บทที่ 5

มุมมองของคาริสซ่า

ฉันมาถึงมหาวิทยาลัยแต่เช้าตรู่ ราอูลเป็นคนมาส่งฉันตามคำสั่งของป้ามอยร่าและลุงราล์ฟ ตั้งแต่วันนี้ไปเขาจะเป็นคนมารับมาส่งฉันไปกลับจากมหาวิทยาลัย ถึงจะรู้สึกกระดาก แต่ในเมื่อเป็นความต้องการทั้งคุณลุงคุณป้าฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ฉันตรงไปยังจุดที่ร็อกซี่ ดีแอซ และโรนัลด์ เคนใช้เป็นที่รวมตัวกัน พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทของฉันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม

ร็อกซี่มาจากครอบครัวเศรษฐี พ่อแม่ของเธออยู่ที่อเมริลิส ส่วนโรนัลด์เป็นลูกชายของนายกเทศมนตรีในพื้นที่ ครอบครัวของเขาเป็นนักธุรกิจก่อนมาลงเล่นการเมือง ฉันพูดได้เลยว่าตัวเองโชคดีที่มีพวกเขาเป็นเพื่อน เพราะถึงพวกเขาจะมาจากตระกูลดังแต่ก็ใจดีกับฉันมาก เราอยู่กันอย่างพี่น้อง รู้ความลับของกันและกันทุกเรื่อง

โรนัลด์เป็นเกย์ แต่ไม่ได้เปิดตัว มีแค่ร็อกซี่และฉันเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ ถ้ามองเผิน ๆ เขาจะดูแมนมาก ทั้งสูง หล่อ และใจดี และที่สำคัญที่สุดคือเป็นคนเอาใส่ใจคนอื่น เขาเป็นผู้ปกป้องของเรา ยิ่งตอนที่มีคนอยากมาหาเรื่องเราด้วยแล้วล่ะก็นะ พอเป็นเรื่องของร็อกซี่กับฉันทีไรเขาจะเล่นใหญ่ทุกที ซึ่งนั่นทำให้เราชอบมาก เราต่างก็ไม่คิดจะหาแฟนอยู่แล้วเพราะงั้นเลยไม่มีปัญหาอะไร โรนัลด์ขอร้องไม่ให้เราเปิดเผยความลับของเขา ไม่งั้นเขาคงจะถูกพ่อฆ่าตายแน่ เขาเป็นลูกคนเดียวและพ่อแม่ก็คาดหวังให้เขามีหลานให้ ตอนอยู่กับเรา เขาจะออกสาวสุด ๆ แต่ถ้ามีคนอื่นอยู่ด้วย เขาก็ทำตัวไม่ต่างจากผู้ชายที่แมนทั้งแท่ง

ตอนที่ฉันไปถึงจุดนัดพบของเรา ทั้งคู่ยังไม่มาถึง ฉันถอนหายใจอย่างเศร้า ๆ คิดว่าพวกเขาคงจะไม่พอใจแน่ถ้าได้รู้ว่าสุดสัปดาห์ที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง ฉันถอนหายใจอีกหน หลังผ่านไปราวห้านาที ทั้งคู่ก็มาถึงพร้อมกัน

“ไง วันนี้เธอมาเช้าขนาดนี้สงสัยหิมะจะตกแน่ นี่ครั้งแรกเลยนะที่เธอมาถึงก่อนพวกเราเนี่ย” ร็อกซี่พูดเสียงสูงพร้อมกับหัวเราะ

“จริงด้วย เป็นอะไรไป? ทำไมวันนี้เธอถึงมาเช้าจัง? แล้วเดี๋ยวนะ หน้าเธอเป็นอะไร? ทำไมถึงมีรอยช้ำอีกแล้วล่ะ?” โรนัลด์ถามด้วยเสียงออกสาว แต่มีความกังวลอยู่ด้วยอย่างชัดเจน

ฉันมองพวกเขาอย่างเศร้า ๆ ไม่รู้ว่าจะเริ่มบอกพวกเขาตรงไหน

“โดนที่บ้านตีอีกแล้วเหรอ? แม่เธออีกแล้วใช่ไหม? รู้ไหม ดูจากสิ่งที่พวกเขาทำกับเธอแล้ว ฉันล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าเธอเป็นลูกบ้านนี้จริง ๆ หรือเปล่า” ร็อกซี่พูดอย่างหงุดหงิด

