บทที่ 3

หยานซูคิดว่าตัวเองคงอยากแต่งงานจนเป็นบ้าไปแล้ว ถึงได้หูฝาดไปเองแบบนี้ "คุณโป๋ เมื่อกี้คุณว่าไงนะ?"

"หยานซู แต่งงานกับผมเถอะ ถึงผมจะไม่ได้เรียนสูงเหมือนแฟนเก่าคุณ แต่ผมก็ไม่ใช่พวกเกาะผู้หญิงกิน ค่าใช้จ่ายทั้งหมดในบ้านผมจะเป็นคนรับผิดชอบเอง ส่วนรายได้ของคุณผมก็จะไม่ไปยุ่งด้วย แล้วผมก็จะไม่มีวันไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยที่ไหนให้คุณเสียใจด้วยเหมือนกัน"

ถ้าเป็นตอนปกติมีคนหน้ามืดตามัวมาขอเธอแต่งงานแบบนี้ ผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัวอย่างหยานซูก็คงคิดว่าสมองเขากำลังเลอะเลือนอยู่แน่ ๆ

แต่หยานซูที่ถูกกู่หยูเฉิงทำร้ายหัวใจจนพรุนไปหมดในตอนนี้ บวกกับที่บ้านที่เอาแต่เร่งให้เธอแต่งงานเร็ว ๆ มาคราวนี้เธอก็แอบหวั่นไหวอยู่เหมือนกัน

หยานซูพยักหน้ากลับไปโดยไม่คิดอะไร "คุณโป๋ ฉันยินดีที่จะแต่งงานกับคุณนะ แต่ฉันอยากรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้านด้วยครึ่งหนึ่ง ชายหญิงเท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ฉันก็มีสิทธิ์ตัดสินใจอยู่ครึ่งหนึ่ง" การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรักก็ต้องพยายามให้ทั้งสองฝ่ายเท่าเทียมกัน

ริมฝีปากบางของโป๋ซู่ยกขึ้นเบาๆ แค่หมอในโรงพยาบาลชั้นนำคนหนึ่ง เงินเดือนแค่นั้นจะไปพอรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้านครึ่งหนึ่งได้ยังไงกัน?

"ผมเคารพการตัดสินใจของคุณนะ" โป๋ซู่กล่าว

"งั้นเราไปสำนักงานเขตกันเลยไหม?"

"ครับ" โป๋ซู่ตอบกลับอย่างเร็วรี่

……

ที่สำนักงานเขต ลมแผ่ว ๆ พัดกระทบใบหน้าของหยานซู ยิ่งทำให้เธอรู้สึกมึนเมายิ่งกว่าเดิม

เธอมองโป๋ซู่ด้วยท่าทางเอ๋อ ๆ เขาใส่ชุดสูทสีดำตัวใหม่ที่ตัดเข้ารูปได้เป็นอย่างดี ให้ความรู้สึกเคร่งขรึมและมั่นคง ใต้เสื้อสูทมีเสื้อเชิ้ดสีแดงกับเนคไทลายทแยงสีฟ้าคราม ซึ่งตัดกับความเป็นผู้ใหญ่และแผ่กลิ่นอายความเป็นชายหนุ่มออกมา

ดูราวกับเจ้าบ่าวมากทีเดียว

ขณะที่โป๋ซู่เองก็กำลังเพ่งพินิจหยานซูอย่างละเอียดเช่นกัน

เขาเคยเห็นเธอตอนสวมชุดกาวน์มาก่อน เวลาทำงานมันช่างดูมั่นคงและจริงจัง ให้ความรู้สึกเหมือนพี่สาวที่แผ่กลิ่นอายความเป็นผู้ใหญ่ออกมาอย่างเต็มที่

ไม่คิดเลยว่าตอนเธอใส่ชุดลำลองแบบนี้ มันกลับทำให้เขารู้สึกอยากปกป้องขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

