ตอนพิเศษ 3

ตอนพิเศษ 3

สองปีต่อมา...

ขณะที่นอร์ทกำลังขนของที่ไปซื้อมาจากห้างเข้าบ้าน จู่ๆ ญาณินก็มีอาการแปลกประหลาด อ่อนเพลียคล้ายจะเป็นลม เธอเดินลงจากรถแล้วมาจับรถไว้หวังไม่ให้ตัวลงล้มลง

“ญา หนูเป็นอะไร พี่เห็นหน้าซีดๆ ตั้งแต่ที่ห้างแล้วนะ” ชายหนุ่มรีบวางของในมือลงบนพื้นแล้วรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างบางให้เดินเข้าไปพักในบ้าน และไม่ลืมที่จะถามอาการจากปากของเจ้าตัว

“ญาเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่มันรู้สึกเพลียๆ แล้วก็เวียนหัวตลอดเวลาเลย”

“โอเคๆ งั้นเข้าไปพักข้างในก่อนดีกว่า แล้วถ้ายังไม่ดีขึ้นเดี๋ยวพี่จะพาไปโรงพยาบาล”

จากนั้นนอร์ทก็รีบพาภรรยาของเขาเข้ามานั่งพักที่โซฟาทันที แต่ทว่าระหว่างที่นั่งพักเอาแรง อาการของญาณินกลับไม่ทุเลาลงเลยแม้แต่น้อย มีแต่จะหนักขึ้นตลอดเวลาเลยก็ว่าได้

“ญา พี่ว่าเราไปหาหมอกันเถอะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ พักอีกนิดก็น่าจะดีขึ้น”

“ญา...อย่าดื้อสิ เดี๋ยวไปจะเตรียมรถ แล้วเดี๋ยวพี่มาช่วยพยุง ห้ามเดินไปไหนเองนะ รอพี่ เข้าใจไหม”

ญาณินได้แต่พยักหน้ารับรู้ อาการของเธอเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่อาจต้านทาน เกรงว่าหากยังดื้อดึงไม่ยอมทำตามคำแนะนำของสามี อาจจะเกิดข่าวร้ายขึ้นก็ได้...

ทว่าในตอนที่นอร์ทเตรียมรถเพิ่งเสร็จและกำลังจะเดินกลับเข้ามาในบ้านเพื่อนำตัวคนป่วยไปส่งให้ถึงมือคุณหมอ แต่อยู่ดีๆ ญาณินก็วิ่งพรวดพราดตัดหน้านอร์ทไปที่ห้องน้ำ วินาทีนั้นนอร์ทถึงกับใจหายใจคว่ำ รีบวิ่งตามไปดูอาการของภรรยาในทันทีทันใด

ก่อนจะเผยให้เห็นว่าญาณินนั้นกำลังอาเจียนออกมาอย่างหนัก ในตอนนั้นนอร์ทมีแต่ความเป็นห่วงเธออยู่เต็มอก ยิ่งเห็นคนที่รักทรมานยิ่งจะขาดใจไม่แพ้กัน...

เมื่อเห็นว่าอาการของญาณินเริ่มหนักขึ้น นอร์ทก็ไม่รอช้า รีบมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดได้อย่างรวดเร็ว โชคดีที่พาญาณินมาส่งถึงมือคุณหมอได้ทันเวลา

ยามนี้ชายหนุ่มเจ้าของร่างหนากำลังนั่งรออยู่ที่บริเวณหน้าห้องฉุกเฉิน เพราะทันทีที่นำตัวของภรรยามาถึงโรงพยาบาลเธอก็หมดสติไปแล้ว จำต้องเข้าห้องฉุกเฉินเพื่อทำการรักษาในขั้นตอนต่อไป และนั่นก็ยิ่งทำให้นอร์ทไม่อาจนิ่งนอนใจ นั่งได้ไม่นานก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความร้อนใจ ไม่รู้ว่าในนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง จะดีหรือร้ายก็ไม่อาจรู้ได้เลยจนกว่าคุณหมอจะออกมา...

