บทที่ 3

         ‘พ่อ’ ญาติเพียงคนเดียวของฉัน เลือดในตัวฉันมาจากเขาครึ่งหนึ่ง ปฏิเสธไม่ได้ว่าเรามีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด

         แต่...ในความเป็นจริง ฉันเองไม่แน่ใจว่าเขายังคิดว่าฉันเป็นลูกอยู่หรือเปล่า หวังว่าพ่อคงยอมช่วย ใกล้เปิดเทอมแล้ว ฉันต้องจ่ายค่าเทอม เงินที่มีในบัญชีพอแค่จ่ายค่าเช่าห้องกับ

ค่ากินค่าอยู่ไปอีกสักสองถึงสามเดือนเท่านั้น 

         ถ้าฉันจะขายกับข้าวเหมือนยาย ฉันก็คงไปเรียนไม่ทัน ถ้ายืมพ่อก่อนระหว่างที่ทำเรื่องกู้กองทุน ‘กยศ.’ น่าจะทัน

อย่างน้อยก็แค่ขอยืม ไม่ได้ขอเลย

         “คิดอะไรอยู่” เสียงของคุณหมอทำให้ฉันตื่นจากภวังค์

         “เปล่าค่ะ คุณหมอ ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ ถ้าอย่างนั้นน้ำขอตัวก่อนค่ะ”

         “ให้ฉันไปส่งที่บ้านไหม” ฉันกะพริบตาปริบ‍ ‍ๆ  ไม่คิดว่าเขาจะมีน้ำใจไปส่งถึงที่บ้าน

         “ขอบคุณค่ะหมอ” ฉันยกมือไหว้อีกครั้งกับน้ำใจที่เขามอบให้

         เพียงไม่นานเราสองคนก็มาถึงบ้านเช่าหลังเล็กที่ตอนนี้เหลือเพียงฉันคนเดียวเท่านั้น คิ้วของคุณหมอขมวดอย่างสงสัย คงเพราะสภาพบ้านที่ทั้งเก่าและโทรม

         หมู่บ้านจัดสรรที่มีเพียงไม่กี่หลัง ทาวน์เฮาส์ชั้นเดียวที่

ไม่มีแม้แต่เหล็กดัดหรือมุ้งลวด เมื่อก่อนบ้านหลังนี้น่าจะสีขาว แต่เพราะวันเวลาทำให้บ้านสีขาวกระดำกระด่างจากแดดจากฝน

         “ผมลงไปเป็นเพื่อน”

         “ไม่เป็นไรค่ะหมอ วันนี้รบกวนหมอมาทั้งวันแล้ว”

         ฉันพนมมือไหว้หมอขอบคุณเขาจากใจจริง บุญคุณของเขาครั้งนี้ฉันคงไม่มีวันลืม ถ้ามีโอกาสฉันคงได้ตอบแทนเขา

         “อืม ไว้เจอกัน” คำพูดของเขาก่อนที่ฉันจะปิดประตูรถ เราคงได้เจอกันอีกทีตอนที่ฉันฝึกงานช่วงปีสามนั่นแหละ

         ขณะนี้ยังเป็นเวลาบ่ายของวัน ฉันนำเอกสารของยายเข้าแฟ้มเก็บเอกสารสำคัญ เปิดแอปธนาคารเงินในบัญชีหลักหมื่น พอให้ใช้จ่ายอย่างประหยัดสักสองสามเดือน ต้องหาทำงานเพิ่ม แต่ค่าเทอมอย่างไรเสียต้องยืมพ่อก่อน

         ตั้งแต่บ่ายจนเย็นฉันเก็บกวาดห้อง ซักเสื้อผ้าทั้งของฉันของยาย ระหว่างทำงานบ้านฉันก็เปิดทีวี รายการแข่งร้องเพลงลูกทุ่งที่ยายชอบดู ถ้ายายยังอยู่ ตอนนี้เราสองคนคงช่วยกันเตรียมของเพื่อขายที่ตลาดพรุ่งนี้

