11 ทริปแรก : ส่องสัตว์

 

กางเต๊นท์แล้วทั้งหมดไปที่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยวของอุทยานแห่งชาติ  ฌานติดต่อทำเรื่องจองรถไปส่องสัตว์เขาเลือกรอบหนึ่งทุ่มตรงโดยที่จองแบบเหมาคัน  ส่วนพิชชาพาเด็กๆ เดินดูนิทรรศการภายในศูนย์ที่แนะนำสัตว์ป่าแต่ละชนิด

“เรียบร้อยครับ  เราไปเดินเที่ยวกันตามเส้นทางศึกษาธรรมชาติไหม”  ฌานถาม 

“ไกลไหมคะ เด็กๆ จะเดินไหวไหม”  พิมาลา

“หนึ่งจุดสองกิโลก็ไม่ไกลมากนะพิม  ถ้าพุทแพรวเมื่อยก็อุ้มกลับก็ได้”  อัทธกานต์อ่านรายละเอียดของเส้นทางการศึกษาธรรมชาติที่มีจุดเริ่มต้นที่ด้านหลังของศูนย์บริการ

ทั้งหมดเริ่มเดินไปตามเส้นทางศึกษาธรรมชาติ เป็นทางเดินที่ถูกทำไว้แล้วอย่างดี เดินง่าย วิวสวย จุดถ่ายรูปมีตลอดทาง  ณพิชย์และพิชนันท์ต่างตื่นเต้นกับสิ่งที่พบเห็นระหว่างทาง

“หู๊ว.......สวยจังค่ะ”  พิชนันท์พูดในระหว่างที่อยู่บนสะพานข้ามลำธาร   ธาดาอุ้มสาวน้อยขึ้นมาเพื่อให้ดูวิวได้ถนัด  ส่วนณพิชย์เป็นหน้าที่ของฌานเขาให้เด็กชายขี่คอทำให้แฝดน้องสนุกมากกว่าใคร

พิชชาเดินคู่กับพิมาลาโดยมีอัทธกานต์รั้งท้าย  สองสาวเดินไปคุยกันไปเบาๆ

“คุณใหญ่เขาดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งรู้ว่ามีลูกเลยนะพราว” 

พิมาลาสังเกตุเห็นอะไรหลายอย่างที่ชายหนุ่มคนนั้นทำให้หลานของเธอแบบไม่ขัดสายตา  เหมือนเป็นสิ่งที่เขาเคยทำมาเป็นประจำ

“ค่ะ  เขาอาจจะมีความเป็นแม่ในตัวก็ได้”  พิชชาเห็นด้วยแต่คำพูดของเธอทำให้พี่สาวหันมามอง

“ต้องบอกว่าเขามีความเป็นพ่อสิ  จะแม่ได้ไง”

พิชชาหันมามองพี่สาวเธอหัวเราะเบาๆ ไม่พูดอะไรต่อ  หญิงสาวมองฌานและธาดาที่อุ้มเด็กคนละคนแล้วก็รู้สึกว่าเหมือนครอบครัวสุขสันต์

'ภาพครอบครัวและลูกของเราชัดๆ'  เธอคิดในใจ

###############

ออกจากจุดนั้นเด็กๆ เริ่มหิว  พิชชาเสนอให้นั่งทานที่ร้านภายในอุทยานจะได้ไม่ต้องขับรถออกไปข้างนอก 

“ไหนแม่บอกว่าเราจะกินหมูกระทะกันไงคะ”  พิชนันท์ถามมารดาเมื่อเธอเห็นอาหารที่ธาดาและอัทธกานต์ทยอยยกมาวางบนโต๊ะ

“กินไม่ได้แล้วค่ะ  เขาห้ามทำหมูกระทะที่เต๊นท์เพราะกลัวสัตว์ป่าจะมา”  พิชชาอธิบายให้ลูกฟัง  เธอส่งจานข้าวสวยให้เพื่อนร่วมโต๊ะจนครบทุกคน

“เสาร์หน้าไปกินที่บ้านพ่อก็ได้ลูก” ธาดาปลอบใจลูกสาว

“บ้านพ่อ”  เด็กหญิงทำหน้าสงสัย

“เสาร์หน้าคุณแม่จะพาลูกไปนอนค้างที่บ้านพ่อไงลูก  อยากกินอะไรบอกไว้ได้เลย”  ธาดาขยายความทำให้เด็กสองคนดีใจ  แต่พิมาลาฟังอย่างแปลกใจแต่เธอไม่ถามอะไรกลางวง  คิดในใจว่าจะถามน้องสาวยามที่อยู่กันตามลำพังว่าสนิทกับธาดาจนถึงขั้นจะไปนอนบ้านเขาแล้วหรือ

