ตอนพิเศษ 4

ตอนพิเศษ 4

เมื่อเข้าเดือนที่แปดของการตั้งครรภ์ ญาณินก็เริ่มเดินเหินได้ยากมากขึ้น แน่นอนว่าการช่วยเหลือตัวเองในแต่วันยากกว่าที่เธอคิดเอาไว้มาก แล้วก็รู้สึกได้ทันทีเลยว่าการที่มีสามีคอยดูแลอยู่ตลอดเวลาช่วยให้เธอเหนื่อยได้น้อยลงมากเลยทีเดียว

อีกอย่างช่วงห้าเดือนก่อนหน้านี้ นอร์ทได้พาญาณินได้ตรวจดูเพศของลูกในท้องก่อนได้รับข่าวว่าลูกน้อยของทั้งสองคนนั้นเป็นเพศชาย ซึ่งก็เป็นไปตามที่พวกเขาคาดเดากันเอาไว้อยู่แล้ว จึงดีใจกันมากที่ได้ลูกชายตามที่หวังเอาไว้...

เนื่องจากอีกไม่ถึงหนึ่งเดือนก็จะถึงกำหนดคลอดแล้ว เหล่าเพื่อนๆ ทั้งนอร์ทและญาณินจึงพากันมาเยี่ยมหา และพูดคุยถึงสารทุกข์สุกดิบกันตามประสาเพื่อนในวัยเรียนที่ปัจจุบันยังคงสนิทสนมและติดต่อกันอยู่

“เป็นไงบ้างแก เห็นว่าช่วงแรกๆ แพ้ท้องหนักมาเลยใช่ไหม? ขอโทษทีนะที่เพิ่งมา ฉันเองก็เพิ่งจะกลับมาจากต่างประเทศ แต่พอมาถึงก็รีบมาหาแกเป็นคนแรกเลยนะ”

คราวนี้แตงกวาเองก็ไม่พลาด หลังจากวันที่เรียนจบ เธอเองก็มีทางของตัวเอง ย้ายไปเรียนต่อเฉพาะทางที่ต่างประเทศ กลับมาอีกทีก็ได้ทราบข่าวว่าญาณินกำลังจะคลอดลูกน้อยออกมาแล้วในอีกไม่ช้า เมื่อเป็นเช่นนั้นเธอก็เลยชวนวีและเพื่อนคนอื่นๆ ให้มาเยี่ยมหลานด้วยกัน

“แค่มาหากันฉันก็ดีใจมากแล้ว อีกอย่างทุกคนต่างก็มีหน้าที่ของตัวเอง ฉันเข้าใจ ว่าแต่เป็นยังไงบ้าง ช่วงนี้โอเคใช่ไหม?”

“โอเคมากเลยแก ทุกอย่างเพิ่งจะลงตัวไม่นานมานี้เอง แกเถอะ...ได้ข่าวว่าใช้สามีหัวฟูเลยเหรอ”

“ก็นิดหน่อย ให้สมกับที่เคยหาเรื่องฉันเมื่อก่อนไง” ญาณินพูดเชิงหยอกล้อเล่นกับเพื่อนสนิทของตน ก่อนจะหันไปสบสายตาคู่คมของสามีซึ่งกำลังนั่งคุยกับอยู่กับเพื่อนๆ ไม่ไกลกันมากเท่าไหร่นัก

“นี่ว่าแต่กำหนดคลอดวันไหนเหรอ ฉันจะได้เตรียมของรับขวัญหลานเอาไว้ล่วงหน้า อีกไม่ถึงเดือนแล้วนี่”

“อืม ใช่ วันที่หนึ่งเดือนน่ะ ครบกำหนดคลอด แต่ว่าลูกชายจะอยากออกมาก่อนกำหนดหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะช่วงนี้ฉันเองก็เริ่มมีอาการเจ็บๆ ท้องขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้คลอดง่ายๆ นะแก เตรียมรอดูความน่ารักของหลานเลย”

วันนี้ญาณินเองก็เพิ่งได้รู้ว่าไม่ใช่แค่ตัวเองกับสามีที่เห่อลูก แต่คนรอบตัวต่างก็พากันเห่อหลานไปตามๆ กัน ไม่ว่าจะทางฝางพ่อแม่สามีหรือพ่อแม่ตัวเอง และเพื่อนๆ ทุกคนต่างก็เตรียมรอดูความน่ารักน่าเอ็นดูของเจ้าตัวน้อยที่กำลังจะลืมตาออกมาดูโลกในเดือนหน้าซึ่งกำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้านี้แล้ว...

