Share

บทที่ 10

Penulis: ชุนรื่อซานไน่
“เธอรอฉันก่อนนะ ฉันจะรีบกลับมา” ซือชิงเจ๋อพูดปลอบอย่างเรียบง่าย แล้วก็จับแขนซางชิวลากออกไปจากตรงนั้น

ซางชิวไม่ได้ปฏิเสธ ปล่อยให้เขาพาตัวเองเข้าไปในห้องหนังสือ

บรรยากาศกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ซือชิงเจ๋อมองซางชิว อย่างเงียบ ๆ อยู่นาน ก่อนเอ่ยถามเสียงทุ้มว่า “ไม่หย่ากันได้ไหม ฉันจะตัดขาดกับเซี่ยซือซือก็ได้!”

ซางชิวฝืนยิ้มด้วยความเจ็บปวดแล้วส่ายหน้า “ถ้าคุณตัดขาดได้จริง ๆ ก็คงไม่ต้องพาฉันมาพูดที่นี่หรอก บางทีคุณอาจไม่รู้ตัวว่า คุณหลงรักเธอมาตั้งนานแล้ว”

แล้วเซี่ยซือซือก็เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น ต่อให้ไม่มีเธอ ต่อไปก็คงมีหลี่ซือซือ หวังซือซือ…

ข้อนิ้วของซือชิงเจ๋อถูกบีบจนขาวซีด และถามอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “งั้นฉันจะใหเซี่ยซือซือไปอยู่ต่างประเทศ พวกเธออยู่กันคนละซีกโลกไม่ยุ่งเกี่ยวกันโอเคไหม?”

ปวดหัวใจอย่างแสนสาหัส ซางชิวไม่อยากพูดอะไรอีก เพียงแค่ส่ายหัวเบา ๆ “ไม่ได้”

ดวงตาของซือชิงเจ๋อแดงก่ำขึ้น สายตาเต็มไปด้วยความดุร้าย “ทำไมเธอต้องคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องพวกนี้ด้วย! ไปจากฉัน…”

ซางชิวทนไม่ไหวอีกต่อไป ยกมือตบลงไปบนใบหน้าของเขา “ซือชิงเจ๋อ ฉันไม่รักคุณแล้ว! เข้าใจไหม! ตั้งแต่วินาทีนั้นที่คุณทรยศฉัน ก็ไม่มีทางกลับไปเหมือนเดิมได้อีกแล้ว!”

ทันใดนั้น บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัดราวกับความตาย

ซือชิงเจ๋อหันข้าง จ้องมองที่พื้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ดวงตาแดงก่ำและน่ากลัว!

เมื่อได้สติกลับมา เขาง้างมือขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่สุดท้ายฝ่ามือนั้นก็ไม่ได้ฟาดลงไป ทำได้เพียงกำหมัดแน่นสั่นเทาจนขาวซีด

“ได้! เธออยากหย่าใช่ไหม! งั้นก็หย่า! อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน!”

พูดจบ ซือชิงเจ๋อก็คว้าเอาเอกสารใบหย่ามา เซ็นชื่อโดยไม่แม้แต่จะมอง แล้วฟาดมันใส่หน้าของซางชิวอย่างแรง พร้อมกับตะคอกว่า “เธอพอใจแล้วใช่ไหม!!”

ใบหน้าของซางชิวโดนกระแทกจนเจ็บแปลบ กลายเป็นรอยแดงขึ้นมาทันที

เธอเผลอก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ตกตะลึงอยู่ครู่ใหญ่ถึงค่อยเก็บใบหย่าขึ้นมา กอดไว้ในอกราวกับสมบัติล้ำค่า แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ในที่สุดฉันก็เป็นอิสระแล้ว”

ซือชิงเจ๋อเห็นท่าทางของเธอ ยิ่งทำให้ไฟโกรธในใจกลับลุกโชนยิ่งกว่าเดิม!

“เธอจะต้องเสียใจ!”

เสียงของเขาแทรกออกมาตามไรฟัน พูดจบก็หันหลังเดินจากไป!