ฉันไม่ได้ตอบร็อกซี่ บางครั้งฉันเองก็สงสัยเหมือนกันว่าฉันเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวตัวเองรึเปล่า

“ทำไมเธอไม่หนีออกมาเลยล่ะ? ร็อกซี่กับฉันอยู่นี่นะ เราจะช่วยเธอเอง ดีกว่าอยู่ให้โดนทำร้ายแบบนี้ เดือนที่แล้วเธอก็มีรอยช้ำแบบนี้ หน้าสวย ๆ ของเธอจะเสียโฉมเพราะโดนแม่เธอตบเอานี่แหละ” โรนัลด์สาธยายยาวยืด ขณะที่จับแก้มของฉัน เขาอ่อนโยนกับฉันขนาดนี้เสมอเพราะเขาบอกว่าเห็นฉันเป็นเหมือนน้องสาว ฉันรู้สึกถึงความโทสะในน้ำเสียงของเขาได้

น้ำตาฉันไหลอาบหน้าทันที ฉันสัมผัสถึงความห่วงใยและความกังวลของเพื่อน ๆ อย่างน้อยฉันก็รู้สึกได้ถึงความรักจากพวกเขา เพราะแบบนี้เราสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนซี้กันตลอดไป ฉันรู้สึกว่ามีคนรักฉันเป็นครั้งแรกก็คือพวกเขา

ฉันคงหนีไปนานแล้วถ้าทำได้ แต่ฉันยังหวังว่าครอบครัวจะทำดีกับฉันบ้าง จนกระทั่งฉันย้ายไปอยู่บ้าน

เกเบรียล

“เพื่อน ๆ … ฉันแต่งงานแล้ว...” ฉันพูดด้วยเสียงแหบเครือ ก่อนเอามือปิดหน้าเพราะน้ำตากำลังจะไหล

“ว่าไงนะ?” ทั้งคู่ตอบด้วยความประหลาดใจ

“ล้อกันเล่นใช่ไหม?” ร็อกซี่ถามด้วยความตกใจ

“เธอเพิ่งหยุดไปตอนสุดสัปดาห์แล้วจู่ ๆ ก็แต่งงานเนี่ยนะ? มันเรื่องปาฎิหาริย์อะไรกัน?” โรนัลด์ถามอย่างสับสนงงงวย

“เรื่องมันยาว ฉันเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น” ฉันพูดทั้งน้ำตา

“แล้วสามีเธอคือใคร? เธอไม่มีแฟนด้วยซ้ำนะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ถูกคลุมถุงชนเหรอ? เห็นไหมฉันบอกเธอแล้ว ครอบครัวเธอมันไว้ใจไม่ได้จริง ๆ เธอควรจะหนีออกมาตั้งนานแล้ว” ร็อกซี่ร่ายยาว

“สามีฉัน... คือเกเบรียล” ฉันพูดพลางร้องไห้ออกมา “เขาเป็นสามีของฉันแล้ว... ฉันกลัว ตอนนี้ฉันก็ไปอยู่ที่บ้านของเขาแล้วด้วย” ฉันเสริม

“ว่าไงนะ? เกเบรียล แฟนของพี่สาวเธองั้นเหรอ? แถมตอนนี้พวกเธออยู่ด้วยกันแล้วด้วย? ปุบปับแบบนี้เลยเหรอ?” โรนัลด์ถามด้วยความตกใจ

“เปล่า เราแยกห้องกันเพราะเขาโกรธฉัน เขาคิดว่าทุกอย่างเป็นความผิดของฉัน” ฉันพูดทั้งที่น้ำตายังไหลอาบหน้า

“เขาไม่แก่ไปหน่อยเหรอ? แม่เจ้า... เขาอายุเท่าพี่ชายของฉันเลยนี่ คิดว่าน่าอายุยี่สิบแปดปีแล้วแต่เธอเพิ่งสิบแปดเองนะ แม่เจ้า ลือกันว่าเขาเจ้าชู้ แล้วก็เพิ่งจะอยู่กับร่องกับรอยตอนมาเป็นแฟนกับพี่สาวเธอเองนะ” ร็อกซี่อธิบายยาว

“สาว ๆ เกาะติดเขาเพราะเขาทั้งหล่อและรวย เธอเองก็เคยชอบเขานี่?” โรนัลด์พูด

“เดี๋ยวนะ แล้วพวกเธอสองคนไปลงเอยที่แต่งงานกันได้ยังไง? ไม่ควรเป็นพี่สาวเธอเหรอ? พวกเขาเป็นแฟนกันนี่” ร็อกซี่ถามอย่างสับสน