เวลาผ่านมาไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ หลังจากที่เหล่ากลุ่มเพื่อนมาเยี่ยมและพูดคุยเรื่องราวในชีวิตกัน ญาณินก็เริ่มมีอาการเจ็บท้องเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

วันหนึ่งเธอร้องโอดครวญแทบไม่ได้พัก ทำเอานอร์ทที่คอยดูแลอยู่ข้างกาย รู้สึกใจเสียขึ้นมาเสียดื้อๆ จำเป็นต้องนำตัวภรรยาส่งไปให้ถึงมือหมอ อย่างน้อยอยู่ใกล้ๆ มือหมอเอาไว้ หากเป็นอะไรขึ้นมาก็สามารถตรวจเช็กดูได้เลยทันที ไม่ต้องมัวรีรอให้เสียเวลา

ตกกลางคืน นอร์ทกลับเข้ามาหาญาณินในห้องพักคนไข้ แต่ก็ดันเห็นเข้าพอดีว่าญาณินพยายามนอนคู้ตัว และร้องเจ็บท้องอยู่ตลอดเวลา

“ญา ไหวหรือเปล่า ให้พี่เรียกหมอให้ดีไหม?”

“ญาเจ็บท้องไม่ไหวแล้วพี่นอร์ท เจ็บทุกๆ ห้านาทีเลย จะทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ค่ะ...” ญาณินเอ่ยขณะที่บีบมือของสามีเอาไว้แน่น หวังระบายความเจ็บปวดที่ปะทุขึ้นมา แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่วิธีที่ดีแต่อย่างใด

“โอเค งั้นพี่เรียกหมอดีกว่า อดทนอีกนิดหนึ่งนะ”

หญิงสาวได้แต่พยักหน้าขึ้นลงถี่ๆ เพราะเริ่มจะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูดตอบโต้อะไรกับนอร์ทแล้ว รออยู่ไม่นาน หมอและพยาบาลก็พากันกรูเข้ามาดูอาการของคนท้อง ก่อนจะพาเข้าห้องผ่าตัด เพื่อส่องดูปากมดลูกว่าเปิดกว้างมากพอที่จะคลอดออกมาได้แล้วหรือไม่ ซึ่งก็ได้คำตอบว่าญาณินสามารถคลอดในคืนนั้นได้เลย ไม่มีปัจจัยใดที่จะต้องรอถึงวันกำหนดอีกแล้ว...

“ตอนนี้คุณแม่น่าจะกำลังอ่อนเพลียนะคะ คงต้องนอนให้น้ำเกลือไปอีกสักพัก ส่วนเด็กก็กำลังอยู่ในตู้อบนะคะ แข็งแรงดี คุณพ่อสามารถไปดูได้ค่ะ” พยาบาลเอ่ยแนะนำคุณพ่อมือใหม่ได้รู้ถึงอาการของทั้งแม่และลูก ตอนนี้นอร์ทเองก็ทำตัวไม่ถูก ความรู้สึกทั้งตื่นเต้นและดีใจต่างก็กรูขึ้นมาพร้อมกันจนปนกันมั่วไปหมด

“เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณอีกนะครับ” นอร์ทเอ่ยตอบกลับนางพยาบาล แล้วหลังจากนั้นเธอก็เดินออกไปห้องทันที

วินาทีนั้นนอร์ทรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของญาณินเอามากๆ เขาเดินตรงเข้าไปหาเธอแล้วค่อยๆ โน้มตัวลงไปหอมหน้าผากเธอหนึ่งที

ตอนแรกนอร์ทเองก็อยากเข้าไปให้กำลังใจ แต่ก็กลัวว่าจะขัดขวางการทำงานของแพทย์ เลยตัดสินใจที่จะขออยู่ข้างนอก เกาะขอบประตูเอาใจช่วยแทน ซึ่งนอร์ทก็ได้ยินทุกเสียงที่ดังออกมาจากในห้องนั้น ไม่แปลกเลยหากว่านอร์ทจะรู้สึกตื้นตันใจและจุกอกอยู่อย่างนี้...

