Masuk“ช่างมันเถอะ มันก็สนุกดี เพื่อนเยอะ รุ่นพี่ก็ช่วยกัน ยังไงก็จบแหละ”
“แล้วตกลงเป็นแฟนกันอยู่ไหม” ภาพยังถามคำเดิม ฉันส่ายหัวแทนการเอ่ยปฏิเสธ ฉันไม่น่ารักเวลาขี้หึง ฉันไม่อยากเป็นคนไม่น่ารัก
เขาไม่ได้พูดอะไรอีก เหมือนจะยอมรับในสิ่งที่ฉันตัดสินใจ
“เรามาหาเธอบ้างได้ไหม”
ถ้าเขามาหาก็ต้องใช้เงิน ภาพไม่ได้มีเงินขนาดนั้น
“มาหาแค่ปีละครั้งตอนวันเกิดเราก็พอ ปิดเทอมเราจะกลับบ้าน ถ้าเราสองคนยังไม่มีใครจนเราเรียนจบ ค่อยมาพิจารณาความสัมพันธ์อีกครั้งนะ”
“อืม”
เขายอมรับ และฉันเองก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของตนเอง
วันที่ภาพวิวเรียนจบ
“เมื่อไหร่จะกลับบ้าน” เสียงบ่นของแม่ดังมาตามสาย ไม่อยากกลับนี่นา ถึงจะยังหางานไม่ได้ก็เถอะ
“ก็หางานทำอยู่แม่”
“วิวนี่มันหลายเดือนแล้วนะลูก ถ้าหายังไม่ได้ก็กลับบ้านเรา มีงานให้ทำเยอะแยะ” งานทำเยอะแยะที่แม่ว่าไม่พ้นทำไร่ทำสวน ไม่เอาหรอก อีวิวอุตส่าห์ร่ำเรียนมา เกรดเฉลี่ยที่จบมาก็ไม่ได้น่าเกลียด
เกือบสามเชียวนะ เกือบสาม ขอย้ำอีกครั้ง
“วิวมีสัมภาษณ์รอบสอง ถ้าไม่ได้ที่นี่ วิวจะกลับไปปลูกกระเทียมช่วยแม่เลย แต่ว่าตอนนี้…” ฉันได้ยินเสียงแม่พ่นลมหายใจ รู้ละสิว่าลูกสาวต้องการอะไร
“เอาเท่าไหร่”
“สามพันห้า”
“ย่ะ”...ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
แม่ตัดสายทิ้ง คงเบื่อที่ฉันขอเงินนั่นแหละ ก็ลูกยังไม่ได้ทำงาน ต้องขอเงินเป็นธรรมดา
ตริ่ง!
เห็นไหม แม่รักฉันแหละ รักที่สุด ฉันคือผู้ได้รับมรดกจากพ่อจากแม่เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ถึงพ่อกับแม่จะมีลูกหลายคนก็เถอะ แต่ฉันคือลูกที่ถูกต้องตามกฎหมาย
คนอื่น ไม่ใช่สิ ตัวอื่นถึงแม่กับพ่อจะรักมาก มันก็แมว ก็หมาละว้า ไหนเลยจะสู้ลูกแท้ ๆ ได้
ไลน์กลุ่มครอบครัวผู้ใหญ่
เมียผู้ใหญ่ภพ_แม่ณี : น้องน้อยน่ารักมาก
ผู้ใหญ่ภพ : คิดถึงน้องน้อยจังเลย เดี๋ยวพ่อก็กลับแล้วนะลูก
ยายสายพิณ : ยายก็คิดถึงน้องน้อย
ฉันกลอกตามองบนกับเหล่าทาสแมวทั้งหลาย น้องน้อยที่ว่าคือแมวลายสลิดจอมหยิ่ง แมวที่ทำตัวสูงส่ง เจ้าน้องน้อยมันเพิ่งมาอยู่ที่บ้านได้สองปี แต่กลับแย่งความรักของฉันไป
พรุ่งนี้ต้องได้ทำงาน จะได้ไม่ต้องกลับบ้านไปปลูกกระเทียม ไม่เอาหรอก ไม่อยากกลับบ้าน
ความผิดหวังเกิดขึ้นอีกครั้งจากการสัมภาษณ์งาน ต้องยอมรับแล้วแหละว่า เด็กจบใหม่ไร้ประสบการณ์อย่างฉันยากที่จะได้งาน เพราะแม้แต่รุ่นพี่ที่มีประสบการณ์ยังตกงานเลย
