16 อารมณ์ชั่ววูบ

เธอก้าวลงอ่างนั่งลงกับพื้นอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่  เอนศีรษะพิงขอบอ่างที่บุด้วยเบาะอ่อนนุ่ม  ธาดาตามลงมาขัดแขนให้เธอจนทั่วสองข้าง

“ต่อไปอันนี้พราวทำเองนะ  แล้วล้างออกได้เลยผมจะไปรอข้างนอก”  ธาดาทำท่าจะลุกขึ้นแต่เธอเรียกไว้

“เดี๋ยวค่ะคุณใหญ่ ขัดหลังให้พราวด้วย พราวทำเองไม่ถึง”  หญิงสาวนั่งหันหลังให้เขาเธอปลดปมผ้าขนหนูลงจนเห็นแผ่นหลังเรียบเนียน

“จะดีเหรอพราว ผมว่าผิวด้านหลังก็ดีอยู่แล้วนะ ไม่ต้องขัดก็ได้มั้ง” ชายหนุ่มเริ่มคอแห้งกลืนน้ำลายลำบาก

“ไม่ได้ค่ะ  ทำแล้วก็ทำให้หมด”  เธอยืนยัน  เขาจึงต้องเริ่มลงเกลือไปทั่วแผ่นหลังเปลือย 

ธาดาพยายามไม่มองไปทางด้านหน้า  ที่ถึงจะมีผ้าขนหนูปิดไว้แต่มันก็ยังล่อตาล่อใจชายหนุ่มแบบเขาเหลือเกิน  เขาแข็งใจลงเกลือจนทั่วแล้วรีบลุกออกจากอ่างอย่างรวดเร็ว

“พราวล้างตัวได้เลย  เสร็จแล้วเรียกผม”

ธาดาเดินเร็วๆ ออกมานอกห้อง  เขาถอนใจอย่างโล่งอกเจตนาเขาแค่อยากทำความสนิทสนมกับเธอ  ยังไม่ได้คิดจะทำเรื่องก้าวล่วงมากกว่านั้น

'หรือว่าคืนนี้จะพอแค่นี้ดี' เขาถามตัวเองแต่ขาไม่ขยับออกไปไหน 

สิบนาทีต่อมาพิชชาส่งเสียงเรียก

“คุณใหญ่คะ  เรียบร้อยแล้วค่ะเราทำอะไรกันต่อดี”  นั่นสิทำอะไรต่อดี  ธาดาเกือบเคลิ้มตามแต่เขาได้สติก่อน

“ต่อไปแช่น้ำอุ่นสักสิบห้านาทีเดี๋ยวผมผสมน้ำให้”  ธาดาเปิดน้ำปรับอุณหภูมิให้พอเหมาะใส่อ่าง  เขาเทน้ำสมุนไพรที่เตรียมไว้พร้อมกับดอกไม้หอมหลายชนิด 

“หอมจังค่ะ ในน้ำมีอะไรบ้างคะ” 

“พวกสมุนไพรหลายอย่างครับ  ขมิ้นชัน  ขมิ้นอ้อย  เกลือ มะกรูด  ส่วนพวกดอกไม้ก็มีมะลิบ้าน กุหลาบมอญ” 

น้ำเกือบเต็มอ่างเขาจึงบอกให้เธอลงไปแช่

“พราวแช่สักสิบหรือสิบห้านาทีก็ได้  แล้วลุกได้เลยผมจะไปรอข้างนอก” 

เสร็จสิ้นกระบวนการแล้วคืนนั้นกว่าที่จะจบเรื่องเกือบสี่ทุ่ม  ในระหว่างหญิงสาวแต่งตัวธาดาเดินไปดูลูกแฝดซึ่งหลับแล้วที่ห้องของแต่ละคน   เขาจึงกลับไปที่ห้องนอนตนเองที่เมื่อครู่พิชชาใช้ขัดตัว  เพราะมันเป็นห้องเดียวในบ้านที่มีห้องน้ำขนาดใหญ่