จากนั้นนอร์ทก็ปล่อยให้ญาณินได้นอนพักผ่อนเอาแรง แต่ทว่าเมื่อเปิดประตูออกมาด้านนอกกลับเจอทั้งพ่อแม่และเพื่อนๆ มารอให้กำลังใจและเจอหน้าหลานกันอยู่เต็มไปหมด

“ญาณินเป็นยังไงบ้างนอร์ท ไม่ได้เป็นอันตรายหรือมีอาการแทรกซ้อนอะไรใช่ไหมลูก” ด้วยความเป็นห่วงลูกสาว คุณหญิงอรจึงเอ่ยถามลูกเขยอย่างนอร์ทถึงญาณินทันทีที่เขาเปิดประตูออกมา

“ปลอดภัยดีครับคุณแม่ ทุกอย่างปกติดีครับ ตอนนี้ผมกำลังจะไปดูลูก ทุกคนไปด้วยกันเลยไหมครับ เพราะว่าตอนนี้ญาณินน่าจะต้องพักผ่อนไปก่อน อีกหลายชั่วโมงกว่าจะตื่นขึ้นมา”

“ไปสิๆ แม่อยากเห็นหน้าหลานจะแย่อยู่แล้ว”

หลังจากนั้นพวกเขาก็พากันไปดูหน้าหลานที่ห้องเด็กทารกแรกเกิด ครั้นทุกคนได้เห็นหน้าของหลานชาย พวกเขาต่างก็คิดเห็นไปเสียงเดียวกันว่าหน้าเหมือนนอร์ทไม่มีผิด

“ว่าแต่มึงตั้งชื่อหลานว่าอะไรวะไอ้นอร์ท” วีเอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้ เด็กชายหน้าตาน่ารักถึงเพียงนั้นหากมีชื่อที่ดีก็คงจะส่งเสริมเข้าไปอีกเป็นแน่

“ชื่อว่า เหนือ ชื่อนี้ญาณินเป็นคนตั้งเอง”

“โห้ หน้าเหมือนพ่อไม่พอ ยังตั้งชื่อเหมือนกันอีก ลูกพ่อนอร์ทจริงๆ เลยว่ะ” วีได้ยินเช่นนั้นแล้วก็อดที่จะเอ่ยปากแซวเพื่อนรักไม่ได้ นอร์ทได้ยิ้มภูมิใจแล้วกอดคอกับเพื่อนเอาไว้ วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขมากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้...

เช้าวันถัดมา...

หญิงสาวเจ้าของร่างบางลืมตาตื่นขึ้นมาจากความง่วงงุน เมื่อถูกแสงแดดในยามเช้าแยงดวงตาจนทนไม่ไหว ญาณินหยัดกายลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆ กาย ก่อนจะเผยให้เห็นความว่างเปล่า ไร้คนอยู่ข้างกาย...

“พี่นอร์ท อยู่หรือเปล่าคะ?” เธอตัดสินใจรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีอยู่ ตะโกนเรียกหาชายหนุ่มผู้เป็นสามี ก่อนที่ในวินาทีถัดมาเขาจะวิ่งออกมาจากห้องน้ำทั้งๆ ที่ยังทำภารกิจส่วนตัวยังไม่เสร็จเรียบร้อยดีเลยด้วยซ้ำ

“ญา ฟื้นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง?”

“พี่นอร์ท ทำไมโป๊แบบนี้ล่ะคะ”

“พี่ได้ยินเสียงญาเรียก เลยตกใจ ดีที่ยังเอาผ้าขนหนูปิดท่อนล่างออกมา”

“พี่ก็นะ...ว่าแต่ทุกอย่างโอเคดีใช่ไหมคะ ลูกเราเป็นยังไงบ้างคะ?” เมื่อตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่ญาณินอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ ก็คือลูกชายตัวน้อย เธอทั้งอยากเห็นหน้าและอยากสัมผัส แต่ก็ยังเจ็บแถมยังไม่ค่อยมีแรงมากเท่าไหร่ เลยทำให้ไม่สะดวกที่จะไปหาลูกชายถึงที่ตู้อบเด็กทารกแรกเกิดได้ด้วยตัวเอง

“ลูกเราปลอดภัย ทุกอย่างโอเคมากๆ อีกครึ่งชั่วโมง พยาบาลจะพาลูกมาหานะ ตอนนี้ญาเองก็นอนพักไปก่อน ไม่มีอะไรต้องห่วงทั้งนั้น”

