Ep.9 ทำให้ได้ก่อน

EP 9

ทำให้ได้ก่อน

เช้าวันต่อมา

07:30 น.

วันนี้เป็นวันอาทิตย์วันหยุดสุดท้ายของสัปดาห์ พรุ่งนี้ก็ต้องวนลูปไปเรียนอีกแล้ว และที่เห็นตื่นเช้าไม่ใช่อะไรหรอก พอดีว่าฉันมีเรียนพิเศษตอนตอนแปดโมงเช้าน่ะ ย่าจ้างคุณครูมาสอนโดยตรงที่บ้านทุกวันอาทิตย์

เดินงัวเงียลงมาแล้วตรงไปในห้องรับแขก ฝีเท้าหยุดก้าวเดินเมื่อได้ยินเสียงย่ากำลังคุยกับใครบางคนอย่างสนุกสนานอยู่ ขยี้ตาสองสามทีแล้วเพ่งมองดูชัดๆ ก็เห็นว่าคนที่ย่าคุยด้วยคือ

'พี่เวย์' 

เป็นบ้าหรือไง นี่เล่นเข้าหาย่าฉันเลยเหรอ

“นั่นไง ยัยพายลงมาพอดีเลย”

กะว่าจะเดินหนีแต่ย่าดันมาเห็นเสียก่อน ตามด้วยอีพี่เวย์หันมาส่งยิ้มให้อย่างร้ายกาจ

“มาคุยกับพี่เขาสิ เขามารอตั้งนานแล้ว เดี๋ยวย่าจะขึ้นไปไหว้พระก่อน” พูดจบย่าก็ลุกเดินสวนออกมาแล้วขึ้นไปยังห้องพระที่อยู่ชั้นบนทันที

“มาทำไมแต่เช้าคะ” ถามแล้วเดินเข้าไปในห้องรับแขก พลางหยิบหนังสือและปากกาสีน้ำเงินกับสีแดงมาจัดเตรียมไว้บนโต๊ะกระจกสี่เหลี่ยม

“ก็มาหาแฟนไง” พี่เวย์พูดแล้วลุกขึ้นเดินมาหา “หายโกรธเถอะนะ”

“ทำไมต้องหายโกรธคะ พายไม่ได้โกรธอะไรพี่นะ” ตอบตามตรง ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรเลยอะ แค่มีนอยด์เล็กน้อย แบบว่าน้อยเดียวเอง

“แน่ใจ” ทำเป็นหรี่ตาเล็กตาน้อยมองฉัน มือก็ไม่วายที่จะมาโอบเอว “แต่งตัวแบบนี้อีกแล้ว จะยั่วใครวะ!” น้ำเสียงไม่พอใจเปล่งออกมา มือก็บีบเอวเล็กไว้แน่น

เขานี่เปลี่ยนอารมณ์ไวยิ่งกว่ากิ้งก่าเปลี่ยนสีอีกเนอะ

“ใส่ปกติค่ะ พายแต่งตัวแบบนี้อยู่แล้ว”

“ใส่เดรสสายเดี่ยวสั้นๆ เนี่ยนะ” ขึงตาดุดันแล้วมองหน้าอย่างไม่ชอบใจ “จะอ่อยครูที่มาสอนไงวะ!”

แสดงว่าย่าบอกว่ามีเรียนพิเศษ และก็คงจะบอกด้วยว่าครูที่มาสอนนั้นเป็นผู้ชาย

“ไม่ได้ใส่อ่อยใครค่ะ แค่ใส่แบบนี้เวลาอยู่บ้าน อีกอย่างของอร่อยไม่ต้องอ่อยก็มีคนเข้ามากินเอง” ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะหุบลงในทันที

หัวจะปวดแต่เช้าเลยยัยพาย

“อยากโดนเหรอพาย” พูดไม่ขาดคำดี เขาก็ขโมยจูบซอกคอแล้วดูดแรงๆ ให้มีรอย

“พี่ทำบ้าอะไรเนี่ย!”

แค่รอยเก่าก็ไม่รู้จะปิดยังไงละไอ้พี่เวย์

ยังจะมาสร้างรอยใหม่อีก!

