวแรงหายใจ เมื่อเห็นสองคนนอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงขนาดคิงไซซ์ น้ำเสียงที่ฟังดูตกใจทำให้ชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น เขาเอามือขยี้ลงไปยังดวงตาด้วยความงัวเงีย ก่อนจะพบว่าตัวเองไร้ซึ่งอาภรณ์สวมใส่ มิหนำซ้ำหญิงสาวที่อยู่ข้างกาย กลับเป็นมิ้นต์ไปได้ยังไง

“ใบพลู...มิ้นต์” ออสตินมองหน้าหญิงสาวทั้งสองสลับกันไปมา ก่อนจะนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ทว่านึกยังไงเขาก็นึกไม่ออกสักที