15 ทำสวย

พิชชาตามลงมาที่ชั้นล่างตอนนั้นธาดาขนของขึ้นรถหมดแล้ว  พิชนันท์และณพิชย์กำลังรอเธอเพื่อจะขึ้นรถท่าทางทั้งคู่ตื่นเต้นมาก

“พาเด็กๆ ขึ้นรถเลยก็ได้ค่ะ”  เธอรับโทรศัพท์จากพี่สาวไปด้วย สำรวจบ้านไปด้วยว่าลืมอะไรหรือเปล่า พิชชาฟังพิมาลาพูดจากนั้นสีหน้าที่สดชื่นเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยจนธาดาสังเกตุเห็น

“เราไม่ไปนะพิม  ถ้าพิมอยากไปก็ไปกับพี่อัทแต่เราไม่”  เธอพูดแล้วนิ่งฟังปลายสาย สีหน้าพิชชายิ่งนิ่งเฉยมากขึ้น

“บอกพวกเขาว่าอย่ามายุ่งกับลูกเรา  ก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวเรากับลูกจะเปลี่ยนนามสกุลไปใช้นามสกุลแม่ก็ได้ มันไม่ใช่ปัญหาหรอก”

พิชชาคุยต่ออีกสองนาทีเธอจึงวางสาย หญิงสาวสั่งงานแม่บ้านและเดินตามออกมา คู่แฝดขึ้นรถเรียบร้อยส่วนธาดากำลังยืนรอเธออยู่

“มีอะไรรึเปล่าพราว”  ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะถาม

“ไม่มีอะไรค่ะ”  พิชชาปฏิเสธแต่เธอเห็นความไม่เชื่อบนใบหน้าเขา  ธาดาเปิดประตูรถให้เธอขึ้น

“เดี๋ยวค่อยไปคุยกันที่บ้านคุณก็ได้ค่ะ”

ธาดาพยักหน้าเขาปิดประตูรถก่อนจะอ้อมไปอีกฝั่ง วันนี้ชายหนุ่มขับรถเองเพราะเขาให้เลขาไปทำธุระอื่นก่อนเลิกงาน

การจราจรติดขัดทำให้กว่าจะถึงบ้านเสขสุรักษ์ก็เกือบค่ำ  พิชชาปลุกลูกที่หลับไปพักใหญ่ ในขณะที่ธาดาขนของขึ้นบ้าน

“พุทแพรว ตื่นได้แล้วลูกมาถึงแล้วค่ะ” 

เด็กทั้งสองงัวเงีย แต่เมื่อลืมตาเห็นบ้านหลังใหญ่ก็ตาสว่างทันที

“มาถึงบ้านพ่อแล้วเหรอฮะแม่”

“มืดแล้ว เมื่อกี้ยังสว่างอยู่เลยค่ะ”

เสียงคู่แฝดชายหญิงผลัดกันเจรจา

“แม่คะ พ่อบอกว่าอยู่บ้านนี้หนูจะมีห้องเจ้าหญิงด้วยล่ะ”  พิชนันท์เขย่ามือมารดา  เธอยิ้มให้ลูก

“แล้วแพรวอยากได้ห้องเจ้าหญิงไหมคะ” 

เด็กหญิงพยักหน้า  “ค่ะ”

“ของพุทก็มีห้องยอดมนุษย์ฮะ”  ณพิชย์พูดบ้าง

“งั้นก็ลงไปดูห้องเจ้าหญิงกับยอดมนุษย์กัน  แล้วใครจะนอนกับแม่ล่ะ”  เธอถามเด็กๆ  พิชนันท์ชะงัก

“แม่ก็นอนกับพ่อไงคะ เพื่อนหนูบอกว่าพ่อแม่ต้องนอนห้องเดียวกันไม่งั้นผีจะหลอก” 

“หืม..เพื่อนหนูบอกเหรอ”  พิชชาทวน  เด็กหญิงพยักหน้าอย่างภูมิใจ

“ใช่ค่ะแม่” 

