บทที่8 มิเจียมตน

ยามสายวันถัดมา

ร่างสูงได้ก้าวออกจากห้องพัก ใบหน้าของแม่ทัพหนุ่มยังคงเรียบเฉย จะมีเพียงสายตาที่มองไปยังบุตรชายหัวหน้าหมู่บ้านเท่านั้น ที่ดูจะฉายชัดถึงความไม่ชอบใจนัก

“ท่านแม่ทัพ”

เป็นแม่นมชุ่ยอิงที่ก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะมองเลยไปยังประตูห้องพักของผู้เป็นนาย

“อย่าเพิ่งกวนนาง ปล่อยให้ตื่นเองมิต้องไปปลุก หากไม่มีคำสั่งของข้าผู้ใดก็ห้ามเข้าไปข้างในเด็ดขาด”

แม่ทัพหนุ่มออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงดุดัน โดยที่สายตานั้นยังจับจ้องอยู่กับคนที่เขาไม่อยากให้เฉียดใกล้ภรรยา

“เจ้าค่ะ”

ชุ่ยอิงรับคำก่อนจะขยับหลีกทางให้แก่ท่านแม่ทัพ ไม่มีคำถามหรือความสงสัยอื่นใดออกจากปากของแม่นมสูงวัยอีก นางมีหน้าที่ทำตามคำสั่งของเจ้านายเท่านั้น หากสิ่งนั้นมิได้ทำร้ายองค์หญิงของนาง

ทุกคำสั่งของท่านแม่ทัพนางมิคิดโต้แย้งใด ๆ ทั้งนั้น เรื่องของสามีภรรยาอย่างไรเสียนาและเหล่าผู้ติดตามก็คือคนนอก มิควรสอดรู้หรือก้าวก่าย เมื่อลับร่างของแม่ทัพหนุ่มไปแล้ว ชุ่ยอิงจึงหันไปยังคนที่ยังยืนมองหน้าประตูห้องของผู้เป็นนายมิยอมจาก

“ท่านป้า ไยฮูหยินยังไม่ออกมาอีกเล่าขอรับ”

บุตรชายหัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยถาม โดยที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ประตูห้อง

“มันธุระอันใดของเจ้ากัน”

“ข้าเป็นห่วงนาง เกรงว่าท่านแม่ทัพจะไม่พอใจที่นางเอ่อ...”

“อะไร”

“ที่นางดูให้ความสำคัญกับข้าอย่างไรเล่า”

บุตรชายหัวหน้าหมู่บ้านพูดยิ้ม ๆ ดวงตาที่สื่ออกมาก้แฝงความนัยเอาไว้อย่างชัดเจน

“ฮ่า ๆ เจ้าคนสมองหมู เจ้าเอาส่วนไหนของก้อนน้อย ๆ นั่น ที่คิดว่าฮูหยินของเราให้ความสำคัญต่อเจ้ากัน”

ขวับ! เสียงหัวเราะจากด้านหลัง ทำให้บุตรชายหัวหน้าหมู่บ้านหันกลับไปมองในทันที ใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าในยามค่ำคืนว่ารูปงามมากแล้ว ในเวลากลางวันเช่นนี้หากเทียบกันแล้ว อีกฝ่ายไม่ต่างจากเทพเซียน ส่วนตัวเขาเสมือนยาจกเลยก็ว่าได้

“เมื่อคืนอย่างไรเล่า หรือเจ้าไม่เห็นว่านางยิ้มให้แก่ข้า”

“เจ้าเด็กมิรู้ความ นายหญิงของพวกข้านั้นเป็นคนอารมณ์ดี เจ้าคือจ้าวบ้าน การที่เราผู้เป็นแขกยิ้มให้ ย่อมเป็นสิ่งสมควรทำ หรือยามเจ้าไปบ้านคนอื่น เจ้าจะต้องมีใบหน้าดั่งความคิดในขณะนั้นเลยหรืออย่างไรกัน นางยิ้มให้คนนับร้อย แบบนี้นางคงเห็นคนเหล่านั้นสำคัญทั้งหมดสินะ คิดได้อย่างไรกัน หืม!”

ต้านหลี่มิพูดเปล่า แต่สีหน้าที่แสดงออกนั้น คือการเย้ยหยันอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ

“หุบปากเจ้าไปเลยนะ อย่ามาทำเป็นดูหมิ่นข้า เจ้านึกว่าไม่รู้รึยังไง ว่าตัวเจ้าก็เป็นหนึ่งในบุรุษบำเรอของนางเช่นกัน”

ผลัวะ! ตุบ! สิ้นคำพูด บุตรชายหัวหน้าหมู่บ้านก็แน่นิ่งอยู่บนพื้นดิน ต้านหลี่ไม่คิดจะแยแสร่างที่สิ้นสติด้วยหมัดของเขา ใบหน้าหล่อเหลาแสดงอาการโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มขบกรามแน่นจนเป็นนูน

จะดูถูกเขาเช่นไรก็ย่อมได้ แต่ผู้ใดก็ไม่มีสิทธิ์หมิ่นเกียรตินายของเขา เจ้าเด็กเพิ่งพลัดขน ไยหาญกล้าแตะต้องนายหญิงของเขา ด้วยวาจาจาบจวงมิดูเงาหัวเช่นนี้

“ไยมิรู้จักอดกลั้นสักหน่อยเล่า”

เสียงดังมาจากในของประตู ทำให้ชุ่ยอิงและต้านหลี่ขยับยืนอย่างสำรวม

“ข้าน้อยมิชอบให้ผู้ใด ล่วงเกินนายหญิงเช่นนี้ขอรับ”