"หยานซู คุณคิดให้ดีนะ ถ้าคุณแต่งงานกับผมแล้ว นั่นย่อมหมายความว่ามันคือการครองคู่ตลอดไป สำหรับผมมีแต่คำว่าตายจากกันไปข้างเท่านั้น ไม่มีคำว่าหย่าร้างหรือเลิกราหรอกนะ" โป๋ซู่เอ่ย

หยานซูหน้าแดงก่ำ เธอเดินเซไปชั่วขณะ ก่อนจะพยักหน้าอย่างแน่วแน่ "ดีมาก ความคิดของคุณตรงกับฉันพอดี"

โป๋ซู่ก้าวเข้าไปข้างใน

หยานซูเดินตามโป๋ซู่ต้อย ๆ ราวกับหุ่นเชิด ทั้งสองคนเดินมาถึงหน้าต่างจดทะเบียนสมรส หลังจากกรอกข้อมูล ถ่ายรูป แล้วก็จัดการตามขั้นตอนต่าง ๆ เรียบร้อยแล้ว ในที่สุดสมุดเล่มแดงสองเล่มก็ถูกยื่นออกมาจากในนั้น

"ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ" เจ้าหน้าที่กล่าวอวยพรพวกเขา "พวกคุณเป็นคู่ที่ดูเหมาะสมกันที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย"

หยานซูตอบกลับเสียงเบา "ขอบคุณค่ะ"

โป๋ซู่คงจะเคยได้ยินคำเยินยอแนวนี้มาบ่อยแล้ว ถึงได้ไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของเจ้าหน้าที่มากนัก เขาเก็บสมุดจดทะเบียนสมรสเข้าไปในกระเป๋าสูทอย่างเคร่งขรึม ก่อนจะก้าวขาเรียวยาวออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

หยานซูเร่งฝีเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งตามออกมา ครั้นโป๋ซู่รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายตามไม่ทันจึงหยุดลงเพื่อรอเธอ

หยานซูโซซัดโซเซตามเขามา ก่อนจะยิ้มอย่างเก้อเขิน "ขาฉันสั้นไป ตามไม่ทันน่ะ"

โป๋ซู่เบือนสายตามองไปที่เรียวขาของหยานซู มันทั้งเรียวยาว สมส่วน และขาวเนียน สวยยิ่งกว่าขาของนางแบบตั้งมากมายเสียอีก

จู่ ๆ โป๋ซู่ก็คว้าหมับจับเธออุ้มขึ้นมา "เดี๋ยวผมอุ้มคุณเอง"

วันต่อมา

หยานซูตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวแทบจะระเบิด

แว๊บแรกที่ปรากฏเข้ามาในสายตาคือใบหน้าที่หล่อเหลาจนผิดมนุษย์มนา หยานซูตกใจจนเกือบจะร้องออกมา เธอเลิกผ้าห่มขึ้นมาตามสัญชาตญาณ ก่อนจะพ่นลมหายใจอย่างโล่งอกหลังพบว่าเสื้อผ้าของตัวเองยังอยู่ครบสมบูรณ์ดี

โป๋ซู่เป็นคนหลับไม่ลึก แค่ลมหายใจเธอสะดุดไปครู่หนึ่งเขาก็สัมผัสมันได้แล้ว ก่อนจะลืมตาที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์คู่นั้นขึ้นมา

พอสังเกตเห็นว่าหยานซูกำลังตื่นตระหนก เขาจึงเกาจมูกเธอเบา ๆ ก่อนจะพูดอย่างอ่อนโยน "ไม่ต้องห่วงนะ ซูซู ผมไม่มีวันยอมปล่อยให้ครั้งแรกที่แสนล้ำค่าตกเป็นของคนขี้เมาหรอก"

ร่างกายที่ตึงเครียดของหยานซูผ่อนคลายลง แต่ความระแวดระวังในสายตาเธอยังคงไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย