1 ทายาทของเสขสุรักษ์

พิชชาคัดจมูกจนเธอต้องรีบหากระดาษเช็ดหน้ามาปิดจมูกและจามออกมาเสียงดัง    

“เฮ้ย..อะไรเนี่ย  ใครนินทาฉัน”  เธอบ่นเบาๆ

“สงสัยจะเจ้าแฝดบ่นละมั้งพราว”  พิมาลาพี่สาวที่เดินเข้ามาพอดีได้ยินน้องสาวบ่นจึงออกความเห็น

“ไม่น่านะพิม  นี่มันเพิ่งบ่ายสอง”  พิชชามองเวลาที่ผนัง  นี่ยังไม่ถึงเวลาไปรับลูกที่โรงเรียนยังเหลือเวลาอีกชม.กว่าๆ เธอหันมาคุยกับพี่สาวต่อ  ด้วยความที่พี่น้องห่างกันปีเดียวจึงเรียกชื่อกันเฉยๆ ไม่มีสรรพนามใดๆ 

“พิมจะกลับแล้วเหรอ” 

“ฮื่อ  พี่อัทธ์จะมารับแล้ววันนี้เขาออกเวรเร็ว”  พิมาลาพูดถึงสามี  พันตำรวจตรีอัทธกานต์และมีศักดิ์เป็นพี่เขยของพิชชา

“คุณพราวคะ มีจดหมายค่ะ”  นิอรเลขาของพิชชานำจดหมายเข้ามาวางให้เจ้านายสาว  เธอเห็นประทับตราว่าด่วนสีแดงบนหน้าซองจึงรีบนำเข้ามาให้พิชชาทันทีที่ได้รับ

พิมาลาขมวดคิ้วเมื่อเห็นประทับตราคำว่าด่วนบนหน้าซอง   พิชชาเองก็สงสัยหญิงสาวใช้กรรไกรตัดปลายมุมขวาทันที  และต้องแปลกใจหนักไปอีก  เมื่อหัวกระดาษมีตราว่าเป็นหนังสือจากสำนักงานกฎหมายแห่งหนึ่ง

“จดหมายอะไรจากสำนักงานกฎหมาย  พราวไปติดหนี้ใครรึเปล่า”  พิมาลาแซวน้องสาวแต่พิชชาส่ายหน้าหวือ  เธอกวาดสายตาอ่านข้อความอย่างรวดเร็ว

“หา...อะไรเนี่ย  หาว่าฉันไปขโมยอะไรมาจากตระกูลเสขสุรักษ์  ให้รีบไปเจรจากันด่วนมิเช่นนั้นจะดำเนินการตามกฎหมาย” 

พิชชาพูดด้วยความมึนงง  เธอไปเอาอะไรจากตระกูลใหญ่นั้นมาหรือ?  ยิ่งคิดเธอยิ่งไม่เข้าใจพิมาลาจึงดึงจดหมายในมือน้องมาอ่านเอง

“โถ..พราวของพิม  อยากได้อะไรทำไมต้องไปขโมยของเขามาด้วยล่ะ  ซื้อเอาก็น่าจะได้” 

“บ้าเหรอพิม  ใครไปขโมยอะไรของเขา รู้จักกันหรือก็เปล่าผักไฮโดรบ้านเราก็ไม่ได้ส่งเขานี่”  พิชชาพูดถึงกิจการปลูกพืชผักไฮโดรของเธอและพี่สาวที่รับช่วงต่อจากบิดามารดา

          “ไร้สาระ”  พิชชาทำท่าจะโยนจดหมายนั่นทิ้ง  แต่พิมาลาแย่งมาไว้ก่อน 

“อย่าเพิ่งทิ้ง  พิมจะเอาไปเช็คให้ว่ามันเป็นพวกมิจฉาชีพไหม”  พิมาลาไม่ชอบให้มีอะไรคาใจ  เธอชอบการสะสางให้จบเป็นเรื่องๆ ไปจึงจะไปทำอย่างอื่นต่อให้สบายใจได้

ประตูห้องทำงานถูกผลักเข้ามา  คราวนี้เป็นชายหนุ่มในเครื่องแบบครึ่งท่อนของตำรวจก้าวเข้ามาหลังจากที่เคาะประตูแล้วสามครั้ง