พิชชาและลูกเจอคุณเธียรและคุณเกตุวดีที่ห้องรับแขก

“สวัสดีค่ะคุณปู่คุณย่า”

“สวัสดีฮะ” 

“สวัสดีจ้ะเป็นไงบ้างลูกมาให้ย่ากอดทีคิดถึงจังเลย”  คุณเกตุวดีกอดหลานสองคนอย่างแสนคิดถึง

“หิวกันรึยังลูก หนูพราวเพลียไหมรถติดมากช่วงนี้”  คุณเธียรคุยกับพิชชา หลังจากรับไหว้และทักทายกันพอหอมปากหอมคอแล้ว ท่านจึงชวนทุกคนไปรับประทานอาหาร

“ผมจะพาลูกไปเข้าห้องน้ำล้างมือครับ  พ่อกับแม่ไปก่อนเลย”  ณพิชย์กับพิชนันท์สะกิดบอกว่าปวดท้องเบา พิชชาเองก็อยากไปห้องน้ำธาดาจึงพาสามแม่ลูกไปทำธุระที่ห้องพักด้านบน

“โอ้โห.. สวยจัง”  พิชนันท์อุทานเมื่อเธอเห็นห้องเจ้าหญิงสีชมพูหวาน  มีเตียงนอนเด็กสีชมพูสดใสเข้ากับวอลเปเปอร์  แถมมีมุมของเล่นเป็นบ้านเจ้าหญิงและตุ๊กตาวางเรียงกันแน่นขนัด

“ล้างมือด้วยนะลูก”  พิชชามองห้องนอนลูกอย่างพอใจ  ส่วนธาดาพาลูกชายไปอีกห้องที่เตรียมไว้ให้แฝดน้อง

ห้านาทีต่อมาพวกเขาเจอกันที่หน้าห้องของพิชนันท์ 

“ส่วนเสื้อผ้าของคุณเด็กเก็บไว้ที่ห้องนี้  กินข้าวก่อนค่อยขึ้นมาดูก็ได้”  ธาดาจูงลูกคนละข้างพาเดินลงบันไดเพราะเขาเห็นวีรกรรมการวิ่งลงบันไดของคู่แฝดแล้วเกรงว่าจะวิ่งที่นี่  ความไม่คุ้นชินอาจจะทำให้ตกบันไดได้

“ค่ะ แล้วคืนนี้เราจะมีทำสวยอะไรกันรึเปล่าคะ  ความจริงฉันว่ามาพรุ่งนี้ก็ได้”  พิชชาถาม

“มันต้องเริ่มคืนนี้สิพราว  คุณคิดว่ากว่าที่เราจะสวยกว่าที่ผิวจะดีวันเดียวพอเหรอ”  ธาดาตอบกึ่งหัวเราะ

“ก็จริงเนอะ งั้นไปกินข้าวก่อนเถอะค่ะ  พ่อแม่คุณรอนานแล้ว” 

คืนนั้นปู่ย่ามือใหม่อาสาดูแลหลานแฝดเอง  ปล่อยให้ธาดากับแม่ของหลานไปทำสวยตามที่สองหนุ่มสาวนัดกันไว้

“นี่อะไรคะคุณใหญ่” 

พิชชามองบรรดาข้าวของที่สาวใช้ช่วยกันขนเข้ามาในห้องน้ำ  มันมีหลายอย่างและเธอแทบจะไม่รู้จักอะไรเลย อาจจะคุ้นแต่ก็ไม่รู้ชื่อเรียกอยู่ดี  สาวใช้หลายคนรีบจัดของแล้วออกไปเมื่อเห็นเธอ

ตอนนี้เธอเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อคลุมผ้าขนหนูตามที่เขาบอกแล้วเดินตามเข้ามาในห้องน้ำขนาดใหญ่  มันกว้างมากและยังมีช่องรับแสงเป็นกระจกบานใหญ่เหนืออ่างอาบน้ำ

“คุณนั่งเลย”  ธาดาหันมาบอกเธอให้นั่งที่ขอบอ่าง เขาหยิบกระปุกขนาดเท่าฝ่ามือออกมาเปิด  พิชชาชะโงกมองเห็นสิ่งที่อยู่ภายในดูเปียกๆ สีแดง