“นั่นแหละประเด็น... พวกเขาจับได้ว่าเรานอนอยู่บนเตียงด้วยกันน่ะสิ” ฉันอธิบาย “แต่เพื่อน... แม้แต่ฉันเองก็ยังสับสนอยู่เลย... ฉันจำอะไรไม่ได้สักอย่าง อย่างสุดท้ายที่จำได้คือฉันดื่มน้ำแอปเปิล แล้วจากนั้นภาพก็ตัดไป พอตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเขามานอนอยู่ข้างฉันแล้ว” ฉันพูด

เพื่อน ๆ ต่างตกใจกับเรื่องที่ฉันเล่า พวกเขามองด้วยสายตาสงสาร ฉันรู้สึกได้ว่าร็อกซี่เข้ามาหาและลูบหลังของฉัน

“แล้วเราก็แต่งงานกันทันที ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก” ฉันเสริม

“เกเบรียลโทษฉัน... เขาบอกว่าฉันอ่อยเขาเพราะอยากให้อาร่าเลิกกับเขา... แต่ไม่จริงเลย... มันไม่ใช่ความผิดของฉัน ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย... ฉันเองก็ยังสงสัยเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ฉันพูดพลางสะอึกสะอื้น

“แล้วถ้ามีคนใส่ยานอนหลับลงในน้ำผลไม้ที่เธอดื่มล่ะ? ทั้งในแก้วเธอและแก้วของเกเบรียล แต่มีแรงจูงใจอะไรให้ทำแบบนี้ล่ะ? คืนนั้นก็มีแต่คนในครอบครัวที่อยู่กับเธอใช่ไหมล่ะ?” โรนัลด์พูด

ฉันชะงักไปเพราะสิ่งที่โรนัลด์พูด คน ๆ เดียวที่อยู่กับเราที่บ้านในเวลานั้นคือแม่ อาร่า และสาวใช้อีกสองคน พ่อยังไม่กลับมา และฉันก็รู้ว่าเกเบรียลจะมาหาอาร่า ถึงมันเป็นวันเกิดของอาร่าแต่เธอไม่อยากจัดงานฉลอง แค่อยากให้พวกเราอยู่ด้วยกันพร้อมหน้า

แม่เป็นคนส่งน้ำแอปเปิลให้ฉันดื่ม พวกเขาเป็นคนจัดฉากงั้นเหรอ? แต่ทำไมล่ะ? ทำไมพวกเขาถึงทำแบบนั้นกับฉัน? แล้วทำไมต้องเป็นเกเบรียลด้วย?

“รู้ไหม ฉันสงสัยในเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอมาก เธอเสียความบริสุทธิ์ให้กับอีตาเกเบรียลนั่นถูกไหม? แต่เขากลับเป็นฝ่ายโกรธเธอเนี่ยนะ? ว้าว เขาโชคดีจะตายที่ได้เธอไป... เธอยังซิงแล้วก็ยังสาวด้วย” ร็อกซี่พูดอย่างหงุดหงิด

ฉันมองร็อกซี่ ก่อนส่ายหัว “ฉันก็ไม่รู้หรอกเพื่อน ฉันไม่รู้สึกเลยว่ามีอะไรผิดปกติ ตอนที่เราตื่นขึ้นมาในเช้าวันนั้น”

“หมายความว่าไม่มีเลือดบนเตียงเธอเลยเหรอ? คือเธอไม่เคยมีเซ็กส์มาก่อนเลยใช่ไหมล่ะ? เพราะงั้นมันก็น่าจะมีเลือดออกสิ แถมมีคนเคยบอกว่ามันจะเจ็บด้วย” ร็อกซี่พูด

ฉันส่ายหน้า บนเตียงวันนี้ไม่มีรอยเลือดอะไรเลย นี่เป็นไปได้ว่าจริง ๆ ระหว่างเกเบรียลกับฉันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น

ฉันถอนหายใจ เอาแต่ครุ่นคิดว่าทำไมแม่ถึงทำแบบนั้นกับฉัน ฉันไม่รู้แรงจูงใจของพวกเขาเลยจริง ๆ

