Share

บทที่ 9

Penulis: ชุนรื่อซานไน่
ในปราสาทโบราณที่งดงาม นักไวโอลินกำลังบรรเลงบทเพลงอันไพเราะ เด็กหญิงโปรยดอกไม้พร้อมมอบคำอวยพร บรรยากาศยิ่งใหญ่และโรแมนติก

เมื่อซางชิวเดินทางมาถึงอย่างทุลักทุเล ก็พอดีกับที่เห็นซือชิงเจ๋อถือแหวนขอแต่งงานคุกเข่าลงข้างหนึ่งต่อหน้าเซี่ยซือซือ “ซือซือ ยินดีจะแต่งงานกับผมไหม?”

สายตาของเขาอ่อนโยน ราวกับจะทำให้คนจมดิ่งละลายไปทั้งใจ

ซางชิวนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อนขึ้นมาทันที

ตอนนั้นซือชิงเจ๋อก็มองเธอแบบนั้นเช่นกัน เพียงแต่ในดวงตามีน้ำตาคลออยู่

เซี่ยซือซือสวมชุดแต่งงานที่สวยงาม ชายกระโปรงยาวสะท้อนแสงไฟเป็นประกายระยิบระยับ เธอหน้าแดงพลางยื่นมือออกไป “ฉันตกลงค่ะ”

ซางชิวสังเกตเห็นว่าชุดแต่งงานที่เธอสวมอยู่นั้น แทบจะเหมือนกับชุดที่ตัวเองเคยใส่เมื่อหลายปีก่อน

ไม่คิดว่าเพียงไม่กี่วัน ซือชิงเจ๋อจะหาคนมาทำเลียนแบบได้

ความทรงจำที่เธอเคยทะนุถนอมอย่างที่สุด บางทีในสายตาของซือชิงเจ๋ออาจไม่มีค่าอะไรเลย เจ้าสาวจะเป็นใครก็ได้

น้ำตาไหลทะลักออกมา ถุงที่ใส่สัญญาหย่าในมือก็ตกลงบนพื้นดังปัง

เสียงเบา ๆ นี้ไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากใคร ท่ามกลางเสียงอวยพร ซือชิงเจ๋อดึงเซี่ยซือซือเข้ามาแล้วก้มลงจูบที่ริมฝีปากของเธอ

ซางชิวทนดูต่อไปไม่ไหว เธอพุ่งเข้าไปอย่างไม่คิดชีวิต “ซือชิงเจ๋อ!”

เสียงแหบพร่านั้นทำลายภาพที่ดูเหมือนจะสวยงามลงทันที บรรยากาศเงียบสงัดลงในพริบตา ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตก

ซือชิงเจ๋อมองเธอที่ดูน่าสังเวช ในดวงตาฉายแววตื่นตระหนกแวบหนึ่ง ผลักเซี่ยซือซือออกไปโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่นานก็กลับมาทำหน้าเย็นชาอีกครั้ง “เธอมาทำอะไร?”

ซางชิวเช็ดน้ำตา เผยรอยยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง “มาอวยพรคุณ แล้วก็...”

เธอยื่นสัญญาหย่าออกไป “มาหย่ากับคุณ”

ซือชิงเจ๋อหัวเราะเยาะ “ฉันบอกแล้วไง วันที่หกฉันจะหย่ากับเธอ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา”

ซางชิวจับแขนเสื้อของเขา อ้อนวอนอย่างน่าสงสาร “ขอร้องล่ะ เราปล่อยกันไปดีไหม คุณแค่เซ็นชื่อเท่านั้นเอง!”

ดวงตาของเธอแดงก่ำจนไม่น่าเชื่อ เส้นผมสองสามเส้นปรกอยู่บนใบหน้าที่ซีดเซียว เหมือนตุ๊กตาแก้วที่กำลังจะแตกสลาย

ร่างของซือชิงเจ๋อแข็งทื่อไป จ้องมองเธออยู่นาน จากนั้นก็สะบัดมือเธอออกอย่างแรง น้ำเสียงแทบจะไร้ความปรานี “ซางชิว เธอคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์มาต่อรองกับฉันเหรอ?”

