ตอนพิเศษ 5

ตอนพิเศษ 5

เขาว่ากันว่าเวลาของความสุขมักผ่านไปไวเสมอ ญาณินเองก็เพิ่งมาเจอกับตัวเองเอาก็วันนี้ จากวันที่คลอดลูกชายออกมาจนถึงตอนนี้เป็นเวลาเกือบๆ สี่ปีแล้ว หลังจากที่ลูกชายรู้เรื่องและเข้าโรงเรียนแล้ว ความวุ่นวายก็ทวีคูณขึ้นเป็นเท่าตัว

“แม่ครับ พ่อไม่ยอมแวะร้านค้าให้เหนือ ทั้งที่สัญญาเอาไว้แล้วว่าถ้าเหนือสอบได้คะแนนดีจะให้ซื้อของเล่นได้”

เด็กชายวิ่งดุ่มๆ เข้ามาหาผู้เป็นแม่ทันทีที่กลับมาถึงบ้านและมีเรื่องผิดใจกับนอร์ทมาตลอดทาง

“แล้วพ่อบอกว่าอะไรครับ ทำไมถึงไม่แวะ”

“ก็เพราะว่าเหนือสอบได้คะแนนดี แต่ครูประจำชั้นแจ้งว่าเล่นแรงๆ กับเพื่อนจนเขาเป็นแผล ไม่รู้ว่าเป็นแบบนั้นแล้วแม่ญาจะปลอบหรือว่าดุกว่าพ่อกันแน่” นอร์ทที่เดินตามเข้ามาติดๆ ได้ยินลูกชายตัวแสบฟ้องภรรยาก็อดไม่ได้ที่จะพูดบอกความจริงให้แก่ญาณินได้รับรู้ ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ กันกับเธอ

“แต่เพื่อนทำเหนือก่อน เหนือแค่ป้องกันตัว แต่พ่อไม่เข้าใจเหนือเลย”

“เหนือ...แล้วลูกทำเพื่อนกลับจนเป็นแผลเลยเหรอครับ?” ญาณินซักถามความจริงจากปากของเหนือด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ดูเข้มงวดกับเรื่องแบบนี้ไม่น้อยเลยทีเดียว

“จริงครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าเหนือผิดจริงๆ ถ้าเพื่อนแกล้งหรือทำไม่ดีใส่ แม่สอนว่ายังไงครับ ต้องไปบอกคุณครูใช่ไหม?”

“ใช่ครับ” เด็กชายตอบกลับด้วยน้ำเสียหงอยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปก่อนญาณินด้วยความรู้สึกผิด

“มันไม่ดีนะครับลูก แม่ไม่เคยสอนให้เหนือไปทำร้ายใคร เราปกป้องตัวเอง แต่ต้องใช้เหตุผลมากกว่ากำลัง เข้าใจไหมครับ”

“เข้าใจแล้วครับ เหนือขอโทษ”

“ถือว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรก แม่จะไม่โกรธหรือทำโทษเหนือ แต่เหนือต้องขอโทษพ่อด้วย” ญาณินเอ่ยพลางลูบศีรษะของลูกชายเบาๆ

“เหนือขอโทษครับพ่อ...เหนือจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”

“โอเคครับ พ่อไม่โกรธเหนือเลยครับ แต่ห้ามทำอีกนะ” นอร์ทตอบพลางอุ้มเด็กชายเข้ามากอดเอาไว้ในอ้อมอก ก่อนจะถือโอกาสหอมแก้วลูกชายด้วยความรักและเอ็นดู

“ไม่ทำแล้วครับ แต่พาเหนือไปซื้อของเล่นได้ไหม?” เหนือรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง แต่ในเมื่อขอโทษแล้วก็ถือว่าเป็นอันจบสิ้น จึงไม่ลืมที่จะทักท้วงเรื่องซื้อของเล่นขึ้นมา กับเรื่องนี้เขาจำได้แม่น ไม่มีทางลืมอย่างแน่นอน

“โอเคครับ เดี๋ยวพ่อพาไป”

“พี่ก็เป็นซะแบบนี้ ตามใจลูกจนเคยตัวแล้วนะคะ แล้วเดี๋ยวก็มาให้ญาดุลูกอีก”

“ก็ลูกเชื่อฟังญานี่ อีกอย่างพี่มีหน้าที่แค่ตามใจลูกกับญา ส่วนที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของญาก็แล้วกันนะ”