วันนี้ฉันตัดสินใจไม่เข้าเรียน ฉันจะกลับบ้านไปเผชิญหน้ากับแม่และพี่อาร่า ยังไงพวกเขาไม่แคร์ฉันอยู่แล้ว ฉันแค่อยากจะถามว่าทำไมพวกเขาถึงทำแบบนี้ ในเมื่อเป็นฝีมือของพวกเขา แล้วทำไมความผิดทั้งหมดถึงตกมาอยู่กับฉัน? มันไม่ยุติธรรมเลย

“เพื่อน ๆ วันนี้ฉันไม่เข้าเรียนแล้วนะ ฉันจะกลับบ้าน” ฉันพูดทั้งที่น้ำตายังไหลอยู่ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและหันหลังให้กับพวกเขา ฉันได้ยินร็อกซี่เรียก แต่ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว ฉันเดินไปขึ้นแท็กซี่ทันที

ฉันรีบกลับบ้านทั้งที่ยังร้องไห้ไม่หยุด

เมื่อฉันถึงบ้านก็เจอแม่และอาร่าอยู่ในห้องนั่งเล่น กำลังง่วนกับการดูทีวี พวกเขายังหัวเราะกันอยู่เลยและอาร่าก็ดูไม่เหมือนอกหักเลยสักนิด ดูราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

“แม่คะ” ฉันเรียกทั้งที่ยังร้องไห้ พวกเขาไม่ทันสังเกตเห็นฉันเพราะพวกเขากำลังง่วนกันอยู่

“อ้าว แกมาที่นี่ทำไม? อย่าบอกนะว่าเกเบรียลไล่แกออกมาแล้ว? ยังไม่ทันถึงอาทิตย์แกก็โดนไล่ออกมาแล้วเหรอ” อาร่าถามพร้อมหัวเราะ สีหน้าดูเย้ยหยัน

ฉันไม่สนคำพูดของอาร่า ฉันมองไปที่แม่แล้วถาม

“แม่คะ คืนนั้นแม่ใส่ยานอนหลับลงในน้ำผลไม้ของเราใช่ไหมคะ?” ฉันถามพลางร้องไห้

“นี่แกจะโทษฉันทั้งที่แกสำส่อนเองเนี่ยนะ?” แม่ตะโกน

“แม่คะ หนูแค่ถาม เกเบรียลโทษหนูเพราะเรื่องที่เกิดขึ้น” ฉันอธิบาย

อาร่ายิ้มเยาะพลางลุกขึ้นยืนและเดินมาหาฉัน

“แม่คะ บอกความจริงกับยายโง่นี่ไปเถอะ ดูเหมือนเธอจะรู้ความจริงแล้ว บอกแผนเราให้เธอรู้ตอนนี้เลยดีกว่า เธอจะได้ไม่ต้องมาแปลกใจทีหลัง” อาร่าพูดพร้อมรอยยิ้มเยาะ

“ใช่แล้ว พวกเราวางแผนทุกอย่างเอง พี่สาวของแกยังไม่พร้อมจะแต่งงานกับเกเบรียล อาร่าอยากเป็นนางแบบระดับโลกก่อนแต่งงาน พี่สาวของแกมีความฝันที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น ฉันก็ต้องสนับสนุนเธอทุกอย่างสิ” แม่อธิบาย

“นี่มันหมายความว่ายังไง? แล้วทำไมเกเบรียลต้องแต่งงานกับหนูด้วยล่ะ?” ฉันถามทั้งน้ำตา

“นี่ยังไม่ชัดอีกเหรอ? รอบตัวเกเบรียลมีแต่สาว ๆ รายล้อม ถ้าฉันยืนกรานจะทำตามฝันแทนที่จะเป็นภรรยาของเขา เขาอาจจะไปหาคนอื่นก็ได้ เพราะแบบนั้นแม่กับฉันเลยคิดว่าทำไมไม่เป็นแกแทนล่ะ?” อาร่าพูด พลางเดินไปรอบ ๆ และยิ้ม

“พี่หมายความว่ายังไง?” ฉันถามอย่างสับสน “ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ?”

