12 ความเห็นใจ

“ไม่ต้องหรอกลูกมันยุ่งไป ผัดมาม่าเอาไว้แม่ไปกินที่บ้านได้”  หญิงสาวรีบบอกลูกแต่ณพิชย์ทำหน้าไม่เห็นด้วย

“แต่พุทอยากกินด้วยนี่ฮะแม่”

“ตกลงใครอยากกิน แม่หรือพุท”  ธาดาถามยิ้มๆ  เด็กชายก้มหน้าเขินเมื่อถูกจับได้ เขาแอบมองเห็นพิชนันท์ยักคิ้วให้ณพิชย์จึงแลบลิ้นใส่เป็นการตอบแทน

“เดี๋ยวฉันทำเองก็ได้ค่ะคุณใหญ่”  พิชชาเดินมาใกล้เตาแก็สน้ำในกากำลังเดือดปุดๆ เธอใช้กรรไกรตัดซองโอวัลตินเทใส่ถ้วย

“พุทหยิบถุงขยะมาให้แม่หน่อยครับ” เธอออกคำสั่งกับลูกชาย หญิงสาวต้องการสอนให้ลูกรู้จักความรับผิดชอบในการมาเที่ยว

“ต้องเอาถุงขยะมาใส่ด้วยเหรอแม่  แล้วจะทิ้งที่ไหนคะ”  พิชนันท์มองไปรอบๆ เธอไม่เห็นถังขยะเลย

“เก็บลงไปทิ้งข้างล่างไงลูก  มาเที่ยวแล้วต้องไม่ทิ้งขยะไว้บนนี้โดยเฉพาะพวกถุงพลาสติก”  ธาดาเป็นฝ่ายอธิบาย

“อ๋อ เดี๋ยวมดขึ้นใช่ไหมคะพ่อ” 

“ก็ด้วย แต่สำคัญกว่าคือพวกพลาสติกมันไม่ย่อยครับ เราทิ้งไว้ถ้ามีสัตว์ป่ามากินมันก็จะตายเพราะมีพลาสติกในท้อง” 

คู่แฝดฟังแล้วพยักหน้ารับ  ธาดาเทน้ำร้อนใส่ถ้วยบะหมี่สำเร็จรูป และถ้วยโอวัลตินจนครบทุกถ้วย  เขาเห็นพิมาลาและอัทธกานต์เดินกลับมาพอดีทั้งสองแวะคุยที่หน้าเต็นท์

“ทานอะไรไหมครับคุณพิม คุณอัท” 

“ก็ดีค่ะ พี่อัททานไหมคะ” 

“มีกาแฟไหมครับคุณใหญ่” 

ธาดาเติมน้ำในกาและตั้งไฟใหม่ พี่สาวและพี่เขยของพิชชาจัดการอาหารมื้อดึกให้ตัวเอง  จากนั้นสองหนุ่มคุยกันตามประสาผู้ชายส่วนผู้หญิงและเด็กนั่งคุยกันไปด้วย ทานไปด้วยบนเบาะลม

สี่ทุ่มพิมาลาและสามีขอตัวไปพักผ่อน  ธาดาต้อนเด็กๆ เข้าเต็นท์ส่วนพิชชาเก็บขยะมัดปากถุง

“คุณใหญ่คะ ฉันอยากไปห้องน้ำเด็กๆ ไปไหมลูก”  ณพิชย์และพิชนันท์ปฎิเสธไม่ไป

“เดี๋ยวผมไปด้วย”  ธาดารีบบอก ฌานเดินกลับมาเขาจึงฝากให้ดูแลลูกในระหว่างที่พ่อแม่ไม่อยู่

“คุณฌานเขาหายไปไหนมาคะตั้งนาน”   เธอถามขณะที่เดินไปห้องน้ำ

“เขาก็คงไปโทรคุยกับแฟนเขามั้ง”  ธาดายกข้อมือดูเวลา  “ปกติมันต้องโทรคุยกับเมียทุกวันตอนสามทุ่มถ้ามาทำงานค้างคืนแบบนี้” 

“เมีย!”  พิชชาเสียงสูง  “คุณฌานแต่งงานแล้วเหรอคะ” 

“ครับมันแต่งงานแล้วมีลูกแล้วด้วย ลูกมันอายุน้อยกว่าลูกเรานิดเดียวเอง  ตอนนี้ก็มีในท้องอีกคนผมยังคิดอยู่เลยว่าจะให้อะไรรับขวัญหลาน” 

