บทที่20

สัปดาห์​นี้เป็นสัปดาห์ที่พี่เลนส์​ทำงานอยู่ไทยเพราะสองสัปดาห์​ที่ผ่านมาเขาบินมาทำงานที่นี่และอยู่เป็นเพื่อนฉันแล้ว ตลอดระยะเวลาเกือบหกเดือนเจ้าของสายการบินอย่างเขาก็บินไปบินกลับระหว่างไทยกับอเมริกาเป็นว่าเล่น 

อยู่ไทยสองสัปดาห์​ อีกสองสัปดาห์​บินมาอเมริกา​สลับไปอย่างนี้

และช่วงเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เขาก็ไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกเหงาหรือว่าห่างกันเลยสักนิดถึงเวลาเราจะไม่ตรงกันเลยแต่เขาก็จะรอฉันตื่นแล้ววิดีโอ​คอลคุยกันทุกวัน บางวันถ้าฉันเข้านอนแล้วเขาก็ให้เปิดกล้องทิ้งไว้ส่วนเขาก็นั่งทำงานคอยมองฉันเงียบๆ ไม่ส่งเสียง

"ไม่ใส่สร้อย?"

"พรีมกลัวตกหาย"

"กลัวคนรู้ว่ามีแฟน?"

"พบคนงอนหนึ่งอัตราแล้วน๊าา"

อย่างตอนนี้ฉันกำลังแต่งตัวไปเรียนส่วนเขาก็กำลังเข้านอน แต่สั่งให้เปิดกล้องอยากจะดูว่าฉันใส่ชุดอะไรไปเรียนเรียบร้อยถูกใจเขาหรือเปล่า รู้สึกเหมือนมีสไตลิสต์​ส่วนตัวคอยช่วยเลือกเสื้อผ้าให้เลย ที่สำคัญสิ่งที่ขาดไม่ได้และเขาจะงอแงทุกครั้งถ้าฉันไม่ใส่ก็คือสร้อยคอที่มีตัวย่อ 'PL' ชื่อของเราสองคนที่เขาให้เป็นของขวัญแสดงความยินดีที่ฉันสอบทุนได้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบหรือไม่อยากใส่หรอกนะ แต่เขาหน่ะชอบคิดไปไกล ฉันเลยต้องตัดปัญหาหยิบขึ้นมาใส่ให้เขาเห็น เพียงเท่านั้นเขาก็จะยิ้มอารมณ์​ดีได้อย่างง่ายดาย

เอาแต่ใจตัวเองเก่งก็พี่เลนส์ของน้องพรีมนี่แหละ 

"รอบนี้พี่ไปหาช้าหน่อยนะ ต้องไปอีกเมืองก่อน" 

"อื้ม ค่ะ" ฉันตอบรับอย่างว่าง่าย เข้าใจเขานะเพราะงานเขาเยอะมากๆ เลย แค่เขาวางแผนมาหากันฉันก็เห็นถึงความใส่ใจของเขาที่มีมากแล้ว

"ห้ามดื้อ / ห้ามดื้อ" ชอบว่าฉัน เขานั่นแหละ ดื้อตัวพ่อ! 

"พรีมไม่ดื้อ พี่เลนส์นั่นแหละดื้อ" 

"ตรงไหน" คนในสายขยับตัวนอนตะแคงใช้มือค้ำไว้ตรงศีรษะทำตากรุ่มกริ่มยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย ถึงจะมองกันผ่านกล้องแต่ใจก็ละลายไปกับรอยยิ้มของเขาเหมือนว่าเขามานอนยิ้มอยู่ข้างๆ

"ทุกตรงเลยค่ะ" 

"หึ พี่ไม่ดื้อ" คนเจ้าเล่ห์เถียงตาใส

"แต่ ถ้าเป็นเรื่อง...พี่ยอมรับ" นอกจากจะตั้งใจเว้นวรรคชวนให้คิดไปไกลแล้ว เขายังกวาดสายตาเจ้าชู้มองฉันอย่างสื่อความหมายให้ฉันเติมคำลงในช่องว่าง สายตาแบบนี้ รอยยิ้มแบบนี้มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น และถ้าเป็นคำตอบที่ถูกต้อง เขาก็ดื้อมาก ดื้อที่สุด 

ทำฉันถลึงตาใส่มองเขาตาเขียว ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะหยิกให้เนื้อหลุดเลยคอยดู

"เรียนเสร็จ พรีมไปรับคุณพ่อคุณแม่ที่สนามบินนะ"

"ครับผม"

และนี่คืออีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้ฉันไม่เหงาและไม่รู้สึกว่าตัวเองอยู่คนเดียวเลยสักนิด เพราะคุณพ่อคุณแม่บินมาหาฉันเกือบทุกเดือน ให้เหตุผลว่าแวะมาคุยงานกับลูกค้า แต่ฉันหน่ะรู้ทันว่าที่จริงแล้วพวกท่านตั้งใจมาหาลูกสาวคนนี้ต่างหาก ถึงอย่างนั้นพวกท่านก็ยังไม่เคยเจอพี่เลนส์​เลยสักครั้งนะ เพราะฉันอยากรอเวลาอีกสักนิด

"ไม่ใช่ว่าวางสายจากพรีมแล้ว จะแอบไปเที่ยวนะ"

"หึ คิดอยู่" 

"จิ๊​ พรีมจะไปบ้าง" 

"พี่เลื่อนไฟล์ทบินได้นะ เผื่อตัวเล็กลืม" 

"..." ไม่​ยุติธรรม​เลยสักนิด

และเขาก็อยู่ในสายคุยเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่ที่พักตลอดทางเดินไปรอรถโดยสารจนถึงชั้นเรียนก่อนจะวางสายไปนอน 