เซี่ยซือซือเห็นดังนั้นก็รีบคว้าแขนของซือชิงเจ๋อไว้ ซบอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วมองซางชิวอย่างได้ใจ “พี่ชิวชิวคะ พี่ชิงเจ๋อก็นัดเวลากับพี่แล้ว ตอนนี้ก็เหลืออีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยล่ะคะ หรือว่าเป็นเพราะเห็นพี่ชิงเจ๋อขอฉันแต่งงานแล้วหึงเหรอคะ?”

ซือชิงเจ๋อลูบผมของเธอแล้วพูดอย่างเย็นชา “เธอจะไปพูดกับหล่อนเยอะแยะทำไม?”

ร่างของซางชิวสั่นเทาอย่างรุนแรง “ซือชิงเจ๋อ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้อยู่บนโลกมนุษย์จริง ๆ นะ ฉันไม่ได้โกหกคุณ ฉัน...”

“พอได้แล้ว!” ซือชิงเจ๋อตะคอกใส่เธอแทบจะเป็นการคำราม

“ซางชิว เธอจะให้ฉันพูดอีกกี่ครั้ง? เรื่องโกหกแบบนี้มันไร้สาระที่สุด! เธอบอกว่าเธอตายแล้ว หลักฐานล่ะ? คนตายจะขึ้นเครื่องบินได้เหรอ? ถ้าเธอยังใช้เรื่องโกหกแบบนี้มาหลอกฉันอีก ฉันจะส่งเธอไปโรงพยาบาลบ้า! ชาตินี้เราอย่าได้เจอกันอีกเลย!”

เสียงหึ่งดังขึ้นในหัว เส้นสายแห่งเหตุผลในใจของซางชิวขาดผึงในทันที เธอเบิกตากว้างแล้วกรีดร้องออกมา “ซือชิงเจ๋อ!”

“คุณทรมานฉันแบบนี้มันสนุกมากนักเหรอ? ทำไมถึงปล่อยฉันไปไม่ได้?”

“คุณทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นถุงขยะ คุณย้ายจากมือซ้ายไปมือขวา แล้วก็ย้ายจากมือขวาไปมือซ้าย แต่ก็ไม่ยอมทิ้งเสียที!”

“คุณบอกว่าคุณกับเซี่ยซือซือก็แค่เล่น ๆ แต่ตอนนี้ล่ะ? คุณกำลังทำอะไร! ทำไมคุณถึงปล่อยฉันไปไม่ได้...”

ซางชิวพูดไปพลาง น้ำตาก็ไหลทะลักออกมาอีกครั้ง แล้วทรุดตัวลงนั่งบนพื้นอย่างหมดแรง

“ฉันไม่ได้โกหกจริง ๆ นะ คืนนั้นฉันถูกแทงไปตั้งสิบเจ็ดแผล เจ็บมาก เจ็บจริง ๆ...”

เสียงค่อย ๆ แผ่วลง ซางชิวกอดเข่าร้องไห้จนพูดไม่ออก

หัวใจราวกับถูกเข็มทิ่มแทง ซือชิงเจ๋อขอบตาแดงก่ำ เขาคว้าแขนซางชิวดึงขึ้นมา “ตามฉันมา!”

เซี่ยซือซือยื่นมือไปดึงแขนเสื้อของเขาไว้ พูดอย่างน่าสงสาร “พี่ชิงเจ๋อ อย่าไปนะคะ!”
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • รักสลายปลายฤดูใบไม้ร่วง   บทที่ 27

    ซางชิวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้า “คู่หมั้นของฉันเป็นคนจีน เพื่อนของแม่เป็นคนแนะนำให้เรารู้จักกัน พวกเราฐานะทัดเทียมกันดี และกำลังจะแต่งงานกันในเร็ว ๆ นี้”ซือชิงเจ๋อกำหมัดแน่น ยังคงไม่ยอมตัดใจถามว่า “ฟังจากที่เธอพูดแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเธอจะไม่ได้มีพื้นฐานความรักต่อกันเลยนะ”ซางชิวยิ้ม “จะมีหรือไม่มีมันต่างกันยังไงเหรอ? ถึงจะมี สุดท้ายมันก็คงเป็นเหมือนเดิมนั่นแหละ”ซือชิงเจ๋อถึงกับพูดอะไรไม่ออกเขาเงียบไปเป็นเวลานาน สุดท้ายก็ได้แต่ฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดในสิ่งที่ไม่ตรงกับใจ “ถ้างั้นก็ขอให้เธอมีความสุขนะ”“คุณก็เช่นกัน”ซางชิวเผยรอยยิ้มที่สุภาพแต่แฝงไปด้วยความห่างเหิน ก่อนจะหันหลังเดินออกจากร้านกาแฟไปซือชิงเจ๋อจ้องมองแผ่นหลังของเธอ น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินลงมาทีละหยดระหว่างพวกเขา ไม่มีวันเป็นไปได้อีกแล้วระหว่างทางขับรถกลับบ้าน ซางชิวก็ได้เห็นร่างหนึ่งที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าในเวลาเดียวกันผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้ากร้านโลก สวมใส่เสื้อผ้าที่ซักจนซีดขาว กำลังทะเลาะเบาะแว้งเสียงดังอยู่กับแม่ค้าแผงลอยคนหนึ่ง ข้างกายมีเด็กเล็กสองคนกำลังร้องไห้งอแงไม่หยุดนั่นคือเซี่ยซือซือไม่ได้เจอกันหล

  • รักสลายปลายฤดูใบไม้ร่วง   บทที่ 26

    ซางชิวไม่สนใจเขาอีกต่อไป เธอเดินตามพ่อกับแม่ขึ้นรถไปพ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ทนดูต่อไปไม่ไหว จึงถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณชายซือ กลับไปเถอะครับ อย่าทรมานร่างกายของตัวเองอีกเลย”แต่ซือชิงเจ๋อกลับไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ทั้งสิ้น ร่างกายที่เย็นเฉียบของเขาสั่นเทาไม่หยุด ปากก็พึมพำกับตัวเอง “ฉันเสียใจเหลือเกิน...”“ทำไมเรื่องราวถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้...”ในไม่ช้า เสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ก็ฉุดกระชากเขากลับมาสู่ความเป็นจริงอย่างไม่ปรานี เขาเบิกตากว้าง รีบวิ่งไล่ตามไปอย่างลนลาน “ชิวชิว อย่าไปนะ!”แต่แล้วร่างกายที่อ่อนแอจนถึงขีดสุดไม่อนุญาตให้เขาทำแบบนั้นอีกต่อไป เพียงไม่กี่ก้าวเขาก็ล้มลงไปกองกับพื้น กระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง แล้วหมดสติไปซางชิวที่นั่งอยู่ในรถเหลือบมองไปด้านหลังโดยไม่รู้ตัว และได้เห็นภาพที่ซือชิงเจ๋อล้มลงไปอย่างหมดเรี่ยวแรงพอดีร่างที่ผอมบางของเขาดูอ้างว้างโดดเดี่ยวเป็นพิเศษท่ามกลางหิมะ แต่มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?เมื่อจัดการความรู้สึกของตนเองได้แล้ว ซางชิวก็หลับตาลงการใช้ชีวิตในประเทศวายช่างเงียบสงบ หลังจากที่ซางชิวเข้าเรียน เธอก็ได้รู้จักเพื่อนใหม่มากมาย เพื่อนร่วมชั้นเก่า ๆ