“ถ้าอยากใส่ก็ได้ เดี๋ยวพี่ทำรอยประทับเอง คนจะได้รู้ว่าพายน่ะมีเจ้าของแล้ว” ใบหน้าหล่อยิ้มแบบชั่วร้าย “แล้วก็ไม่ต้องหาอะไรมาทาปกปิดด้วย”

“จะบ้าหรือไง พายยังต้องไปโรงเรียนนะ และคงจะไปในสภาพที่รอยจ้ำเต็มคอไม่ได้หรอกค่ะ” มองหน้าอย่างไม่เข้าใจ

นี่พี่เวย์จะมาไม้ไหนอีก ตอนแรกก็ดูเหมือนไม่จริงจัง ตอนนี้มาทำเป็นหึงเป็นหวง

หวงก้างน่ะสิไม่ว่า

“...” เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินไปนั่งลงตรงโซฟาที่ฉันจะต้องใช้นั่งเรียนพิเศษกับคุณครู 

“สวัสดีครับหนูพาย” และคุณครูก็มาพอดี เขาเอ่ยทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้วเดินไปนั่งลงที่โซฟาตัวข้างๆ “เอ่อ แล้วนี่คือ...?”

“รุ่น...”

“สามีของพาย” ไอ้พี่เวย์พูดแทรกขึ้นแล้วยักคิ้วหลิ่วตาใส่ฉันอย่างยียวนกวนประสาท

อยากจะบ้า สามีบ้านป้าพี่เรอะ!!

“เอ๋...!?” สีหน้าคุณครูดูทั้งอึ้งและตกใจไปพร้อมๆ กัน

“ขออนุญาตนะคะครูพัฒ” พูดจบฉันก็เดินเข้าไปดึงตัวพี่เวย์ให้ลุกจากโซฟา “พี่ช่วยกลับไปก่อนได้ไหมคะ ไว้มีอะไรค่อยคุยกัน ตอนนี้พายขอเรียนก่อน” พยายามพูดอย่างใจเย็นที่สุด

“ไม่เอา ถ้าพี่กลับพายก็จะอยู่กับไอ้...”

“พี่เวย์!!”

“อยู่กับครูนั่นสองต่อสองสิ”

“ย่าก็อยู่ข้างนอก ลุงนิดก็อยู่ค่ะ พี่สบายใจได้”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พี่ไม่กลับ!” พี่เวย์ยืนกรานที่จะไม่ไป เขานั่งลงตามเดิม มือทั้งสองยกขึ้นมากอดอก นั่งไขว่ห้างแล้วกระดิกเท้าแบบไร้มารยาท

“ไม่เป็นไรหรอกครับหนูพาย” ครูพัฒพูดขึ้น หน้าเขาดูเจื่อนลงเล็กน้อย

“พายว่าเราไปเรียนที่อื่นกันดีกว่าค่ะครูพัฒ ที่เดิมที่ครูเคยพาพายไปก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพายไปรอที่รถนะคะ” ฉันเดินออกมาทันทีที่พูดจบ

มันรู้สึกแบบเหนื่อยใจมากอะ ไม่คิดว่าคนอย่างพี่เวย์จะโคตรงี่เง่าแบบนี้ เด็กอย่างฉันยังไม่เคยเป็นนะอาการงี่เง่าเนี่ย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

สรุปก็ไม่มีใครได้ไปไหนและคนบางคนก็ยังคงไม่ยอมกลับ จึงต้องนั่งเรียนแบบอึดอัดหายใจได้ไม่เต็มปอดเพราะมีคนตัวใหญ่กว่ามานั่งเบียดแนบชิดแทบจะสิงร่าง

“ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนถามได้เลยนะครับ” ครูพัฒถามแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ ฉันที่กำลังก้มเขียนหนังสือ

พี่เวย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็มีอาการฟึดฟัดขึ้นมา แล้วพูดจาหยาบๆ “ไม่ทราบว่าจะเอาหน้ามาใกล้ทำห่าอะไรเหรอ สอนก็สอนห่างๆ ดิวะ!” เขาบอกกับครูพัฒด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมพลันมีอารมณ์ฉุนเฉียวแทรกผ่าน

“ปกติมาสอน...ผมก็ใกล้หนูพายแบบนี้อยู่แล้ว” คราวนี้ครูพัฒเลือกที่จะตอบโต้กลับ “คุณเพิ่งมาก็คงจะไม่รู้ ผมไม่ถือสาแล้วกัน” ฝ่ามือใหญ่มาแตะสัมผัสที่หลังมือฉันเบาๆ

“เกินไปแล้วไอ้เหี้ย!!”