“ซือชิงเจ๋อ!”

ซางชิวดึงรั้งเขาไว้ ความโกรธในดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาค่อย ๆ จางหายไป สุดท้ายก็เผยรอยยิ้มขมขื่นออกมา “ไปเดินเล่นที่ป่าต้นเมเปิลแดงหลังเขาเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม? ถือว่าเป็นการบอกลาครั้งสุดท้าย”

ซือชิงเจ๋อชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็สะบัดมือของเธอออกอย่างแรง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่ได้! นับจากนี้ไป ไม่ว่าเธอจะเป็นหรือตายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอีกแล้ว!”

พูดจบเขาก็เดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

ซางชิวมองตามหลังของเขา เจ็บปวดหัวใจจนรู้สึกชา

ก็ดีเหมือนกัน แบบนี้หลังจากซือชิงเจ๋อรู้ข่าวการตายของเธอ ก็จะได้ไม่เสียใจอีกต่อไป

เวลานี้ท้องฟ้ามืดลงแล้ว ซางชิวมองดูดวงจันทร์ที่เย็นเยือกลอยอยู่ปลายขอบฟ้า พร้อมกับกอดใบหย่าเดินไปที่ป่าต้นเมเปิลแดงตามลำพัง

แสงจันทร์ส่องสว่าง ใบเมเปิลแดงสวยสดงดงาม

เธอเดินอยู่ในนั้นอยู่นาน จนกระทั่งถึงเวลาห้าทุ่มห้าสิบแปดนาทีจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาพิมพ์ข้อความส่งไปให้ซือชิงเจ๋อ: [ซือชิงเจ๋อ การได้รักคุณ ฉันไม่เคยเสียใจเลย ถึงอย่างไรแล้ว ช่วงเวลาดี ๆ ที่เราเคยมีร่วมกันมันก็เป็นเรื่องจริง ความสุขก็เป็นเรื่องจริง แต่ถ้าให้ฉันได้มีโอกาสเริ่มใหม่อีกครั้ง ฉันขอเลือกที่จะไม่รู้จักคุณเลยดีกว่า เพราะฉันไม่สามารถยอมรับจุดจบแบบนี้ได้]

ในตอนที่กดส่งออกไป เป็นเวลาเที่ยงคืนพอดี

เสียงระฆังจากปราสาทโบราณดังขึ้น ก้องกังวานท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัด

ซางชิวจ้องมองเครื่องหมายตกใจสีแดงที่เด่นชัดบนหน้าจอแชทด้วยสายตาว่างเปล่า แก้มเย็นเยือก

ภายใต้แสงจันทร์อันสว่างไสว เธอค่อย ๆ หลับตาลงแล้วถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนที่จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ในขณะเดียวกัน ที่ริมรางน้ำเน่ามืดสลัวไกลออกไปจากเมืองหลวง มีคนโทรแจ้งตำรวจว่าพบศพผู้หญิงใบหน้าเละจนจำไม่ได้
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • รักสลายปลายฤดูใบไม้ร่วง   บทที่ 27

    ซางชิวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้า “คู่หมั้นของฉันเป็นคนจีน เพื่อนของแม่เป็นคนแนะนำให้เรารู้จักกัน พวกเราฐานะทัดเทียมกันดี และกำลังจะแต่งงานกันในเร็ว ๆ นี้”ซือชิงเจ๋อกำหมัดแน่น ยังคงไม่ยอมตัดใจถามว่า “ฟังจากที่เธอพูดแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเธอจะไม่ได้มีพื้นฐานความรักต่อกันเลยนะ”ซางชิวยิ้ม “จะมีหรือไม่มีมันต่างกันยังไงเหรอ? ถึงจะมี สุดท้ายมันก็คงเป็นเหมือนเดิมนั่นแหละ”ซือชิงเจ๋อถึงกับพูดอะไรไม่ออกเขาเงียบไปเป็นเวลานาน สุดท้ายก็ได้แต่ฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดในสิ่งที่ไม่ตรงกับใจ “ถ้างั้นก็ขอให้เธอมีความสุขนะ”“คุณก็เช่นกัน”ซางชิวเผยรอยยิ้มที่สุภาพแต่แฝงไปด้วยความห่างเหิน ก่อนจะหันหลังเดินออกจากร้านกาแฟไปซือชิงเจ๋อจ้องมองแผ่นหลังของเธอ น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินลงมาทีละหยดระหว่างพวกเขา ไม่มีวันเป็นไปได้อีกแล้วระหว่างทางขับรถกลับบ้าน ซางชิวก็ได้เห็นร่างหนึ่งที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าในเวลาเดียวกันผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้ากร้านโลก สวมใส่เสื้อผ้าที่ซักจนซีดขาว กำลังทะเลาะเบาะแว้งเสียงดังอยู่กับแม่ค้าแผงลอยคนหนึ่ง ข้างกายมีเด็กเล็กสองคนกำลังร้องไห้งอแงไม่หยุดนั่นคือเซี่ยซือซือไม่ได้เจอกันหล

  • รักสลายปลายฤดูใบไม้ร่วง   บทที่ 26

    ซางชิวไม่สนใจเขาอีกต่อไป เธอเดินตามพ่อกับแม่ขึ้นรถไปพ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทนดูต่อไปไม่ไหว จึงถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณชายซือ กลับไปเถอะครับ อย่าทรมานร่างกายของตัวเองอีกเลย”แต่ซือชิงเจ๋อกลับไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ทั้งสิ้น ร่างกายที่เย็นเฉียบของเขาสั่นเทาไม่หยุด ปากก็พึมพำกับตัวเอง “ฉันเสียใจเหลือเกิน...”“ทำไมเรื่องราวถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้...”ในไม่ช้า เสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ก็ฉุดกระชากเขากลับมาสู่ความเป็นจริงอย่างไม่ปรานี เขาเบิกตากว้าง รีบวิ่งไล่ตามไปอย่างลนลาน “ชิวชิว อย่าไปนะ!”แต่แล้วร่างกายที่อ่อนแอจนถึงขีดสุดไม่อนุญาตให้เขาทำแบบนั้นอีกต่อไป เพียงไม่กี่ก้าวเขาก็ล้มลงไปกองกับพื้น กระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง แล้วหมดสติไปซางชิวที่นั่งอยู่ในรถเหลือบมองไปด้านหลังโดยไม่รู้ตัว และได้เห็นภาพที่ซือชิงเจ๋อล้มลงไปอย่างหมดเรี่ยวแรงพอดีร่างที่ผอมบางของเขาดูอ้างว้างโดดเดี่ยวเป็นพิเศษท่ามกลางหิมะ แต่มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?เมื่อจัดการความรู้สึกของตนเองได้แล้ว ซางชิวก็หลับตาลงการใช้ชีวิตในประเทศวายช่างเงียบสงบ หลังจากที่ซางชิวเข้าเรียน เธอก็ได้รู้จักเพื่อนใหม่มากมาย เพื่อนร่วมชั้นเก่า ๆ