พิชชาเงยหน้ามองเขาด้วยความเห็นใจ  'ดูสิ ขนาดนี้ยังคิดจะหาของขวัญให้ลูกของฌาน'  จากที่เธอเคยคิดว่าเขากับฌานเป็นคู่รักกันแต่เปิดเผยไม่ได้  กลับกลายเป็นว่าความจริงแย่กว่านั้นเพราะธาดาคงหลงรักฌานข้างเดียว  เธอจับมือเขาไว้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เดี๋ยวฉันช่วยหาค่ะ  ไม่ต้องคิดมากนะ”  การที่ต้องซื้อของขวัญรับขวัญลูกของคนที่ตนเองรักเขาคงเจ็บปวด วูบหนึ่งที่เธอเห็นใจชายหนุ่มอย่างมาก 

หญิงสาวเข้าใจแล้วว่าทำไมอุปกรณ์การนอนของธาดาจึงอยู่ในเต๊นท์เดียวกับเธอ  ตอนแรกเธอคิดว่าธาดาคงจะนอนกับฌานเสียอีก

ธาดากระพริบตา  ชายหนุ่มเหล่มองมือบางที่เป็นฝ่ายจับมือเขาไว้แถมลูบเบาๆ อีก   

“ครับ  ขอบคุณมาก” 

ทั้งสองแยกกันไปทำธุระส่วนตัวจากนั้นเดินกลับมาที่เต็นท์  พบว่าฌานกำลังเล่นกับคู่แฝดสนุกสนาน

“ขอบใจนะฌาน  นายไปพักผ่อนได้แล้ว”  ธาดาบอกลูกน้องซึ่งฝ่ายนั้นก็ลุกขึ้นทันที

“อาไปก่อนนะครับคุณหนูพรุ่งนี้ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน”

หลังจากที่เลขาแยกตัวไปพักผ่อน  ธาดาจึงบอกให้เด็กๆ และพิชชาเข้าเต็นท์  ตัวเขาเองสำรวจด้านนอกว่าเก็บของเรียบร้อยดีแล้วจึงตามเข้าไปปิดเต๊นท์รูดซิบเรียบร้อย

          ที่นอนในคืนนี้เป็นเบาะลมขนาดใหญ่ธาดาและพิชชานอนคนละฝั่งส่วนพิชนันท์และณพิชย์นอนกลาง  เด็กทั้งสองตื่นเต้นจนไม่ยอมนอนโดยง่าย

“ทำไมไม่นอนล่ะลูก”  ธาดาถามลูกชาย

“ไม่ง่วงฮะ”  ณพิชย์ตอบ

“พ่อคะ แพรวชอบจังที่มีพ่ออยู่ด้วย”  พิชนันท์พูดขึ้นบ้างทำให้ธาดาอมยิ้ม  เขานอนตะแคงหันหน้ามาทางลูกและพิชชา

“งั้นพ่อจะพามาบ่อยๆ ดีไหมลูก” 

“ค่ะ แล้วที่บ้านล่ะคะทำไมหนูไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับพ่อ”  พิชนันท์ถามต่อ  พิชชาฟังคำถามแล้วก็อยากรู้ว่าเขาจะตอบอย่างไร

“เพื่อนที่โรงเรียนเขาบอกว่าพ่อแม่เขาอยู่บ้านเดียวกัน  ไม่เห็นเป็นแบบคุณพ่อเลย”  ณพิชย์ถามขึ้นบ้าง

“บ้านพ่ออยู่ไกลโรงเรียนลูกไง ถ้าลูกย้ายไปก็ต้องย้ายโรงเรียนด้วย”  ธาดาหาทางออกอย่างนุ่มนวล

“เอาเป็นว่าต่อไปวันศุกร์เสาร์ถ้าเราไม่ไปเที่ยวไหน ลูกกับแม่ก็ไปนอนบ้านพ่อ” 

“ดีค่ะ/ฮะพ่อ”  ทั้งสองรับคำ จากนั้นเสียงคุยเงียบลงไป  ธาดาเอื้อมมือไปปิดไฟหลอดเล็กหลับไปในเวลาไม่นาน

เช้ามืดวันต่อมาพิชชาตื่นก่อน เธอลุกไปเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวและถือโอกาสเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกจากห้องน้ำหญิงเธอเจอฌานที่มาทำธุระเช่นกัน