################

“พิมเป็นอะไร  พี่เห็นทำหน้ายุ่งๆ ตั้งแต่ตอนกินข้าว” 

“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ  แค่งงที่คุณใหญ่เขาบอกว่าพราวจะพาลูกไปนอนบ้านเขาอาทิตย์หน้า”  

พิมาลาตอบสามี  เธอกำลังมาค้นเสื้อผ้าที่จะนำไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำ  ซึ่งเธอจะไปอาบน้ำพร้อมกับน้องสาวและหลานสองคน 

“ก็ไม่น่าจะแปลกเพราะคืนนี้เขาก็นอนด้วยกัน” 

“แหม...  นอนในเต็นท์กับนอนในบ้านเหมือนกันที่ไหนล่ะคะ”  พิมาลาแย้งส่วนอัทธกานต์มองท้องฟ้าที่กำลังจะมืดพลางบอกภรรยาให้รีบไปอาบน้ำ

“จะมืดแล้วพิมไปเถอะ จะให้พี่ไปด้วยไหม” 

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ห้องอาบน้ำไม่น่ากลัวพิมไปก่อนนะคะ”  พิมาลาหยิบของส่วนตัวและไปสมทบกับพิชชาและลูกๆ

คืนนั้นหลังจากที่ทุกคนได้อาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่เป็นเสื้อผ้าที่หนาขึ้นพร้อมจะออกไปส่องสัตว์จึงไปรอรถที่จองไว้ที่หน้าศูนย์บริการ

“ใส่หมวกด้วยนะลูก เดี๋ยวไม่สบาย”  ธาดาหยิบหมวกที่เขาซื้อมาใส่ให้คู่แฝด รถที่ไปส่องสัตว์เป็นรถกระบะบรรดานักท่องเที่ยวและเจ้าหน้าที่นำชมจะต้องขึ้นหลังท้ายกระบะซึ่งอาจจะมีน้ำค้างหรือลมแรง

รถมาถึงธาดาอุ้มลูกขึ้นไปวางหลังรถทีละคน  ณพิชย์กระโดดไปมาอย่างตื่นเต้นเด็กชายไม่เคยขึ้นหลังรถแบบนี้เลย 

“ฉันปีนขึ้นเองได้ค่ะ”  พิชชาปฏิเสธเมื่อชายหนุ่มส่งลูกขึ้นรถไปหมดแล้ว  ส่วนพิมาลาและอัทธกานต์ก็ขึ้นไปรอรับเด็กๆ อยู่บนท้ายรถแล้วพร้อมกับเจ้าหน้าที่นำชม

หญิงสาวจับท้ายรถกระบะยกขาข้างหนึ่งวางบนที่พักเท้าและโหนขึ้นไปยืนแต่เธอก้าวพลาดทำให้เซจนเกือบตก  ดีว่าธาดาที่อยู่ด้านหลังรับร่างเธอทัน ตัวเธอแนบชิดกับเขาจนรู้สึกถึงลมหายใจของอีกฝ่าย

“อุ๊ย... ขอบคุณค่ะ” พิชชาเกาะต้นแขนชายหนุ่มแน่นเพราะความตกใจ   ธาดาจึงส่งตัวเธอขึ้นรถและตามขึ้นมาปิดท้ายด้วยฌานที่ขึ้นเป็นคนสุดท้าย

พิชชามองไปด้านหลังเห็นผู้ช่วยของธาดามองอยู่  เธอคิดไปว่าฌานคงไม่พอใจที่เธอเข้าใกล้ธาดามากไป

“ขอโทษนะคะที่ฉันซุ่มซ่าม  ไม่รู้ว่าคุณฌานจะโกรธคุณหรือเปล่าฝากบอกเขานะคะว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ”  รถเริ่มเคลื่อนตัวออกหญิงสาวเอนตัวกระซิบบอกชายหนุ่มที่นั่งติดกัน 

เธอรับร่างลูกฝาแฝดมากอดบนตักไม่หันมามองเขาอีกจึงไม่เห็นว่าธาดากำลังงงอย่างหนัก   อะไรคือฌานต้องโกรธเขาแล้วลูกน้องมันจะมาโกรธเขาเรื่องอะไรกัน 

“พราวบอกว่าฝากขอโทษถ้านายโกรธฉัน  นายจะโกรธฉันเรื่องอะไรล่ะฌาน”  ธาดาหันไปถามลูกน้องจนพากันงงไปด้วยอีกคน

“อะไรนะครับนาย  คุณพราวบอกว่าผมเนี่ยนะจะโกรธนาย”  ฌานชี้มือเข้าหาตนเองถึงเขาจะแสนรู้ทุกเรื่องแต่เรื่องนี้เขาบอกตามตรงเลยว่าตามความคิดพิชชาไม่ทันจริงๆ 