ครั้นได้ยินข่าวจากปากของสามีแล้ว เธอก็วางใจไปได้อีกเปลาะหนึ่ง ในตอนที่นอนหลับอยู่จิตสำนึกของคนเป็นแม่ก็ยังคงเป็นกังวลเกี่ยวกับลูกน้อยไม่หาย กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น จินตนาการไปต่างๆ นานา แต่พอได้ฟังเช่นนั้นแล้ว ก็ถึงกับโล่งอกไปที

เวลาผ่านมาเกือบๆ ครึ่งชั่วโมง...

ในที่สุดสองแม่ลูกก็ได้เห็นหน้าค่าตากันเป็นครั้งแรก หลังจากที่อุ้มท้องมานานถึงเก้าเดือนเต็มๆ

“ให้คุณแม่ลองอุ้มน้องได้เลยนะคะ” พยาบาลที่คอยดูแลเอ่ยบอกคุณแม่มือใหม่ แล้วอุ้มเจ้าตัวน้อยส่งให้กับเธอทันที

ซึ่งวินาทีนั้นญาณินและนอร์ทต่างก็ปลื้มปริ่มจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้เลยทีเดียว ญาณินค่อยๆ อุ้มลูกชายเอาไว้ในอ้อมอก ทั้งยังมองหน้าเขาอย่างไม่ละสายตาออกไปไหน

“ทำไมเหมือนพี่นอร์ทขนาดนี้ล่ะลูก แม่อุ้มท้องหนูมาตั้งเก้าเดือนเลยนะครับ”

“ลูกชายพี่ก็ต้องเหมือนพี่สิ จริงไหมครับเหนือ” นอร์ทขยับเข้ามาใกล้ๆ ภรรยา พลางเอ่ยคุยหยอกเล่นกับลูกชาย เพราะแม้แต่ญาณินเองก็ยังออกความคิดว่าเหนือหน้าตาเหมือนนอร์ทไม่มีผิดเลยจริงๆ

“ลูกชายญาเหมือนกัน เอานิสัยแม่ไปเยอะๆ นะครับลูก พี่นอร์ทนิสัยไม่ดี”

“พี่นิสัยไม่ได้เหรอ นิสัยดีจะตาย ไม่อย่างนั้นจะดูแลญามาได้ถึงขนาดนี้เหรอ”

“โอเคๆ ญายอมก็ได้ เพราะที่ผ่านพี่ดูแลญาดีมากจริงๆ ขอบคุณนะคะ”

“ดูแลดีแล้วจะได้อะไรตอบแทนจากญาบ้างหรือเปล่าน้า...” นอร์ทพูดพลางเอียงแก้มมาหาภรรยาที่นั่งอุ้มลูกอยู่ตรงหน้า

และญาณินเองก็รู้ความหมายของสามีเป็นอย่างดี เธอละสายตาออกจากลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแล้วหอมแก้มนอร์ทไปหนึ่งฟอดใหญ่ๆ แต่ทว่าคงไม่ใช่แค่ญาณินที่ชื่นใจ และคนโดนหอมเองก็ชื่นใจไม่แพ้กัน

“พี่จะเลี้ยงญากับลูกไหวหรือเปล่า ตอนนี้ไม่ได้มีแค่ญาที่แสบแล้วนะคะ คิดว่าเหนือเองก็คงแสบไม่น้อยไปกว่าญาเลย”

“ไหวสิ จะแสบขนาดไหนก็มาเถอะ เดี๋ยวพี่จะปราบทั้งแม่ทั้งลูกเลย”

ทั้งสองพูดคุยหยอกล้อกันไปมาอย่างมีความสุข อิ่มใจที่ได้เห็นลูกชายเสียทีหลังจากที่ดูแล ประคบประหงมมาถึงเก้าเดือนเต็ม ขณะเดียวกันเสียงร้องของลูกน้อยก็ทำเอาพ่อและแม่ยิ้มกว้างด้วยความตื้นตันใจ ต่อจากนี้ถือเป็นการเริ่มต้นชีวิตหลังจากมีลูกที่จะต้องเต็มไปด้วยความชุลมุนวุ่นวาย แต่ถึงกระนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็เต็มใจที่จะเลี้ยงดูเหนือเป็นอย่างดี...