“อะไรคะนั่น” 

“ปูนแดงไง ไม่เคยเห็นเลยเหรอ”  ธาดาเงยหน้ามองเธออย่างประหลาดใจ  พิชชาส่ายหน้า

“เอ่อ  เคยได้ยินค่ะแต่ไม่เคยเห็น ใช่ปูนแดงที่กินกับหมากไหม” 

“อันเดียวกัน  ใช้ทำขนมก็ได้  คุณเอาขาวางเหยียดบนนี้เลย”   ตรงนี้ของเขาคือแท่นหินอ่อนข้างอ่างอาบน้ำ ทำเหมือนบันไดแต่กว้างพอสมควร 

พิชชาทำตามที่เขาว่าตามองไม่กระพริบ  ธาดาใช้มือควักปูนแดงในกระปุกมาผสมน้ำในถ้วยแบ่งพอหนืดๆ จากนั้นเขารวบชายเสื้อคลุมของเธอให้ร่นไปอยู่เหนือเข่า  ใช้มือปาดปูนแดงไปทั่วน่องทั้งสองข้าง

“ทาปูนแดงทำไมคะ”  หญิงสาวทนสงสัยไม่ไหว

“กำจัดขน ทำให้ขนใหม่นุ่มขึ้นบางลงเรื่อยๆ ผิวลื่นขึ้น” เขาตอบ  เมื่อทาปูนแดงที่ขาสองข้างจนเริ่มแห้งแล้วจึงเริ่มล้างออกด้วยการให้เธอหย่อนขาลงในอ่าง

“แสบไหมพราว” 

“ไม่ค่ะ แค่คันๆ นิดเดียว”

เธอมองดูเขาล้างปูนแดงออกจากขา และเริ่มทำใหม่อีกครั้งเมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการปูนแดงถูกขัดล้างออกไปจนหมด  พิชชามองน่องที่ขนหลุดไปอย่างอัศจรรย์ใจ 

“โห..ดีมากเลยค่ะ”  หญิงสาวลูบไปทั่วผิวที่เมื่อครู่พอกปูนแดงจนทั่วด้วยความพอใจ  ขนถูกกำจัดไปเกือบหมดจริงๆ และผิวดูอ่อนนุ่มตึงมากขึ้น 

“ขอบคุณมากเลยค่ะ  แล้วเราจะทำอะไรต่อดีคะ”  เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าปูนแดงราคาไม่กี่บาทจะมีสรรพคุณดีแบบนี้  สงสัยต้องกลับไปตุนไว้ที่บ้านบ้างแล้ว

“ต่อไปก็ขัดตัว แขนขาด้วยเกลือกับน้ำผึ้ง” 

ธาดาเก็บถ้วยปูนแดงลงตะกร้า  หยิบดอกเกลือใส่ถ้วยเล็กตามด้วยน้ำผึ้งและน้ำมันมะพร้าวสกัดเย็นคนให้เข้ากัน

“คุณพับแขนเสื้อขึ้นให้ถึงหัวไหล่  เดี๋ยวผมจะทำให้”  

“ฉันว่าฉันเปลี่ยนเป็นนุ่งผ้าเช็ดตัวดีกว่าค่ะ”  พิชชาลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในห้องเร็วจนชายหนุ่มเรียกไม่ทัน

ห้านาทีต่อมาเธอกลับเข้ามาที่ทั้งตัวมีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบกาย  หญิงสาวนั่งลงที่เดิมยื่นแขนให้เขาจัดการอย่างสบายอารมณ์

ชายหนุ่มชะโลมส่วนผสมดอกเกลือที่ทำไว้ไปทั่วลำแขนกลมกลึง  นานราวห้านาทีเธอเริ่มบ่น

“พราวเมื่อยค่ะ  ขอลงไปนั่งในอ่างได้ไหมคะ” 

“ก็ได้ คุณจะได้นั่งพิงขอบอ่าง”