“ตื่นเร็วจังครับคุณพราว”  ชายหนุ่มทักทาย

“แปลกที่น่ะค่ะ  คุณฌานล่ะคะนี่เพิ่งตีห้ากว่าๆ เอง”  หญิงสาวยิ้มแย้มเธอเองก็อยากคุยกับเขาเหมือนกัน

“ปกติผมตื่นเร็วครับ  ว่าจะเตรียมอาหารเช้าให้นายกับคุณหนูด้วย  คุณพราวอยากทานอะไรไหมเช้านี้” 

เธอส่ายหน้า  “ไม่หรอกค่ะ มาเที่ยวแบบนี้ทานอะไรง่ายๆ ก็พอ”  เท่าที่เห็นฌานเป็นคนละเอียด  ช่างเอาใจดูแลดีก็ไม่แปลกหากธาดาจะรักเขา 

หญิงสาวนึกเสียดายหากธาดาเป็นผู้ชายปกติเขาคงเป็นสามีที่ดี  เพราะตอนนี้ขนาดเพิ่งรู้ว่ามีลูกเขาก็ยังเป็นพ่อที่ดี 

พิชชากับฌานเดินเคียงคู่กันกลับมาที่เต็นท์  เจอว่าธาดาอยู่ที่หน้าเต๊นท์แล้ว  ชายหนุ่มกอดอกมองมาที่คนทั้งคู่จนหญิงสาวไม่สบายใจ

“ตื่นแล้วเหรอคะ” 

“คุณไปไหนมาทำไมเดินมากับไอ้ฌานได้”  ธาดาตอบคำถามด้วยการถามกลับ

“ไปเข้าห้องน้ำค่ะเจอคุณฌานที่นั่นเลยกลับมาพร้อมกัน”  เธอรีบตอบกลัวว่าธาดาจะเข้าใจผิดว่าเธอนัดพบกับลูกน้องเขา  เกรงว่าเขาจะหึงฌาน

“ฉันไปปลุกเด็กๆ ก่อนนะคะ”  เธอปลีกตัวเข้าไปในเต็นท์  ไม่นานนักธาดาตามเข้ามา

“คุณพราวปลุกลูกเลยก็ได้ เดี๋ยวไม่ทันไปดูพระอาทิตย์ขึ้น” 

#############

ครึ่งชม.ต่อมาทั้งหมดเดินทางไปที่ผาเดียวดายที่อยู่ห่างไปประมาณสิบสองกิโลเมตร  จากลานจอดรถต้องเดินต่อไปตามเส้นทางศึกษาธรรมชาติอีกราวยี่สิบนาทีก็มาถึงจุดชมวิว พอดีกับที่พระอาทิตย์ขึ้น

“สวยจังเนอะพราว”  พิมาลาพูดกับน้องสาว 

“ฮื่อ.. แปลกเนอะทำไมเราไม่เคยนึกอยากมาที่นี่เลย”  พิชชาเห็นด้วย

“บางเรื่องมันต้องมีใครสักคนที่ทำให้เราอยากทำในสิ่งที่ไม่เคยทำไงพราว” 

พิมาลายิ้มนิดๆ เธอมองไปที่หลานสองคนและพ่อของพวกเขา 

“พิมว่าถ้าเป็นครอบครัวได้จริงๆ  มันก็ไม่เลวนะ หรือพราวคิดว่าไง เราเองก็ไม่ได้คิดจะแต่งงานกับใครคนอื่นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” 

พี่สาวลองถามว่าน้องคิดอย่างไร

พิชชามองธาดาที่กำลังอุ้มเด็กสองคนพร้อมกัน ดูพระอาทิตย์ขึ้นท่ามกลางทะเลหมอกสุดลูกหูลูกตา  หญิงสาวฟังคำพูดของพิมาลาแล้วคิดตาม

“มันก็ใช่นะพิม  ถ้าพุทกับแพรวมีพ่อแบบคุณใหญ่ก็น่าจะดีมากๆ พ่อแม่เขาก็เป็นคนดีด้วย” 

หากเธอจะทำให้ธาดามาเป็นครอบครัวจริงๆ มันจะเป็นไปได้แค่ไหน  หรือว่าถ้าเธอจะพยายามทำให้เขาเลิกสนใจผู้ชายได้มันน่าจะดีกับทุกฝ่าย