เกือบๆ ยี่สิบนาทีต่อมา

“ญาติคนไข้ใช่ไหมครับ?” แพทย์ที่เป็นคนให้การรักษาแก่ญาณินเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน แล้วเอ่ยทักชายหนุ่มที่กำลังนั่งก้มหน้าอยู่ที่บริเวณที่นั่งสำหรับญาติคนไข้

“ใช่ครับ ผมเป็นสามีของเธอเองครับ สรุปแล้วภรรยาผมเป็นอะไรเหรอครับ? ทำไมถึงได้อาการหนักถึงขนาดนั้น”

“ญาติคนไข้ใจเย็นๆ นะครับ ที่หมอจะแจ้งเป็นข่าวดีครับ”

“ข่าวดี? ข่าวดีอะไรครับ ภรรยาผมป่วยหนักขนาดนั้น จะให้ผมมองว่าเป็นข่าวดีได้ยังไงกันครับคุณหมอ” นอร์ทขมวดคิ้วเข้าหากัน เขายังไม่เข้าใจข่าวดีที่คุณหมอกำลังจะบอกว่ามันคืออะไรกันแน่

“คนไข้ท้องได้สามสัปดาห์แล้วนะครับ ยินดีด้วยนะครับ”

“อ....อะไรนะครับ ภรรยาผมท้องอย่างนั้นเหรอครับคุณหมอ?” ชายหนุ่มทวนคำพูดของคุณหมอตรงหน้าอีกรอบด้วยความไม่มั่นใจ เขาไม่รู้ว่าตัวเองหูฝาดไปหรือว่าฟังที่คุณหมอไม่เข้าใจกันแน่ ถ้าหากว่าญาณินท้องจริงๆ ก็ถือได้ว่าเป็นข่าวดีอย่างที่หมอพูดเอาไว้จริงๆ

“ฟังไม่ผิดหรอกครับ คนไข้กำลังตั้งครรภ์ได้เกือบหนึ่งเดือนแล้ว ยังไงรบกวนญาติคนไข้ทำเรื่องแอดมิทดูอาการกับพยาบาลที่หน้าเคาน์เตอร์ได้เลยนะครับ”

“ครับคุณหมอ ขอบคุณนะครับ” นอร์ทรีบตั้งสติแล้วตอบรับคำของคุณหมอด้วยความลนลาน เขาไม่ได้เตรียมใจที่จะได้รับข่าวดีเกี่ยวกับเรื่องการตั้งครรภ์ของภรรยา จึงไม่แปลกที่จะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อหับตัวเช่นนั้น...

หลายชั่วโมงถัดมา...

ญาณิณถูกย้ายต้วให้มาแอดมิทที่ห้องวีไอพีของโรงพยาบาล แต่จนแล้วจนเล่าเธอก็ยังไม่ตื่นขึ้นมาเสียที จนนอร์ทเองก็เริ่มเป็นกังวลใจ แต่ทว่าคุณหมอกลับบอกว่านั่นคงเป็นผลกระทบจากการพักผ่อนน้อย เมื่อได้รับน้ำเกลือแล้วเดี๋ยวก็จะฟื้นขึ้นมาพร้อมกับเรี่ยวแรงที่มากขึ้นเอง

“พี่นอร์ท...” เสียงเล็กๆ ของหญิงสาวเจ้าของร่างบางที่กำลังนอนซมอยู่บนเตียงเอ่ยเรียกชื่อของผู้เป็นสามี จนนอร์ทถึงกับต้องหันขวับแล้วรีบเดินดุ่มๆ ไปหาเธอที่เตียงคนไข้อย่างรววดเร็ว

“ญา เป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บหรือปวดตรงไหนอยู่หรือเปล่า”

“ไม่แล้วค่ะ ว่าแต่ทำไมญามาอยู่ในสภาพนี้ได้ล่ะคะ” ญาณินพยายามหยัดกายลุกขึ้นนั่งแต่โชคดีที่มีนอร์ทคอยช่วยประคองด้านหลังอยู่อีกแรง เขาไม่ห่างภรรยาเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง ไม่ว่าอย่างไรก็จะดูแลเธอให้ดีที่สุด ตามที่ได้สัญญาเอาไว้กับท่านเจ้าสัวหรือพ่อของญาณินนั่นเอง

“ญา...ฟังพี่ดีๆ นะ”

“คะ?”