เมื่อชายหนุ่มเข้ามาในห้องเธอสวมชุดนอนเรียบร้อยแล้ว  หญิงสาวกำลังนั่งเล่นบนที่นอน

“เป็นไงบ้าง”  เขาถามในใจกำลังคิดว่าจะให้เธอกลับห้องนอนของเธอเองดีหรือไม่

“คุณใหญ่คะขัดด้วยปูนแดงนี่ดีจัง ตอนแรกพราวนึกว่าจะกัดผิวแต่ไม่เลย”  เธอลูบน่องที่เกลี้ยงเกลาอย่างพอใจแต่คำพูดต่อมาทำให้ธาดาที่คอแห้งจนต้องหาน้ำดื่มถึงกับสำลัก

“ถ้าเราทำแบบนี้แต่เป็นบิกินี่แว๊กซ์จะได้ไหมคะ” 

“เอ่อ..ไม่น่าได้นะ  ถ้าพราวอยากทำผมซื้อคอร์สให้ดีกว่า”  ธาดาตัดสินใจใช้เงินแก้ปัญหา

“ล้อเล่นค่ะ ทำพวกนี้เขาต้องไปทำกับพนักงานผู้หญิง  ถึงคุณจะไม่ชอบผู้หญิงก็ทำให้พราวไม่ได้ค่ะ”  เธอตอบ

พิชชาได้คำตอบว่าธาดาคงไม่ชอบผู้หญิงจริง  เพราะวันนี้เธอทำอะไรตั้งเยอะแยะเขายังเฉยได้  แปลว่าเขาปลอดภัยสำหรับเธอ

“นี่ห้องคุณเหรอคะ”  เธอมองไปรอบๆ เห็นการตกแต่งแบบเรียบๆ เน้นข้าวของเครื่องใช้สีขาวดูสะอาดตา  เขาช่างเป็นคุณชายเสียจริง

“แล้วเรื่องตอนเย็นมีอะไรรึเปล่า  พราวบอกว่าจะเล่าให้ผมฟังไง”  ธาดาทวงเรื่องตอนเย็นที่เธอคุยโทรศัพท์

“อ๋อ...  ค่ะ  คุณใหญ่อยากฟังจริงเหรอ  มันเรื่องในครอบครัวพราวน่ะ”  เธอถามตรงๆ

“ถ้าพราวไม่คิดว่าผมละลาบละล้วง  เล่าให้ผมฟังก็ได้เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ” 

พิชชานั่งลงที่โซฟาปลายเตียงเธอมองเขาชั่งใจว่าควรพูดดีไหม  แต่เรื่องนี้เกี่ยวกับลูกสองคน ธาดาเป็นพ่อก็ควรมีสิทธิ์รู้

“ทางบ้านของพราวหมายถึงพ่อค่ะ เมื่อหกปีก่อนพอแม่เสียพ่อก็แต่งงานใหม่  พราวกับพิมเพิ่งรู้ว่าจริงๆ แล้วพ่อมีเมียน้อยมานาน  มีลูกด้วยกันเป็นผู้ชายสองคน ลูกชายเมียน้อยคนโตอายุมากกว่าพิมอีก” 

นั่นหมายความว่าพ่อของเธอมีบ้านเล็กนานพอกับที่แต่งงานกับแม่  ซึ่งเป็นเรื่องที่เธอสองพี่น้องรับไม่ได้แต่ปู่ย่ารวมถึงอากลับเต็มใจต้อนรับผู้หญิงคนนั้นและลูกให้เข้ามาอยู่ในบ้าน

พิมาลาและพิชชาจึงตัดสินใจออกจากบ้านหลังเสร็จงานศพมารดา  เธอสองพี่น้องมีมรดกจากแม่เป็นเงินสดในธนาคารและกิจการฟาร์มผักไฮโดรที่พ่อและแม่เคยทำด้วยกัน  ซึ่งฟาร์มผักตั้งบนที่ดินที่แม่ทำพินัยกรรมยกให้ลูกสองคน 

หญิงสาวและพี่ต้องยกเงินให้บิดาก้อนหนึ่งแลกกับการยกหุ้นในฟาร์มทั้งหมดให้พวกเธอ   ก่อนที่บิดาจะออกจากฟาร์มเขาได้พูดไว้ว่า

“ฉันจะรอดูว่าพวกแกสองคนจะบริหารงานกันไปรอดสักกี่น้ำ  ถ้าไม่มีฉันเดี๋ยวอีกไม่นานมันก็เจ๊ง” 