“เฮียบอม วิวว่าจะกลับไปอยู่บ้าน” ฉันนัดปู่รหัสที่สนิทกันยิ่งกว่าเจ้ากรรมนายเวร ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วฉันไปติดหนี้เฮียแกตั้งแต่ชาติไหน ถึงเวลากลับบ้านครั้งนี้คงหมดเวรหมดกรรมกันจริง ๆ
“เหรอ...กูก็ว่าจะกลับ” เฮียบอมถอนหายใจ รู้ว่าคงไม่อยากกลับ แต่ทำไงได้ไม่มีเงิน จะทนอยู่กรุงเทพฯ ที่แค่หายใจก็ยังต้องใช้เงินได้เหรอ
“กูก็ว่าจะกลับ” เฮียผาเป็นอีกคนที่ตกงานมาอย่างยาวนานเหมือน ๆ กันนั่นแหละ
“กูก็กลับ พวกมึงไม่อยู่ กูจะอยู่กับใคร” เฮียหินที่เป็นผู้นำ[1]ตลอด ‘นำแหน่’เพื่อนไปทางไหนนำกูไปเลย
“แล้วมึงจะกลับไปทำอะไรไอ้วิว” คนสวยอย่างฉันกลับบ้านไปทำอะไรล่ะ ลูกพ่อผู้ใหญ่เชียวนะ จะให้กลับบ้านไปทำอะไรนอกจาก…
“ปลูกกระเทียม”
“ฮะ อะไรนะ กระเจี๊ยว โอ๊ย! ไอ้ห่าหินมึงตีกูทำไม” เสียงเฮียบอมโวยวายเมื่อโดนเฮียหินเบิร์ดกะโหลก
“กระเทียม! แม่ง มึงนี่หูหาเรื่องตลอด” เสียงบ่นของเฮียหินทำเราอีกสองคนอย่างเฮียผากับฉันถึงกับหัวเราะก๊าก
โอย! เนี่ยถ้าไม่ต้องกลับบ้าน ฉันคงชวนเฮียเปิดคณะตลกแล้ว แต่ละคนเวลาอยู่ด้วยกันโคตรโบ๊ะบ๊ะ
“กระเทียมเนี่ยนะไอ้วิว กิโลไม่กี่บาทจะพอค่ากระเป๋ามึงไหม” นั่นเขาเรียกปากไหมนั่น
“เฮียว่าอาหารไทยอะไรไม่ใส่กระเทียมบ้าง บอกมาซิ” ฉันผู้เป็นลูกหลานชาวไร่ชาวนายืดอกถามด้วยความภาคภูมิใจ
“เออวะ แทบไม่มีเลย” เฮียผาผู้ฉลาดและคิดตามทัน ส่วนเฮียบอมปู่
รหัสฉันนั้นยังงงกับการคิดตาม ฉลาดแหละ ฉลาดเฮียบอมของฉันฉลาด ไม่ต้องรอใครมาหลอก อีวิวจะหลอกตัวเองแทน
“แล้วเฮียบอมกลับบ้านทำอะไร”
“สวนยาง” ตอบพร้อมทั้งถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“วิศวะสวนยางเนอะเฮีย อย่าคิดมาก” ฉันตบบ่าปู่รหัสของตัวเองอย่างให้กำลังใจ
“อืม วิศวะกระเทียมดอง”
“เออ ไอเดียดีวะเฮีย ฉันจะทำกระเทียมดองขายดีกว่า แปรรูปผลิตภัณฑ์” ฉันหัวเราะอย่างไม่จริงจัง ใครเขาจะไปทำกันเล่า คนทำเยอะแยะ แค่กระเทียมดอง
“กูจะปลูกเมลอน” เฮียหินพูดถึงสิ่งที่ตัวเองต้องการทำบ้าง
“กูจะปลูกมะม่วง” เฮียผาบอกไอเดียของตัวเอง
“ดีนะ ขายไม่ได้ก็กินได้ ของกูนี่สิจะแดกยังไงก่อน” เฮียบอมบ่นกับยางพาราซึ่งเป็นงานที่ตนเองต้องไปสานต่อจากที่บ้าน
[1] นำแหน่ ภาษาอีสานแปลว่า ไปด้วยหรือตามไปด้วย เป็นการเล่นคำมีความหมายว่า ผู้นำ แต่เป็นนำแหน่ หรือจริง ๆ ก็คือผู้ตามนั่นเอง