เส้นทางการส่องสัตว์จะเป็นระยะทางประมาณสิบกิโลเมตร ใช้เวลาไม่เกินสองชั่วโมง  อากาศในตอนค่ำนั้นเย็นมาก

“หนาวไหมลูก”  พิชชาถามเด็กๆ เธอกอดลูกไว้ทั้งสองคนแม้จะสวมเสื้อกันหนาวมาแล้วก็ยังรู้สึกหนาวอยู่

“ส่งลูกมาให้ผมอุ้มคนนึงก็ได้พราว”  ธาดาสะกิดเธอ เขาเห็นพิชนันท์ที่นั่งด้านในพยายามชะเง้อมาดูกวางที่จนท.ส่องไฟให้ดู  เด็กหญิงก้าวข้ามตักมารดาไปหาอ้อมแขนที่รอรับอยู่ด้านหลัง 

“หนาวไหมลูก”  ธาดากระชับอ้อมแขนกอดลูกสาวแน่นขึ้น เขาขยับหมวกที่เธอสวมอยู่ให้แน่นขึ้น

“ไม่หนาวแล้วค่ะ  พ่อคะนั่นช้าง”  พิชนันท์ชี้มือไปที่กลุ่มช้างป่าประมาณแปดตัวเดินเรียงกันอยู่ริมบ่อน้ำ

“ช้างครับแม่ เห็นช้างด้วย” ณพิชย์เขย่าแขนมารดา 

“ค่ะ อย่าเสียงดังนะลูก”  พิชชาบอกลูกตามที่เจ้าหน้าที่กำชับเรื่องการใช้เสียง  ตรงนี้เป็นจุดสุดท้ายที่จะได้ชมสัตว์ป่าซึ่งส่วนมากจะได้พบช้าง ณ บริเวณนี้

“หิวกันอีกไหมเด็กๆ”  พิมาลาถามหลานสองคนเมื่อเสร็จสิ้นการส่องสัตว์  ทั้งหมดทยอยลงจากรถเพื่อกลับที่พัก

“ไหวไหมคุณ”  ธาดาเห็นพิชชาเดินช้าลง หญิงสาวลงจากรถเป็นคนสุดท้าย

“ไหวค่ะ เหน็บกินนิดหน่อยเดี๋ยวก็หาย”  เธอให้ลูกนั่งตักตลอดการนั่งบนรถเกือบสองชม. ดีว่าธาดาเรียกพิชนันท์ไปนั่งด้วยความชาจึงเบาลง

“เดี๋ยวหนูนวดให้แม่ค่ะ” พิชนันท์อาสา  ทั้งหมดกลับมาถึงจุดกางเต๊นท์แล้ว  ธาดาเสียบยากันยุงไฟฟ้า USB เข้ากับเครื่องสำรองไฟที่หน้าเต๊นท์

“คุณกับลูกมานั่งตรงนี้ดีกว่าไม่มียุงแล้ว” เขาเรียกพิชชาและลูก  ตรงหน้าเต็นท์มีเบาะลมที่ฌานจัดการให้พร้อมใช้วางอยู่

พิชชาที่ดีขึ้นแล้วเดินมาหาเขาหญิงสาวมองเข้าไปในเต็นท์เห็นเครื่องนอนของธาดาก็ขมวดคิ้ว  ตอนนั้นพิมาลาและอัทธกานต์ขอตัวไปห้องน้ำฌานเองก็เตรียมตัวไปอาบน้ำ

“หิวไหมลูก ชงโอวัลตินได้ บะหมี่หรือโจ๊กก็มีนะ”  เขาถามเด็กๆ  ลูกน้องเขาจัดเตาแก็สปิกนิคแบบใช้กับแก็สกระป๋องมาด้วย พร้อมภาชนะทนร้อนพอสมควร

คู่แฝดลุกมาดูเสบียงที่พ่อเตรียมมาพากันเลือกสนุกสนาน

“พุทเอาโจ๊กไก่  แพรวล่ะ” 

“เขาจะเอาด้วย เอาโอวัลตินด้วย” 

“เอาอย่างเดียวสิ  พุทยังเลือกอย่างเดียวเลย” 

“ก็เขาอยากกินสองอันทำไมจะเอาสองอันไม่ได้” 

“ไม่ต้องเถียงกันลูก กินกี่อย่างก็ได้แต่ต้องกินให้หมดเข้าใจไหมครับ”  ธาดาสงบศึก ชายหนุ่มหันไปดูพิชชา

“คุณดีขึ้นรึยังไม่ต้องลุกมาก็ได้  เอาอะไรไหมเดี๋ยวผมจัดการให้” 

“แม่จะกินผัดมาม่าฮะพ่อ ใส่ไส้กรอกด้วยนะ”  ณพิชย์ตอบแทนมารดา