“แม่บ้านบอกว่าพิมอยู่ที่นี่จะกลับหรือยังครับ  ทำไมทำหน้าแบบนั้นกัน”  อัทธกานต์เห็นสีหน้ายุ่งยากใจของภรรยาที่เพิ่งแต่งงานกันไม่นานกับน้องสาวของเธอจึงถามอย่างแปลกใจ 

“ก็นี่น่ะสิคะพี่อัทธ์  จดหมายอะไรจากสำนักงานกฎหมายไม่รู้ส่งมาถึงยายพราว”  พิมาลาส่งจดหมายฉบับนั้นให้สามีดูต่อ  อัทธกานต์กวาดสายตามองปราดไม่กี่นาทีจึงเงยหน้าบอกสองสาว

“นี่น่าจะจดหมายของจริง  คุณทศพลที่ลงชื่อเป็นทนายที่พี่รู้จัก ที่อยู่สนง.นี่ก็ของจริง   ว่าแต่พราวไปเอาอะไรของตระกูลเสขสุรักษ์มารึเปล่า” 

พิชชาส่ายศีรษะ  เธอนึกไม่ออกจริงๆ

“ไม่นะคะพี่อัทธ์  ตั้งแต่เกิดมานอกจากของพิม  พราวก็ไม่เคยไปขโมยอะไรของใครเลย”  พิชชาทำสีหน้าครุ่นคิด ขณะที่พี่เขยอดหัวเราะไม่ได้  ขนาดเครียดพวกเธอยังมีแก่ใจพูดเล่น

“เดี๋ยวพี่ไปถามคุณทศพลให้  จะได้รู้กัน”  อัทธกานต์สรุปแล้วหันมาเรียกพิมาลา

“งั้นเรากลับบ้านกันพิม  พี่เหนื่อยเมื่อคืนสอบปากคำทั้งคืนยังไม่ได้นอนเลย” 

“ขอบคุณค่ะพี่อัทธ์”  พิชชาขอบคุณพี่เขย พลางโบกมือให้พี่สาวเป็นเชิงลา  เธอเองต้องออกไปรับลูกที่โรงเรียนเช่นกัน

################

ธาดามองดูรูปภาพของหญิงสาวและเด็กอีกสองคนที่ณานนำมาให้  เขาดูแล้วส่ายหน้าไปมา

“นี่เหรอคนที่หมออนันต์สารภาพ” 

หญิงสาวในภาพนั้นดูน่าจะยังอายุไม่มาก  มีเหตุอะไรที่เธออยากมีลูกแต่ไม่อยากมีสามีตามที่อนันต์บอก  

“ครับ  ว่าแต่ทางคุณทศส่งจดหมายไปนานแล้วนะครับ  เธอยังไม่ติดต่ออะไรกลับมา  นอกจากมีพี่เขยที่เป็นตำรวจติดต่อถามแต่ทางคุณทศไม่ได้แจ้งรายละเอียดอะไรไป” 

“อ้อ  นอกจากจะขี้ขโมยแล้วยังมีเส้นด้วย  ถึงไม่กลัวกฎหมายล่ะสิ”  ธาดาเปรย  เขาเพ่งมองเด็กผู้ชายและผู้หญิงวัยสี่ขวบในภาพแล้วพึมพำ

“เป็นไปไม่ได้  ตระกูลฉันไม่เคยมีลูกแฝด  ไม่เคยมีใครมีลูกมากกว่าหนึ่ง”  แต่หน้าตาของเด็กสองคนนั้นเหมือนกันมากทั้งที่เป็นแฝดไข่คนละใบ  และที่สำคัญที่สุดมีเค้าของตัวเขาเองด้วย

“แต่ผมว่าเป็นไปได้นะครับ การผสมเทียมมีแฝดได้เป็นเรื่องปกติเลย”   ฌานแย้งทำให้ธาดาเงยหน้ามองลูกน้องแต่เขาไม่พูดอะไร  ฌานจึงถามต่อ

“เรื่องนี้คุณใหญ่จะทำอะไรต่อครับ ให้คุณทศติดต่อไปอีกไหม”  

“ไม่ต้องให้ใครติดต่อ  ฉันจะไปจับตัวหัวขโมยเอง”