เด็กหญิงวาดวิวเป็นเหมือนศูนย์รวมจิตใจและความสุขของครอบครัวทั้งสอง การมาเกิดของคนคนหนึ่งช่างมีผลกับความสุขของคนหลายคน “ทวดจ๋ามาถ่ายรูปกันเร็ว” วาดวิวโตมากับผู้สูงวัยเธอจึงเป็นเด็กน่ารักและเข้ากับคนง่าย ไม่แปลกเลยที่ใครจะรักจะหลงลูกสาวของพวกเขา ภาพครอบครัวของผู้ใหญ่บ้านกับครอบครัวของรองผู้ใหญ่แทบล้นเฟรมกล้อง ทุกคนต่างยิ้มและหัวเราะอย่างชอบใจ “วาดเราให้” แต่ภาพของเด็กชายตัวอ้วนกำลังมอบช่อตุ๊กตาหมีให้วาดวิวทำให้ภาพวาดถึงกับหุบยิ้มในทันที แต่เขาก็ถามลูกสาวด้วยเสียงที่พยายามทำให้ธรรมดาที่สุด “ใครเหรอลูก” “นี่ นนท์ค่ะ แฟนวาดเองค่ะพ่อ” คำบอกเล่าของเด็กหญิงทำคนฟังหน้าตึง ให้มันได้อย่างนี้สิ ลูกเขาเพิ่งจะจบอนุบาลแต่กลับมีแฟนเสียแล้ว อาการของผู้เป็นสามีอยู่ในสายตาของภาพวิวมาโดยตลอดหลายวัน ภาพวิวไล่ดูบัญชีรายรับรายจ่ายของอู่ซ่อมรถการเกษตรที่ตอนนี้เปิดให้บริการมาเกือบสามปี ความรู้ที่เรียนมาไม่เสียเปล่าอย่างน้อยก็ได้มาช่วยพ่อและสามี ก่อนหน้านี้กว่าพ่อผู้ใหญ่จะได้ซ่อมเครื่องยนต์สักครั้งต้องรอจากอู่ใหญ่ในตัวจังหวัดเพราะไม่มีใครซ่อมและเข้
“ใช่จ้า” “แล้วตอนนี้ผีโพงไปไหนหมดแล้วจ๊ะ” เด็กหญิงวัยห้าขวบถามอย่างอยากรู้ แต่ถามว่าเธออยากเจอไหม ไม่อยากเจอหรอกแต่ก็อยากรู้ “ผีโพงเป็นผีที่กลัวคน กลัวแสงไฟเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีแล้วมั้ง ผีไม่น่ากลัวเท่าคนหรอกทุกวันนี้” ผู้เป็นทวดบ่น “เหรอ” เด็กหญิงตัวน้อยฟังยายทวดแล้วก็งุนงง ไม่ค่อยเข้าใจมากนัก คนน่ากลัวกว่าผีแล้วเหรอทุกวันนี้ “คนสวยของพ่ออยู่ไหน” เสียงเรียกลูกสาวทำให้คนนอนดูหน้าจอใหญ่เด้งตัวลุกวิ่งไปหาผู้เป็นพ่อทันที “พ่อจ๋า” เด็กหญิงตัวเล็กกระโดดกอดพ่ออย่างคิดถึง ภาพนั้นทำให้คนมองอย่างภาพวิวถึงกับต้องสั่นศีรษะกับความเวอร์ของสองพ่อลูกคู่นี้ เพิ่งห่างกันยังไม่ทันข้ามวันคิดถึงอะไรกันขนาดนั้น “กินข้าวยัง” “ยังจ้า รอพ่อ” “เหรอ เดี๋ยวไปกินที่ร้าน อยากกินอะไร” “เก็ตตี้แดง” เก็ตตี้แดงที่เด็กหญิงวัยห้าขวบหมายถึงคือสปาเกตตีซอสมะเขือเทศซึ่งเป็นเมนูที่วาดวิวชื่นชอบ “อุลไปด้วยกันครับ” ภาพวิวหันไปเรียกอุลลูกพี่ลูกน้องของภาพวาด เด็กชายอุลในวันวานบัดนี้โตขึ้นแทบจะเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว พุงย้อย ๆ ในวันวานหายไปหมดแล้ว ยิ่งโ