  • รักสลายปลายฤดูใบไม้ร่วง   บทที่ 25

    ปัง! เสียงประตูดังขึ้น ซือชิงเจ๋อบุกเข้ามาในห้องเรียน เขากระชากพวงกุญแจเครื่องรางออกจากกระเป๋าแล้วโยนทิ้งลงบนพื้นทันที!ซางชิวผลักเขาออกไป “คุณจะเลิกยุ่งวุ่นวายได้หรือยัง มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย!”พูดจบเธอก็เก็บพวงกุญแจเครื่องรางขึ้นมา แล้วหันไปกล่าวคำขอโทษกับเจียงซิ่วขอบตาของซือชิงเจ๋อแดงก่ำ “ตอนนี้เธอคิดจะยอมรับเขาแล้วใช่ไหม? เธอต้องทำให้ฉันเสียใจขนาดนี้เลยเหรอ! ทำไมถึงให้โอกาสฉันสักครั้งไม่ได้!”ซางชิวกลอกตา “ไปโรงพยาบาลบ้าให้หมอตรวจดูดี ๆ เถอะ!”ซือชิงเจ๋อโกรธจนตัวสั่น เขาหันไปจ้องเจียงซิ่วอย่างเคียดแค้น “ฉันจะบอกนายไว้เลยนะว่าเธอเป็นของฉัน! นายอย่าได้แม้แต่จะคิด!”เจียงซิ่วขมวดคิ้ว “คุณซือ ซางชิวไม่ใช่สิ่งของนะ เธอเป็นคนที่มีชีวิตจิตใจ ไม่มีคำว่าใครเป็นของใครหรอกนะ ถ้าคุณชอบเธอก็ควรจะให้เกียรติเธอ”ซือชิงเจ๋อตะคอกลั่น “ต้องให้นายมาสอนฉันด้วยเหรอ? อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นายคิดอะไรอยู่ ไสหัวไปให้ไกล ๆ จากเธอซะ!”ในตอนนั้นเองกริ่งเริ่มเรียนก็ดังขึ้นพอดี คุณครูเดินเข้ามาแล้วเห็นภาพนั้นก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “พวกเธอกำลังทะเลาะอะไรกัน? เข้าเรียนแล้วไม่รู้หรือไง!”ซางชิวรู้ดีว่าตร

  • รักสลายปลายฤดูใบไม้ร่วง   บทที่ 24

    ซางชิวไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย เธอชี้ตรงไปที่เซี่ยซือซือ “พ่อคะ แม่คะ คนอื่นจะให้ทุนทั้งหมดก็ได้ ยกเว้นเธอคนนี้ค่ะ”พ่อและแม่ของเธอพยักหน้าในทันที “ตามใจลูกเลย”เดิมทีเซี่ยซือซือคิดว่าตนจะได้รับทุนการศึกษาด้วยผลการเรียนอันยอดเยี่ยม แต่คาดไม่ถึงว่าจะถูกซางชิวปฏิเสธด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว เธอจึงร้องไห้ออกมาทันที “ขอร้องพวกคุณล่ะค่ะ หนูต้องการโอกาสนี้จริง ๆ! หนูรักการเรียน หนูไม่อยากต้องออกจากโรงเรียนกลางคัน!”ซางชิวดูออกว่าเซี่ยซือซือไม่ได้กลับมาเกิดใหม่ เธอจึงพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย “งั้นเธอก็ไปหาคนอื่นเถอะ ฉันจะแนะนำให้คนหนึ่ง คุณชายเล็กตระกูลซือ ซือชิงเจ๋อ เธอไปหาเขาดูสิ ไม่แน่อาจจะสำเร็จก็ได้นะ!”เซี่ยซือซือคุกเข่าลงกับพื้นทันที “หนูขอร้องล่ะค่ะ พวกคุณร่ำรวยขนาดนี้ เพิ่มหนูไปอีกสักคนจะเป็นอะไรไปคะ!”ซางชิวไม่อยากเห็นหน้าเธออีกต่อไป จึงสั่งบอดี้การ์ดทันที “ส่งเธอไปที่โรงพยาบาล ให้เธอไปพบกับซือชิงเจ๋อซะ!”ซือชิงเจ๋อชอบเธอไม่ใช่หรือไง? ถ้างั้นชาตินี้เธอก็จะขอเป็นคนดี ช่วยส่งเสริมให้พวกเขาสมหวังก็แล้วกัน!เมื่อได้ยินคำสั่ง บอดี้การ์ดก็ไม่สนใจเสียงร้องไห้โวยวายของเซี่ยซือซือ ลากตัว

