ตอนพิเศษ 2

ตอนพิเศษ 2

หลังจากที่เลือกชุดสำหรับวันแต่งงานกันเสร็จสรรพ ทั้งคู่ก็มีแพลนที่ต้องไปหาร้านทำของชำร่วยเพื่อเป็นของตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ ให้แก่แขกผู้มาร่วมยินดีในงานสำคัญของทั้งสอง ซึ่งกว่าที่ทุกอย่างจะเรียบร้อย ก็ทำเอาพวกเขาหมดเรี่ยวแรงไปตามๆ กัน

ขณะนี้เป็นเวลาประมาณหนึ่งทุ่มตรง ด้วยความที่ออกไปทำธุระเรื่องงานแต่งงานมาทั้งวัน ญาณินรู้สึกอ่อเพลียเอามากๆ จึงตัดสินใจหนีว่าที่สามีลงแช่น้ำในอ่างอยู่คนเดียว ทว่าไม่นานก็มีคนถอดเสื้อผ้าตามเข้ามา...

“พี่นอร์ท...ญาแช่อยู่นะคะ”

“แล้วพี่แช่ด้วยไม่ได้เหรอ?”

“ก็พี่ตัวใหญ่ กินที่ญาหมดแล้วเนี่ย” เธอเอ่ยปากบ่นก็จริง แต่ก็ยอมขยับให้นอร์ทลงมาแช่น้ำด้วยกันแต่โดยดี

“งั้นหนูก็มานั่งกับพี่สิ” พูดจบได้ยังไม่ทันไร คนอายุมากกว่าก็พลันอุ้มร่างของหญิงสาวเบื้องหน้าให้มานั่งยู่บนตักของตัวเอง ก่อนจะเกยค้างวางไว้บนไหล่ กระทั่งลมหายใจแผ่วเบาของเขาส่งผลให้ญาณินถึงกับต้องเบนหน้าหนีออกไปอีกทาง

“วันนี้ไม่ได้นะคะ พรุ่งนี้ญาต้องไปหาพ่อกับแม่”

“พี่ก็ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย แค่ขอแช่น้ำด้วยเอง หรือว่าญา...คิดอะไรกับพี่ อย่างนั้นเหรอ?” นอร์ทถามด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ ทั้งสองใกล้ชิดกันจนถึงขนาดที่ลมหายใจรดต้นคอของหญิงสาว เธอพยายามเบี่ยงตัวออกเพราะทนจั๊กจี้ไม่ไหว แต่ก็ดันถูกแรงดึงของแฟนหนุ่มรั้งเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้เสียอย่างนั้น

“ไม่ใช่สักหน่อย ญาไม่เคยคิดก่อน มีแต่พี่นั่นแหละ” ญาณินรีบปฏิเสธถ้อยคำกล่าวหาของชายหนุ่มกลับไปอย่างรวดเร็ว กลับเรื่องอย่างว่า เธอไม่ใช่มือโปรเหมือนกับนอร์ทเสียหน่อย

“พี่คิดก่อนก็จริง แต่ญาก็ชอบยั่วพี่ก่อนเหมือนกัน”

“พี่นอร์ทพูดมั่ว ญาไม่เคย...” ประโยคเมื่อครู่ดังต้นแผ่วปลาย พูดไปพูดมาก็ชักจะเริ่มไม่แน่ใจในคำตอบของตัวเองสักเท่าไหร่นัก เพราะก็คงจะจริงอย่างที่อีกฝ่ายพูดมา

ทั้งสองพากันลงแช่น้ำในอาบอยู่สักพัก แล้วจึงจะลุกขึ้นมาอาบน้ำล้างตัวพร้อมกัน เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วก็พากันเข้านอนทันที

ชีวิตในช่วงนี้ของทั้งนอร์ทและญาณินต่างก็เต็มไปด้วยความชุลมุนวุ่นวาย นั่นเป็นเพราะวันงานแต่งที่กำลังจะมาถึงแล้วในอีกไม่ช้า ดังนั้นทั้งคู่จึงมีหลายอย่างที่ต้องจัดเตรียมให้พร้อมก่อนที่จะถึงวันจริง...