“หึ ๆ ข้ารู้”

ประตูห้องเปิดกว้างก่อนที่คนด้านใน จะก้าวออกมาด้วยสีหน้าเกียจคร้าน หญิงสาวบิดกายไปมาเพื่อขับไล่ความเมื่อยล้า โดยไม่สนสายตาดุ ๆ ของแม่นมที่ยืนอยู่ด้านหน้าเรือน

ทางด้านต้านหลี่ทำเพียงขบขันกับอาการของแม่นม เขาชินตากับภาพของทั้งคู่เป็นอย่างดี นายหญิงชื่นชอบความสบาย ๆ ไม่มากพิธีอันใด ใช้ชีวิตเยี่ยงบุรุษมากกว่าสำรวมเช่นสตรี

ถึงกระนั้นผู้เป็นนายกลับดูแลร่างกายของตนเอง ได้ดีกว่าคุณหนูหลายบ้านเสียอีก เพียงแค่ชื่อเสียงอันเสื่อมเกียรติ ที่นางจงใจให้ผู้คนรับรู้มันคือหนทางเดียวที่ทำให้องค์หญิงหานชิน สามารถทำตัวไร้กรอบของชนชั้นได้ก็เท่านั้นเอง

“ไปกันเถอะ ข้าหิวแล้ว”

หานชินก้าวลงมาหยุดยืนตรงหน้าของทั้งคู่ ก่อนจะเดินผ่านเลยร่างแน่นิ่งบนพื้นดินไปโดยมิคิดที่จะใส่ใจ เสมือนบุตรชายหัวหน้าหมู่บ้านเป็นเพียงฝุ่นผงในสายตาของนาง

“มิใจร้ายไปสักหน่อยหรือเจ้าคะ เกรงว่าหากบิดาของเขามาพบเข้าจะพาลหาเรื่องเราเอาได้นะเจ้าคะ”

“หึ ๆ ที่นี่มันนอกเขตเมืองหลวง ไม่ต้องมานั่งเกรงกลัวว่าขุนนางคนไหนจะทูลฟ้องฝ่าบาท หากเขาคิดจะกล่าวโทษเรา เขาต้องมั่นใจว่าจะชนะหวังลู่ฉงได้เท่านั้น คนเป็นพ่อย่อมรู้ถึงตัวตนของบุตรชายเขาดี ส่วนข้าภรรยาหมาด ๆ ย่อมไม่รู้เห็นความคิดของสามี พวกเจ้าว่าจริงไหม”

เอ่ยจบร่างงามได้เดินหัวเราะร่าจากไป คำพูดในตอนท้ายช่างบาดลึกนัก หากคนฟังคือหัวหน้าหมู่บ้าน คงแทบอยากที่จะฉีกทึ่งร่างของผู้เป็นนายให้แยกออกเป็นชิ้น ๆ เลยกระมัง

ชุ่ยอิงได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ดูเหมือนนางจะยังไม่ชินกับชีวิตนอกรั้ววังเท่าใดนัก แต่องค์หญิงของนางสิดูจะปรับตัวได้ไวเหลือเกิน

“ข้ายังต้องเรียนรู้อีกมากสินะ” ชุ่ยอิงเอ่ยขึ้นเบา ๆ

“ปล่อยตัวให้เป็นธรรมชาติท่านป้า แล้วทุกอย่างจะดีเอง เพราะนับตั้งแต่เราก้าวพ้นเมืองหลวง ย่อมไร้กฎเกณฑ์ เช่นเดียวกับกระบี่ไร้ดวงตานั่นล่ะขอรับ”

ต้านหลี่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูดอย่างไม่จริงจังนัก แต่แฝงไปด้วยความหมายมากมาย ที่ต้องการเปิดโลกของนางให้กว้างขึ้น ก่อนจะก้าวตามผู้เป็นนายไปอย่างใจเย็น เมื่อลับร่างของคนทั้งสามแล้ว ชายหนุ่มสองคนที่ซุ่มอยู่ไม่ไกล ได้รีบวิ่งเข้ามาช่วยกันพยุงร่างไร้สติที่นอนอยู่บนพื้นหายไปยังอีกด้านของตัวเรือน

“จับตาดูคนในหมู่บ้านเอาไว้ให้ดี ข้ารู้สึกมีบางอย่างไม่ปกติ”

หวังลู่ฉงสั่งการกับคนสนิท เขาเฝ้ามองทุกอย่างมาโดยตลอด นับตั้งแต่บุตรชายหัวหน้าหมู่บ้าน เข้าไปพูดคุยกับแม่นมของภรรยา จนหานชินก้าวจากไปเมื่อครู่นี้ เขาคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่ย้อนกลับมาซุ่มดูทุกอย่างตรงนี้ ไม่เช่นนั้นคงมิได้เห็นอีกมุมของภรรยาตัวดี

“แล้วคนของฮูหยินเล่าขอรับ”

“ไม่จำเป็น”

ชายหนุ่มรับคำผู้เป็นนาย ก่อนที่ทั้งคู่จะหายไปจากจุดที่แอบซุ่มอยู่ หวังลู่ฉงอยากรู้เหลือเกิน ว่าแท้จริงแล้วชายหนุ่มที่อยู่รอบกายภรรยาของเขานั้น มีความสำคัญอย่างไร ไยนางต้องยินยอมให้ผู้คนทั้งแผ่นดินเข้าใจผิดเรื่องที่นางลุ่มหลงบุรุษรูปงามทั้งหลาย