  • รักสลายปลายฤดูใบไม้ร่วง   บทที่ 23

    “คุณชายตระกูลซือคนนั้นถึงกับกระโดดทะเลสาบเพื่อคุณหนูตระกูลซางเลยนะ แถมยังทำหน้าผากแตกอีก นี่มันรักลึกซึ้งมาก!”“อายุแค่สิบกว่าปีจะไปเข้าใจความรักอะไร เด็ก ๆ ก็มักจะทำอะไรตามอารมณ์แบบนี้แหละ พอโตขึ้นจะต้องมานั่งเสียใจทีหลังแน่ ๆ”“ว่าแต่คุณหนูตระกูลซางคนนั้นก็ใจแข็งจริง ๆ นะ ขนาดนี้แล้วยังไม่ใจอ่อนอีก”“คงจะไม่ชอบคนที่ทำร้ายร่างกายตัวเองล่ะมั้ง คุณชายซือคนนั้นตอนนี้สลบไปแล้วแถมยังไข้ขึ้นสูงด้วย”ซางชิวเพิ่งจะกลับมาถึงห้องพักผู้ป่วยได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงพยาบาลกำลังวิพากษ์วิจารณ์เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้เธอทำเป็นไม่ได้ยิน หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เข้านอนพักผ่อนในอีกด้านหนึ่ง ซือชิงเจ๋อก็มีไข้ขึ้นสูงอย่างต่อเนื่อง ตลอดเวลาเขาจึงอยู่ในสภาพที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นพอไข้ขึ้นสูงในช่วงดึก เขาก็ถึงกับเห็นภาพหลอน เขาเห็นซางชิวในชาติที่แล้วกำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยดวงตาแดงก่ำเสื้อผ้าบนตัวของเธอขาดรุ่งริ่ง ที่หน้าอกยังมีมีดสั้นเล่มหนึ่งซึ่งสะท้อนแสงเย็นเยียบปักคาอยู่ โลหิตสด ๆ หยดลงบนพื้นทีละหยด“ชิวชิว!” หัวใจของซือชิงเจ๋อเจ็บปวดรวดร้าว เขาร้องไห้จนใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตาเขายื่นมือออกไปห

  • รักสลายปลายฤดูใบไม้ร่วง   บทที่ 22

    ในยามนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว อากาศเริ่มเย็นลง อุณหภูมิในตอนกลางคืนยิ่งไม่ต่างอะไรกับฤดูหนาว ผู้คนที่มุงดูอยู่พอได้ยินดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มวิพากษ์วิจารณ์กัน “เด็กหนุ่มคนนั้นยังป่วยอยู่เลยนะ เด็กผู้หญิงคนนี้ใจร้ายจริง ๆ!”“อย่าเพิ่งพูดไปเลยน่า ใครจะไปรู้ว่าระหว่างพวกเขาสองคนมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”เป็นอย่างที่คนพวกนั้นพูด ซือชิงเจ๋อป่วยอยู่จริง ๆ ระหว่างทางที่มาโรงพยาบาลเขาก็เริ่มมีไข้ต่ำ ๆ ตอนนี้จึงรู้สึกไม่สบายตัวอย่างมากเมื่อลมหนาวพัดผ่าน เขาก็ไอออกมาสองสามครั้งอย่างห้ามไม่ได้ ใบหน้ายิ่งซีดเผือดลง “ชิวชิว ที่เธอพูดเป็นเรื่องจริงใช่ไหม?”ซางชิวเอ่ยเสียงเย็นชา “จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ!”ซือชิงเจ๋อกำหมัดแน่น ก่อนจะเค้นรอยยิ้มออกมา “ในเมื่อเธอพูดขนาดนี้แล้ว งั้นฉันกระโดดก็ได้!”พูดจบ เขาก็พุ่งตรงไปยังทะเลสาบจำลองทันที!“แย่แล้ว! เขาจะกระโดดลงไปจริง ๆ ด้วย!”“เร็วเข้า ไปจับเขาไว้ เดี๋ยวก็ได้มีคนตายกันพอดี!”ผู้คนที่มุงดูอยู่พอเห็นสถานการณ์เช่นนั้นก็ตกใจ ถึงแม้จะตะโกนโหวกเหวก แต่กลับไม่มีใครกล้าพอที่จะก้าวออกไปรั้งเขาไว้ซือชิงเจ๋อปีนข้ามราวกั้นของทะเลสาบ

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status