นอร์ทเชื่อว่าญาณินสามารถที่จะสอนให้ลูกชายเป็นคนดีได้ เพราะนิสัยส่วนตัวของเขาไม่ได้ดีเลิศไปซะทุกอย่าง ยังมีอีกหลายสิ่งเลยด้วยซ้ำที่ต้องเรียนรู้ไปพร้อมๆ กับลูกชาย จึงตัดสินใจให้ญาณินเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุดในบ้าน ไม่ว่าจะเหนือหรือนอร์ทต่างก็พากันเกรใจและเชื่อฟังเธอเป็นอย่างดี

“ตอนนี้ญาแทบแยกไม่ออกแล้วนะคะ ว่าพี่เป็นสามีของญาหรือว่าลูกชายคนโตของญากันแน่ ทำตัวให้มันสมกับเป็นคุณพ่อหน่อยได้ไหมคะพี่นอร์ท”

“ไม่เอาอะ พี่อยากเป็นเพื่อนกับลูก ให้ญาปวดหัวไปคนเดียวน่ะดีแล้ว เชื่อพี่”

ญาณินได้ฟังคำตอบของผู้เป็นสามีก็ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาด้วยความหนักอกหนักใจ วันๆ มีเรื่องให้ปวดหัว แต่ถึงอย่างนั้นญาณินก็รู้สึกว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นสีสันในชีวิตคู่หลังแต่งงานมีลูกระหว่างเธอกับนอร์ท เธอกล้าพูดได้อย่างเต็มปากว่าไม่มีวันที่เธอเบื่อกับชีวิตแบบนี้ เพราะมีเรื่องใหม่ๆ มาให้เธอได้เรียนรู้และเข้าใจไม่เว้นแต่ละวันเลยก็ว่าได้..

หลายเดือนต่อมา ครอบครัวเล็กๆ ของนอร์ทและญาณิน ตัดสินใจที่จะไปเที่ยวพักผ่อนฤดูร้อนกันที่ทะเล นั่นก็เพราะทั้งคู่อยากซึมซับบรรยากาศวันเก่าๆ ในอดีตที่เคยมาด้วยกันเมื่อคราวก่อนตอนที่ยังเป็นคู่กัดกัน

“พ่อกับแม่เคยมาด้วยกันแล้วเหรอครับ? ทำไมไม่เห็นรอเหนือก่อนเลย เราสามคนจะได้มาที่นี่ด้วยกันครั้งแรก” ขณะที่มือทั้งสองข้ามกำลังจับมือพ่อและแม่แล้วเดินจูงกันไปตามชายหาดในยามเย็น จู่ๆ เหนือก็พูดความสงสัยขึ้นมา จนญาณินกับนอร์ทหันหน้ามองกันโดยมิได้นัดหมาย

“ก็ตอนนั้นแม่ถูกบังคับให้มาเที่ยวน่ะสิ เพราะว่าเมื่อก่อนแม่ไม่ค่อยชอบออกไปไหน แต่น้ากวาก็อยากให้แม่ออกมาเปิดหูเปิดตา แล้วพ่อก็มายุ่งวุ่นวายกับแม่ทั้งๆ ที่ชอบบอกว่าแม่เป็นคนไม่ดี”

“จริงเหรอครับพ่อนอร์ท?”

“อะไรกัน เอาเรื่องนี้มาฟ้องลูกเนี่ยนะ มันผ่านนานแล้วน้า ตอนนี้พ่อไม่ได้มองว่าแม่เป็นคนไม่ดีสักหน่อย”

“แล้วพ่อมองว่าแม่เป็นคนดีแล้วหรือยังครับ แม่เป็นคนดีจะตาย ห้ามไม่ชอบกันนะ” เด็กน้อยพูดขึ้นอย่างไม่รู้ประสีประสา คิดแค่ว่าพ่อเคยไม่ชอบแม่ แต่ในตอนนี้ไม่ควรจะต้องเป็นเช่นนั้น...

“พ่อเนี่ยนะจะไม่ชอบแม่ พ่อชอบมาตั้งนานแล้ว แต่แม่เขาน่ะเคยไม่ชอบพ่อ กว่าจะมาดีกันได้ ยากมากๆ”

“แล้วทำไมแม่ถึงไม่ชอบพ่อล่ะครับ พ่อก็เป็นคนดีเหมือนกัน ตามใจเหนือตลอดเลย”

“เมื่อก่อนพ่อน่ะแสบพอๆ กับเหนือเลยนะ แต่ตอนนี้ก็ดีเหมือนอย่างที่เหนือพูดจริงๆ อย่าไปคิดถึงอดีตเลยเนอะ แค่ตอนนี้เราสามคนมีความสุข ได้อยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาก็พอแล้ว” ญาณินเอ่ยพลางอุ้มร่างของเด็กชายขึ้นมากอดเอาไว้ในอ้อมอก แล้วพากันเดินเล่นกันอยู่ที่บริเวณชายหาดจนพระอาทิตย์ตกดิน

“ลูกหลับแล้วเหรอคะ?” หญิงสาวเอ่ยถามผู้เป็นสามีทันทีที่เห็นว่าเขาเดินออกมาจากห้องพักด้วยความระมัดระวังไม่ให้เกิดเสียงดังรบกวนการนอนของลูกชายตัวแสบ

“หลับแล้ว สงสัยจะเหนื่อย พี่ให้กินไปกล่องหนึ่งก็หลับคาหลอดเลย ว่าแต่เราเถอะออกมานั่งทำอะไรคนเดียว ไม่หนาวเหรอ?” นอร์ทตอบคำถามเรื่องเหนือให้กับภรรยาได้รับรู้ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วค่อยๆ หย่อนก้นลงนั่งข้างๆ กันกับญาณิน

ขณะนี้ลมเย็นๆ กำลังพัดผ่านร่างของพวกเขาไป มิวายยังได้ยินเสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งเป็นระลอกๆ บรรยากาศในยามค่ำคืนนี้ทำเอาทั้งคู่อดหวนนึกถึงบรรยากาศในวันเก่าๆ ไม่ได้เลยจริงๆ

“จะว่าไป เราสองคนก็มาไกลกันเหมือนกันนะคะเนี่ย รอบที่แล้วที่มาด้วยกัน ยังตีกันไม่เลิกอยู่เลย”

“อืม...ก็จริง ตอนที่พี่เอาเรื่องงานแต่งงานไปบอกเพื่อนๆ พวกมันก็ยังถามพี่ซ้ำๆ ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ไม่มีเชื่อเลยนะว่าเราจะมาถึงจุดนี้กันได้จริงๆ ไม่เว้นแม้แต่พ่อกับแม่พี่”

“ทำไมเหรอคะ?”

“ก็เมื่อก่อน พี่เป็นคนไม่มีเป้าหมายอะไรในชีวิตเลย การที่จะมีครอบครัวได้พี่คิดว่าคงต้องสมบูรณ์แบบไม่น้อย แต่ก็ไม่คิดว่าพี่จะปรับตัวจนเข้ากับเราได้อย่างไม่มีที่ติ ถึงตอนนี้พี่นึกไม่ออกเลยว่าถ้าชีวิตพี่ไม่มีเรากับลูก พี่จะอยู่ยังไง”

ถ้อยคำที่แฝงไว้ด้วยความหมายอันลึกซึ้งส่งผลให้คนฟังค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกดีใจ เธอไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งนอร์ทจะพูดคำคำนี้ออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำ เขาขาดเธอไม่ได้ นั่นคือความจริงที่ออกมาจากใจของนอร์ทจริงๆ

“มันจะไม่มีวันนั้นค่ะ ญากับลูกจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่เป็นกำลังให้พี่ในทุกๆ วัน ขอแค่พี่ซื่อสัตย์แล้วก็รักญากับลูกเหมือนอย่างวันนี้ตลอดไปก็พอแล้วค่ะ”

ญาณินตอบพร้อมกับค่อยๆ เอนศีรษะลงไปซบที่ไหล่กว้างของชายหนุ่มเคียงกายเบาๆ แม้ว่านอร์ทจะไม่ได้สมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ทว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาก็สามารถทำหน้าที่สามีและพ่อของลูกได้อย่างไร้ข้อบกพร่อง และดีที่สุดสำหรับญาณินแล้ว...

“แน่นอน พี่จะซื่อสัตย์กับญาแล้วก็ลูก เราจะมีกันแบบนั้นตลอดไป พี่สัญญา...”

“อีกหนึ่งเดือนข้างหน้า พี่ก็คงต้องกลับไปทำงานเหมือนเดิมแล้ว ญาจะเป็นคนดูแลลูกเอง ไม่ต้องเป็นห่วงเลยนะคะ”

“ใจพี่ เริ่มจะไม่อยากกลับไปซะแล้วสิ...”

“ไม่ได้นะคะ มันเป็นหน้าที่ อีกอย่างยังไงเราก็ได้เจอกันทุกเช้าเย็นอยู่แล้ว อย่าลืมนะคะว่าตั้งแต่ช่วงที่คลอดลูกจนลากยาวมาถึงตอนนี้ มันนานมาก ญารู้ว่านั่นเป็นบริษัทของคุณพ่อพี่ แต่ตอนแรกบอกไว้แค่ปีเดียว ตอนนี้มันจะสี่ห้าปีแล้วเข้าไปแล้วนะคะ เอาจริงๆ ญาเกรงใจคุณพ่อ อีกอย่างตอนนี้ญาแข็งแรงมาก ดูแลเจ้าเหนือได้สบายๆ เลยค่ะ”

“โอเค อันที่จริงพ่อพี่ก็เริ่มถามเรื่องนี้แล้วแหละ ว่าจะอยู่หรือว่าจะออก เพราะว่าตำแหน่งผู้บริหารจะต้องเป็นตำแหน่งถาวร ไม่ใช่ชั่วคราว แต่ถ้าญาพูดแบบนี้แล้ว พี่ก็จะกลับไปทำหน้าที่ที่ค้างคาไว้ให้เสร็จเรียบร้อย แล้วถ้าทุกอย่างเรียบร้อยดี พี่จะลาออกแล้วมาทำธุรกิจเล็กๆ ที่ทำให้เราสามคนสามารถอยู่ด้วยตลอดยี่สิบชั่วโมงได้เลย โอเคไหม?”

ดวงตาคู่สวยเหลือบขึ้นมองสามี ก่อนจะค่อยๆ พยักหน้ารับข้อตกลงดังกล่าว ญาณินเชื่อใจและมั่นใจว่านอร์ทจะไม่ทำให้ผิดหวัง ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ดังนั้นหากเขาจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างเธอก็ไม่จำเป็นจะต้องติเตียนหรือบังคับเขาต้องว้าวุ่นใจไปมากกว่าเดิม อย่างน้อยก็เป็นผลดีกับทุกฝ่าย จะได้ไม่ต้องผิดใจกันในอนาคต...

“ไหน มาให้พี่กอดหน่อยสิ”

“กอดอย่างเดียวเหรอคะ?”

“หื้ม อยากให้พี่ทำมากกว่านั้นเหรอ หรือว่าคำถามแบบนี้คืออยากมีน้องให้เหนืออีกสักคน?”

“ไม่เอาหรอกค่ะ ถ้ามีอีกคน ญาว่าพี่คงต้องลาออกแล้วจริงๆ” ญาณินพูดไปก็หัวเราะด้วยความชอบใจไปด้วยในเวลาเดียวกัน เธอเพียงแค่หยอกเล่นกับสามีเท่านั้น ไม่ได้คิดจะปั๊มลูกคนที่สองต่อแต่อย่างใด...

“พี่ยอมลาออกได้นะ ถ้าญาอยากมีอีกคน”

“นี่ พี่ไม่รู้จักเหนื่อยเลยหรือยังไงกัน แค่คนเดียวเราสองคนก็หัวฟูกันมาหลายปีแล้วนะคะ ถ้ามีอีกคนญาว่าญารับมือไม่ไหวแน่ๆ”

“แต่พี่ว่าบรรยากาศกำลังดีเลยนะ ลมเย็นๆ เสียงน้ำทะเลซัดเขาฝั่ง หรือคนต่อไปจะต้องชื่อว่าซีที่แปลว่าทะเลหรือเปล่าน้า...”

“ไม่ได้นะคะ ถ้าพี่ทำอะไรญา ญาจะฟ้องลูก ให้ลูกจัดการพี่ซะให้เข็ดเลย”

“โอเคๆ พี่ยอมแล้ว ห้ามฟ้องลูกชายนะ”

ทั้งสองนั่งดูวิวทิวทัศน์ของทะเลในยามน้ำค้างพรมอยู่สักพักใหญ่ เมื่อได้ยินเสียงร้องของลูกชาย ก็รีบพากันวิ่งกลับเข้าไปนอนด้วยกันสามพ่อแม่ลูกอย่างพร้อมหน้าตา ทุกคนต่างมีความสุขและอิ่มใจเป็นอย่างยิ่ง ต่อนับต่อจากนี้มันก็จะเป็นเช่นนี้ตลอดไป ไม่มีวันแยกจากกันไปไหนอย่างแน่นอน...