“ฉันจะไปยอร์ก ซิตี้เพื่อทำตามความฝัน แต่พอฉันกลับมา ฉันก็จะเอาเกเบรียลคืนมาจากแกไง” อาร่าพูดพร้อมรอยยิ้มเยาะ “เพราะแกมันโง่ ถ้าแกเป็นภรรยาของเขา อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าจะเอาเขากลับคืนมาจากแกได้ง่าย ๆ... ฮ่า ๆ ๆ” อาร่าพูด พลางหัวเราะ “แถมเกเบรียลก็รักฉันด้วย” เธอกล่าวเสริม

คำพูดของอาร่าโจมตีฉันอย่างจัง ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย สิ่งที่เธอพูดยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักกว่าเก่า มันเจ็บปวดมาก หน้าอกฉันบีบรัดแน่น ฉันไม่รู้เลยว่าทำไมพวกเขาถึงทำแบบนี้

“แม่คะ... ทำไมต้องเป็นหนูล่ะ? แม่ไม่รักหนูเลยสักนิดเหรอคะ?” ฉันถามน้ำตายังไหลไม่หยุด

“คาริสซ่า...พี่สาวแกมีอนาคตอันสดใสรออยู่ เพราะงั้นเราก็ควรสนับสนุนพี่แกในทุกสิ่งที่พี่แกต้องการสิ” แม่อธิบาย

“แล้วหนูละคะแม่? ทำไมหนูต้องเป็นคนเสียสละล่ะ? แล้วอนาคตของหนูล่ะคะ?” ฉันถาม

“คาริสซ่า เดี๋ยวมันก็จบน่า พอพี่สาวของแกกลับมา แกก็จะหลุดพ้นจากการแต่งงานครั้งนี้แล้ว พออาร่าพร้อมจะแต่งงานเมื่อไหร่ เกเบรียลก็จะกลับไปหาพี่สาวแกเอง” แม่พูดด้วยรอยยิ้ม

“ใช่แล้วล่ะ น้องสาวตัวน้อยของฉัน” อาร่ากระซิบกับฉัน “ตอนนี้ก็สนุกกับการเป็นภรรยาของเกเบรียลไปก่อนสิ เขาเซ็กซี่ขนาดนั้นแล้วแท้ ๆ แกยังต้องการอะไรจากเขาอีก? พอฉันกลับมา เขาก็จะเป็นของฉันอีกครั้ง... เราจะสานต่อความฝันของเราด้วยกัน แต่ตอนนี้เขาต้องถูกผูกมัดไว้ด้วยการแต่งงานกับแกก่อนนั่นแหละ แบบนั้นฉันถึงจะมั่นใจได้ว่าพอกลับมาแล้วเขาจะยังอยู่ ตอนนี้ฉันจะให้แกยืมเขาใช้ไปก่อน แต่เมื่อฉันพร้อมจะต้องคืนเขากลับมาให้ฉันนะ” อาร่าพูดพลางหัวเราะคิกคัก

“สำหรับพี่มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ อาร่า? นี่ฉันเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้จริง ๆ เหรอ” ฉันพูดด้วยความเคียดแค้นใจ

“ทำไมทุกคนต้องทรมานหนูด้วย?” ฉันถามเสียงดังจนกือบจะเรียกได้ว่าตะโกน

“นางลูกชั่ว... นี่แกกล้าหือกับฉันงั้นเหรอ? ทรมานอะไร ฉันว่าแกน่าจะดีใจด้วยซ้ำ แกชอบเกเบรียลมานานแล้วนี่? นี่แหละโอกาสของแก อาร่าให้แกยืมเกเบรียลเชียวนะ” แม่กล่าว

“ไม่ค่ะแม่... แม่อยากทำลายชีวิตหนูใช่ไหมล่ะ? เพราะแม่เข้าข้างอาร่าตลอดเลย... แล้วหนูล่ะ... หนูก็เป็นลูกสาวของแม่เหมือนกันนะ” ฉันพูดอย่างห้ามตัวเองไม่ได้อีกแล้ว มันเจ็บปวดเกินไป ความไม่พอใจที่เก็บกดเอาไว้จะระเบิดออกมาแล้ว

“แกพูดอะไร!? คาริสซ่า!” แม่ตะโกน “ฉันจะทำกับแกยังไงมันก็เรื่องของฉัน แกเป็นลูกฉัน ไม่ว่าฉันอยากจะทำอะไรกับแก ฉันก็จะทำ! แกจะมาบ่นอะไร? เราต้องช่วยให้พี่สาวของแกได้ทำตามความฝัน นี่แกไม่เข้าใจเหรอ?” แม่พูดอย่างโกรธจัด

“แต่แม่คะ ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ” ฉันพูดทั้งที่ยังร้องไห้อยู่ น้ำตาของฉันไหลอาบหน้า

“เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว ฉันเริ่มเครียดแล้ว ออกไปซะ ฉันบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าตราบใดที่แกเป็นภรรยาของเกเบรียล แกจะกลับมาบ้านนี้ไม่ได้?” แม่กล่าว

ฉันไม่ได้ตอบสิ่งที่แม่พูด เอาแต่ร้องไห้ขณะที่มองเธอ

“ไปได้แล้ว น้องสาวตัวน้อย” อาร่าเย้ยหยัน

“หนูเกลียดแม่” ฉันโพล่งออกมา พลางหันหลังให้กับพวกเธอ ดวงตาของฉันพร่ามัวไปด้วยน้ำตาขณะที่ฉันเดินออกจากประตูบ้าน

“เพื่อน!” ฉันได้ยินเสียงคนตะโกนและคว้าไหล่ของฉันไว้ พอฉันหันกลับไปก็เห็นร็อกซี่จับไหล่ของฉันไว้ โดยมีโรนัลด์อยู่ด้วย พวกเขาตามฉันมา

“โธ่เอ๊ย เกิดอะไรขึ้นน่ะเพื่อน? เร็วเข้า ไปที่รถของโรนัลด์กัน ดีนะที่พวกเราตามมา เพราะเธอดูเหมือนคนไม่มีสติเลย” ร็อกซี่พูดอย่างกังวล

ฉันร้องไห้จนแทบหายใจไม่ออก ฉันไอเพราะหายใจไม่ทัน ฉันรู้ว่าตาของฉันบวมแค่ไหน แต่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะฉันอยากระบายความอัดอั้นทั้งหมดออกมา และนอกจากร้องไห้แล้ว ฉันยังจะทำอะไรได้อีก

เพื่อนพาฉันไปที่รถของโรนัลด์ พวกเขาปล่อยให้ฉันนั่งอยู่ในรถร้องไห้ต่อไป ในขณะที่ร็อกซี่คอยลูบหลังของฉัน

“คาริสซ่า พอได้แล้ว... พวกเราอยู่นี่... ช่วยหยุดร้องไห้เถอะนะ” ร็อกซี่พูด เธอเกือบจะร้องไห้ไปกับฉัน ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกเสียใจแทนฉันขนาดไหน

โรนัลด์เงียบ ฉันรู้ว่าเขาก็เห็นใจฉันเหมือนกัน คิ้วของเขาขมวดมุ่น ในขณะที่กำปั้นของเขากำแน่น

“เอาน้ำให้เธอหน่อยร็อกซี่ เธออาจจะเป็นลมได้นะ คาริสซ่า เหมือนความทุกข์ทั้งหมดในโลกทับอยู่บนบ่าของเธอเลย เราน่าจะช่วยอะไรได้บ้างสิ” โรนัลด์พูดอย่างเศร้า ๆ เขาเริ่มสตาร์ทรถ

“ไปคอนโดของนายเถอะ โรนัลด์ รอให้คาริสซ่ารู้สึกดีขึ้นก่อนดีกว่า” ร็อกซี่พูด

“ไม่ ฉันจะกลับบ้าน ตอนนี้ฉันอาศัยอยู่ที่บ้านของเกเบรียลแล้ว พวกเธอช่วยพาฉันไปที่นั่นได้ไหม?” ฉันพูดทั้งที่ยังสะอื้นอยู่

“เธอแน่ใจเหรอ คาริสซ่า? เธอพักที่คอนโดฉันก่อนได้นะ พักผ่อนก่อนกลับบ้านสักหน่อย เธออาจจะเจอปัญหาเพิ่มก็ได้นี่นา” โรนัลด์ตอบ

“ฉันไม่เป็นไร... ขอบคุณนะ” ฉันตอบ

“แต่จำไว้นะว่าพวกเราอยู่ตรงนี้ พวกเราจะอยู่ข้างเธอเสมอ บอกพวกเราได้เลยไม่ต้องอายอะไรทั้งนั้น” โรนัลด์พูดอย่างเห็นอกเห็นใจ

“สู้ ๆ นะ คาริสซ่า... มันเป็นแค่บททดสอบหนึ่ง เธอแข็งแกร่งอยู่แล้ว” ร็อกซี่พูด

“ขอบคุณนะทุกคน ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างฉัน ฉันหวังว่าพวกเธอจะไม่ฟังปัญหาของฉันจนเบื่อไปซะก่อน” ฉันพูดอย่างเศร้าโศก