EP.6: เผด็จการ

ผ่านมาหลายวันแล้วที่รรินกับสายฟ้าคุยกันผ่านช่องทางแชทในโทรศัพท์ ซึ่งไม่ได้เจอกันเลยเนื่องจากเขาบอกว่าติดงานรับน้องของคณะเพราะเขาเป็นพวกพี่ว๊าก ซึ่งต้องคอยอยู่ดูแลเรื่องการรับน้อง

คณะวิศวะขึ้นชื่อความโหดในการรับน้องมากมีการรับน้องทั้งในและนอกสถานที่ ผิดกับคณะแพทย์ของเธอเพราะคณะนี้รับน้องสบาย ๆ และไม่นานมากเพราะเน้นเรื่องเรียนมากกว่าแค่เรียนคณะเธอก็หนักกว่าคณะอื่นแล้ว

จากวันแรกจนถึงวันนี้รรินที่คุยกันผ่านแชทในโทรศัพท์เขาดูพูดเยอะกว่าตอนเจอกันตัวเป็น ๆ อาจเป็นเพราะเขาเป็นคนไม่ชอบพูดแต่ชอบพิมพ์มากกว่าละมั้ง

ณ ร้านคาเฟ่ข้างมหาลัย XXX ที่รรินทำงานอยู่

“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับ”

เสียงทักทายของพนักงานทุกคนดังขึ้นพร้อมกันเมื่อมีคนเปิดประตูร้านเข้ามา และจะต้องเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่มีคนเข้ามาในร้านเพราะเป็นระเบียบที่ทุกคนต้องปฏิบัติตามของทางร้าน

“รับอะไรดีคะ” รรินที่ยืนประจำอยู่หน้าเคาน์เตอร์เอ่ยถามลูกค้าก่อนที่จะเงยหน้าสบตาคนตรงหน้าพร้อมกับส่งยิ้มไปให้

“อเมริกาโน่เย็น” สายฟ้าตอบพร้อมกับกดยิ้มตรงมุมปาก

“ค่ะ อย่างเดียวนะคะ”

“อืม”

“นั่งรอที่โต๊ะนะคะเดี๋ยวมีพนักงานไปเสิร์ฟให้ค่ะ” สายฟ้าจ่ายเงินเสร็จก็เดินไปนั่งที่โต๊ะว่างภายในร้าน

“แกพี่สายฟ้าตัวจริงหล่อมาก กรี๊ดดดด”

“แกฉันไปเสิร์ฟเองนะอยากมองใกล้ ๆ เผื่อเขาจะสนใจฉันบ้าง” พนักงานสาว ๆ ภายในร้านต่างพากันกรี๊ดกร๊าดให้กับความหล่อแบบฟ้าประทานของชายหนุ่มคนดังของมหาลัย

“แต่ฉันได้ยินมาว่าเขาไม่สนใจใครเลยนะแก สาว ๆ สวย ๆ ระดับดาวคณะดาวมหาลัยมาตามจีบตามอ่อยพี่เขายังไม่เคยชายตาแล” เพื่อนพนักงานอีกคนตอบ

“ฉันก็ได้ยินแบบนั้นมาเหมือนกัน”

สองทุ่มเวลาเลิกงานของรริน เธอกำลังเตรียมตัวเพื่อกลับบ้าน แต่ไม่วายหันไปมองยังโต๊ะที่สายฟ้าเคยนั่งแต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว

‘น่าจะกลับไปแล้วมั้ง นี่เธอคาดหวังอะไรอยู่ หวังว่าเขาจะมานั่งรอเธอเพื่อกลับบ้านพร้อมกันอย่างงั้นหรือก็เขาไม่ได้เป็นแฟนเธอนิ’ รรินได้แค่คิดในใจแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวให้กับความคิดของตัวเอง ก็แค่พี่เขาบอกว่าจะจีบอย่าคาดหวังอะไรมากมายกับคนที่เพียบพร้อมทุกอย่างแบบเขา แต่พอเดินออกมาหน้าร้านรรินกลับเห็นสายฟ้ายืนพิงอยู่ที่รถหรูของตัวเองพร้อมกับหันหน้ามามองเธอ เขากดยิ้มมุมปากพร้อมกับเรียกชื่อเธอ ทำให้เธอต้องเดินไปหาเขา

“ริน”

“คะ!?”

“ขึ้นรถ” สายฟ้าเปิดประตูรถให้รรินขึ้นพร้อมปิดประตูแล้วเดินอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่งและขับออกไปทันที

“กลับมืดแบบนี้ทุกวัน??”

“ค่ะ”

“มันอันตรายนะ”

“แต่รินต้องทำงานนะคะ ถ้าไม่ทำงานรินจะเอาเงินที่ไหนใช้”

“ออกจากที่นี่แล้วมาทำงานกับพี่”

“งานอะไรคะ”

“ทำความสะอาดคอนโด พี่จ่ายให้อาทิตย์ละหมื่น”

“ห๊ะ...ทำไมค่าจ้างสูงจังคะ แบบนี้จะไม่เป็นการเอาเปรียบกันเกินไปเหรอ”

“ไม่หรอก พี่ไม่อยากให้เรากลับดึกพี่เป็นห่วง พรุ่งนี้ไปลาออกซะ”

“แต่...”

“ไม่มีแต่ ทำตามที่พี่บอก” ยังไม่ทันที่รรินจะได้พูดอะไรต่อ สายฟ้าพูดตัดบทกลับมาเสียงดุ

“ค่ะ” รรินตอบกลับเสียงเบาเธอจะทำอะไรได้ในเมื่อเขาพูดออกมาขนาดนี้แล้วก็ต้องทำตามที่เขาบอกเท่านั้น

“แล้วจะให้รินเริ่มงานวันไหนคะ”

“เริ่มงานมะรืน แล้วพรุ่งนี้เช้าพี่จะพาเรามาลาออกเอง”

“ค่ะ” สุดท้ายรรินก็ต้องยอมทำตามความต้องการของชายหนุ่ม เพราะไม่มีทางปฏิเสธเขาได้เลยได้แต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างรถ เมื่อสังเกตเห็นว่าไม่ใช่ทางกลับบ้านจึงเอ่ยถามขึ้นมา

“จะไปไหนคะ นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านรินนี่คะ”

“ไปกินข้าวไม่หิวเหรอ” เมื่อสายฟ้าพูดจบก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ภายในร้านบรรยากาศดีมากทั้งสองพากันเดินเข้าไปในร้านนั่งโต๊ะที่พนักงานต้อนรับพามา

“จะสั่งอาหารเลยไหมคะ”

“รินจะกินอะไรก็สั่งเลย”

“พี่สายฟ้าสั่งเลยค่ะ รินกินอะไรก็ได้” สายฟ้าสั่งอาหารเสร็จก็เอ่ยถามรรินที่กำลังมองบรรยากาศรอบ ๆ ร้านด้วยความตื่นตาตื่นใจ

“ทำไมต้องใส่แว่นในเมื่อไม่ได้สายตาสั้น”

“เออ... รินชินแล้วค่ะที่ต้องใส่แว่น” รรินตอบคำถามแบบเลี่ยง ๆ พร้อมกับยิ้มให้ชายหนุ่ม

“พี่ไม่อยากให้เราใส่แล้ว”

“แต่”

“ไม่มีแต่”

“เอ่อ...”

“ตามนั้น หวังว่าพรุ่งนี้พี่จะไม่เห็นเราใส่แว่นอีก”

“เฮ้อ...” สั่ง สั่ง แล้วก็สั่ง จอมเผด็จการที่สุดไม่ทำก็ไม่ได้เขาออกจะดุขนาดนั้น รรินได้แต่ทำหน้าบึ้งไม่พอใจจนพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟ ทำให้ต่างคนต่างนั่งทานอาหารกันเงียบ ๆ ไม่มีการสนทนาใด ๆ เกิดขึ้นระหว่างมื้ออาหารนั้น

หลังจากจบมื้ออาหารสายฟ้าก็ขับรถมาส่งรรินที่บ้าน เมื่อรถคันหรูของสายฟ้ามาจอดหน้าบ้านของรริน เขาก็เอ่ยขึ้น

“พรุ่งนี้จะมารับตอนเช้า”

“ค่ะ” รรินตอบรับแล้วลงจากรถเดินเข้าบ้านทันที ด้านสายฟ้าที่เห็นรรินปิดบ้านเรียบร้อยเขาก็ขับรถออกไป