ซึ่งวันเวลาก็ช่างผ่านไปไวเสียจริง ว่าที่บ่าวสาวยังไม่ทันจะได้ทำอะไร วันแต่งงานก็มาถึง...

เช้าวันนี้คงเป็นวันที่ญาณินและนอร์ทตื่นเต้นที่สุดเลยก็ว่าได้ ก่อนหน้าเคยมีงานหมั้นหมายเกิดขึ้นมาก่อน แต่ในตอนนั้นทั้งสองไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเท่านี้มาก่อน คงเป็นเพราะในตอนนั้นเป็นการซ้อมดูสถานการณ์คร่าวๆ แต่ครานี้จะมาเล่นๆ หรือผิดพลาดไม่ได้ เพราะแขกในงานต่างก็เต็มไปด้วยผู้ทรงอิทธฺพลทั้งนั้น จะให้เสียหน้าของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายไม่ได้เด็ดขาด

“เป็นไงบ้างลูก ติดขัดตรงไหนหรือเปล่า อีกสิบนาทีจะต้องออกไปหน้าเวทีพร้อมกับพ่อแล้วนะ” คุณหญิงอรรีบเปิดประตูเข้ามาถามความพร้อมของลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนด้วยความเป็นห่วง

“พร้อมแล้วค่ะแม่ ญาต้องออกไปเตรียมตัวแล้วใช่ไหมคะ”

“ใช่ลูก เสร็จแล้วก็ตามแม่ออกมาเลย จะได้ไม่เสียเวลา”

“โอเคค่ะแม่” พูดจบ เจ้าสาวของงานอย่างญาณินก็รีบสาวเท้าเดินตามผู้เป็นแม่ออกไปจากห้องแต่งตัว ซึ่งคนที่สองที่ได้เจอหน้ารองจากคุณหญิงอรก็คือพ่อของเธอที่ขณะนี้กำลังยืนรอไปส่งลูกสาวให้กับนอร์ทอยู่อีกด้านหนึ่ง...

บัดนี้ถือเป็นฤกษ์งามยามดีแล้ว ทันทีที่ผ้าม่านเปิดออก เจ้าสาวก็เดินควงผู้เป็นพ่อออกมา เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของแขกผู้มีเกียรติในงานยิ่งนัก ทั้งเสียงฮือฮาและเสียงปรบมือต่างก็ดังกระหึ่มขึ้นมาจนแยกแทบไม่ออกว่าเสียงไหนเป็นเสียงไหน

สองพ่อลูกได้ยิ้มกว้างแล้วมองหน้ากันด้วยความรู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งสองพากันเดินไปยังด้านหน้าเวทีซึ่งมีเจ้าบ่าวยืนรอรับเจ้าสาวอยู่ด้วยใบหน้ายินดีเป็นอย่างยิ่ง

“พ่อฝากนอร์ทดูแลญาด้วยนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ขอให้หันหน้าคุยกัน อย่าทะเลาะกันข้ามวันข้ามคืน มีเรื่องอะไรในชีวิตถึงจะแต่งงานออกไปแล้ว ก็ยังกลับมาหาพ่อกับแม่ได้ตลอด ที่สำคัญต้องรีบมาหลานให้พ่อไวๆ นะ”

“ครับคุณพ่อ ผมจะทำตามคำแนะนำของคุณพ่อทุกอย่างเลย แล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงญา ผมจะดูแลเธอได้ดีเท่าที่พ่อเคยดูแลเธอมาเลยครับ” นอร์ทรีบรับปากพ่อของญาณินอย่างรวดเร็ว เพราะนับจากนี้ไปญาณินถือเป็นอีกคนที่เขาจะต้องรับช่วงต่อดูแลให้ดีที่สุด ให้เทียบเท่าที่พ่อของเธอเคยเลี้ยงและดูแลมาหรือถ้าหากมากกว่านั้นได้ก็คงจะเป็นสามีที่เลิศที่สุด

พิธีการดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งงานแต่งวันนี้เสร็จสิ้นและผ่านลุล่วงไปได้ด้วยดี คู่สามีภรรยาพากันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหม่ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นเรือนหอกันในวันนั้นเลย แต่ด้วยความเหนื่อยกลับมาถึงก็พากันนั่งพัก ไม่เป็นอันทำอะไรกันเลยก็ว่าได้

“คุณภรรยา หิวไหมครับ?” แต่คนที่กวนญาณินไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยก็คงจะหนีไม่พ้นนอร์ท ระหว่างที่เธอกำลังนอนเงยหน้าอยู่บนโซฟา จู่ๆ นอร์ทก็เข้ามาพูดถ้อยคำหวานแหว๋วที่ข้างๆ หูของเธอ

“พี่นอร์ท พูดอะไรคะเนี่ย”

“ก็ภรรยาไง หรือว่าอยากให้พี่เรียกเราว่าเมียจ๋า...”