หนึ่งวันของเขาหมดลงแล้ว ส่วนฉันพึ่งเริ่มต้นขึ้น

nongpream​🌷: ฝันดีนะคะ พรีมรักพี่เลนส์​นะ ☺️

กว่าวันนี้จะเรียนเสร็จทำฉันเมื่อยสมองมากทั้งภาษาทั้งวิชาที่เรียนทำฉันมึนไปหมดจนอยากจะเติมน้ำตาลให้ร่างกายสดชื่น คิดถึงชาไทยชะมัดเลย ถ้าตอนนี้อยู่ที่ไทยคงชวนใยไหมเดินไปซื้อมากินกันคนละแก้วแล้ว แต่ตอนนี้ทำได้แค่คิด...

nongpream🌷: วันนี้พรีมเรียนเหนื่อยมากเลย😵‍💫

lens.lff : กลับมั้ย เมียคนเดียวพี่เลี้ยงได้

หืม...ตื่นแล้วหรอ หรือแอบไปเที่ยวแล้วพึ่งกลับกันแน่เนี่ย มีพิรุธนะ!

(สายเรียกเข้าแบบวิดีโอคอล)

"ทำไมเงียบ" ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งมองมือถือด้วยความสงสัยคนเดียวอยู่เงียบๆ คนที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยก็โทรเข้ามารายงานตัวทันที

"พรีมสงสัยอยู่" แต่มองจากภาพในกล้องแล้ว คนตัวโตก็กำลังนอนอยู่บนที่นอนนี่นา เตียงผ้าห่มโทนสีดำแบบนี้ เป็นห้องเขาไม่ผิดแน่

"สงสัยว่า?"

"พึ่งตื่น หรือ พึ่งกลับคะ" แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นหล่ะ เขาอาจจะพึ่งกลับมาแล้วเห็นข้อความพอดีก็ได้ ถึงฉันจะเชื่อใจเขามากถึงมากที่สุด แต่จะให้บอกว่าไม่แอบคิดเลย คงดูโกหกเกินไป

"ตอบความจริงนะคะ ห้ามโกหกเด็ดขาดเลย" 

"หึ พึ่งกลับ" 

"..."

คนในสายเห็นคนตัวเล็กนั่งหน้ามุ่ยจนแก้มป่อง เลยนึกอยากแกล้งเลือกตอบคำถามที่ฟังไม่ค่อยเข้าหูเธอเท่าไหร่ เขาชอบให้เธอหึงชอบให้เธอแสดงว่าหวงกันโดยไม่รู้สึกรำคาญเธอเลยสักนิด​

"ใครเอ่ย นั่งรอคุณพ่อคุณแม่อยู่ที่สนามบินคนเดียว" สุดท้ายผมก็ทนมองตากลมโตดูดุไม่ไหว อีกใจก็กลัวว่าเธอจะยิ่งคิดไปไกลจนพาให้เราทะเลาะกันเป็นเรื่องเป็นราว เลยรีบเฉลยว่าที่จริงแล้ว ผมตั้งใจตั้งนาฬิกาปลุกเพื่อตื่นมาคุยเป็นเพื่อนเธอ

"..."

"พี่ตื่นมาอยู่เป็นเพื่อนตัวเล็กไง" เพียงเท่านั้นรอยยิ้มหวานๆ ก็ปรากฎ​บนใบหน้าสวยๆ ที่ผมคิดถึงอย่างง่ายดาย

"พึ่งนอนไปนิดเดียวเอง ง่วงแย่เลย"

"ไม่เป็นไรครับ เพื่อเมียพี่ทำได้" 

และหลังจากนั้นเสียงหวานก็เจื้อยแจ้วเล่าเรื่องที่เรียนจนปวดหัวให้ผมฟัง จนผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้เข้าไปนั่งเรียนอยู่ข้างเธอด้วย แต่เรื่องที่ทำให้ผมไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้ก็ตอนที่เธอเผลอเล่าว่ามีผู้ชายซื้อแซนวิชร้านดังมาให้เธอกินเป็นมื้อเช้า ทำผมแทบอยากจะบินไปรับเธอกลับมาเดี๋ยวนี้ 

"ตัวเองมีความผิด แล้วมาหาเรื่องพี่" 

"ไม่ผิดซะหน่อย พรีมไม่ได้รับของเขานะ" 

"แต่ก็คุย" 

"เอ้า! ก็ต้องคุยซิ" 

"เพื่อนกันไง เพื่อนกัน" 

"ไม่ต้องงอนพรีมเลย พรีมกลับไปง้อไม่ได้นะ ตารางเรียนแน่นมาก เดี๋ยวไม่ได้กลับตามกำหนดนะ"

"เดี๋ยวพี่บินไปให้ง้อเอง" 

"..." แก้มนุ่มนิ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ เพราะเธอรู้ว่าถ้าผมงอนเธอจะต้องง้อกันด้วยวิธีไหน และเป็นวิธีเดียวกันกับที่ผมใช้ง้อเธอ ซึ่งผมชอบมาก อยากจะงอนทั้งวันทุกครั้งที่ไปหา

ที่ผมบอกว่าจะเป็นคนเลี้ยงเธอเอง ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ หน้าที่การงานเอยหรือจะเป็นเงินเก็บผมมีให้เธอใช้ทั้งชีวิต มีมากพอเผื่อลูกๆ เลยด้วยซ้ำ แต่เธอมีความฝันและอยากลงมือทำให้สำเร็จ ผมเลยมีหน้าที่ซัพพอร์ตเมียตัวน้อยให้ดีที่สุดทำที่จะทำได้