ตอนที่ 17

ตอนที่ 17

“ว่าแต่ณินเรียนคณะอะไรเหรอลูก เป็นยังไงบ้าง เห็นว่าเข้ามหาวิทยาลัยปีแรก” คุณอาฐาเบนความสนใจมาที่ญาณินทันทีที่เห็นว่าเธอมัวแต่ก้มหน้าและเงียบไปสักพักหนึ่งแล้ว

“อ๋อ...ตอนนี้หนูเรียนอยู่ที่สถาปัตย์น่ะค่ะ ปีแรกก็เหนื่อยหน่อยค่ะ เพราะว่ากิจกรรมค่อนข้างเยอะ แต่ก็พอที่จะปรับตัวได้อยู่ค่ะ”

“อ้าว จริงเหรอ ลูกชายของอาเรียนอยู่วิศวะฯ พอดีเลย พอเรียนจบทำงานด้วยกันก็คงจะดีสินะ ว่าไหม”

พูดจบก็หันไปถามความเห็นแม่ของญาณิน ซึ่งก็ดูเหมือนว่าเธอจะเห็นดีเห็นงามด้วยเช่นกัน

“จริง ๆ คณะสถาปัตย์กับคณะวิศวะฯ ก็ไม่ค่อยถูกกันสักเท่าไร เป็นแบบนี้กันมาแต่ไหนแต่ไรแล้วละค่ะ แต่สุดท้ายก็ต้องมาทำงานด้วยกันอยู่ดี หวังว่าพี่เขาจะเข้ากับหนูได้นะคะ ถ้าในอนาคตต้องทำงานร่วมกันจริง ๆ”

“ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะจ๊ะ เพราะลูกอาเนี่ย เข้ากับคนค่อนข้างยากแถมยังไม่ค่อยสนโลก แต่เขาเรียนดีนะแล้วก็จริงจังกับงานมาก ๆ”

“ถ้าเรื่องงานโอเค ทุกอย่างก็จบค่ะ หนูคงไม่ก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวขนาดนั้นน่ะค่ะ”

พวกเขาสนทนากันอยู่พักใหญ่ ก่อนจะทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา อาหารมื้อนี้เต็มไปด้วยของโปรดของญาณิน แม่ของเธอเป็นคนจัดเตรียมไว้ให้ทั้งหมด

แต่สิ่งหนึ่งที่ญาณินไม่รู้เลย คือคุณอาทั้งสองเป็นพ่อและแม่ของรุ่นพี่คณะวิศวะฯ ที่เธอไม่ชอบขี้หน้า และยังเป็นคู่กัดกับเขาตั้งแต่แรกเจอ อันที่จริงในตอนแรกญาณินเองก็แอบสงสัยแต่ก็ไม่ได้คิดว่ามันจะบังเอิญกันได้ถึงขนาดนั้น จึงเลือกที่จะปล่อยผ่านไป ไม่ได้ซักถามรายละเอียดของลูกชายอีกบ้านให้มากกว่านี้หน่อย

แต่กลับเป็นแม่ของนอร์ทที่ถูกชะตากับหญิงสาวคนนี้เข้าเสียเต็มประดา เธอเล็งเห็นเสน่ห์บางอย่างในตัวของญาณิน และเชื่อว่าจะเข้ากันได้กับลูกชาย

เลยคิดว่าหากมีโอกาส คงจะนัดให้ทั้งสองได้เจอและพูดคุยกันสักครั้ง เผื่อว่าจะได้สานสัมพันธ์กันต่อเหมือนอย่างที่เธอได้ตั้งใจเอาไว้

เมื่อทานข้าวเสร็จเป็นที่เรียบร้อย พวกเขาก็กล่าวลากันอยู่สักพัก ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้านตามปกติ

เมื่อญาณินมาถึงบ้านก็สาวเท้าเดินมาเอนหลังนั่งพักที่โซฟาในห้องรับแขกทันที ส่วนพ่อและแม่ของเธอก็เดินตามกันเข้ามาติด ๆ

“จริง ๆ ลูกชายบ้านนั้นก็ใช้ได้นะคะคุณ ถ้าจะให้ทำความรู้จักกับเจ้าณินเอาไว้ ก็น่าจะเป็นเรื่องที่ดี เผื่อว่าในอนาคตจะได้ทำงานร่วมกันจริง ๆ เราจะได้ฝากลูกไว้ได้โดยที่ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร คุณว่าไงคะ” ผู้เป็นแม่เดินเข้ามาพร้อมทั้งปรึกษากับสามีเกี่ยวกับเรื่องของลูกสาวไปด้วยในเวลาเดียวกัน

“ก็น่าจะดีนะ แต่ถามเจ้าตัวก่อนเถอะ ฉันเห็นแกนั่งเงียบตลอด เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ก็เปล่านะคะ หนูแค่เหนื่อย ๆ เพลีย ๆ อีกอย่างหนูไม่ได้เตรียมใจจะไปนั่งให้ใครสัมภาษณ์ นึกว่าจะได้กินข้าวกันแบบส่วนตัวซะอีก”