“ไม่เอาทั้งสอง ไม่เหมาะกับพี่เลยสักนิด เรียกญาเหมือนเดิมน่ะดีแล้ว” ญาณินรีบปฏิเสธออกไปอย่างไม่คิดลังเล ภาพลักษณ์ของนอร์ท ใครต่อใครต่างก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนหวานๆ ออกจะแข็งกร้าวเลยเสียด้วยซ้ำ ดังนั้นการที่เขามาพูดจาแบบนี้มันทำให้ญาณินรู้สึกแปลกประหลาดอย่างอธิบายไม่ถูก

“ก็พี่อยากเรียกแบบนี้ หนูไม่ชอบเหรอคะ?”

“ก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะคะ แต่ว่าญาไม่ชิน”

“งั้นก็ต้องยิ่งเรียกบ่อยๆ จะได้ชินไง”

“พี่นอร์ทจะเลิกแกล้งญาได้หรือยังคะ”

“ไม่เลิกหรอก เวลาญาโดนแกล้งน่ารักจะตายไป ยิ่งหงุดหงิดที่พี่แกล้งยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่” ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงใหญ่ตอบกลับคำถามของผู้เป็นภรรยาด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง ก่อนจะกอดรัดเอวบางเอาไว้แน่น

“ถึงว่า ตอนที่เจอกันใหม่ๆ พี่นอร์ทถึงได้ชอบแกล้งญาจังเลยนะคะ เพราะแบบนี้นี่เอง”

“ไม่ใช่สักหน่อย ตอนนั้นพี่แกล้งเพราะเราน่าแกล้ง ไม่ได้มองว่าน่ารักเหมือนตอนนี้สักหน่อย”

“พี่นอร์ทจะยอมรับได้หรือยังคะว่าชอบญาก่อน เพราะถ้าไม่อย่างนั้นพี่คงไม่หาเรื่องญาตลอดเวลาแบบนั้น มันคือวิธีการเข้าหาคนที่ชอบเฉพาะตัวใช่ไหมคะ?”

คนอายุน้อยกว่าเลิกคิ้วถามฝ่ายตรงข้ามอย่างมั่นอกมั่นใจ ใบหน้าได้รูปยื่นเข้าไปใกล้นอร์ทจนเขาถึงกับต้องเอนตัวไปด้านหลังเพื่อหนีแรงกดดันจากเธอ

“ญานั่นแหละชอบพี่ก่อน ไม่งั้นญาจะมาเล่นกับพี่เหรอ?”

“ใครบอกญาเล่น ญาไม่ได้เล่นสักหน่อย ญาแค่ไม่ยอม เพราะว่าพี่ชอบหาเรื่องญาก่อน พี่นอร์ทยอมรับมาเถอะน่าว่าชอบญาก่อนจริงๆ ไม่ว่าจะญาณิณหรือญาญ่าก็เถอะ”

“ทีเรื่องแบบนี้นี่เก่งจังนะ โอเคๆ พี่ยอมรับก็ได้ว่าชอบญาก่อน แต่จะให้ทำยังไงได้ตอนแรกพี่ไม่รู้ว่าญาณินกับญาญ่าเป็นคนเดียวกันนี่ ถ้ารู้พี่ก็คง...” เจ้าของประโยคเว้นวรรค ไม่พูดต่อ จนคนฟังถึงกับขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ

“ก็คงอะไรคะ ก็คงไม่ชอบอย่างนั้นเหรอ?”

