บทที่ 14

กู่หยูเฉิงเห็นแชทในกลุ่ม ก็ต่อสายหาหวังจื่อเหวินด้วยสีหน้าบึ้งตึง

"จื่อเหวิน ใครใช้ให้เธอซี้ซั้วส่งข้อความลงไปในกลุ่มห้องฉัน?"

หวังจื่อเหวินสุดจะน้อยใจ เธอพูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น "หยูเฉิง เมื่อไหร่นายจะบอกทุกคนเรื่องความสัมพันธ์ของเรา? คนอื่นเข้าใจผิดกันหมดว่านายยังคบอยู่กับหยานซู ฉันโกรธมากนะ" น้ำเสียงของเธอออดอ้อน และรู้จังหวะผ่อนหนักผ่อนเบา

"ถึงยังไงหยานซูก็ลบรูปสมัยรักยังหวานซึ้งของพวกนายไปหมดแล้ว เพื่อน ๆ คนอื่นก็เริ่มสงสัยกันหมด นายก็ใช้โอกาสนี้บอกความจริงไปซะเลยสิ"

กู่หยูเฉิงพูดอย่างเหนื่อยหน่าย "ฉันรู้แล้ว"

เมื่อกดวางสาย กู่หยูเฉิงก็ใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งข้อความลงกลุ่ม "เพื่อนที่รักทุกคน ฉันขอเป็นเจ้าภาพพาทุกคนไปกินจิ้มจุ่มร้านประจำ ฉันมีเรื่องอยากจะประกาศให้ทุกคนทราบ"

เพื่อน ๆ ทุกคนตอบรับด้วยความยินดี "เอาดิ ร้อยวันพันปีพี่กู้เด็กหน้าห้องของเราจะใจป๋าขนาดนี้ ทุกคนต้องให้เกียรตินะโว้ยยย"

เมื่อหยานซูเลิกงาน กู่หยูเฉิงก็ดักรออยู่ที่หน้าห้องตรวจของเธออยู่ก่อนแล้ว

"หยานซู เย็นนี้พวกเพื่อน ๆ จะไปมีตติ้งกัน เธอไปกับฉันสิ จะได้ใช้โอกาสนี้บอกทุกคนไปเลยว่าเราเลิกกันแล้ว คนอื่นจะได้ไม่เข้าใจผิดอีก" น้ำเสียงของเขากึ่งออกคำสั่ง ราวกับว่าหยานซูยังเป็นสาวน้อยว่าง่ายเชื่อฟังคนเดิมของเขาอยู่

หยานซูพูดด้วยสีหน้าเย็นชาไม่สบอารมณ์ "ไม่เห็นจะต้องลำบากขนาดนั้น นายกับหวังจื่อเหวินก็ป่าวประกาศไปว่าคบกันอยู่ก็จบ"

กู่หยูเฉิงถึงกับเหม่อ แต่ไหนแต่ไรหยานซูทำตามที่เขาพูดทุกอย่างไม่มีขัดขืน ไม่คิดเลยว่าเพิ่งจะเลิกกันได้ไม่เท่าไหร่ ก็กลายเป็นคนที่แตะต้องไม่ได้ "หยานซู ฉันรู้ว่าการที่ฉันเลิกกันเธอมันทำให้เธอเสียใจมาก แต่เรื่องมันก็มาจนถึงตอนสุดท้ายแล้ว เธอจะดื้อดึงไปถึงเมื่อไหร่?"

"ฉันคงจะให้เวลาเธอเพื่อปรับตัวกับชีวิตที่ไม่มีฉันมากกว่านี้ไม่ได้ เพราะลูกที่อยู่ในท้องของจื่อเหวินรอไม่ไหวแล้ว"

หยานซูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วส่งข้อความลงกลุ่ม "ฉันกับกู่หยูเฉิงเลิกกันแล้ว นับตั้งแต่นี้ไปฉันกับเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก ความสัมพันธ์เดียวระหว่างเราคือเจ้าหนี้และลูกหนี้"

จากนั้นหยานซูก็เงยหน้าขึ้นมองกู่หยูเฉิง "พอใจแล้วสินะ"

กู่หยูเฉิงเห็นข้อความนั้น สีหน้าของเขาก็ดำทะมึนยิ่งกว่าหลุมดำ

หยานซูสลัดเขาออก ก็สาวขายาว ๆ ตรงไปยังประตูทางออกโรงพยาบาล

รถเบนซ์สีดำคันหนึ่ง จอดเทียบข้างกายหยานซูอย่างสุภาพนุ่มนวล กระจกหน้าต่างลดลงช้า ๆ โป๋ซู่นั่งอยู่สง่าอยู่ตรงเบาะคนขับ

หยานซูไม่ทันได้สังเกตความเบิกบานใจที่ก่อตัวขึ้นด้วยซ้ำ "โป๋ซู่ คุณมาได้ยังไงคะ?"

"ซูซู ขึ้นรถสิครับ"

หยานซูเปิดประตูและเข้าไปนั่งในรถ

โป๋ซู่ลอบมองใบหน้าของหยานซูที่ยังแฝงความเคร่งขรึมและหนักอึ้งอยู่เล็กน้อย "ซูซู ผมอยากพาคุณไปที่ที่นึง แล้วค่อยไปส่งคุณที่บ้านช้าหน่อยได้ไหมครับ?"

หยานซูพยักหน้า

แล้วรถหรูก็เคลื่อนตัวออกไป

ไม่นานรถก็มาจอดหน้าหมู่บ้านวิลล่าสไตล์ตะวันตกเก่า ๆ หมู่บ้านนี้ถือเป็นอสังหาริมทรัพย์ที่แพงที่สุดในเมืองนี้เมื่อหลายสิบปีก่อน นอกจากจะอยู่ใกล้กับโรงเรียนดังแล้ว ยังล้อมรอบไปด้วยห้างและร้านค้าอย่างครบวงจร แต่เพราะวันเวลาที่ยาวนาน การสร้างเมืองก็โยกย้ายไปอยู่ฝั่งใต้ ที่นี่จึงมีสภาพเก่าอย่างที่เห็น

หนุ่มสาวส่วนใหญ่ไม่ชอบการดีไซน์การตกแต่งของหมู่บ้านที่ไม่ทันสมัยมากพอ จึงพากันไปซื้อบ้านที่ใจกลางเมือง คนที่อาศัยในหมู่บ้านแห่งนี้จึงเป็นกลุ่มคนวัยเกษียณซะส่วนใหญ่

หยานซูแอบคิดในใจว่า บ้านที่มีอายุหลายสิบปีแบบนี้ น่าจะเป็นของพ่อแม่โป๋ซู่ซื้อเอาไว้เพื่อเป็นมรดกให้ลูกหลาน

โป๋ซู่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อย "ซูซู ที่นี่เป็นเรือนหอของเรา มันอาจจะไม่ถูกใจคุณเท่าไหร่ แต่ที่นี่มีความหมายกับผมมาก ผมก็เลยอยากจะใช้มันเพื่อสร้างครอบครัวของเรา"

โป๋ซู่พูดจบ แววตาแห่งความหวังก็มองไปที่หยานซู