เข้าใจแต่อดห่วงไม่ได้

ฉันนั่งเฝ้าสองร่างที่ยังคงนอนสลบไสลอยู่บนพื้น เมื่อคืนกว่าจะยอมกลับกันมาได้ก็ต้องใช้เด็กตั้งหลายคนแบกมาแล้วนี่ก็จะตะวันตกดินอีกรอบแล้วเจกับคุณยูร์ยังไม่มีทีท่าจะตื่นเลย

"ให้ตาย โมโหชะมัด!"

"คุณมิ้นครับ"

"ว่าไง! อุ้ย ขอโทษค่ะ"

ฉันที่กำลังโมโหเผลอตะโกนใส่คนที่เข้ามาเรียก พอนึกได้ก็รีบยกมือไหว้ใหญ่เพราะเขาแก่กว่าฉันอยู่หลายปี

"ไม่เป็นไรครับ มีคนมารออยู่ด้านล่างครับ"

"ใครคะ?"

"เขาแจ้งว่าชื่อริล"

"....ขอบคุณมากค่ะ ยังไงฝากดูสองคนนี้ด้วยนะคะ"

"ครับ"

ฉันยิ้มให้ก่อนจะรีบลงมายังห้องรับรองชั้นหนึ่งของโรงแรม ถ้าให้ฉันเดาพี่ริลคงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้วตอนนี้คงกำลังโกรธฉันไปมากกว่าเดิมอีก นี่ตั้งแต่วันนั้นที่คุยกันพี่ริลก็ไม่เคยรับโทรศัพท์ฉันเลย....

"พี่ริล"

เมื่อเห็นพี่สาวฉันก็ตรงเข้าไปกระโดดกอดอย่างไม่อาย พี่ริลยอมมาคุยกับฉันแล้ว

"นั่งคุยกันดีๆ ก่อน โตแล้วนะ"

"หนูคิดถึงพี่ พี่ไม่รับโทรศัพท์มิ้นเลย"

พี่ริลดึงฉันให้ไปนั่งลงข้างๆ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ที่ปรากฏเป็นภาพข่าวก่อนหน้านี้

"นี่มันอะไรมิ้น"

"มันเป็นการโปรโมตของคุณยูร์เขาน่ะค่ะ ไม่มีอะไร"

"พี่รู้ว่ามันไม่ใช่แค่นี้ ยูร์โดนขู่ใช่ไหม?"

"เ