บทที่21

"ฝนจะตก" 

"พี่กูอยู่ไทย" 

"กวนตีน" 

ทุกวันอาทิตย์​ครอบครัวของผมจะต้องรวมตัวกันที่บ้านใหญ่ เพื่ออัพเดตเรื่องราวในช่วงเวลาที่ไม่ได้เจอกัน จิบชายามบ่ายเป็นเพื่อนมามี๊และน้องโฟ ตีกอล์ฟเป็นเพื่อนป๊า ปิดท้ายวันด้วยการกินมื้อเย็นด้วยกันพร้อมหน้า

แน่นอนว่าพี่คนโตของบ้านอย่างผมต้องกลับมาทุกครั้งที่อยู่ไทยเป็นประจำอยู่แล้ว เพียงแต่ไอ้แฝดชอบกวนประสาทให้ผมด่าเล่นเท่านั้นแหละ 

"น้องโฟคิดถึงพี่เลนส์​มากเลย" น้องสาวคนสวยวิ่งลงมาจากบันได โผลเข้ากอดคอผมอย่างออดอ้อน ทำผมเอ็นดูจนหันไปกดจมูกลงผมหนาเบาเบา 

"หึ พี่ก็คิดถึงน้องโฟ"

"แล้วพี่ละหมูอ้วน" 

"น้องโฟเจอพี่ฟิล์มบ่อยแล้วนี่นา" 

"หึ" 

"น่าน้อยใจมั้ย" 

เราสามคนพี่น้องนั่งคุยกันเรื่องทั่วๆ ไปที่ห้องนั่งเล่นระหว่างรอป๊าพามามี๊ลงมาจากห้องนอน ซึ่งส่วนใหญ่ผมจะเป็นคนฟังไอ้แฝดถามน้องโฟมากกว่า น้องสาวของเราสองคนเป็นเด็กน่ารักมากแลพก็พูดเก่งมากเช่นกัน เธอเป็นเหมือนความสดใสของบ้านเราเลยก็ว่าได้ แน่นอนว่าคนที่จะมาดูแลน้องไปทั้งชีวิตจะต้องผ่านการคัดเลือกจากผมและไอ้ฟิล์ม​มาแล้ว คัดเลือกและดูความประพฤติมาตั้งแต่เด็กนั่นแหละ แต่ต้องขึ้นอยู่ว่าน้องจะยอมให้ดูแลด้วยรึป่าว

"มึงละไอ้เลนส์​ มึงมีบ้านอยู่อเมริกา?" น้องชายสุดที่รักหันมาถามอย่างยียวน จนผมรู้สึกเมื่อยขาอยากจะพาดไปที่คอน้องรักสักที

"ทำงาน" 

"ให้กูไปแทนมะ" 

"งานบริษัทมึงน้อย?" สงสัยคงต้องบอกป๊าให้เพิ่มงานให้ไอ้แฝดสักหน่อย จะได้ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องของผมมากนัก

"น้องโฟ อยากเรียนจบแล้วสิ" 

"จะได้ช่วยพี่ๆ ทำงาน" เห็นมั้ย? ผมบอกแล้วว่าน้องสาวผมน่ารัก

"ตั้งใจเรียนก็พอ" มือใหญ่ยื่นไปขยี้ผมหนาของน้องสาวจนผมยุ่งไปหมด แต่เธอก็ชอบเพราะมันทำให้เธออบอุ่นหัวใจ

ก่อนจะพากันไปกินมื้อเช้าง่ายๆ ที่ผมแวะซื้อมาจากคาเฟ่ของมินินเป็นกาแฟ ครัวซองค์และแซนวิชสไตล์​เกาหลีไส้แฮมไข่ดาวรองท้อง เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมง​ก็ถึงเวลาอาหารกลางวันเหมือนจะเป็นราดหน้าทะเลที่ไอ้แฝดรบเร้าขอให้ป๊าโชว์ฝีมือทำให้กินในไลน์​กลุ่มครอบครัว จนป๊ายอมรับปากเพราะทนรำคาญไม่ไหว

"ไอ้ฟิล์ม" 

"ว่า" 

"คืนนี้ไปส่งกูที่สนามบินด้วย" 

"ตารางงานมึงคือต้องอยู่ไทย" 

"เดี๋ยวนี้ทำงานที่ไหนก็ได้ มึงไม่รู้?" 

"กูจะตามไปสักวัน" คงไม่มีวันนั้น เพราะไปคราวนี้คือบินไปรับคนที่คิดถึงกลับบ้านโดยเฉพาะ เพราะเธอเรียนจบตามกำหนดแล้ว เหลือแค่กลับมาเก็บหน่วยกิตบางวิชาที่มหาวิทยาลัย​นิดหน่อยเท่านั้น 

หรือจะแกล้งให้มันบินไปเก้อดี?​

"..." ผมส่ายหัวอย่างเบื่อหน่ายไม่สนใจจะเถียงต่อให้เหนื่อย สู้เก็บแรงไว้เดินทางคืนนี้ดูคุ้มค่ากว่า ก่อนจะเดินไปที่รถเพื่อขับกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวไปสนามบิน

รอบนี้ผมเผื่อเวลาล่วงหน้าสามวันเพราะต้องเก็บเสื้อผ้าและของใช้ของผมและเธอกลับมาทั้งหมด รวมถึงคืนห้องที่เช่าเอาไว้ด้วย เพราะลำพังถ้าบินไปแค่ทำงานจริงๆ ผมจะไปพักที่โรงแรมซะมากกว่า ส่วนถ้าพอมีเวลาเหลือก็อยากจะชาร์ต​แบตเติมพลังงานให้ร่างกายรู้สึกกระชุ่มกระชวย​ขึ้นสักหน่อย ไม่ได้นอนกอดร่างนุ่มนิ่มเกือบครึ่งเดือน ทำเอาวิญญาณของผมแทบหลุดออกจากร่าง

lens.lff : กำลังรอขึ้นเครื่อง

nongpream​🌷: รับทราบค่ะ

nongpream 🌷: พรีมกำลังทยอยเก็บของ

เพราะงั้นก็เหลือแค่ของผมที่ต้องเก็บสินะ มีเวลาชาร์ต​แบตยาวๆ 'หึ' 

หลังจากเช็คอินเรียบร้อย คนตัวโตก็เดินสะพายกระเป๋าที่มีเพียงแปรงสีฟัน โฟมล้างหน้า กระเป๋าสตางค์ ​พาสปอร์ต​และไอแพด เดินไปยังห้องรับรองวีไอพีเตรียมรอขึ้นเครื่อง

เวลานี้ใจของเขารออยู่ที่อเมริกาแล้ว เหลือเพียงเขาพาตัวเองตามไปกอดก็เท่านั้น...

ตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่ผมยัดเยียดสถานะใหม่ของตัวเองให้กับเธอ ใช่ว่าผมจะไม่อยากพบคุณพ่อคุณแม่เพื่อแนะนำตัวอย่างเป็นทางการว่าผมจะขออนุญาตดูแลลูกสาวของท่านให้ดีกว่าตัวผมเอง แต่คนตัวเล็กไม่ยอมขอเวลาอีกสักหน่อยให้ผมแน่ใจตัวเองมากกว่านี้ บอกว่ากลัวผมเปลี่ยนใจ เลยทำให้ผมสวนทางกับท่านทั้งสองคนตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา

และล่าสุด เมื่อสัปดาห์​ก่อนที่เราวิดีโอ​คอลกันผมได้ยื่นคำขาดกับเธอไปแล้วว่า ทันทีที่ถึงไทยผมจะตามไปส่งเธอที่บ้าน ไปสวัสดีว่าที่พ่อตาแม่ยายอย่างเป็นทางการ และห้ามเธอปฏิเสธ แต่สิ่งที่ยังไม่ได้บอกให้เธอรู้ตัวก็คือผมจะแอบพาป๊ากับมามี๊​ไปทำความรู้จัก​กับพวกท่านด้วย

"ฮัลโหล​ พี่ถึงแล้วนะ" ทันทีที่ผมเดินออกจากห้องรับรองผู้โดยสาย ก็รีบซื้อซิมเติมสัญญาณ​อินเตอร์​เน็ตกดโทรหาคนตัวเล็กที่ดื้อดึงอยากจะออกมารอรับผมเหมือนทุกครั้งที่ผมบินมาหา

"รอพรีมแป็บนึงนะคะ"

"พรีมกำลังลงรถ"

"ครับ ระวังตัวด้วย พี่รอไ..." 

โครม! 

แต่แล้วเสียงดังที่ได้ยิน พร้อมกับสัญญาณขาดหายของปลายสายทำใจแกร่งกระตุกวูบหล่นไปกองที่พื้น คิ้วเข้มขมวดพันกันยุ่ง แทบไม่มีแรงเดินต่อไป ก้มมองโทรศัพท์​ในมืออีกครั้ง

ตัวเล็กยังอยู่ในสาย...

"ฮัลโหล​ ตัวเล็ก" 

"ตัวเล็ก" 

"พรีม" 

"พรีม ได้ยินพี่มั้ย" 

สองขายาวรีบวิ่งออกจากอาคารโดยสารไปตามเสียงสัญญาณรถพยาบาลและเสียงเอะอะโวยวายของผู้คน พยายามคุยพยามเรียกคนในสายให้เธอตอบกลับ เพราะใจยังหวังว่าคนตรงนั้นต้องไม่ใช่คนที่บอกว่าจะมารับกัน

ภาวนาว่าคนที่นอนนิ่งอยู่ที่พื้นไม่ใช่เธอ...

"Stop! Stop!" 

"She is my girlfriend.

คำภาวนาของผมไม่สำเร็จ...

คนตัวโตวิ่งฝ่าวงล้อมไม่ฟังเสียงห้ามของเจ้าหน้าที่ที่กำลังพาร่างบางไม่ได้สติในมือกำโทรศัพท์​ไว้แน่นขึ้นเปลเคลื่อนย้ายผู้ป่วย ทำขาแกร่งอ่อนแรงจนแทบล้มทั้งยืน ก่อนจะพยายามตั้งสติเดินไปคุยกับเจ้าหน้าที่เพื่อขอติดตามขึ้นรถพยาบาลไปพร้อมเธอ

"พะ พี่เลนส์" 

"พี่อยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกลัวนะ" 

"จะ เจ็บ"

มือใหญ่เอื้อมไปลูบผมชุ่มไปด้วยน้ำสีแดงเบาเบาหวังช่วยให้เธอหายเจ็บ พยายามชวนใบหน้าที่อ่อนแรงพูดคุยให้ตาที่สลึมสะลือไม่ปิดลงจนทำให้เขาใจหาย กอบกุมมือเธอเอาไว้ให้เธอรู้สึกปลอดภัยและรับรู้ว่ามีผมอยู่ข้างๆ ตรงนี้

"พรีม พรีมอย่าหลับนะ"