“วิวร้องไห้ทำไม” ผมตกใจเมื่อกลับมาจากประชุมหมู่บ้านในตอนเย็นมาถึงบ้านเวลาสองทุ่มเห็นเมียนั่งร้องไห้ อยู่ตรงระเบียงดูดาว “เจ้ทราย ฮึก เจ้ทราย” “เจ้ทรายทำอะไร” ผมใจคอไม่ดี ไม่ใช่ทะเลาะกันอีกเหรอเนี่ย “เจ้ทรายไม่ให้กินลิ้นจี่ ฮือ เราอยากกิน ลูกก็อยากกิน เจ้ทรายให้เรากินนิดเดียว” คนท้องที่ตอนนี้ท้องโตขึ้นมากกว่าเดือนก่อน และสิ่งที่โตตามท้องคือการเอาแต่ใจ ทั้งยังอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ วัน ๆ ร้อยเรื่องราว “เจ้ไม่ให้กินเลยเหรอ” ผมถามเพื่อย้ำอีกครั้ง เจ้ทรายไม่น่าจะงกถึงขั้นไม่ให้กินสักลูกนะ เพราะลิ้นจี่ตอนนี้ก็มีเยอะมาก เจ้แกก็ไม่น่าหวง “ให้กิน แต่ไม่อิ่ม” นั่นไงว่าแล้ว “กินไปแค่ไหนทำไมไม่อิ่ม” ผมถามอย่างใจเย็นก็เข้าใจว่าเธอท้อง ข้าวเธอก็ไม่ชอบกิน อาศัยกินพวกผลไม้นี่แหละ แต่ผลไม้ก็น้ำตาลสูงไม่ต่างกัน ผมไม่อยากให้เมียเป็นเบาหวานจึงสั่งเจ้ทรายไว้ว่าให้จับตาการกินของวิวให้หน่อย อะไรห้ามได้ก็ห้าม ถามว่าทำไมผมต้องสั่งเจ้ทราย อ้าว ผมห้ามเมีย ได้ที่ไหนกันเล่า แค่วิวทำตาละห้อยพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุดและบอกว่า “ลูกอยากกิน ไม่ใช่เรา
“คนสวยทำไมทำหน้าอย่างนั้นละ” ผมถามคนสวยที่ใบหน้างอหงิก เมื่อเห็นผลตรวจของตัวเอง “เราท้อง เรายังไม่อยากท้อง” มันเกิดความผิดพลาดครับ เพราะเราสองคนไม่ได้ป้องกันอย่างอื่นเลยนอกจากคิดว่าวิวฝังยาคุม แต่เพราะเราสองคนลืมคิดไปว่ายาคุมแบบฝังออกฤทธิ์ได้ห้าปีเท่านั้น แล้วหลังจากแต่งงานมันก็เกินมาแล้วตั้งหลายเดือน เมื่อไม่กี่วันก่อนวิวก็เวียนหัวมากสุดท้ายพอตรวจแล้วก็เป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละครับ สองขีดแบบชัดเจนไม่ต้องให้กังขากันอีก “ที่ตรวจห้าอันสองขีดหมดเลย ไม่ท้องก็ต้องท้องแล้วละวิว” ภาพดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด แต่งงานก็แต่งแล้วจะท้องก็ไม่เป็นไรหรอก “แต่เรายังเด็ก” เธอว่า ทั้งยังบ่นอุบอิบต่อ “เด็กตรงไหนกัน อายุเท่านี้แหละจะได้มีลูกทันใช้ไงครับ” ผมปลอบคนที่ยังไม่พร้อมจะมีลูก “เรายังมีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะเลยอะ” วิวบ่นสิ่งที่เธออยากทำ มีอีกหลายอย่างที่เธออยากทำและกลัวว่าจะไม่มีเวลาให้ลูกและงาน “ลูกเป็นของขวัญของเรา อย่าคิดอย่างนั้นเลย อีกอย่างยายกับย่าคงอยากเห็นหน้าเหลนแล้ว คนช่วยเลี้ยงเยอะแยะ อย่าเครียดเลยนะครับที่รัก” ผมซุกหน้ากับกลุ่มผมหนานุ่มข