“ก็คงจะชอบอยู่นั่นแหละ ว่าแต่...เมื่อไหร่จะใส่ชุดดีเจญาญ่าให้ดูอีก ไม่ได้เห็นนานแล้ว คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย” นอร์ทรู้ชะตากรรมตัวเองว่าหากไม่เปลี่ยนเรื่องคุยก็คงจะได้ถูกญาณินงอนกลับเป็นแน่ ซึ่งก็ดูเหมือนว่าจะเป็นความคิดที่ดีไม่น้อยเลยทีเดียว

“ก็พี่นอร์ทไม่ยอมให้ญาใส่ไม่ใช่เหรอคะ ขนาดชุดงานแต่งพี่ก็ยังสแกนแล้วสแกนอีก ไม่รู้หวงอะไรนักหนา ญาไม่มีอะไรให้ดูหรอกค่ะ”

“มีสิ พี่อยากดู...”

“ดูอะไรคะ พูดให้ชัดๆ หน่อย ญาเป็นคนเข้าใจอะไรยาก”

“ก็ดู...เอาเป็นว่ามาฉลองการย้ายเข้ามาอยู่เรือนหอของเราวันแรกกันดีไหม? เขาว่ากันว่าเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวต้องปั๊มลูก!”

ทันทีที่พูดจบ นอร์ทก็ถือวิสาสะอุ้มภรรยาของเขาเข้าไปในห้องนอนอย่างว่องไว ก่อนจะวางเธอลงนอนบนเตียงนอนหวังฉลองวันแรกของการย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านใหม่จริงๆ อย่างที่ปากพูดเอาไว้เมื่อครู่นี้ แต่ทว่าญาณินกลับขัดขืน ไม่ยอมให้เขาฉวยโอกาสทำเรื่องอย่างว่าได้ง่ายๆ

“พี่นอร์ท ญาบอกกี่รอบแล้วว่าห้ามใช้ความรุนแรง ไม่ว่าจะกรณีอะไรก็แล้วแต่ นี่พี่กำลังบังคับญาด้วยการใช้กำลังอยู่นะคะ” ญาณินเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ซ้ำแล้วใบหน้าก็ยังเหมือนเด็กหาเรื่องไม่มีผิด ทำเอานอร์ทถึงกับหลุดขำในลำคอออกมาอย่างห้ามไม่ได้...

“อันนี้จริงจังแล้วใช่ไหมยัยแสบ”

“จริงจังมาก พรุ่งนี้...” ขณะที่ญาณินกำลังจะคิดหาข้ออ้างมาทำให้นอร์ทเลิกคิดที่จะทำเรื่องอย่าง อยู่ดีๆ ประโยคดังกล่าวของเธอก็ขาดหวงไปทั้งอย่างนั้น

“พรุ่งนี้ต้องไปไหนอีกคะ?”

“ไปหาคุณพ่อค่ะ”

“ไปทำไม ไม่เห็นพี่จะรู้ด้วยเลย พี่คุยกับคุณพ่อกับคุณแม่แล้วว่าช่วงนี้ไม่ต้องไปหาท่าน ให้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ท่านอยากอุ้มหลาน จำไม่ได้เหรอ?”

หญิงสาวเจ้าของใบหน้างามถึงกับส่ายหัวไปมา ไม่ยอมรับความจริง ไม่ใช่ว่าเธอไม่ชอบทำเรื่องอย่างว่ากับนอร์ท แน่นอนว่าเธอรู้สึกดีทุกครั้ง แต่ทั้งหมดนั้นก็ต้องแรกกับการที่เธอต้องนอนซมไปอีกหลายวันหลายคืน ซึ่งเธอยังไม่อยากหมดเรี่ยวแรงในวันนี้ วันที่เพิ่งจะจัดการงานแต่งเสร็จเรียบร้อย

“ไม่เอาวันนี้ได้ไหม ญายังเหนื่อยอยู่เลย”

“งั้นญานอนเฉยๆ โอเคไหมคะ?”

วินาทีนั้นญาณินเองก็ถึงกับพูดไม่ออก ไม่คิดว่าการที่ผู้ชายเก็บกดมานานและต้องการทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ จะมีความมุ่งมั่นได้ถึงเพียงนี้ ไม่ว่าเธอจะงัดไม้ไหนออกมาเพื่อปฏิเสธ ก็ไม่สามารถรอดพ้นเงื้อมมือของนอร์ทได้อยู่ดี...