“ตอนนี้ญากำลังท้องลูกของเราอยู่นะ ถึงได้มีอะไรแทรกซ้อนแบบนั้น คุณหมอยืนยันกับพี่แล้ว” นอร์ทตัดสินใจบอกข่าวดีที่ตนได้รับก่อนหน้านี้ให้กับผู้เป็นภรรยาได้ฟัง ก่อนจะสวมกอดเธอไว้แน่น ไม่ว่าจะพูดคำคำนี้ออกมากี่ครั้งเขาก็รู้สึกตื้นตันใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ท้อง? จริงเหรอคะ?” วินาทีที่ได้ยินเต็มสองหูว่าตนกำลังมีลูกน้อยอยู่ในท้อง ญาณินเองก็ถึงกับเก็บอาการไว้ไม่อยู่ เธอดีใจแต่ทว่ากลับพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำ ได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่อย่างนั้น จนนอร์ทต้องผละกอดออกมามองหน้าเธอว่าเป็นอะไรไปกันแน่

“จริงสิ ญาไม่ดีใจเลยเหรอ”

“ไม่ใช่ไม่ดีใจนะคะ แต่ญาแค่ไม่คิดว่าการที่ญามีอาการแบบนั้นจะเป็นเพราะว่าญาท้องจริงๆ ถ้าอย่างนั้นญาท้องได้กี่เดือนแล้วเหรอคะ หมอได้บอกพี่หรือเปล่า?” ยามนี้ภายในหัวของหญิงสามเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่ยากจะกระจ่างด้วยตัวเอง จึงถามผู้เป็นสามีออกไปเป็นชุด ไม่ได้เว้นจังหวะให้นอร์ทได้ตอบกลับบมา

“ใจเย็นๆ สิ พี่จะบอกว่าที่ญาท้องเป็นเรื่องจริง อีกอย่างญาท้องมาได้เกือบๆ สามสัปดาห์แล้ว”

“พี่นอร์ท...นี่เรากำลังจะมีลูกกันจริงๆ แล้วเหรอคะเนี่ย” ดวงตาของผู้พูดประกายวาววับราวกับไข่มุกเม็ดงามทุกครั้งที่พูดถึงลูกในท้อง ทั้งที่ได้ยินกับหูแต่ทว่ากลับไม่อยากจะเชื่อเลยว่าข่าวดีเหล่านี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง

“ใช่ค่ะ ต่อจากนี้เหนื่อยหน่อยนะ แต่พี่สัญญาว่าจะทำทุกอย่างที่ญาต้องการ ขอแค่บอกพี่ พี่จะรีบหามาประเคนให้สุดที่รักพี่เอง โอเคไหม?” เสียงทุ้มห้าวของชายหนุ่มเอ่ยให้สัญญาแก่คนตรงหน้า นัยน์ตาสีเข้มเต็มไปด้วยความแน่วแน่และจริงจัง และดูเหมือนว่าคุณพ่อมือใหม่จะเห่อลูกในท้องตั้งแต่ยังไม่ได้เห็นหน้าค่าตากันเลยทีเดียว...

“โอเคค่ะ ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน ญาก็จะอดทนเพื่อลูกของเรา พี่เองก็เหมือนกันนะคะ รับมือกับคุณแม่มือใหม่ให้ไหวนะคะ ไม่อย่างนั้นโดนหักคอแน่” ญาณินพูดกับสามีด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง ก่อนจะโผเข้ากอดอีกฝ่ายด้วยความดีใจและมีความสุขไปพร้อมๆ กัน

นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชีวิตหลังแต่งงานของทั้งคู่ก็คงจะไม่น่าเบื่อหน่ายอีกต่อไป เพราะกำลังจะมีเจ้าตัวน้อยเข้ามาเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไปให้สมบูรณ์แบบมากขึ้น ซึ่งทั้งสองคนก็เต็ม ทั้งๆ ที่เพิ่งจะท้องได้สามสัปดาห์แต่กลับอยากเห็นหน้าลูกในท้องใจจะขาดอยู่รอมร่อ...