พี่เวย์หุนหันพลันแล่นกระโจนเข้าไปรัวหมัดต่อยหน้าครูพัฒแบบไม่ยั้ง ครูพัฒเองก็ไม่ยอมโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียว เขาสวนหมัดเข้าหน้าพี่เวย์อย่างจัง ทั้งสองต่างไม่มีใครที่จะรามือ

พลั่ก!

ตุบตับ!!

“โอ๊ย ตายแล้วๆ!” ย่าเดินเข้ามาได้จังหวะพอดิบพอดี ท่านเอ่ยห้ามขึ้น “ทั้งคู่หยุดกันเดี๋ยวนี้นะ!” เปล่งเสียงทรงพลังอันศักดิ์สิทธิ์ออกมา และมันก็ทำให้พี่เวย์และครูพัฒหยุดในทันที “ต่อยตีกันเรื่องอะไรล่ะเนี่ยฮะ”

ฉันทำได้แค่ยิ้มฝืดๆ แล้วลอบถอนหายใจยาวๆ แบบยาวๆ

เมื่อย่าสงบศึกอันน่าปวดหัวได้แล้ว ท่านก็อยู่กับครูพัฒ แล้วโยนไอ้พี่เวย์คนดิบเถื่อนมาให้ฉันดูแล

ลากเขาให้ออกมานั่งที่สวนหลังบ้าน

“อย่ามามองแบบนั้นดิ”

“ทำแบบนั้นทำไม ไปต่อยครูพัฒทำไมคะ”

“ก็ไม่เห็นเหรอว่ามันมองพายตาเยิ้มเชียว แถมยังทำรุ่มร่ามโดนเนื้อโดนตัวอีก”

“ค่ะ พายเห็น แต่พี่ก็ไม่ควรจะใช้กำลัง”

“นี่พายกำลังปกป้องมันอยู่รู้ตัวหรือเปล่า ชอบไอ้ห่านั่นเหรอวะ!!”

“ไม่ได้ชอบครูพัฒค่ะ แค่ไม่ชอบคนใช้กำลัง”

ครูพัฒหน้าตาดีก็จริง แต่ฉันก็ไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวหรือชอบเขาแบบอื่นเลยนอกจากครูบาอาจารย์คนหนึ่ง

ส่วนพี่เวย์...ฉันก็แค่เผลอไผลหลงไหลชั่วขณะ ไม่ได้ถึงขั้นรักอะไรแบบนั้น

“...” เขามองหน้าฉัน

“มองทำไมคะ อยากต่อยพายอีกคนเหรอ”

“เปล่า ใครจะไปกล่าต่อยวะ น่ารักขนาดนี้”

“รู้ตัวดีค่ะ”

ไม่เถียงเพราะว่ามันคือความจริง ใครๆ ก็มักจะชมแบบนี้

“หึ” พี่เวย์หัวเราะน้อยๆ ในลำคอ

“ไม่ทำแผลให้หรอกนะคะ อยากห้าวเอง” ฉันปฏิเสธที่จะทำแผลให้

“คบกันไหมพาย?” พี่เวย์ถามแล้วเอามือฉันไปจับ

ฉันยิ้มกว้างแค่เสี้ยววิแล้วหุบมันลง “ไม่ค่ะ!” ตอบกลับอย่างแน่วแน่

“ทำไมล่ะ พี่สัญญาว่าจะทำตามทุกอย่างที่พายขอเลย” เขาตื๊ออีกครั้ง

“ก็แค่ลมปาก ถ้าทำได้เมื่อไหร่แล้วค่อยมาพูดเนาะ ถึงพายจะเด็กแต่ก็ไม่ได้โง่นะคะ” ดึงมือกลับแบบไร้เยื่อใย

“เอาไว้ถ้าพี่รู้สึกว่าอยากมีพายอยู่ในชีวิตจริงๆ ค่อยมาขอคบดีกว่า แต่ต้องมาในแบบ 'คุกเข่าสิ อ้อนวอนขอร้องฉันสิ' นะคะ”

“โถ่พาย...”