บทที่ 2

หยานซูมองดูกู่หยูเฉิง และในขณะนั้นเธอก็รู้สึกไม่คุ้นเคยกับกู่หยูเฉิงเลย ไม่คุ้นเคยจนน่ากลัว

“กู่หยูเฉิง ในช่วงสามปีที่ผ่านมา ฉันโอนเงินให้คุณรวมทั้งหมด 40,000 บาท อย่าลืมคืนเงินฉันไม่ขาดแม้แต่อีแปะเดียว”หยานซูเป็นคนใจดี แต่ความใจดีของเธอมีให้ให้เฉพาะกับคนที่ดีกับเธอเท่านั้น

กู่หยูเฉิงตื่นตระหนกตกใจ “หยานซู คุณอยากบีบให้ผมตายหรือ ตอนนี้ผมจะมีเงินมากขนาดนี้ได้อย่างไร”

ในดวงตาของหยานซูมีน้ำตาคลอ “กู่หยูเฉิง คุณอย่าข่มเหงฉันไม่รู้จักจบสิ้น”

กู่หยูเฉิงกล่าวว่าจาอ่อนน้อมลงมา“หยานซู ความสัมพันธ์ของเรากลายเป็นเช่นนี้ ไม่ใช่ทั้งหมดเป็นความผิดผม อย่างที่ผมเคยพูดกับเธอ ผมอยู่ที่นี่คนเดียวเหงามากและอยากมีผู้หญิงอยู่ข้างๆ ค่อยดูแลผม แต่เธอก็มักจะปฏิเสธผมด้วยเหตุผลว่าไม่อยากอยู่ร่วมห้องกันก่อนแต่งงาน ผมเป็นผู้ชาย เนื่องจากมีแฟนก็เท่ากับไม่มีแฟน เลยควบคุมตัวเองไม่ได้และล้ำเส้นกับจื่อเหวิน เรื่องความรักไม่มีผิดหรือถูกหรอก หยานซู ในเมื่อพวกเราไม่มีวาสนาต่อกัน เธอก็ช่วยผมและจื่อเหวินสมหวังเถอะ”

เมื่อฟังคำพูดแก้ตัวของผู้ชายเจ้าชู้อย่างกู่หยูเฉิง หยานซูก็โมโหจนขำ พูดว่า “ฉันสงเคราะห์พวกคุณ แต่คุณต้องคืนเงินทั้งหมดให้ฉัน ต่อไปฉันไม่อยากเจอพวกคุณสองคนอีกแล้ว”

หยานซูไม่อยากคุยกับกู่หยูเฉิงแม้แต่ประโยคเดียว เธอจึงหยิบกระเป๋าเดินทางขึ้นมาแล้วเดินทางกลับทันที

ในช่วงเวลานี้ จื่อเหวิน เพื่อนสนิทหญิงของเธอทำตัวเหมือนนกกระจอกเทศและไม่กล้าเผชิญหน้ากับเธอเลย

หยานซูซื้อตั๋วรถไฟความเร็วสูงของวันนั้นเพื่อเดินทางกลับ

ฤทธิ์เดชของอกหักนั้นเปรียบเสมือนกรอกเหล้าแรงลงท้องไป ทำให้เธอตกอยู่ในภาวะจิตใจสับสนว้าวุ่นในช่วงเวลาต่อมาอีกหลายวัน

แต่ก่อนเธอไม่เคยดื่มเหล้า แต่ช่วงนี้เธออยู่แต่ในร้านเหล้า วันๆ ใช้แอลกอฮอล์เพื่อบรรเทาจิตใจที่เจ็บปวดถึงที่สุด

“คุณหมอหยาน การดื่มเหล้าไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ”

วันนี้ เมื่อหยานซูดื่มเหล้าจนเกือบจะเมามาย ก็มีเสียงขรึมต่ำดังขึ้นมา จากนั้นจอกเหล้าในมือของหยานซูก็ถูกมือที่เรียวงามคล้ายหยกแย่งเอาไป

หยานซูมองอีกฝ่ายตาปรือ

อีกฝ่ายบุคลิกดีเป็นสง่า และรูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้ด้อยกว่าดาราชื่อดัง แต่น่าเสียดายที่นอนไม่ค่อยหลับเป็นหลายปีแล้ว ทำให้รอยฟกช้ำที่เปลือกตาล่างเขาหนักมาก แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของเขาลดลง เพียงแต่ทำให้เขาดูมืดมนและมีเสน่ห์

หยานซูจำเขาได้ เขาเป็นหนึ่งในผู้ป่วยเป็นโรคนอนไม่หลับของเธอ

เมื่อเขามาตรวจโรค เขามีท่าทางสงบเสงี่ยมสำหรับมูลเหตุของโรค เนื่องจากเขาไม่สามารถเล่ามูลเหตุของโรคตัวเองได้อย่างเปิดเผย หยานซูจึงไม่ได้สั่งยาให้เขาทันที เธอทิ้งเบอร์โทรศัพท์ของเธอไว้กับเขาอย่างตรงไปตรงมา และให้เขาโทรหาเธอในเวลาที่นอนไม่หลับ

พวกเขาพูดคุยกันหลายครั้งในตอนกลางคืน ถือว่ารู้จักกัน

“คุณโป๋ ฉันอกหักแล้ว”หยานซูมีนิสัยชอบเก็บความรู้สึกไว้ข้างใน แต่หลังจากดื่มเหล้าแล้ว เธอกลับอดใจไม่ไหวที่จะประกาศเรื่องที่เธออกหักให้ทุกคนรู้

โป๋ซู่นิ่งเงียบไปชั่วขณะ พูดปลอบใจ “คุณเพียงสูญเสียคนที่ไม่รักคุณไป”

เพราะคำพูดปลอบใจของเขา หยานซูจึงระเบิดอารมณ์ที่เก็บกดอยู่ภายในออกมาและใกล้จะสูญสิ้นสติ เธอรู้สึกเศร้าเสียใจจนร่ำครวญพูด “ฉันกับเขาเป็นแฟนกันมาสิบปีแล้ว เดิมทีฉันตัดสินใจจะแต่งงานในปีนี้ แต่ตอนนี้เขากลับครองรักกับเพื่อนสนิทของฉัน และทางบ้านฉันก็เร่งเร้าให้แต่งงาน ฉันไม่รู้ควรอธิบายกับคนในครอบครัวอย่างไร”

พอหยานซูพูดถึงตรงนี้ เธอใช้มือทั้งสองข้างกระชากเส้นผมของตัวเองด้วยความเจ็บปวดทรมาน ดึงจนหนังศีรษะเกิดอาการชา อย่างนั้นความเจ็บปวดจึงทุเลาลงไปบ้าง

“แต่งงานกับผมนะ” โป๋ซู่พูดอย่างเบาสบาย