  • รักสลายปลายฤดูใบไม้ร่วง   บทที่ 25

    ปัง! เสียงประตูดังขึ้น ซือชิงเจ๋อบุกเข้ามาในห้องเรียน เขากระชากพวงกุญแจเครื่องรางออกจากกระเป๋าแล้วโยนทิ้งลงบนพื้นทันที!ซางชิวผลักเขาออกไป “คุณจะเลิกยุ่งวุ่นวายได้หรือยัง มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย!”พูดจบเธอก็เก็บพวงกุญแจเครื่องรางขึ้นมา แล้วหันไปกล่าวคำขอโทษกับเจียงซิ่วขอบตาของซือชิงเจ๋อแดงก่ำ “ตอนนี้เธอคิดจะยอมรับเขาแล้วใช่ไหม? เธอต้องทำให้ฉันเสียใจขนาดนี้เลยเหรอ! ทำไมถึงให้โอกาสฉันสักครั้งไม่ได้!”ซางชิวกลอกตา “ไปโรงพยาบาลบ้าให้หมอตรวจดูดี ๆ เถอะ!”ซือชิงเจ๋อโกรธจนตัวสั่น เขาหันไปจ้องเจียงซิ่วอย่างเคียดแค้น “ฉันจะบอกนายไว้เลยนะว่าเธอเป็นของฉัน! นายอย่าได้แม้แต่จะคิด!”เจียงซิ่วขมวดคิ้ว “คุณซือ ซางชิวไม่ใช่สิ่งของนะ เธอเป็นคนที่มีชีวิตจิตใจ ไม่มีคำว่าใครเป็นของใครหรอกนะ ถ้าคุณชอบเธอก็ควรจะให้เกียรติเธอ”ซือชิงเจ๋อตะคอกลั่น “ต้องให้นายมาสอนฉันด้วยเหรอ? อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นายคิดอะไรอยู่ ไสหัวไปให้ไกล ๆ จากเธอซะ!”ในตอนนั้นเองกริ่งเริ่มเรียนก็ดังขึ้นพอดี คุณครูเดินเข้ามาแล้วเห็นภาพนั้นก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “พวกเธอกำลังทะเลาะอะไรกัน? เข้าเรียนแล้วไม่รู้หรือไง!”ซางชิวรู้ดีว่าตร

  • รักสลายปลายฤดูใบไม้ร่วง   บทที่ 24

    ซางชิวไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย เธอชี้ตรงไปที่เซี่ยซือซือ “พ่อคะ แม่คะ คนอื่นจะให้ทุนทั้งหมดก็ได้ ยกเว้นเธอคนนี้ค่ะ”พ่อและแม่ของเธอพยักหน้าในทันที “ตามใจลูกเลย”เดิมทีเซี่ยซือซือคิดว่าตนจะได้รับทุนการศึกษาด้วยผลการเรียนอันยอดเยี่ยม แต่คาดไม่ถึงว่าจะถูกซางชิวปฏิเสธด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว เธอจึงร้องไห้ออกมาทันที “ขอร้องพวกคุณล่ะค่ะ หนูต้องการโอกาสนี้จริง ๆ! หนูรักการเรียน หนูไม่อยากต้องออกจากโรงเรียนกลางคัน!”ซางชิวดูออกว่าเซี่ยซือซือไม่ได้กลับมาเกิดใหม่ เธอจึงพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย “งั้นเธอก็ไปหาคนอื่นเถอะ ฉันจะแนะนำให้คนหนึ่ง คุณชายเล็กตระกูลซือ ซือชิงเจ๋อ เธอไปหาเขาดูสิ ไม่แน่อาจจะสำเร็จก็ได้นะ!”เซี่ยซือซือคุกเข่าลงกับพื้นทันที “หนูขอร้องล่ะค่ะ พวกคุณร่ำรวยขนาดนี้ เพิ่มหนูไปอีกสักคนจะเป็นอะไรไปคะ!”ซางชิวไม่อยากเห็นหน้าเธออีกต่อไป จึงสั่งบอดี้การ์ดทันที “ส่งเธอไปที่โรงพยาบาล ให้เธอไปพบกับซือชิงเจ๋อซะ!”ซือชิงเจ๋อชอบเธอไม่ใช่หรือไง? ถ้างั้นชาตินี้เธอก็จะขอเป็นคนดี ช่วยส่งเสริมให้พวกเขาสมหวังก็แล้วกัน!เมื่อได้ยินคำสั่ง บอดี้การ์ดก็ไม่สนใจเสียงร้องไห้โวยวายของเซี่ยซือซือ ลากตัว