บิดาไปตั้งฟาร์มขึ้นใหม่ทำกับภรรยาคนใหม่ของเขา  มีคนงานจากฟาร์มของเธอติดตามไปด้วยจำนวนหนึ่ง  แต่อีกส่วนที่ยังอยู่ก็อยู่ด้วยความไม่เชื่อใจว่าเธอสองพี่น้องจะบริหารกิจการไปรอดได้

ความขัดแย้งมีมากขึ้นเมื่อพิชชาตั้งครรภ์แบบไม่ปรากฎพ่อของลูก  เรื่องนี้ทำให้เธอถูกญาติทางบิดาเหน็บแนมมาตลอด รวมถึงเรียกพิชนันท์และณพิชย์ว่าเป็นเด็กไม่มีพ่อทุกครั้งที่พบ  จนสองปีให้หลังที่พิชชาไม่เคยกลับไปเยี่ยมใครที่นั่นอีกเลย 

“วันนี้พิมโทรมาบอกว่าคุณย่าป่วยค่ะ  พิมถามว่าพราวจะไปเยี่ยมไหมพราวบอกว่าไม่ไป  พิมเลยเล่าว่าวันนี้ที่พ่อโทรมาเขาบอกว่าไม่อยากให้พราวไป  เขาอายที่พราวท้องไม่มีพ่อทำให้นามสกุลเขาเสียหาย  พราวโมโหเลยบอกว่าจะเปลี่ยนนามสกุลกลับไปใช้นามสกุลแม่”

“พ่อเคยบอกว่าไม่อยากมีลูกแบบพราว  พราวก็ตอบไปว่าก็ไม่ได้ขอมาเกิดสักหน่อย” 

พิชชามองไปนอกหน้าต่าง เธอไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอ 

“พราวก็เลยไม่อยากแต่งงานเพราะเรื่องนี้”  ธาดาเดา  หญิงสาวพยักหน้า

“ค่ะ  ที่พราวมีลูกอาจจะเพราะอารมณ์ชั่ววูบก็ได้  พราวอยากมีลูกให้พ่อดูว่าการเลี้ยงลูกที่ดีมันเป็นอย่างไร  ไม่มีเด็กคนไหนที่ขอมาเกิดกับเรา พ่อแม่ไม่ควรไปทวงบุญคุณกับลูกคนไหน” 

ธาดาทำเสียงรับรู้ในคอ 

“ถึงจะเป็นอารมณ์ชั่ววูบ แต่พอลูกเกิดมาพราวก็รักเขาจริงๆ  พราวยอมทำทุกอย่างได้เพื่อลูก” 

“แล้วคิดไหมว่าสักวันหนึ่งพราวจะต้องไปเจอกับคนที่บ้านหรือญาติๆ พวกนั้น”  ชายหนุ่มหยั่งเชิง

“คิดค่ะ แต่พราวอยากทำให้ตัวเองดีกว่านี้  อยากมีเงินมากกว่านี้อยากอยู่ในจุดที่ใครก็ดูถูกไม่ได้อีก”  เธอยอมรับ

“มันไม่ยากไอ้ที่ว่ามาผมให้ได้สบาย” 

“คุณใหญ่ว่ายังไงนะคะ”  หญิงสาวหันมามองเขา

“พราวไม่อยากแต่งงาน  ผมก็ไม่อยากแต่งงานแต่เรามีลูกด้วยกัน  ตอนนี้เรามีคนที่รักคนเดียวกัน  ถ้าพราวแต่งงานกับผมเรื่องต่างๆ ก็ลงตัวรวมถึงปัญหาทางบ้านด้วย  ในฐานะเมียเจ้าของธนาคารจะไม่มีใครกล้าดูถูกพราวแน่  ลูกเราจะไม่มีใครกล้าพูดอีกว่าเป็นเด็กไม่มีพ่อ  ผมเองก็ไม่ต้องไปดูตัวกับบรรดาสาวๆ ที่แม่หามาอีกแล้ว  เราก็วินๆ ทั้งคู่ พราวเห็นด้วยไหม”   

พิชชาพยักหน้าเธอมองเขาเหมือนเห็นทางสว่างที่หามานาน ทุกอย่างลงตัววินๆ แบบที่เขาว่าจริง