เสียงโทรศัพท์ทำฉันละสายตาจากกล้ามแน่น ๆ มาดูเบอร์โทรศัพท์ถอนหายใจแล้วก็กดรับ “ว่าไงเฮียผา” ‘ผู้หญิงโสดที่ยังไม่มีแฟนนี่เขาคิดยังไง’ ฉันขมวดคิ้วกับคำถามของเฮียผา “เขาแค่ไม่อยากมีมั้ง” ‘หรือว่าหาไม่ได้วะ’ ฉันกลอกตาอีกรอบแต่มือยังไล้บนหน้าท้องแกร่ง ปมของผ้าขาวม้าทำฉันอยากปลด อะไรที่ใหญ่โตกำลังขดอยู่ใต้ผ้าขาวม้านั่น “ใหญ่” ‘อะไรใหญ่ ไอ้วิว’ “เออ เฮียผาคิดไปใหญ่แล้ว ผู้หญิงโสดเขาก็แค่ยังไม่เจอใครถูกใจ เฮียชอบก็จีบสิ” ‘อยากได้แต่ไม่อยากจีบ’ ภาพจับมือฉันออกจากปมผ้าขาวม้าที่อยากปลด “อ้าว!” ‘จะอ้าวอะไร แค่อยากได้ไง อยากได้เฉย ๆ แต่ไม่อยากคบ’ พอได้ยินคำพูดเฮียผาแล้วฉันก็ได้แต่ถอนหายใจ เป็นอย่างนี้กันทั้งฝูงเลยหรือไงนะ “อยากได้ก็ไปขอเขาโน่น” ‘เขาจะให้ไหม’ “ถามเขาสิ มาถามวิวทำไม เฮียผาเนี่ยก็เหี้ยไม่ต่างจากเฮียบอมเลยนะ พวกมึงเนี่ยเหมาะกับเป็นเพื่อนกันจริง ๆ” ฉันเหลืออดแล้วเหมือนกัน ไอ้พวกผู้ชายเหี้ย ๆ ไม่ดีเหมือนภาพเลยสักนิด ‘เท่าที่กูจำได้ มึงก็เคยได้ผัวมึงแล้วไม่เอาเขาจริง’
“อ๊ะ!” ฉันร้องอย่างตกใจเมื่อร่างกายถูกพลิกให้หันไปอีกทาง สองเท้าอยู่บนโซฟา มือจิกพนักพิงแน่น รู้ว่าเขาต้องการสิ่งใดต่อจากนี้ ท่าโปรดของเรา “วิว ครางดัง ๆ อา” คำสั่งของเขามาพร้อมกับท่อนลำใหญ่โตที่แทรกผ่านร่องเนื้อที่ฉ่ำไปด้วยน้ำรักและกำลังตอดไม่หยุด ทุกแรงขยับของเขาทำฉันแทบขาดใจ เนื้อในกายเต้นไม่หยุด ทุกจังหวะที่เขารูดลำเอ็นร้อนผ่าวผ่านเข้าออกและกระแทกแรงทำร่างฉันสั่นคลอน เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่มีน้ำแทรกกลางระหว่างเรายิ่งทำให้กายฉันสั่นเทิ้มไปด้วยความเสียว ใบหน้าฉันแหงนเริดขึ้นเพราะความเสียวที่ได้รับ ภาพเอี้ยวตัวมาจูบฉัน ในจังหวะที่เขาควงสะโพกเข้าหาไม่หยุด รสจูบเขายิ่งสร้างความวาบหวามไม่หยุด “อื้อ...ภาพเราจะตาย” นั่นคือเสียงของฉันเอง เสียงที่ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ตัวเองจะเปล่งออกมาอย่างนี้ ทั้งสะโพกที่แอ่นรับแรงกระแทก มันแสบเพราะแรงกระแทกหากแต่ร่างกายฉันกำลังสุขสมเมื่อความแรงยิ่งเพิ่มมากขึ้น หน้าท้องจุกเพราะความลึกของท่อนลำขนาดใหญ่และยิ่งท่านี้เขายิ่งเข้าลึก คำพูดหยาบโลนของภาพที่ดังออกมาในทุกจังหวะที่ฝังกายเข้าหายิ่งทำให้ฉันสั