หลายเดือนต่อมา...ไม่ง่ายเลยสำหรับคุณแม่วัยโจ๋ที่ต้องแบกรักกับอารมณ์และความรู้สึกภายในใจที่แปรปรวน ขึ้นๆ ลงๆ วันหนึ่งไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ มิหนำซ้ำยังมีอาการคลื่นไส้อาเจียนหนึ่งถึงสองครั้งต่อชั่วโมง ส่งผลให้ญาณินเริ่มเข้าใจแล้วว่าการที่จะเป็นแม่ของคนคนหนึ่งได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

ขนาดที่เธอกับนอร์ทพร้อมทุกอย่าง ทว่าก็ยังมีหลายอย่างที่ควบคุมได้ยาก โดยเฉพาะความรู้สึกหรือจิตใจของเธอที่อ่อนไหวได้ง่ายได้กว่าปกติ ซึ่งคนที่ต้องแบกรับทุกอย่างเอาไว้ก็คงจะหนีไม่พ้นผู้เป็นสามี นอร์ทตัดสินใจของที่บ้านหยุดพักเรื่องงานหนึ่งปีเต็มๆ เพราะอยากที่จะอยู่บ้านกับญาณิน เพื่อดูแลเธอทุกฝีก้าว อย่างไรก็ตามเธอจะต้องเหนื่อยให้น้อยที่สุด แม้ว่าตัวของนอร์ทเองจะเหนื่อยเพิ่มกว่าหลายต่อหลายเท่าเลยก็ตาม

“พี่นอร์ท ญาอยากกินทุเรียน ซื้อให้ญากินหน่อยได้ไหมคะ?”

“ทุเรียนเหรอ? คือว่า...” คำขอดังกล่าวของเมีย ทำเอานอร์ทสองจิตสองใจเล็กน้อย สิ่งที่นอร์ทเกลียดมากที่สุดบนโลกใบนี้รองจากแมลงสาบก็คงจะเป็นผลไม้ที่ชื่อว่าทุเรียนทุกสายพันธุ์ จึงไม่แปลกเลยหากว่าความต้องการเหล่านั้นของญาณินจะทำให้นอร์ทไม่กล้ารับปากในทันที

“นะคะ...หนูอยากกินจริงๆ”

“ปกติ ญาก็ไม่ได้ชอบกินไม่ใช่เหรอ ทำไมอยู่ๆ ก็อยากกินขึ้นมาล่ะ เอาอย่างอื่นแทนดีกว่าไหมคะ?”

“ไม่เอา ญาอยากกินทุเรียน เอาหมอนทองค่ะ เยอะๆ”

“เยอะๆ ด้วย พี่จะไหวไหมเนี่ย...” นอร์ทได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับยกมือปาดเหงื่อ เขาเรียนรู้และเข้าใจอารมณ์ของคนท้องอย่างถ่องแท้แล้วในช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา ญาณินแพ้หนักมาก จนเขารู้วิธีรับมือมาตลอด

อยากกินอะไรก็ต้องได้กิน อยากให้ทำอะไรเขาก็ต้องทำ หากกล้าขัดใจขึ้นมา มีหวังได้โกรธจนงอนไปเป็นอาทิตย์ๆ กว่าจะง้อให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ สำหรับนอร์ทแล้วกินแรงไปไม่น้อยเลยจริงๆ

ดังนั้นนอร์ทจึงเลือกที่จะรับปากจะทำตามความต้องหารของเธอ ทำให้ตอนนี้เขามาอยู่ที่หน้าร้านทุเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เอาหมอนทอง สามโลครับพี่”

“เอาแบบกรอบหรือนุ่มจ้ะ”

“เอานุ่มครับ แบบที่กลิ่นมันแรงๆ เลยครับ” นอร์ทพูดไปก็หันหน้าหนีไป กลิ่นทุเรียนที่บนแผงทำเอาเขาอยากจะสลบไปแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย

นอร์ท ชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นเฮดว๊ากของคณะวิศวะ แต่ทว่าตอนนี้กลับต้องมาซื้อทุเรียนให้เมียที่กำลังตั้งท้องได้สามเดือนกว่า แน่นอนว่าถ้าไม่ใช่ญาณินเขาคงไม่ถวายชีวิตยอมทำตามความต้องการให้ได้ถึงขนาดนี้...