  • รักสลายปลายฤดูใบไม้ร่วง   บทที่ 23

    “คุณชายตระกูลซือคนนั้นถึงกับกระโดดทะเลสาบเพื่อคุณหนูตระกูลซางเลยนะ แถมยังทำหน้าผากแตกอีก นี่มันรักลึกซึ้งมาก!”“อายุแค่สิบกว่าปีจะไปเข้าใจความรักอะไร เด็ก ๆ ก็มักจะทำอะไรตามอารมณ์แบบนี้แหละ พอโตขึ้นจะต้องมานั่งเสียใจทีหลังแน่ ๆ”“ว่าแต่คุณหนูตระกูลซางคนนั้นก็ใจแข็งจริง ๆ นะ ขนาดนี้แล้วยังไม่ใจอ่อนอีก”“คงจะไม่ชอบคนที่ทำร้ายร่างกายตัวเองล่ะมั้ง คุณชายซือคนนั้นตอนนี้สลบไปแล้วแถมยังไข้ขึ้นสูงด้วย”ซางชิวเพิ่งจะกลับมาถึงห้องพักผู้ป่วยได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงพยาบาลกำลังวิพากษ์วิจารณ์เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้เธอทำเป็นไม่ได้ยิน หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เข้านอนพักผ่อนในอีกด้านหนึ่ง ซือชิงเจ๋อก็มีไข้ขึ้นสูงอย่างต่อเนื่อง ตลอดเวลาเขาจึงอยู่ในสภาพที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นพอไข้ขึ้นสูงในช่วงดึก เขาก็ถึงกับเห็นภาพหลอน เขาเห็นซางชิวในชาติที่แล้วกำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยดวงตาแดงก่ำเสื้อผ้าบนตัวของเธอขาดรุ่งริ่ง ที่หน้าอกยังมีมีดสั้นเล่มหนึ่งซึ่งสะท้อนแสงเย็นเยียบปักคาอยู่ โลหิตสด ๆ หยดลงบนพื้นทีละหยด“ชิวชิว!” หัวใจของซือชิงเจ๋อเจ็บปวดรวดร้าว เขาร้องไห้จนใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตาเขายื่นมือออกไปห

  • รักสลายปลายฤดูใบไม้ร่วง   บทที่ 22

    ในยามนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว อากาศเริ่มเย็นลง อุณหภูมิในตอนกลางคืนยิ่งไม่ต่างอะไรกับฤดูหนาว ผู้คนที่มุงดูอยู่พอได้ยินดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มวิพากษ์วิจารณ์กัน “เด็กหนุ่มคนนั้นยังป่วยอยู่เลยนะ เด็กผู้หญิงคนนี้ใจร้ายจริง ๆ!”“อย่าเพิ่งพูดไปเลยน่า ใครจะไปรู้ว่าระหว่างพวกเขาสองคนมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”เป็นอย่างที่คนพวกนั้นพูด ซือชิงเจ๋อป่วยอยู่จริง ๆ ระหว่างทางที่มาโรงพยาบาลเขาก็เริ่มมีไข้ต่ำ ๆ ตอนนี้จึงรู้สึกไม่สบายตัวอย่างมากเมื่อลมหนาวพัดผ่าน เขาก็ไอออกมาสองสามครั้งอย่างห้ามไม่ได้ ใบหน้ายิ่งซีดเผือดลง “ชิวชิว ที่เธอพูดเป็นเรื่องจริงใช่ไหม?”ซางชิวเอ่ยเสียงเย็นชา “จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ!”ซือชิงเจ๋อกำหมัดแน่น ก่อนจะเค้นรอยยิ้มออกมา “ในเมื่อเธอพูดขนาดนี้แล้ว งั้นฉันกระโดดก็ได้!”พูดจบ เขาก็พุ่งตรงไปยังทะเลสาบจำลองทันที!“แย่แล้ว! เขาจะกระโดดลงไปจริง ๆ ด้วย!”“เร็วเข้า ไปจับเขาไว้ เดี๋ยวก็ได้มีคนตายกันพอดี!”ผู้คนที่มุงดูอยู่พอเห็นสถานการณ์เช่นนั้นก็ตกใจ ถึงแม้จะตะโกนโหวกเหวก แต่กลับไม่มีใครกล้าพอที่จะก้าวออกไปรั้งเขาไว้ซือชิงเจ๋อปีนข้ามราวกั้นของทะเลสาบ

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status