“นี่ยายณิณ คุณอาฐากับคุณอาภพเขาเป็นถึงทูตเลยนะ ชื่อเสียงก็ดี ฐานะสูงพอ ๆ กับบ้านเรา และที่สำคัญลูกชายก็เก่งเอามาก ๆ สนิทกับเขาไว้น่ะ ยังไงก็มีแต่ดีกับดี เชื่อแม่เถอะ”

คนเป็นแม่ให้คำแนะนำกับลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนด้วยความหวังดี ตามจริงแล้วหากได้ปรองดองกับบ้านนั้น พวกเขาก็คงจะไม่ห่วงญาณินมากถึงเพียงนั้น อย่างน้อยก็วางใจกว่าการที่ต้องปล่อยให้ลูกสาวไปอยู่ในการดูแลของคนอื่น

“พ่อกับแม่ล้มเลิกความคิดที่จะหาคู่ให้ณินไปเลยนะคะ หนูไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้”

“พ่อกับแม่ก็ไม่ได้จะหาคู่ให้แกซะหน่อย ก็แค่ปรึกษากันเอาไว้ อนาคตหากพ่อกับแม่เป็นอะไรไป แกจะได้ไม่ต้องลำบาก ปรองดองกันไว้ก็ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย”

“ไม่เสียหายตรงไหนเลยก็จริง แต่ณินไม่ได้เต็มใจ ลูกชายนิสัยใจคอแท้จริงแล้วเป็นยังไง พ่อกับแม่ก็ยังไม่รู้เลย แบบนี้มันวางใจได้จริง ๆ อย่างนั้นเหรอคะ?”

เธอคิดไว้อยู่แล้วว่าการกลับมาบ้านต้องมีสักเรื่องที่ทำให้หนักใจไม่เรื่องใดก็เรื่องหนึ่ง

ตั้งแต่ที่ผับชายหนุ่มเข้ามาเดินหน้าจีบเธอกันอย่างไม่ซ้ำหน้า ทว่าพ่อและแม่กลับจะจับคู่ให้เธอเสียได้ ญาณินรู้แบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเสีย จำต้องโต้ตอบกลับไปแบบนั้น

“ก็ลองดูก่อน คุณอาฐาดูถูกชะตากับแกมากถึงขนาดนั้น จะปล่อยให้โอกาสดี ๆ แบบนี้ผ่านไปเฉย ๆ อย่างนั้นเหรอ ไม่รู้แหละ แม่ไม่ยอม อย่างน้อยก็ต้องลองไปกินข้าวกับพี่เขาก่อนสักครั้งสองครั้ง แล้วค่อยมาตัดสินใจทีหลัง”

“แม่...แค่เรียนณินก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ณินว่าณินยังไม่พร้อมเรื่องนี้”

“ก็แค่ลองดูเฉย ๆ เอง ทำให้แม่ได้ไหม?”

หญิงสาวเจ้าของใบหน้างามหลบสายตา ญาณินใช้ความคิดอยู่สักพัก ใจหนึ่งก็อยากปฏิเสธแต่อีกใจก็เห็นใจผู้เป็นแม่ เท่าที่จำความได้เธอแทบไม่เคยขอร้องอะไรเลยสักอย่าง ไม่แปลกเลยว่าทำไมคำขอดังกล่าวถึงได้มีอิทธิพลต่อใจของผู้ฟังได้ถึงเพียงนี้

“โอเคค่ะ ลองดูก็ได้ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ณินขอตัวขึ้นไปอาบน้ำนอนแล้วนะคะ”

เมื่อตอบตกลงออกไปแล้ว ญาณินก็ตัดสินใจหนีหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองขึ้นห้องไปอาบน้ำนอนทันที

เธอพยายามไม่หงุดหงิดเวลาที่กลับมาอยู่บ้าน แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้อยู่ดี พ่อกับแม่ของเธอมักจะหาเรื่องมาให้หนักใจอยู่บ่อยครั้ง นี่ก็คงเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ญาณินเลือกที่จะออกไปอยู่หอคนเดียวโดยที่ไม่คิดลังเลเลยแม้แต่น้อย

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใครก็ไม่รู้ ให้ทำความรู้จักกันยังพอว่า แต่จะให้ดองกันเนี่ยนะ พ่อกับแม่คิดอะไรอยู่กันแน่”

หญิงสาวหย่อนกายลงนั่งที่บริเวณปลายเตียง ก่อนจะบ่นลอย ๆ ขึ้นมาด้วยความไม่เข้าใจ แต่ถึงกระนั้นเธอเผลอรับปากผู้เป็นแม่ไปแล้ว ถ้าจะให้กลับคำก็คงจะกระไรอยู่...