         “ยายจ๋า” ฉันซบหน้ากับผ้าคลุมไหล่ไหมพรมสีขาว

ผ้าคลุมไหล่นี้ยายรักมากและนำออกมาใช้ในฤดูหนาวทุกครั้ง ฉันเป็นคนถักให้ยายเมื่อสามปีที่แล้ว

         “คิดถึงยายจัง ฮึก ไม่ต้องห่วงนะ น้ำจะเข้มแข็ง” ฉันพยายามข่มใจตัวเองไม่ให้ร้องไห้ เก็บเสื้อผ้าของยายเข้าที่เหมือนว่ายายยังอยู่กับฉัน ไว้อีกสักเดือนสองเดือนฉันค่อยเอาไปบริจาคก็แล้วกัน  ฉันยังอยากได้กลิ่นของยาย

         กลิ่นของยายทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่น

         ฉันคิดไปถึงวิธีหารายได้ระหว่างนี้ ก่อนที่จะเปิดเทอม

ฉันคงต้องขายของไปก่อนและหางานทำไปด้วย อยากได้งานที่ทำหลังเลิกเรียนหรือเสาร์อาทิตย์

         ฉันกินมาม่าคัปในมื้อเย็นของวัน ไม่รู้จะกินอะไรและ

ไม่อยากออกไปไหนทั้งนั้น อยากอยู่เงียบ‍ ‍ๆ  ให้ชิน แต่ก็ยังเปิดทีวีไว้อย่างนั้น ช่องอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ช่องแข่งร้องเพลง

         มาม่าคัปอืดเต็มถ้วยจนไม่น่ากิน ฉันกลั้นใจกินต่อ

จนหมด เมื่อดูเวลาอีกครั้ง คิดว่าเวลานี้แหละที่เหมาะจะโทรหาพ่อ เวลาที่พ่อเลิกงานและกินข้าวแล้ว

         แม้จะบอกตัวเองว่าถึงเวลาแล้ว แต่มือฉันก็ยากเหลือเกินที่จะกดปุ่มสีเขียวเพื่อโทรหาพ่อตัวเอง

         “น้ำสู้‍ ‍ๆ ” หลังจากให้กำลังใจตัวเอง ฉันก็กดโทรศัพท์หาพ่อ เราไม่ได้คุยกันมานาน ส่วนมากฉันจะส่งข้อความไปหาในวันสำคัญต่าง‍ ‍ๆ  พ่อก็ตอบกลับมาทุกครั้งด้วยสติกเกอร์ขอบคุณ

         “พ่อ” เมื่อปลายสายรับ ฉันก็เรียกพ่อทันทีตามสัญชาตญาณ

         ‘ว่าไง’ เสียงพ่อคล้ายจะพูดเบา‍ ‍ๆ  เหมือนกลัวใครได้ยินแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่ฉันโทรไป

         “พ่อสบายดีไหม” ฉันเอ่ยคำถามที่มักใช้เป็นประจำออกไป

         ‘สบายดี น้ำล่ะสบายดีไหม’ คำพูดของพ่อทำให้ฉันน้ำตารื้น ฉันไม่สบายเลยสักนิด ไม่สบายเลย

         “ยายตายแล้วพ่อ” บอกเล่าถึงยายแทนคำตอบของฉันว่าฉันสบายดีไหม

         ‘…’ พ่อเงียบ ฉันได้ยินเสียงพ่อถอนหายใจแต่ไม่ได้แรงนัก มือฉันบีบโทรศัพท์แรงมากขึ้น แต่ก็ยังตัดสินใจพูดต่อในสิ่งที่ตัวเองอยากพูด

         “คือหนูขอยืมเงินจ่ายค่าเทอมหน่อยได้ไหมคะ” ฉันไม่อ้อมค้อม เพราะอย่างไรเสียฉันก็ไม่ได้ขอเปล่า‍ ‍ๆ  แค่ยืม นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันขอเงินจากผู้เป็นพ่อ ฉันไม่เคยขอพ่อเลยสักครั้ง

ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว