บทที่ 3

มุมมองของคาริสซ่า

พิธีแต่งงานระหว่างฉันกับเกเบรียลจบลงแล้ว แม้ตอนนี้ฉันก็ยังตั้งสติไม่ได้ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทุกอย่างจะเกิดขึ้นเร็วแบบนี้ ฉันไม่รู้จะทำตัวยังไงแต่สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือลึก ๆ ในใจแล้วฉันกลัวมาก

ตอนนั้นฉันกำลังเก็บข้าวของอยู่ในห้อง เพราะตกลงกันไว้ตั้งแต่ก่อนแต่งงานว่าฉันต้องไปกับเกเบรียล ถึงฉันจะรู้สึกไม่พอใจพ่อแม่ที่ไล่ฉันออกจากบ้านแต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ถึงจะไม่อยากแค่ไหนแต่ฉันก็ต้องเชื่อฟังพ่อแม่

ฉันเคยเจอพ่อแม่ของเกเบรียลมาก่อน แต่ฉันก็ยังไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงตอนอยู่ต่อหน้าพวกเขา ฉันรู้ดีว่าพวกเขาถือว่าอาร่าเป็นแฟนของลูกชาย เพราะงั้นพวกเขาอาจจะดูถูกฉัน ถึงพวกเขาจะดูค่อนข้างใจดี แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเป็นแค่ฉากหน้าหรือเปล่า พวกคนรวยเท่าที่ฉันรู้จักมักจะเข้มงวดและเข้าถึงยาก ส่วนเกเบรียล ฉันรู้ว่าเขาโกรธมาก เพราะฉันเห็นโทสะและความเกลียดชังในแววตาเขาทุกครั้งที่มองฉัน

ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง ฉันไม่มีโอกาสได้คุยกับพ่อกับแม่หรือกับอาร่าเท่าไหร่ พวกเขาพูดแค่ว่าฉันจะอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไปไม่ได้อีกเพราะอาร่ากำลังเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันเองก็เสียใจเหมือนกัน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงเกิดเรื่องนี้ขึ้น ฉันรู้ว่าพ่อกับแม่รักอาร่ามากกว่าจนบางครั้งฉันก็สงสัยว่าตัวเองเป็นลูกของพวกเขาจริง ๆ หรือเปล่า เพราะแม้แต่ก่อนเกิดเรื่องนี้ฉันก็ไม่เคยรู้สึกว่ามีตัวตนในบ้านหลังนี้เลย อาร่าเป็นคนโปรดเสมอ เธออยากได้อะไร พวกเขาก็จะให้และไม่เคยสนใจฉันเลย

มันน่าเศร้านะ เพราะฉันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองสำคัญต่อครอบครัวนี้เลย ฉันไม่รู้เลยว่าต่อไปจะต้องเจอกับชะตากรรมแบบไหน

ฉันยังไม่ได้บอกเพื่อน ๆ เลยว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นไปยังไง ถ้ารู้ว่าฉันแต่งงานแล้วคงจะตกใจกันมากแน่ ๆ ฉันคิดจะบอกพวกเขาตอนเจอกันที่มหาวิทยาลัย แต่ตอนนี้ฉันต้องโฟกัสไปที่การใช้ชีวิตร่วมกับ เกเบรียล ฉันได้แต่หวังว่าเขาจะใจดีกับฉันและจะไม่โทษฉันในเรื่องที่เกิดขึ้น

“เก็บของเสร็จหรือยัง? เกเบรียลรอแกอยู่ข้างล่างมาพักใหญ่แล้วนะ เร็วหน่อยสิ แกนี่ชักช้าอยู่เรื่อย” แม่พูดเสียงดังขึ้นกว่าปกติ

“ใกล้เสร็จแล้วค่ะแม่ หนูแค่กำลังจัดการพวกอุปกรณ์การเรียนอยู่ แค่อยากเช็คให้ดีว่าหนูไม่ได้ลืมอะไร” ฉันตอบ

“ตอนนี้แกกับเกเบรียลแต่งงานกันแล้ว เขามีหน้าที่รับผิดชอบแก เราไม่สนหรอกว่าเขาจะตัดสินใจยังไงเรื่องชีวิตคู่ของแก อาทิตย์หน้าพี่สาวของแกจะไปยอร์ก ซิตี้ ไปตามความฝันในการเป็นนางแบบและเพื่อลืมเรื่องนี้ด้วย” แม่บอกและถึงฉันจะประหลาดใจกับคำพูดของแม่ แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อไป ฉันรู้อยู่แล้วว่าความฝันของอาร่าคือการออกจากเมืองบ้านนอกเพื่อไปเป็นนางแบบชื่อดังที่ยอร์ก ซิตี้

“แม่คะ หนูหวังว่าพี่อาร่าจะให้อภัยหนูสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น ถึงหนูจะยังไม่เข้าใจว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไงก็เถอะ” ฉันพูดอย่างเศร้าสร้อย

“สิ่งที่แกควรจะบอกก็คือเรื่องที่แกไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจต่างหาก ฉันไม่รู้ว่าแกไปได้นิสัยนี้จากใครถึงได้เอาแต่สร้างเรื่องปวดใจให้ครอบครัวเรา” แม่พูดกับฉันอย่างโกรธจัด

“คำพูดของแม่มันทำร้ายจิตใจหนูมากเลยนะ ไม่มีใครรู้หรอกว่าหนูไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเลยสักนิด” ฉันพูดทั้งน้ำตา

“หยุดเล่นละครได้แล้ว รีบ ๆ เข้า แล้วก็ไปซะ” แม่พูดด้วยความโกรธ แม่ไม่สนใจว่าฉันจะรู้สึกยังไง บางทีแม่อาจไม่เคยรักฉันด้วยซ้ำ วิธีที่แม่ปฎิบัติกับฉันเหมือนฉันไม่ใช่ลูกของแม่ยังไงยังงั้น

ยิ่งได้ยินแม่พูดแบบนั้น ฉันก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม คำพูดทิ่มแทงจิตใจแบบนี้ทำให้ฉันเจ็บปวด เขาพูดราวกับพวกเขาไม่ใช่พ่อแม่ของฉันและฉันก็ไม่เคยรู้สึกถึงความรักของพ่อกับแม่เลย

“แม่คะ ทำไมแม่ถึงทำกับหนูแบบนี้ ทำไมหนูถึงรู้สึกว่าแม่ไม่เคยรักหนูเลย?” ฉันพูดอย่างอดไม่ไหว

“โธ่เอ๊ย! เลิกเล่นละครสักที เราก็รู้กันอยู่ว่าอาร่าพี่สาวของแกดีกว่าแกทุกอย่าง อาร่าเป็นตัวนำโชคของบ้านเรา แล้วแกล่ะ? แกเคยทำอะไรให้พวกเราบ้าง?” แม่พูดอย่างโกรธเคือง “ตั้งแต่ยังเล็ก อาร่าก็นำความภาคภูมิใจมาให้บ้านเราตลอด เธอชนะการประกวดอยู่เสมอ พี่สาวแกทั้งฉลาดทั้งมีความฝันที่ยิ่งใหญ่ แล้วแกล่ะ? แกมีอะไร? ไม่มีอะไรเลยใช่ไหมล่ะ? แกไม่เคยมีความฝันอะไรเลยสักอย่าง เพราะงั้นอย่ามาถามฉันว่าทำไมเราถึงรักอาร่ามากกว่าแก เพราะอาร่าดีกว่าแกเกือบทุกอย่าง” แม่ร่ายยาว

สิ่งที่แม่พูดยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักขึ้นอีก การต้องมาได้ยินแม่ตัวเองเปรียบเทียบฉันกับพี่มันทำให้ฉันเจ็บปวด เจ็บเหมือนถูกมีดกรีดลงกลางใจ

ฉันไม่ได้พูดอะไรอีกและได้แต่เก็บของต่อไป ฉันไม่พอใจแม่ แต่ฉันไม่อยากพูดอะไรอีกเพราะมีแต่จะยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่กับแม่มากขึ้นเท่านั้น

“เร็วเข้า ไปได้แล้ว ไม่งั้นเกเบรียลอาจจะรอแกจนหน่ายแล้ว” แม่เดินออกจากห้องของฉันไปทันทีหลังพูดจบ

……

ตอนนี้ฉันอยู่ในรถของเกเบรียล เพราะมีคนขับรถ เขาก็เลยนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ ส่วนฉันนั่งอยู่ที่เบาะหลัง ระหว่างที่รถเคลื่อนตัวออกไปเรื่อย ๆ เราทั้งคู่ไม่มีใครพูดอะไรเลย

หลังเสร็จพิธีแต่งงานของเรา พ่อแม่ของเกเบรียลก็ออกไปทันที นอกจากพิธีแต่งงานที่จัดขึ้นในห้องหนังสือของบ้านเราแล้วก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นอีก ไม่มีงานเลี้ยงฉลองหรือการรวมตัวกันเหมือนงานแต่งงานปกติ มีเพียงกระดาษไม่กี่แผ่นที่กั้นระหว่างเราสองคน

ฉันไม่ได้เห็นหน้าอาร่าก่อนเราจะออกมาด้วยซ้ำ พ่อบอกว่าเธอขังตัวเองอยู่ในห้องและยังไม่อยากคุยกับใคร

ฉันไม่รู้ว่าเกเบรียลจะพาฉันไปที่บ้านหลังไหน แต่ฉันหวังว่าทุกอย่างระหว่างเราจะโอเค ฉันหวังว่าเขาจะไม่ทำอย่างที่ขู่เอาไว้เพราะสุดท้ายอาร่าก็เลิกกับเขา

“ขับตรงไปที่แมนชั่นได้เลย” ฉันได้ยินเกเบรียลบอกกับราอูล ซานเชซ คนขับรถของเขา “จะให้คาริสซ่าไปอยู่ในบ้านในฝันของฉันกับอาร่าไม่ได้ ที่นั่นเป็นของเราสองคนเท่านั้น จะให้ผู้หญิงคนอื่นไปอยู่ไม่ได้เด็ดขาด”

ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบในตอนได้ยินประโยคนั้น ฉันได้แต่เงียบเพราะรู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรในเรื่องนี้

เวลาผ่านไปสักพัก เราก็เข้าไปในพื้นที่อันกว้างขวาง ความงามของที่นั่นทำให้ฉันตื่นตาตื่นใจ ที่นี่สวยอย่างกับสรวงสวรรค์ ฉันไม่รู้เลยว่าพวกเขารวยขนาดนี้

เดเลีย แซมซัน สาวใช้ของที่นี่ทักทายเรา “สวัสดีตอนบ่ายค่ะ คุณเกเบรียล” เธอทักทายเกเบรียลอย่างสุภาพ

“พาคาริสซ่าไปที่ห้องคนใช้ นี่เพื่อนร่วมงานคนใหม่ของเธอ สอนงานให้เธอด้วย” เกเบรียลพูด

ฉันตกตะลึงกับคำพูดของเขา ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าเขาจะให้ฉันเป็นสาวใช้ แต่เอาเถอะบางทีนี่อาจเป็นการแก้แค้นที่เขาว่า ฉันเลยก้มหน้าลงอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น

“อะไรนะคะ? แต่คุณนายมอยร่าบอกว่าเธอเป็นภรรยาของคุณนี่คะ?” เดเลียถามอย่างประหลาดใจ

“ไม่ใช่ ฉันยังไม่มีภรรยา และไม่มีวันที่ฉันจะยอมรับเธอในฐานะภรรยาด้วย” เกเบรียลตอบผ่านไรฟันที่ขบแน่น

“โอ้ อย่างนั้นเหรอคะ? ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว คุณคะตามฉันมานะคะ เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปดูห้อง” เดเลียกล่าวและหันมาหาฉัน

“ราอูล เอาข้าวของของคาริสซ่าออกจากรถแล้วเอาไปไว้ที่ห้องเธอ” เกเบรียลสั่งราอูล

“ได้ครับ คุณเกเบรียล” ราอูลตอบ

“ทำไมฉันถึงได้ยินว่าคาริสซ่าจะไปพักที่ห้องคนใช้ล่ะ? เกเบรียล นี่มันหมายความว่ายังไง? ในหัวลูกคิดบ้าอะไรอยู่?” จู่ ๆ ป้ามอยร่าก็ปรากฏตัวขึ้น

“แม่ได้ยินถูกต้องแล้วล่ะครับ แม่ครับ คาริสซ่าจะไปอยู่ที่ห้องคนใช้เพราะผมไม่มีวันยอมรับเธอในฐานะภรรยา อาร่าเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมอยากแต่งงานด้วย” เกเบรียลตอบ

“เกเบรียล ระวังปากหน่อย ภรรยาของลูกยืนอยู่ตรงนี้นะ ลูกไม่คิดบ้างเหรอว่าเธอจะเจ็บปวดกับคำพูดลูก?” ป้ามอยร่าตำหนิ

“ไม่ครับแม่ ดูจากสิ่งที่เธอทำกับผมและอาร่าแล้ว เธอคงไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอกครับ” เกเบรียลตอบ

“เกเบรียล ลูกหยาบคายแบบนี้ได้ยังไง? พ่อกับแม่ไม่ได้เลี้ยงลูกให้โตมาเป็นพวกชอบทำร้ายความรู้สึกของคนอื่นนะ แล้วยิ่งกับภรรยาของลูกด้วย” ป้ามอยร่าพูดอย่างโกรธจัด

“เธอควรจะได้อยู่ในห้องของลูกเพราะเธอเป็นภรรยาลูก” ป้ามอยร่าพูดกับเกเบรียล

“ไม่ครับแม่ ผมไม่มีภรรยา และผมตัดสินใจแล้วว่าคาริสซ่าควรจะอยู่ที่ไหน เพราะเธอทำผิดต่อผม” เกเบรียลตอบ

“นั่นยิ่งไม่ได้เข้าไปใหญ่เลยนะลูก อย่าทำแบบนี้กับภรรยาของลูก ไม่ว่ายังไงคาริสซ่าก็ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของลูกแล้ว เพราะฉะนั้นลูกควรเตือนตัวเองให้เคารพเธอในฐานะคู่ชีวิตด้วย” ป้ามอยร่าอธิบาย

“ไม่ว่ายังไงผมก็จะไม่ให้เธอมานอนห้องผม ถ้าแม่ยังคะยั้นคะยอไม่เลิก ผมจะไม่กลับมาบ้านหลังนี้อีกต่อไป ผมไม่อยากอยู่กับผู้หญิงคนนี้” เกเบรียลตอบ

คำพูดนั้นทำเอาฉันรู้สึกเหมือนถูกตบ คำพูดของเกเบรียลมันโหดร้ายมาก เห็นได้ชัดเลยว่าเขาโกรธฉันขนาดไหน

“ป้ามอยร่าคะ ไม่เป็นไรค่ะ หนูพักที่ห้องคนใช้ได้ค่ะ อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ” ฉันพูดเบา ๆ อย่างรู้สึกอับอาย เป็นเพราะฉันที่ทำให้ความสัมพันธ์แม่ลูกดูจะไม่ลงรอยกัน

“เรียกแม่สิ คาริสซ่า ตั้งแต่วินาทีที่หนูกับเกเบรียลแต่งงานกัน แม่ก็คือแม่สามีของหนู เพราะงั้นหนูควรเรียกแม่กับลุงราล์ฟว่าแม่และพ่อได้แล้วล่ะ” ป้ามอยร่าพูดกับฉัน

คำพูดของป้ามอยร่าทำเอาฉันประหลาดใจ ฉันไม่คิดเลยว่าป้ามอยร่าจะใจดีขนาดนี้ สายตาของเธอที่มองฉันไม่มีแววตาตำหนิอยู่ในนั้นเลย เหมือนกับว่าเธอยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว

“ค่ะ แ...แ...แม่” ฉันตอบอย่างตะกุกตะกัก พอฉันส่งสายตาไปหาเกเบรียล ก็พบว่าเขากำลังจ้องมาที่ฉันด้วยสายตากราดเกรี้ยว สายตาที่เขามองมาดูน่ากลัวมาก

“เกเบรียล ถ้าลูกยังไม่พร้อมที่จะให้ภรรยาของลูกพักในห้องของลูก ก็ให้เธอไปพักห้องอื่นก็ได้นี่นา เรามีห้องว่างที่พอจะให้คาริสซ่าอยู่ตั้งเยอะ ลูกอย่าใจร้ายกับเธอเลยนะ เธอยังเด็กเกินกว่าจะต้องเจอเรื่องยากลำบากแบบนั้น” ป้ามอยร่ากล่าวอย่างอ่อนโยน

“แม่จะทำอะไรก็ทำไปเถอะครับ แต่ไม่ใช่ในห้องของผม เพราะผมไม่มีวันยอมรับผู้หญิงคนนี้ได้ ผมจะเข้าไปข้างในแล้ว คุยกันไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร” เกเบรียลหันหลังให้เรา

“มานี่สิลูก เดี๋ยวแม่จะพาไปดูห้องของหนูนะ ช่วยอดทนกับสามีของหนูไปก่อนนะ” ป้ามอยร่าพูดกับฉันอย่างใจดี

“คุณป้าไม่โกรธหนูเหรอคะ? ทุกคนโทษว่าหนูเป็นต้นเหตุของเรื่องวุ่นวายนี้” ฉันถามป้ามอยร่าด้วยน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอ

“โถลูก แม่ไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินหนูหรอก หนูอายุแค่สิบแปดเองใช่ไหม? หนูยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องพวกนี้” ป้ามอยร่าตอบด้วยรอยยิ้ม

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแม่ของเกเบรียลจะใจดีขนาดนี้ ฉันนึกว่าเธอจะเข้มงวดเสียอีก เพราะตอนที่เราแต่งงานกันก่อนหน้านี้ เธอไม่ได้พูดอะไรเลย

“ขอบคุณค่ะแม่ คุณแม่ใจดีมากจริง ๆ” ฉันตอบด้วยรอยยิ้ม

เธอมองหน้าของฉันและลูบแก้มฉัน แก้มทั้งสองข้างที่ถูกแม่ตัวเองตบเมื่อเช้านี้ยังเจ็บอยู่เลย

“ไปเถอะลูก เดี๋ยวแม่จะพาไปดูห้อง” ป้ามอยร่าจับมือฉัน

“ราอูล เอาของของคาริสซ่าไปไว้ที่ห้องเธอ” ป้ามอยร่าสั่งราอูล

“ครับ คุณผู้หญิง” ราอูลตอบ

“ไปกันเถอะจ๊ะ ลูกรัก...” ป้ามอยร่าพูดกับฉัน

……

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าห้องที่ป้ามอยร่ายกให้ฉันจะสวยขนาดนี้ ห้องทั้งห้องเป็นสีชมพู การตกแต่งภายในดูหรูหราอย่างเห็นได้ชัด มันต่างจากห้องที่บ้านราวฟ้ากับเหว ฉันจินตนาการไม่ออกเลยว่าพวกเขาร่ำรวยขนาดไหน

“นี่เป็นห้องของหนูนะลูก ประตูห้องที่เราเดินผ่านมาเมื่อกี้คือห้องของสามีหนู” ป้ามอยร่าพูดกับฉันด้วยรอยยิ้ม

“ห้องนี้สวยมากค่ะคุณแม่ ขอบคุณนะคะ” ฉันก็พูดกับเธอด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

“เอาล่ะพักผ่อนก่อนเถอะนะ แม่รู้ว่าหนูเหนื่อย เดี๋ยวจะให้สาวใช้มาเรียกตอนเวลาอาหารเย็น” ป้ามอยร่าพูดกับฉัน

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณแม่” ฉันพูดด้วยความกระดากอาย เธอเพียงแค่ยิ้มให้ฉัน แล้วก็ออกจากห้องไป

พอเหลือแค่ฉันคนเดียวในห้อง ฉันก็เหม่อมองความว่างเปล่า บทใหม่ของชีวิตนี้จะมีอนาคตแบบไหนรอฉันอยู่กันนะ? ฉันรู้สึกขอบคุณป้ามอยร่ามากที่ใจดีกับฉัน เพราะฉันกลัวเกเบรียลคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีมาก เขามองฉันด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิมทั้งเจ็บปวดและทิ่มแทง โทสะของเขาที่มีต่อฉันมันชัดเจนมาก

มันเจ็บปวดเพราะพวกเขาหาว่าฉันเป็นคนผิด

ฉันจับแก้มยังคงแดงก่ำเพราะถูกแม่ของตัวเองตบ ก่อนถอนหายใจอย่างเศร้า ๆ ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองจะต้องมีชะตากรรมแบบไหน ตอนนี้เหมือนกับฉันถูกครอบครัวตัดขาดไปแล้ว ทุกคนโกรธฉันเพราะสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ฉันก็โทษพวกเขาไม่ได้หรอก เพราะไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ อาร่าก็เป็นลูกคนโปรดของพ่อกับแม่เสมอ